Ernest Hemingway

ON SEKİZİNCİ BÖLÜM

O yaz iyi vakit geçirdik. Dışarı çıkabildiğim zamanlar parkta faytonla gezinti yapıyorduk. Yavaş giden atı, parlak silindir şapkalı arabacıyı ve yanımda oturan Catherine Barkley'i anımsıyorum.
Ellerimiz birbirine dokunur dokunmaz içimiz bir hoş olurdu.
Koltuk değnekleriyle yürümeye başladıktan sonra Biffi'ye ya da Gran d'italia'ya gitmeye başladık. Yemeği dışarıda yerdik. Gidip gelen garsonlar, yoldan geçen insanlarla Gran d'italia'yı çok sevdiğimizi anladık.
Şef garson George bize en güzel masayı ayırırdı. Hafif ışıkta biz göz göze gelirken yemek seçimini ona bırakırdık. Şaraplardan birçoğunun, örneğin fresa, barbera ve tatlı beyaz şarabın tadına bakmıştık. Ama buz kovasında duran beyaz kapri şarabına bayılıyorduk. Savaş nedeniyle sırf içkiyle uğraşan özel bir garson yoktu. Fresa gibi şaraplardan istediğimde şef garson George utangaç utangaç gülümsemiş ve:
“Düşünebiliyor musunuz, öyle bir ülke ki, şarapları çilek tadında,” demişti. “Neden olmasın?” diye sormuştu Catherine. “Bundan iyisi can sağlığı.”
“Bir kez deneyin,” demişti George. “Ama teğmenime ufak bir şişe margaux getireyim.”
“Ben de bir deneyeyim George.”
“Size tavsiye etmem. Üstelik çilek gibi de kokmuyor.”
“Belki kokar,” demişti Catherine. “Şayet çilek gibi kokuyorsa çok iyi.” “Getireyim öyleyse,” demişti George. “Hanımefendi beğenmezse alıp götürürüm.”
Pek şarap gibi değildi. Söylediği gibi çilek de kokmuyordu. Yeniden capri'yi denedik.
Bir akşam parasızdım. George yüz liret borç para verdi bana.
“Önemi yok, Tenente,” dedi. “Parasızlığın ne demek olduğunu bilirim. Eğer size ya da bayana para gerekirse çekinmeyin, her zaman vermeye hazır olduğuma inanın.”
Yemekten sonra galleria'da yürür, öbür lokantaların önünden geçer, sandviç satılan o küçük dükkânın önünde dururduk.
Kızarmış ekmeklerin arasına konulmuş jambonlu, ançüezli ve marullu sandviçlerden alırdık geceleyin acıktığımızda yemek için. Sonra galleria'dan çıkıp katedralin önündeki faytonlardan birine biner, hastaneye dönerdik.
Kapıcı bizi kapıda karşılardı, koltuk değneklerimi tutardı. Arabacının parasını verdikten sonra asansörle yukarıya çıkardık. Catherine ise hemşirelerin bulunduğu alt kata inerdi.
Ben de kimi zaman odama girerdim; kimi zaman da balkonda oturur, ayağımı bir sandalyeye atar, damlardaki kırlangıçlara bakarak Catherine'i beklerdim. Catherine ile karşılaştığımızda sanki uzun bir yolculuk sonrası kavuşan sevgililer gibiydik. Koltuk değneğime dayanarak ben de onunla birlikte hastaları ziyaret ederdim. İşini bitirdikten sonra Catherine'le benim odanın balkonuna gelir, birlikte otururduk.
Ben yattıktan sonra Catherine usulca odama gelirdi. Saçlarını okşamaya bayılırdım. Yatağın kıyısında oturur, hiç kımıldamazdı. Sonra birden eğilir ve beni öperdi.
İpek gibi saçları vardı. Gün ışımadan önce sular nasıl parlarsa onun saçları da öyle parlardı geceleri.
Catherine'nin yüzü, vücudu ve teni çok ama çok güzeldi. Yan yana yatardık; yanaklarına, alnına, gözlerinin altına, çenesine, boğazına dokunurdum parmaklarımın ucuyla.
“Piyano tuşları gibi pürüzsüz,” derdim.
O da parmağıyla çenemi okşar:
“Zımpara kâğıdı gibi pürüzlü, piyano tuşlarını acıtıyor,” derdi.
“Pek mi sert?”
“Yo; bitanem. Şaka ediyorum.”
Geceler çok güzeldi, birbirimize dokunabildiğimiz zaman mutlu oluyorduk. O zamanların dışında birçok sevişme yollarımız vardı, ayrı odalarda yatarken bile birbirimizin aklına birtakım düşünceler sokmaya çalışırdık. Bazen başarırdık da, aynı şeyi düşündüğümüz içindi belki de.
Hastaneye ilk geldiği gün birbirimize evlendiğimizi söylüyorduk. Ve bir bir sayıyorduk geçen günleri. Ben gerçekten evlenmek istiyordum ama o evlendiğimiz zaman bizi birbirimizden ayıracaklarını söylüyordu. Evlenme işlemlerine başlasak bile onu göz hapsine alırlarmış. İtalyan yasalarına göre evlenecektik. Evlenme işlemleri de korkunçtu.
Bazen çocuğumuz olur düşüncesiyle kaygılanıyordum. Ama uzun süredir evliymişiz gibi davranıyorduk birbirimize. Bir gece bu konuyu görüştük.
Catherine:
“AmaA sevgilim beni buradan başka bir yere gönderirler,” dedi.
“Bakarsın göndermezler.”
“Mutlaka gönderirler. Savaş bitinceye dek ayırırlar, kendi ülkeme gönderirler beni.”
“İzin alıp gelirim.”
“İskoçya'ya izinli gelmen olanaksız. Hem gelsen bile seni geri yollamam. Evli gibiyiz. Şimdi evlenmenin bir yararı yok.”
“Seni düşündüğüm için böyle söyledim.”
“Ben şen diye bir şey olamaz. Seninim ben. Beni ayrı biriymişim gibi sayma.” “Kadınların evlenmeye can attıklarını sanırdım.”
“Orası öyle. Ama ben seninle evliyim. Yoksa karılık yapamıyor muyum?”
“Kim demiş, her şeyin en güzelini yapıyorsun.”
“Biliyor musun, sevgilim, daha önce bir evlenme hazırlığı daha geçirmiştim.” “Kapat bu konuyu.”
“Yalnız seni sevdiğimi biliyorsun. Beni başka birisi daha sevdi diye üzülmemelisin.” “Üzülüyorum.”
“Her şeyimi sana adadıktan sonra ölü birisini kıskanmamalısın.”
“Kıskanmıyorum ama onun lafını da işitmek istemiyorum.”
“Sevgilim, ben de senin her türlü kadınla düşüp kalktığını biliyorum, ama yine de aldırmıyorum.”
“Gizlice evlenemez miyiz?” diye sordum. “Ya başıma bir iş gelirse? Ya da bir çocuğumuz olursa?.. “
“Ya kilisede ya da belediyede evlenilir. Başka yolu yok. Aslında biz gizlice evlendik. Dindar biri olsaydım seninle aramdaki bu ilişkiye asla yanaşmazdım.” “Anımsıyor musun, bana Saint Antuan vermiştin?”
“Uğur getirsin diye. Bana da başka birisi vermişti.”
“Hiçbir şeye aldırmıyor musun yani?”
“Tek korkum benden ayrılman. Benim dinim sensin. Her şeyimsin.”
“istediğin an evlenebilirim seninle.”
“Namusumu kurtarmak istiyormuşsun gibi konuşma. Aslında namusluyum ben. İnsan mutluluk duyduğu bir şeyden niye utansın? Sen mutlu değil misin yani?”
“Ama beni bırakmayacaksın, başkasına gitmeyeceksin, değil mi?”
“Hayır, sevgilim. Seni bırakıp gidemem. Yalnız, başımıza kötü bir şey gelecekmiş gibi bir duygu var içimde. Ama seni bırakmayacağım, hiç üzülme.”
“Üzülmüyorum. Seni çok seviyorum. Ama sen benden önce başka birini sevmişsin.” “Ne oldu ona?”
“Öldü.”
“Evet, ölmeseydi seni tanıyamayacaktım. Gerçi birtakım hatalarım oluyor, ama hiçbir zaman sadakatsizlik edemem. Sana öyle sadık kalacağım ki belki de günün birinde benden bıkacaksın.”
“Yakında cepheye dönmek zorundayım,” dedim.
“Gidinceye dek düşünmeyelim bunu,” dedi. “Görüyorsun ki mutluluktan uçuyorum sevgilim. Hem çok güzel eğleniyoruz. Seninle ilk tanıştığım an az kalsın mutluluktan kalbim duracaktı. Şimdi mutluyuz ve birbirimizi seviyoruz. Seni mutlu etmek için ne istersen onu yapayım, istersen saçlarımı okşa. Benimle oynamak ister misin?”
“Evet, yatağa gel.”
“Olur, ama önce gidip hastalara bir bakayım.”