ЁUlduzlar sayrışanda Alicənab insan, gözəl müəllim olan sadiq dostuma

İmza: Şofer İskəndər
- Afərin, yaxşı yazmısan! – deyə Ərdost onun istedadını 
tərifləməməyə bilmədi. – Həm də incə bir yumorla.
İskəndər söhbətindəki hərarəti azaltmadan davam etdi:
- Kağızı dörd qatlayıb yolladım Səməd Vurğunun adına. Mən ölüm, 
alan kimi oxuyub bığlarının altda qəşəngcə gülümsədi. Sonra zala 
baxdı, başını silkələdi. “Yəni darıxma, söz verəcəyəm”. Canımçün 
onca dəqiqə keçməmişdi. Sfetoforun yaşıl işığı yandı. Bir də 
gördüm kişi qalxdı ayağa. Dedi: “Buyursun cavan şair İskəndər!” 
Bəh!!! Qanad gətirmədim bəyəm! Səhnəyə tələsik çıxanda necə 
oldusa büdrədim. Məclis məni tutmuşdu. Camaat gülüşdü. Ancaq 
özümü sındırmadım. Həmin qıza yazdığım qəzəllərdən birini 
sinədən oxudum. Dedim:
Sənin hər cövrünə, mehparə, dözüb dinməmişəm..
Etmisən ağ günümü qarə, dözüb dinməmişəm.
Nə günah eyləmişəm, zülfü-kəməndinlə məni
Çəkmisən bir neçə yol darə, dözüb dinməmişəm.
Tutalım mən demədim, bəs sənin insafın hanı.
Etmisən sinəmi sədparə, dözüb dinməmişəm.
Məni, söz vermiş idin bir daha incitməyəsən.
Bivəfa çıxmısan ilqarə, dözüb dinməmişəm.
İti xəncər kimi müjqanın oxuyla, gözəlim,
Vurmusan qəlbimə min yarə, dözüb dinməmişəm.
Kimdə var, nazlı mələk, söylə mətanət bu qədər,
Qan edib cismimə fəvvarə, dözüb dinməmişəm.
Şofer İskəndərəm, aləm də bilir mərdliyimi,
Öldürüb yar məni aşkarə, dözüb dinməmişəm.

---

- Əla! – deyə Ərdost bu dəfə lap ürəkdən onu alqışladı. 
İskəndərin gözləri dolmuşdu. 
- Gərək onda görəydiniz, necə çəpik vururdular... Aşağı enmək 
istədim. Səməd Vurğun məni saxladı:
- Ə. Bala Vahid, bilirəm, sinən doludur. Birin də de gəlsin!
İkinci qəzəli lap şairsayağı, qaydasında oxudum. Tər məni basmışdı. Yenə 
çox əl çaldılar. Ancaq daha yubanmadım, atıldım səhnədən aşağı. Eh... 
Sonra Səməd Vurğun döşünü söykədi kürsüyə, sözlər danışdı... şeirlər 
oxudu ki... Nə deyim. Hər kəlməsi bir qızıl parçası.
Camaat dağılaşanda mən gedib qapı ağzında dayanmışdım. Ona lap 
yaxından baxmaq istəyirdim. Yanımdan ötəndə məni tanıdı. Əlini boynuma 
saldı.
- Ə, İskəndər, - dedi. – oyu bileyrmisən, sən maa oxşiyersən? – 
Sonra özü öz sözünü düzəltdi: - Ə, şeir yazmaqda demirəm ey... 
Sir-sifətindən oxşiyersən. Sən də mənim kimi qarasan.
Xəbər aldı:
- Kimin oğlusan?
Cavab verdim ki:
- Ovçu Salmanın.
Dedi:
- Bax... ata-bala sizin ikinizlə də mənim söhbətim yaxşı tutar. Şair-
ovçu. Məndə onların hərəsindən bir az var. 
- Gedəyin qonağımız olun, - dedim.
Güldü:
- Bakıya tələseyrəm, bala. İşim çoxdur. Toyunda çağırarsan, mütləq
gələrəm. Atanla bir dağlara ova da çıxarıq.
Ərdost köksünü ötürdü:
- Maraqlı əhvalatdır. Barı sonra toyuna dəvət elədinmi onu? 
İskəndər kövrəldi. Təzəcə yandırdığı siqareti hərisliklə sümürdü.
- O vaxt Səməd Vurğun həyatdan köçmüşdü... Eh! Dünya!..
Bir azdan “QAZ-69” nərildəyə-nərildəyə yenə dolanbac yolları qalxmağa 
başladı.

---

SEHRLİ MƏKANDA
Ərdost təsəvvüründə yanılmamışdı.Sərinbulaq onun indiyədək görmüş 
olduğu adi kəndlərə əsla bənzəmirdi. Buranın mənzərəsi, təbiəti də 
bambaşqa idi. Dağ döşünə səpələnmiş təkəm-seyrək alçaq evlər əjdaha 
timsallı nəhəng palıdların, uca vələslərin və qollu-budaqlı gilənar 
ağaclarının yaşıllığında itib-batmışdı. Kəndin küçələri ot basmış enli 
cığırları xatırladırdı. Hər yanda bir baxımsızlıq, səliqəsizlik duyulurdu.
Artıq bir boy dikəlmiş günəş, sanki öz şüaları ilə bu yerlərə istilik deyil,
şəfəq qarışıq təravət səpələyirdi. Ətirli hava o qədər sərin idi ki, Ərdost 
nəfəs aldıqca ciyərlərinə xoş bir üşütmə dolurdu.
Evlərin çoxuun bacasından zəif tüstü qalxırdı. Bu, Sərinbulağın 
mənzərəsini gözəlləşdirirdi. Ətrafda cərgələnən yaşıl-boz dağların başında 
ağ kəlağayı kimi xəfif duman sürünürdü. Hərəkətsiz bəyaz buludlar göz 
işlədikcə ləkəsiz və şəffafdı. Ərdost həqiqət dünyasından ayrılıb nağıllar 
aləminə düşmüşdü, nədi! Özü də elə qəlbiliklə dayanmışdı ki, bir baxımda 
üfüqlərədək hər yan apaydın görünürdü. Dağlar... meşələr... dərələr... 
yarğanlar...
“Qafqaz altımdadır, ən yüksək olan zirvədə mən,
Tutmuşam bir qocaman qarlı dağ üstündə qərar”.
Sanki Puşkinin qəlbindən gələn həmin misralar məhz burada 
yaranmışdı.
Bayaqdan qolundan asdığı pəncəyi Ərdost əyninə geydi və 
tələsmədən kəndə sarı üz tutdu. Maşını o qəsdən buraxmışdı. İstəyirdi bu 
yerləri addım-addım, həm də torpağın ətrini duya-duya piyada gəzsin. 
İskəndər alma bağının səmtini ona nişan verib, Sərinbulaqda çoxdan 
ayrıldığı sürücü dostlarının görüşünə getmişdi.
Kəndin içindən keçəndə rastına çıxan adamlar Ərdosta hörmətlə 
salam verir, bəziləri ayaq saxlayaraq köhnə tanış kimi kef-əhval tuturdu. 
Şəhərli olduğunu bilənlər “Qonaq xoş gəlib, səfa gətirib” deyə onu “bir 
stəkan çay içməyə” evlərinə dəvət edirdilər. Sərinbulaq sakinlərinin bu 
mehribanlığı cavan jurnalisti fərəhləndirirdi. Burada gördüyü hər şey Ərdost
üçün maraqlı idi. Bir-birinə oxşamayan pərakəndə yastı evlər, üzü 
gündoğana baxan xırda gözlüklərə bölünmüş aynabəndlər, ağacdan 
hörülən alçaq hasarlar, geniş torpaq həyətlər, qapılarda mələşən mal-qara, 
qoyun-quzu nəzərindən yayınmırdı. Hara baxırdısa, Ərdost qondarmasız, 
təbii bir gözəllik duyurdu.

---

O, kənd qırağında “Bulaq başı” deyilən daşlı-palçıqlı dərədən keçib 
çəmənliyə çıxdı. Qarşı yamacda meşə zolaqlarını xatırladan cərgə 
yaşıllıqlar ucalırdı. Bu onun görmək istədiyi alma bağı idi. Ərdost hələ ora 
çatmamış xoş bir nəğmə eşitdi. Qızlar səs-səsə verərək həvəslə 
oxuyurdular: