Etkinlik Adı : Şiir Okuyorum,Şarkı Söylüyorum

BİR FIRSATTA SİZ TANIYIN

Emre’nin sınıfına yeni bir öğrenci katılmıştı. Emre ve diğer çocuklar yeni arkadaşlarını görünce şaşırmışlardı. Çünkü yeni gelen çocuk tekerlekli sandalyedeydi. Öğretmen ‘Aramıza yeni katılan arkadaşımızla tanışalım’ dedi. Yeni gelen çocuk ‘Benim adım Umut’ dedi. Diğer çocuklar da kendi isimlerini söylediler. Öğretmenleri o gün resim yaptırdı, hikâyeler okudu. Daha sonra ‘Şimdi, oyuncaklarla oynayabilirsiniz’ dedi. Öğretmen ‘Umut oynamak istediğin oyuncağı söylersen ben sana veririm’ dedi. Umut da yapbozlarla oynamak istediğini söyledi. Hiç kimse Umut ile oynamak istememişti. Ertesi gün, sinemaya gideceklerdi. Umut annesi ile beraber gelmişti. Servise binerken annesi Umut’u kucağına almıştı. Sinema salonuna çıkmak için, yürüyen merdivenler vardı ama engelli insanların kullanabileceği bir merdiven yoktu. Umut’un annesi yine Umut’u kucağına aldı. Öğretmeni de Umut’un sandalyesini taşıdı. Çocuklar da öğretmenlerine yardım ettiler. Sinema salonunun içinde de engelli insanlar için ayrılmış bir yer yoktu. Çocuklar filmi büyük bir dikkatle izlediler. Filmin sonunda, Umut ve annesi lavaboya gitmişti. Emre öğretmenine ‘Öğretmenim niçin engelli insanlar için bir şey düşünülmemiş?’ diye sordu. Öğretmeni de ‘Evet Emreciğim. Maalesef okullarda bile engelli çocuklar için uygun ortamlar yok. Okullar tek katlı değil. Bazı okul tuvaletlerinde engelli çocuklar için özel bölümler var ama birçoğunda yok’ dedi. O sırada Umut ve annesi gelmişti. Umut’un annesi ‘Bu davetiye Umut’un yarınki basketbol maçının davetiyesi. Tüm arkadaşlarını bekliyoruz’ dedi. Bütün çocuklar buna şaşırmıştı. Ertesi gün çocuklar, hep beraber Umut’un basketbol maçını izlemeye gittiler. Çocuklar tribünde heyecanla ve merakla bekliyorlardı. Tüm sporcular sahaya çıktılar. Hepsi tekerlekli sandalye kullanıyorlardı. Emre ‘Böyle mi oynayacaklar?’ diye sordu. Öğretmeni de ‘Evet. İzleyelim, o zaman daha iyi anlarsınız’ dedi. Umut sandalyesinde kendinden emin oturuyordu. Maç boyunca Umut’un sınıf arkadaşları ‘Umut, Umut’ diye bağırdılar. Maç bitmiş, Umut’un takımı kazanmıştı. Umut maçtan sonra arkadaşlarının yanına geldi. Arkadaşları ona çiçek verdiler. Emre ‘Umut senden özür dileriz. Okula ilk geldiğin gün sana nasıl davranmamız gerektiğini bilemedik’ dedi. Umut ‘Beni izlemeye gelmeniz benim için çok önemliydi. Önemli olan beni anlamanız ve sizden biri olduğumu düşünmeniz. A!...Az daha unutuyordum. Bu akşam piyano gösterim var. Gelir misiniz?’ dedi. Çocuklar şaşırmıştı. Umut ‘Gelirseniz çok sevinirim’ dedi. Çocuklar hayretle Umut’u dinliyorlardı. Öğretmenleri ‘Engelli insanlarımız olabilir. Önemli olan, onlarında rahat hareket etmeleri için uygun çevreler hazırlamaktır’ dedi. Emre ‘Öğretmenim biz sınıf içinde neler yapabiliriz?’ Diye sordu. Öğretmenleri ‘Ben bunun için gerekli yerlere müracaat ettim. Sizlerde engelli insanlara acıyarak değil, onları toplumun bir parçası olarak kabul etmeniz gerekir’ dedi. Umut’un annesi ‘Evet, ne diyorsunuz, akşam konsere de geliyor musunuz?’ diye sordu. Hep bir ağızdan ‘Evet’ dediler. Bütün çocuklar içlerinden engelli insanlara daima destek olacaklarına söz verdiler. Daha sonra hep beraber spor salonundan ayrıldılar.

Materyaller:

Hikâye kitabı
Sözcükler

Fırsat, engelli Empati, yardımlaşma, farklılık,
Değerlendirme:

Bizden farklı olan insanlara nasıl davranmalıyız?

Gözleriniz kapalı resim yaparken neler hissetiniz?

Farklı düşünceleri olan insanlara ve farklı özelliklerdekilere nasıl davranmalıyız?

Çevremizi engelli arkadaşlarımız için nasıl düzenlemeliyiz?

Sizce cadde ve sokaklardaki eksiklikler neler?