En toen en toen en toen was de dag van gisteren weer geschiedenis inleiding

Nog te vertalen dromen van mezelf en anderen

-Brigitte op bezoek in de wittebroodsweken. Te gevaarlijk om uit te leggen.

-De koe die grootmoeder als kind opslokte(droom gehad door GVC als kind. Voorspellende droom. Op hoge leeftijd weet ze hem nog(ondanks tweetalig geschoold en op gemeenteadministratie werkzaam zowel bij ouders als schoonouders aanvankelijk op de boerderij ingeschakeld, later in fruitteelt en handel en ouderenverzorging)

-Vervolgdromen : 1.vader wil weer kunnen gaan 2.verjongde vader blij pikketten aan 't maken

Tijd voor weer een lading theorie

Te volgen methode. Dagnotities in 't rood in een schrift. Gebeurtenissen. Dromen. Gedachten. Beelden. Dialogen. Woorden.

Aan de andere kant in 't blauw in 't kort de theorie die er uit te distileren valt. Dan het allemaal opschrijven waardoor er weer diepere inzichten en verbanden geboren worden. Heel je omgeving speelt al van toen de personages ervan mekaar nog niet kenden, generaties lang al een rol in de zich steeds ontwikkelende toekomst.

De volgende vondsten vloeien voort uit een reis naar Noorwegen, alleen met m'n mobilcaartje en gaan de verderzetting van het NU-dagboek vooraf. Sommige vondsten zijn al in het voorafgaandelijke stuk over een grootvader van mij verwerkt...als resultaat van de dagen na de reis. Een praktisch verslag van de reis heb ik in geschreven vorm aan een groot ruitschrift toevertrouwd. Het is lektuur voor diegene die me niet wenst gek te verklaren. Dit is andere koek.

Het regent te lang, 'wat een weer zou je zeggen'. Bedenk dat de totstandkoming van het biologische leven een veelheid van verschillende weersgordels nodig gehad heeft. Bij een temperatuur van twintig graden overal was het misschien niet gelukt.

Het genie der schepping voorzag ook meerdere soorten geografische omstandigheden opdat de biologische soorten en de mens verschillende soorten weerstand zouden kunnen opbouwen...nuttig in geval van nieuwe ziekten en wijzigingen in voedingspatronen.

We zitten in de fase dat de dorpsgrenzen en hun combinaties opengebroken worden naar de rest van de wereld toe. De genetica beleefd nu al een tijd één van zijn revoluties die mede door de geschiedenis tot stand gekomen is. Als de mensheid één geest is, één met de rest van het heelal, één en verbonden...dan is de immigratie van de kontinenten waar de mensheid vandaan komt naar de kontinenten met het blanke deel van het ras, niet alleen een gevolg van ekonomische en amoereuse omstandigheden, maar ook een bewuste zet van de genetische wijsheid en alle daarmee verbonden zieleroerselen. De kontinenten dreven uitéén terwijl de jonge mensheid zich van het ene kontinent naar het andere haaste...de mensheid doet pogingen om weer van alfa bij omega te raken. Van het begin tot het einde.

In de vroegste perioden van de geschiedenis, gebeurden zulke bewegingen binnen één kontinent of een gedeelte daarvan. Vanaf 600na C tot de elfde, twaalfde eeuw landen de Vikingen bijvoorbeeld op delen van Groot-Britannië, Ierland en heel Noord Europa en verder.

Ze zijn niet in vrede gekomen en we hebben ze niet kunnen verwelkomen. Teveel drift moest nog worden uitgezuiverd. Dus kon de geschiedenis moeilijk in een humanere zin verlopen hebben. Ondertussen is die vrede wel min of meer bereikt en is er een gemeenschappelijke wereldtaal uit voortgekomen. Als tegengewicht en andere manier van uiten zijn er gelukkig ook nog het Frans en het Spaans en alle andere talen en dialekten overgebleven. Misschien daarom dat de Vikingen in Zuid Europa een blauwtje opliepen.

Heerlijk hoe een aantal verwante talen op mekaar lijken en anderen totaal verschillend zijn. Boeiend om over heel Europa bijvoorbeeld mensen proberen te verstaan...ik hou dan van die mensen die voor de gelegenheid traag praten willen. Laat ons in 's hemelsnaam iets doen aan ons filosofisch en sociaal bewustzijn zodat we oorlog en armoede uitschakelen kunnen en ons meer met onze ware bestaansredenen kunnen bezig houden. Onze politiekers zijn het resultaat van ons bewustzijn, dus is er nog veel werk aan de winkel.

Laat ons niet teveel dromen over 'zo zou het moeten zijn' en ook niet teveel in 't verleden blijven steken; maar er de lessen uit trekken en het NU ontleden en een strategie ter verbetering van toestanden uitwerken.

De ruimte draagt de aarde, deze draagt de zee, deze draagt het schip. Ons lichaam onze kajuit in het heelal.

Genetisch is er van vele anderen in ons iets terug te vinden. Onze stamboom loopt langs dezelfde lijnen als die van de geschiedenis.

Het is een waterloop met watervallen die alles en iedereen meesleurden...met uitzonderingen op die plaatsen waar een schuine steen tegen de richting van de waterloop omhoogstak, waardoor het water er in een boog overheenstroomde...een plek met alleenlijk lucht scheppend...een oase voor denkers wiens gedachten al wat meegesleurd werd bestudeerden. Zo zit ik hier ook in mijn chalet met zeventig percent water en 30 percent aarde en bos errond. Met een bibliotheek en digitaal en kabeluitzicht op de wereld waarin ik al in tal van situaties vertoefde. Na mijn scheiding ging ik eens alleen op reis en ontdekte de verschillende genetische achtergronden in mezelf : de artiest, de wereldverbeteraar, de liefhebbende mens...

Bij de start van m'n pensioen deed ik hetzelfde en ontdekte dat de alles relativerende schoonheid van de natuur slechts de vonk van de verborgen geesteswereld is en dat de psychologie en geneeskunde alleen de kapitein van ons schip zien, niet wie er nog allemaal genetisch aan boord is. De kapitein moet weten naar waar de reis gaat en waar de klippen liggen...loopt het verkeerd helpen geen pillen maar inzicht in relaties, in de maatschappij en in het goede in de mens de ziektebeeldoorzaken weg.

Zowel de platonische als de goed lopende monogame als alle andere soorten relaties, zijn afhankelijk van iemands in de genen ingezalfde zieleroerselen en allerlei omstandigheden...die de voltooiing van de innerlijke zoektocht naar rust als einddoel hebben.

Of je nu in een driehoek funktioneert of helemaal alleen door het leven gaat...je kan er niet aan ontkomen. Hoe je je voelt en wat je achter de rug hebt valt uit de spanning van je pezen, je stem, je handdruk en honderden anderen tekenen af te lezen...om van je woorden nog maar te zwijgen. Er zijn wel aanrakingen en woorden en ervaringen die die pezen, stem, woorden...tijdelijk in form kunnen brengen...maar de echt blijvende aanrakingen heeft ieder door middel van anderen in zichzelf te ontdekken...schreven al mijn talenten op deze hoogdag van goedvoelen samen. Talenten al door tal van levens uit de grote stamboom der genetika en verder verzamelt. Al die dingen opgebouwd door het goede in ons, oorsprong van de mikro-en makrowereld...einde en begin van elk verdienstelijk leven.

Zet je ergens rustig en beeld je jezelf in relatie tot dat goede in en stel je vragen over alles waar je mee zit en probeer de antwoorden laten binnen te stromen...neem je een aantal gezonde levensgewoonten voor zodat je fysiek in form komt om meer kennis over de wereld op te doen. Als je voor al je problemen een overgangsoplossing of meer dan dat gevonden hebt beeld je dan de zon in en de planeten die er ronddraaien...ken je de volgorde al vanbuiten ? Denk aan het goede, wens het goede, wordt het goede. Denk aan hen die je omgeven en wil het goede voor hen. Zodoende 'leeggemedideert en toch boordevol goed gevoel...krijg je misschien een beeld binnen waarover je je verwondert en dat je niet zozeer moet verklaren maar waar je uit putten kan...misschien een fantasie of iemand waarvan je ooit genetisch deel van uitmaakte. Als je reist kan je onderweg heelder landschappen in gedachten aan mensen opdragen...soms denk je zelf eerst aan iemand en dan staat daar plots een landschap voor je dat met die persoon z'n symboliek overeenkomt...'een afgezonderde chalet met een ketting voor de oprit met daarop nog een verboden-toegang teken bijvoorbeeld'.

Elk makrogegeven heeft ontelbare mikrogevens als je ze naar kleinere punten leidt...de menselijke geest is tot geniale metaforen allerhande in staat. Tot geniale misleidingen of omleidingen ook natuurlijk. .
Ik zong 'alle Menschen werden Brüder op zeven verschillende manieren' op één van de mooiste tochten door Noorwegen...toen ik die dag een franstalige Belg per fiets tegenkwam...een filosoof die ooit op dezelfde camping gewoond had als ik, maar dan voor mijn tijd.

Hij had meer dan 2000km op zijn kilometrik staan. Het was de dag dat ik een roodgeelzwart belegde boterham at. Rode choco, gele honing en zwar te siroop...eerst achteraf toen ik aan 't eten was viel mijn oude Belgische frank. Mensen die mekaar moeten ontmoeten zullen mekaar ontmoeten al moeten ze ervoor tot in Congo gaan. De wijsheid van de genen lost dat allemaal via zijwegen op. Mede door toedoen van de vele plannen ontredderende oorlog gingen mijn ouders dan toch niet naar Congo. Ondertussen heeft een nicht van mij via haar man en kinderen en kleinkinderen wel een twintigtal direkte connekties in Afrika opgebouwd.

Ik vertelde iemand dat het toch wel een straffe moet geweest zijn die Jezus in den tijd. Geen letter geschreven, kameraden die weinig gestudeerd hadden en den heilige geest die hij beloofde...en die mannen die de grootste schrijvers van hun tijd werden.

Alles is taal. Van de oerkreet tot het Latijn en Grieks en verder tot wat de ijsvogel ons allemaal leren kan. Je moet alleen leren luisteren.

Dan zegt de vuilbak internationaal 'garbidge' zowel als 'poubelle' als je hem dichtklapt en betekent hetzelfde woord een ander zieleroersel in een andere mond, in een andere zin, in een andere kontext. Je moet ook leren observeren en interpreteren...dan versta je dromen en stemmen die je iets aankondigen, niet alleen buiten, maar ook in jezelf. Je moet leren van als je een echt goed standpunt of gevoel hebt dat te koesteren...begin je te twijfelen dan nodig je de telepathie in de lucht uit om bij je binnen te dringen en je uit koers te brengen of te verzwakken. Je moet niet altijd motten krijgen om je onderuit te krijgen...agressie werkt ook op afstand. Als je dat genoeg oefent werkt dat zoals bij een waarschijnlijk heel vervelende gsm-oproep die je niet wenst op te nemen. Echt bedreven mensen in die dingen nemen bijna altijd op, behalve als er iemand in een bepaalde situatie voor zich nodig heeft dat er niet opgenomen wordt. De geest is inderdaad onpeilbaar vertakt en zit vaak verrassend mooi in mekaar...als je geloof maar groot genoeg is.

Op 't einde van m'n reis, bezocht ik een uitroeiingskamp en riep er heel hard 'smeerlappen' voor al wie dit destijds niet had gekund.

Terug in m'n dorp, bezocht ik ook het kerkhof ter hunner ere. Ik verliet het met in m'n hoofd hun stil gefluister...niet in 't verleden blijven steken, lessen leren, het NU ontleden, strategie plannen, geduld hebben...kordaat zijn. Toen kwam ik het echtpaar tegen dat de graven delft.

"Jullie hebben één van de speciaalste beroepen", zei ik . "Dat van jullie en dat van vroedvrouw". "Misschien schaffen ze het op een dag ook af en laat men ons in proefbuizen geboren worden en schiet men onze asse de ruimte in". Ze vertelden me veel van wat er aan hun beroep te pas kwam. Ik hun over noordelijker kerkhoven met veel groen en minder steen op de heengegaanen. Zijn de heengegaanen het volk op de boot en niet de kapitein op het schip van hun nog genetisch levende afstammelingen, vroeg ik me af . Bestaan die heengegaanen wel afzonderlijk in een Hiernamaals en is dat hiernamaals slechts een proefperiode om het Daarnamaals te bereiken ?

Kwam vandaag iemand tegen wie ik de 'eerste progressieve vrouw van het dorp noemde' omdat ze vergaderingen tegen vanalles en nogwat bijeenriep. Al heeft iedere generatie zijn eigen progressieven, dertig en meer jaar geleden ging het tegen de aankoop van gevechtsvliegtuigen en staatsgrepen in Chili en zo. Dat progressieve zat ook in haar zus en broer en de mensen met wie die mensen scheep gingen. Hun ouders, waarvan één koster met hemelse stem en zijn pronte vrouw waren er ook. Hun grootvader werd een uur na mijn opa begraven. In hun naam verborgen 'sta'...sta op voor recht, tegen onrecht. Anderen met die naam in andere takken van de famillie vulden dit natuurlijk in met 'sta alleen op voor je eigen recht'. Een afstammeling daarvan zei me ooit dat een bepaald iemand me graag zag...aan de domino's daarvan terugdenken is boren in de ondoorgrondelijkheid met een boor die nooit lang genoeg is. Het was zijn tip, maar het was wel mijn keuze...omdat het lot toch perfekt verklaarbaar maar ook veelal ondoorgrondelijk is.

Van al de duizenden mensen die ik leerde kennen kan ik me niet de namen herinneren. Als ik hun namen lees kan ik er wel altijd een gezicht en belangrijke annekdotes bij bedenken. Van alle dromen die ik had herinner ik me er weinig, maar als ik in m'n droombestand kijk en ze herlees, komen ze bijna allemaal terug. Alleen de voor je koers belangrijke blijven je altijd zonder schrijven bij.
deel IV

het heden is de proefbuis waarin het verleden de toekomst baart

De zondagsmis

-----------------------

Graag had hij zovele andere woorden gebruikt om het geloof in het leven uit te drukken. Meer communikatie inbouwen tussen de tempelbezoekers zou ook niet slecht zijn want ieder trekt zich in zijn op familiebanden gebasseerde stulpen terug, eens de hostie die Christus zou meebrengen geconsumeerd.

Hij zette na zijn moeder nog een buurtvrouw bij haar huis af. Eens trotse kleine boerin...nu levend in de reuk van het grootschalige zwijnenfabriek. Zonder dat ze het weet klaagt ze ook de grootschaligheid van een ander bedrijf aan.

Haar voordeurbel op pillen dreef op het water van de overstroming...eigenlijk woonde ze daar niet meer.

Storm over het Hageland

------------------------------------

Vrijdagnamiddag. Een oud vrouwtje die ergens temidden veel beton in het groen woont. Al het water van de omgevende daken vloeit naar het lager deel waar ze woont. Haar ene dochter 't buitenland. Haar tweede dochter op verplaatsing voor familie.

Dus legde ze zelf de zandzakjes, want veel buren zijn er daar niet te bekennen...begon ze zelf wat water weg te keren.

Dag na dag andere en dezelfde maar nooit dezelfde gebeurtenissen. Aan zee, goed weer, binnenland overstroming net zoals de zee dagelijks overstroomt. Onze levens bestaan uit ontelbare andere kanten.
Het blonde meisje

---------------------------

Van acht. Woonde bij haar vader in. Vroeger verdiende haar vader veel centjes toen hij nog bij zijn eerste vrouw getrouwd was. Hij werkte hele lange dagen lang en één keer de week ging hij uit en bleef hij hangen. Zo kreeg hij het idee dat er toch nog meer in't leven was en dat een huwelijk met weinig sex geen huwelijk meer is.

Een Tenerifiaanse schone veroverde toen zijn hart, haar mamma. Drie jaar werkten papa en mamma in de frituur samen.

Het voortdurend Spaans in de te snelle en te hevige vorm gebruiken, was er eigenlijk te veel aan met twee tantes en oma ook in huis. Zo bleef ze uiteindelijk alleen met pappa over. Papa heeft nu een vriendin die niet bij hem woont...omdat ze veel te jaloers is, zegt pappa zelf. Laatst kwam er een mijnheer een frietje halen...omdat de toog gesloten was, tilde hij me erover want papap was bezig. Toen deed pappa zijn verhaal aan die man...ik denk dat hij een schrijver was...hij heeft zeker gezien dat mijn broek vuil was en gefantaseert hoe en waar ik die dag overal met mijn kameraadjes gespeeld heb.

Papa vertelde ook nog over mijn halfbroer die al groot is...misschien ziet diens mamma pappa ook nog wel graag.
Oude beroemdheid in Tienen

-----------------------------------------

Hij had net de woensdagkrant gekocht en dacht een paar uur in de wagen onder een boom te gaan lezen. Er kwam een statig serieus kijkend figuur in m'n richting...hij stapte zuur en permantig door, zonder naar Jan en klein pierke te kijken...dus ook naar hem niet. Hij kende hem toch van ergens...ah ja, toen hij gepasseerd was, wist ik het...die omroeper van de televisiejaren stillekes. Waarschijnlijk geen grote afscheidspremie gehad. Wat is beroemd zijn toch zielig. In plaats van in de wagen zette hij zich deze keer met z'n krant op het verlaten terras van een café...een half uur voor het open ging. Sommige dagen staan er voor twintig minuten interressante dingen in de krant...andere dagen voor twee uur. Laten we voor vandaag onthouden dat de helft van de mannen van 25 nog bij hun thuis wonen.

Het café ging open. Binnenin na een tijdje twee maal twee mensen die een praatduo vormden en drie enkelingen. Hij aan de toog. 'Mensen die mekaar niet kennen mogen mekaar in een café niet aanspreken', zo'n atmosfeer hing er in de kroeg...en 't was nog wel een theaterkroeg...echt theater dan. Na een tijdje ging hij naast een man van 58 zitten. Vanop het terras had hij hem zien aankomen en hij vroeg zich af waarom iemand zo zuur kon zijn...zo tegen zijn goesting bestaand. Hij lanceerde een aantal onderwerpen. De vlooienmarkt in Tienen.

"Sinds die vreemden hier rondlopen ga ik er niet meer naar toe, mensen van hier die op de dop staan worden van de markt geweerd en die vreemde van de ocmw mogen hier staan". "Is dat wel zo jong?" Hij zei hem dat hij iemand kende wiens dochter een prachtfamillie met kinderen en kleinkinderen had al sinds ze als jonge maagd met een Congolees getrouwd was". Tegen Congolezen had hij niets. "Het zijn die van daar en van daar die...".

Het ging ook nog over op pensioen gaan, waarbij hij zich weer afvroeg hoe het mogelijk is dat mensen denken dat ze geen macht hebben om af te dwingen dat ze vroeger op pensioen zouden mogen gaan. Sommigen zouden ze best langer laten werken want die weten toch niet wat doen met hun tijd dan zuurheid te verspreiden...of anders zou je ze naar een herscholingsprojekt moeten sturen. Hij had beter bij die oude warm lachende vrouw gaan zitten. Net als de man vertrok ze. "Je vriendin is zeker met vakantie", zei hij en passant.

"Ja, met ne karavan...en da's niks voor mij", zei ze toen hem duidelijk werd dat er toch ook een stroef iemand achter dat uiterlijk schuilging. Zij ging in september op hotel.

Hij betaalde de magere invallende cafévrouw met het punkkapsel en vertrok na een babbel met iemand die er als een gediplomeerde Sikh uitzag maar vloeiend Tiens dialekt praatte.

Op het T-shirt van de cafébazin ? stond in 't Engels 'Ik ben nog altijd maagd'...met één regel erbij...'dit is wel een heel oud T-shirt'. Ze was wel héél vlijtig, maar moest zijns inziens toch geen schrik hebben om meer met de klanten te dialogeren...zeker als je zo een bloesje durft dragen...het was misschien haar eerste stap naar het aanleren van communiceren met mensen...ze had eens iets gedurfd.
Iedereen z'n verhaal trekt lijnen door het onze

------------------------------------------------------------------

Zelfs de man vóór hem in de krantenwinkel, die dat pak sigaretten voor z'n vrouw ging kopen trok een lijntje door z'n leven : "Zit ze weer zonder ?" , zei de verkoper..."Ja, en zeggen dat ik zo achter haar gelopen heb...en ik ga nog regelmatig naar Scherpenheuvel om die kaars uit te krijgen die ik daar vroeger voor gebrand heb".



Tot daar voorbeelden van kleine lijnen die een dagelijks leven doorkruisen...de grote en grotere lijnen zijn die die mensen ongeacht grenzen van landen en echtelijke status toch zo'n leven doen leiden dat ze uiteindelijk mekaars pad kruisen.

Je eigen lijn loopt altijd alleen...net zoals je sterft...iets wat je ook alleen doet. Soms lopen lijnen een tijdlang samen maar uiteengaan doen ze toch... als ze niet vrijwillig samen verder willen doorlopen...zoals je met de ene bik over de andere schrijft.

Welk is de ideale tijd om samen als lijn te lopen...dat zal voor iedereen anders zijn en afhankelijke van de kinderlijntjes die de lijnen zelf ontwerpen. Afhankelijk ook van 'instelling' tegenover 'de andere' en het leven, een instelling die het resultaat is van zoveel deelleventjes die men langs genetische weg meestal onbewust beleefd heeft. Verbetering van dingen die ongelukkig maken komt er alleen als de mensen, de 'domino's', die NU aan 't leven zijn de kracht hebben om te blijven staan...en de domino's die zij uitkiezen om aan te tikken, zelf uitkiezen...in zoverre dit al mogelijk is en de regels van het spel al dan niet bepaald worden door een hierarchie van wetmatigheden binnen de verbondenheid van bepaalde groepen van mensen...

met ieder hun eigen funktie. Net zoals de elektrische draden van een chauffageketel maar op één manier de onderdelen ervan verbindt...kunnen mensen onder mekaar ook voor kortsluiting zorgen...ze moeten alleen weten wat ze moeten doen om dat te vermijden...als ze warm en aangenaam willen blijven.
De vermeende eigenaars

------------------------------------

Mensen zonder voldoende geld wilden een chalet kopen. Een eigenaar stelde hen voor van maandelijks een som vergelijkbaar met een maand huur te betalen totdat de totale som afbetaald zou zijn. De notaris wist de verkoper na een eerste overleg bij hem te vertellen dat het goed niet verkocht mocht worden...dus zou de chalet verhuurd worden.

Een aantal jaar lang betaalden de huurders hun huur tot bijna de hele som betaald was, op een klein vierde na...ze stopten waarschijnlijk omdat ze hun veranderingswerken terug wilden. Ineens kwamen de huurders met een vijf jaar oud papier op de proppen waarin stond dat de chalet aan hen verkocht werd, maar wel duidelijk 'onder de voorwaarden bij de notaris te bedingen.' Het domein waarop de chalet lag had frauduleuze beheerders die overdreven geld van de eigenaar vroegen...zelfs tien jaar nadat hij daar weg was. Uiteindelijk won de eigenaar zijn jaren durende rechtszaak tegen hen.

Ondertussen hadden de huurders al twee jaar niet meer betaald. Welk zou de oplossing worden voor deze situatie waarbij de eigenaar wel de kosten, maar geen baten meer had ? Hen voorstellen terug huur te betalen...zou hun laatste kans wel eens kunnen worden. Een zaak tegen de eigenaar verliezen ze toch op voorhand. Aan de andere kant mag het chalet nu wél verkocht worden...indien de eigenaar daartoe zal beslissen krijgen ze nog een kans...toch ditmaal zal er wél kontant en ineens moeten betaald worden. Of de verkoper mild in zijn prijs zal zijn...zal afhangen van het feit of ze in die buurt nog nodig zijn als mens en van het lot dat het chalet nog voor andere mensen in petto heeft. Wat is eigenlijk rechtvaardigheid ?

Hoe ver mog medelijden en medevoelen en mildheid gaan om het levensproces van anderen niet te verhinderen ?

Hoe stijf het been te houden ? Als men geld tekort heeft of dat denkt te hebben, reageert men altijd anders dan als men het breder heeft. Sommigen die al heel veel hebben, hebben zelfs nooit genoeg. Dit gevoel van 'nooit genoeg geld hebben' kan zowel in aanleg verborgen in arme en in rijkere en te rijke mensen zitten. In het eerste geval heeft het geen zin dat die mensen rijker worden. Je kan hier vele grote en kleinere verhalen over vertellen, maar de grootste schande is toch wel het feit dat we ons achter de politiek verschuilen om te weinig konkreets en struktureels aan extreme hongersnood en armoede te doen. Zij die het voor de wind gaat moeten in dit geval zeker anderen in hun bijval laten delen. Wat ben je met teveel eigendom ? Ieder z'n eigen huis...en als je plaats over hebt...deel het met zij die geen huis hebben.

Ik moet nooit meer van een ander hebben dan ik er zelf ingestopt heb...en heb al meermaals bewezen dat ik daarbovenop nog een deel kan laten vallen.
Denk nooit dat je sterker bent dan tranen.

-------------------------------------------------------------

Prelude. Dinsdagavond. Gebedswake. Geen tranen. Zelfverzekerdheid, Blije uitstraling. Verdeeldheid tusssen zussen overledenen. De dode, nog altijd merkbaar het verschieten van wat hem plots overkwam. Twee van z'n zonen. De oudste en jongste condoleerden mee. Rustige onbewogenheid. Het harde deel van m'n schoonmoeder in die oude vrouw haar ogen. Jongensachtigheid in die van haar man. Verdwijn oh alle last van vroeger.

Neven en nichten van z'n ex begroet.

"Dat morgen alle duiven een keer langs de toren mogen vliegen. En dat de fanfare spelen mag...want het was toch een duivenmelker en muzikant...zowel als één die tussen de fruitbomen toefde"...zei hen de gescheiden man.

Begrafenis. Een kaartje geschreven :

Aan de rouwenden : Zoals een duif niet kan stilstaan terwijl ze vliegt. Zoals de muziek van de fanfare niet even bevriest...zo zal ook de dode z'n zachtaardigheid niet verdwijnen".

Aan wie het kaartje geven ? Aan een zoon om het voor te lezen aan de weduwe ? Aan de ex ? Aan een begrafenisbediende ?

De familie kwam de kerk binnen...al minder verdeeld dan gisteren. Slechts één zus zat achteraan in de kerk in haar sinds kort...invalidenstoel. Hij zag ook twee van z'n zonen...de twee jongsten...de jongste naast z'n moeder. Haar achterkant. Lange lichtdonkere haren. Haar ogen zag ik niet...maar ze wandelde zoals ze wandelde toe mekaar zien nog gewoon was...met de lichte gang van het onschuldige meisje...met de blijheid en het speelse in haar gang waar hij werd op verliefd. Z'n ogen werden door het vocht van de weemoed...of was het de ontroering of was het zoveel meer anders dat al onze levens bevindt bevangen. Hij herstelde en werd weer nuchterder. Zette z'n licht gekleurde glazen op en weer af.

Communiegang. Wandelend met de armen naast het lichaam...rust en evenwicht in z'n blik. De hostie...teruggaan...handen vouwen...niemand aangekeken. De mis ging verder...het groeten van de dode.

Hij zag z'n moeder in haar terugkomen de hande van een paar oude vrouwen uit de opgaande rij schudden en ook de ontroerende nuchterheid van z'n oudste zus zoals het oprechte medevoelen van z'n jongste zus gisteren. M'n verwekster monsterde m'n heldere? blik en even zag ik haar twijfelen of dit wel goed voor me was. Hij bewoog zich verder als vertegenwoordiger van zichzelf en van de zoon die er niet was. Hij legde z'n hand op de kist aan de voeten. Serene buiging met het hoofd aan het hoofd. Terugaan. Een hand op de schouder van schoonmoeder...ontroerd ditmaal. Toen de blik waar je onbewust en vandaag bewust drie jaar op wacht.

De ex, ditmaal niet de hardheid van haar moeder in haar ogen van toen ze van communie weerkeerde...maar het vocht dat ik al eerder schetste. Toen werd het heel erger om het mijne tegen te houden...toch raakte hij niet verwaterd op z'n stoel om de rest van de mis uit te zitten. Daarstraks had hij nog in de wereld van de poëzie vertoefd...op het kunstwerk van de Onze Lieve Vrouw...nog de ROUW in het woord VROUW gelezen. Toen wist hij het zeker...tranen zijn voor vrouwen. Of voelde hij ook de rouw in de ogen van de z'n vrouw ...of deed de aanraking van haar moeder haar iets...of...of. Hij dacht, nee hij voelde in een milisekonde dat ze beiden het onuitsprekelijke voelden. Het moet zijn dat hij ook een gedeelte rouw in zijn blauwe hemel zitten heeft, want het regende vanuit z'n blauw. Hij die gedacht had van na de mis haar nog te kondoleren...stond op en vertrok...hij kon daar toch niet met de hand voor het hoofd blijven zitten. Hij stak z'n gedicht in de kartonnen tas met rouwbetuigingen en vertrok naar zijn tuin waar hij pas echt voluit echt snikkend kon rouwen...terwijl de hond hem trooste met z'n kop en dan zich spelend in het gras vleidde...alsof om hem te tonen dat er niks aan de hand was.

Hij plukte een conducta van z'n pruimenboom en zette zich aan het schrijven...de diepste wortelen van dit bestaan met z'n haast onverklaarbare wegen beroerend. Is het leven niet zoals hij al lang geleden heeft geschreven... een echt gemeend theater dat we met elkaar spelen. De liefde gemeend, de haat ...oude overgeërfde angst. We proberen geometrisch en sterk te zijn en perfekt als de vormen van de zon en maan...maar zitten soms nodeloos, soms verplicht gevangen in duistere emotionele poelen en donkere wolken...die eigenlijk door toedoen van die objektieve geometrische vormen (het denken) en het subjektieve stoffelijke (de aarde, het water, ons lichaam) verwekt worden.

'Men maakt ons verliefd opdat de volgende generatie er telkens sterker uitkomt. Plus en min...aantrekking en afstoting met wederzijdse voor-en nadelen...maar tesamen de sleutel om alle kodes te verklaren. Hij dankte allen voor pijn en genot, voor vriendschap en haat...overtuigd dat hij boven alle stoffelijke drijfveren stond en juist daarom zo kwetsbaar was...daarom is het onverschillig evenwicht voor hem nog de grootste kracht. Pure observatie en de hoop dat er in anderen ook in stuk van zijn eigen overvloedige liefde zit...die het ijskoude in ogen soms ook nodig doen lachen en wenen kan...als is dat niet altijd nodig'.
Droomopbouw

---------------------

Hij had gisteren in de namiddag van de dag van z'n tranen nog gedacht aan wat het oude vrouwtje over de 'speech' van de pastoor gezegd had ('preek' is een mooi oud woord maar dat heeft een betuttelende bijklank gekregen).

"Niemand verdiend het om ziek te worden. Ziekte is een even normaal iets als gezond zijn". Het oude vrouwtje haar overleden man was de laatste jaren van z'n leven wel ziek geweest...misschien troosten de woorden haar...spijtig dat de pastoor deze woorden nooit aan haar en haar man komen uitleggen was. Misschien bedoelde de pastoor dat ziek zijn van genetische gegevens afhangt, van in het verleden gebeurde dingen waar we slechts voor een klein stukje verantwoordelijk voor zijn. 'Maar als we gezond zijn', zo vroeg hij zich af, 'kunnen we ons eigen toch ook ziek maken'...'als we zonder en met pillen geen rust in ons eigen vinden'. Ook anderen kunnen ons ferm belasten natuurlijk...maar zelfs al ben je een goedzak, je blijkft altijd de hoofdverantwoordelijke voor je eigen gezondheid. Zo ging zijn gedachtengang maar verder. Hij moest na de dreun van gisteren wat vermoeidheid wegrusten...maar zelfs om te kunnen rusten moet je eerst rust vinden. Hij had de rust niet in z'n krant gevonden. Misschien wat verder doen met de zijn weer opgenomen studie van religieuse teksten.

Het evangelie lag veregent op de grond waar hij het gisteren verloren was. Daarom dat iemand er ooit een plastieken kaftje overgetrokken had...net voor die ene dag van gisteren ? Daar het een schoolboek van z'n oudste zoon was, die had er tenminste z'n naam in geschreven... misschien wel z'n ex-vrouw ? Toch fascinerend dat er tweeduizend jaar geleden mannen rondreizden om over vanalles hun gedacht te geven en dit soms op een diep dichterlijke manier konden.

Hij kreeg er weer sterkte van. 's Avonds op TV was er een documentaire over sommige nadelen van het Chinese experiment met socialisme ten tijde van de grote en op de duur zoals iedereen versleten roerganger van voor en na de tweede wereldoorlog. 'Hopelijk zendt men die dingen niet uit om ons schrik van 'de' Chinezen doen te krijgen zoals men ons jarenlang schrik voor de 'Russen' inboezemde'. Hij zag in het wezen van de non-fiktie akteurs dezelfde diepmenselijke zielen die zich gewoon soms een beetje op een andere manier uiten dan hier. Verder was er ook nog een parrallel te trekken tussen een terreuraanslag van de CCC op 1 mei, waarbij een familielid van z'n ex omgekomen was en de vraag van een Nederlandse vrouw op de TV om een Duitse vrijgelaten terrorist die twintig jaar in Duitsland gebromd had ook voor de moord op haar man nog twintig jaar in Nederland te laten uitzitten. Net op de dag dat hij z'n ex na drie jaar terugzag.

Als dat maar geen politieke droom zou worden...vroeg hij zich voor het slapen gaan af...zeker nadat hij een vredesmars tegen atoomwapens gezien had, waar iemand van de 'derde internationale' vertelde dat een atoomoorlog nog wel bijna niet onvermijdelijk was, maar toch.

Zou de droom onze 'hem' hier niet even wat meer duidelijkheid kunnen over geven ? In de droom van gisteren moest hij een examen doen waarbij z'n eigen en teksten van anderen gewogen werden. De droom van gisteren was nog net niet weggedeemsterd...hij had hem nog net te pakken...maar een droom waar je lang kan van nagenieten was het niet geweest.

Vanmorgen wel. Iemand van de 'vierde internationale' ging z'n buro inrichten in een woning waar de dromer in verbleven had...hij ontving er jonge gasten die met de vrede in de wereld bezig waren...een vrede waarbij de meer linkse sociaal ingestelde mensen aan belang gingen inwinnen. Atoomoorlogen zouden tegengehouden worden..

"Zoek eerst de liefde en bekwaam U dan in de profetie", las hij gisterenavond nog in het evangelie.

Over de liefde had hij gisteren ook nog met zonen gepraat. "Hoe was het van na al die jaren je ex terug te zien"...daar moet je wel op antwoorden. Hij had een niet macho-antwoord klaar. Durven toegeven dat hij niet in de mis kunnen blijven was gisteren...mooi toch ? Eens was hij in Portugal geweest en had er de TV aangezet...op het journaal was net iemand van zijn dorp die in een autofabriek ontslagen was aan 't wenen...die man was nog met z'n ex bij de lijst van de tweede internationale opgekomen. Zoveel jaar later was het dus gisteren zijn beurt geweest als lid van de internationale zonder nummer, om een traan weg te pinken toen hij samen met de bruggepensioneerde arbeider(toch gemeenteraadslid geraakt) een traan weg te pinken.
Bezoek aan het begijnhof

-------------------------------------

De oude vrouw had honderden mensen leren kennen sinds ze getrouwd was en een groot deel van het fruit van het Hageland de hele dag lang in boeken genoteerd had als het in de groothandelszaak geleverd werd. Zo wist ze enorm veel dingen goed te vertalen en vertellen over al die mensen al die jaren. Ze wist met wie ze getrouwd waren, uit welke boerderijen afkomstig, hoe iemand aan z'n eind was gekomen en vele honderden tientallen leuke en minder leuke dingen die er gebeurd waren.

Ze had heel de evolutie van de verschuiving naar vijftig jaar getrouwd geraken en al na enkele jaren uiteengaan meegemaakt.

Op haar best was ze als ze haar zakelijker kant even kon afleggen en met leuke annekdotes voor de dag kwam...of de dag door de blije dingen die er gezegd of gebeurd waren aan anderen doorgeven kon. Ook hij was daar goed in. Het was een speciaal iets met haar ook over dood gaan te kunnen praten en de mogelijke verklaringen van het waarom van leven en dood met haar wereld en visie te vergelijken. Voor haar was geloof voldoende...voor hem uitleg en geloof...en door uitleg dingen doen te veranderen. Als er geen vraag naar uitleg komt lijk je soms echter vast te zitten en begin je te geloven dat ook het positieve en negatieve voorbeeld dat elk van ons op zijn eigen manier geeft...soms zelfs bijna niet-waarneembaar tot stichting bijdraagt. Het dichterlijke dat zo maar gebeurd, draagt ook tot verlichting van het bestaan bij, zoals het groepje jonge kinderen die over de grafgedenkstenen van de begijnen dansten : "Als dat niet de doord overwinnen is".

Hij stond naast deze weduwe op de plek waar een gedenkteken voor de twee laatste begijnen van het hof stond . Van in 1923 waren er al geen meer. Dus was de oude vrouw eigenlijk ook reeds in een progressief tijdperk geboren. Alles is relatief. Begijn zijn kan je ook als progressief uitleggen. Vrouwen die in gemeenschapszin leven.
Opmerkelijke dingen

------------------------------

-sommigen mensen hun hoofden zitten zo vol cijfers en wetteksten dat ze soms even heel lang met gesloten oogleden spreken kunnen

-sommigen hebben het veel te druk met de strijd om het 'kastje' van de tv om nog te leren lezen en praten en mediteren

-anderen zijn in situaties waar ze te gast zijn veel te vrolijk en inventief om anderen toch maar los te krijgen

-een foetus met een moeder die in coma ligt kan overleven, (krantenbericht 'hersendode moeder', drie maand)

Zoals ik al dacht komt de ziel niet in het lichaam bij de geboorte eerst zoals men in sommige religies denkt, maar wordt ze onophoudelijk doorgegeven, komend van een immens vertakt netwerk van ontwikkeling naar geboorte toe.

-Als takken van een overleden iemand zonder kinderen over het fietspad groeien, zullen de buren niet zelf die takken afknippen. De fietsers vinden het plezant ermee over de haren worden te gestreeld of zich even te bukken.

-Dat de mensheid toegelaten heeft dat er atoombomproeven gebeurden. Sinds 16mei1956 is er ni weten hoeveel radioaktiviteit en strontium de atomsfeer in gekomen. Geruststellend zegt men ons nu dat we er allemaal kleine hoeveelheden van in onze botten enz...zitten hebben...die ongevaarljk zouden zijn. De Australische onderzoeker Marson, die op de dag van zijn pensioen stierf en vele andere niet-politieke wetenschappers wisten wel dat het aantal kankergevallen in de proefregios en daarbuiten onrustwekkend toenam. En wij maar vrolijk niet-politiek 'kom op tegen kankeren'.

-Dromen over hoe je in een mijnenveld overleven kunt.

-dat sommigen zo jachtig zijn dat ze hun werk echt nodig hebben...zelfs schrijvers

-dat tijdens een gesprek tussen één of meerdere personen alles wat zich in levens of in een jaar of een maan of een dag of een uur of een sekond heeft voorbereid ...al wat tijdens dat gesprek nodig en mogelijk is...bovenkomt

-'stort massaal voor de honger in Afrika' staat nergens op een spandoek in 't westen te lezen

-met iemand in een taverne in het begijnhof zitten en er kapelmuziek beluisteren en er luistert naar het verhaal van een weduwe die daar vroeger met haar man zat

-de krekel die op m'n nachtkast kwam zitten toen ik na het ochtendlijk bezoek van die twee mensen in blauw uniform die tekst over het wegzenden van de onvrije vrouw en haar zoon las (onvrij : een niet trouwe-vrouw, zou Sirach misschien zeggen)