Ex doctrina doctissimi patris magistri fra



Yüklə 2,25 Mb.
səhifə24/27
tarix02.08.2018
ölçüsü2,25 Mb.
#66406
1   ...   19   20   21   22   23   24   25   26   27

etiam inuenitur inter infideles, sicut

cōmedere simul colloqui, tractare, &

hęc cōmunio non est propriè fideliũ,

sed conuenit eis quatenus ciues, & po

litici sunt. Secundus est cōmunicatio

quæ consistit in hoc ꝙ est simul con-

uenire in ecclesia ad orandum, ad re-<-P>


@@0@

@@1@De excōmunicatio.

<-P>cipiendum sacramenta, ad electionẽ

canonicā actiuam & passiuam, & ad

audiendũ diuina officia. Tertius estcō

municatio bonorũ & suffragiorũ quę

ex intentione ecclesiæ applicantur,

seu offeruntur pro omnibus christia-

nis. Quartus est communicare, seu ha

bere partem in bonis & meritis alio-

rum fidelium, quæ titulo charitatis ap

plicātur omnibus existentibus in gra

tia: secundum illud psal. 118. Particeps

ego sum omnium timentium te, & cu

stodientium mandata tua. His suppo-

sitis sit prima propositio, excōmunica

tio non priuat quarta cōmunicatione

Probatur, quia illa cōmunicatio fun

datur in charitate, charitatem autem

non expellit nisi peccatũ, sed excōmu

nicatio nō est peccatũ, vt diximus, er-

go. Secunda propositio excōicatio pri

uat hominem reliquis tribus cōmuni

cationibus. Vnde solet ab alijs diffi-<-P>


@@0@

@@1@De excōmunica. 224

<-P>niri (& benè) excōmunicatio est pri-

uatio â quacunque licita communica

tione fideliũ. Consule Caietanũ quod

libeto. 2. q. 12. Et nota antiquam cōsue

tudinem ecclesiæ in excōmunicatio-

ne, quòd gradatim fideles cōmunica-

tione priuantur. Et fortè tot erant ge-

nera excōmunicationum quot gene-

ra cōmunionum. Vnde Siluestertria

genera ponit verbo excommunicatio

primo. §. 1. Aliquādò enim priuaban{t$}

sola communione eucharistiæ quæ

āthonomaticè cōmunio dici{t$}, vt tradit

Dionysius de ecclesi. hierarchia ca. 3.

& ostẽdit Vualden. lib. de sacramẽtis

ca. 95. Et de hac intelligo decretũ Ioā

nis papæ. 3. q. 4. c. engeltrudā. Aliquā

dó priuan{t$} Christi fideles ecclesiasti-

co cōuẽtu ad officia diuina audienda,

vel ab oratiōe cōmuni quæ ōes pote-

rant appellari minores excōmunica-

tiōes, & easvidere licet. 5. q. 2. c. pręsẽti<-P>


@@0@

@@1@De excomunicatione.

<-P>Et. 11. q. 3. ca. admensam. Et in concilio

Niceno. ca. 11. &. 12. Et Chrisosto. ho-

me. 17. in Matthęum circa finem. Ali

quandò fideles priuabantur omni cō-

munione, quasi pręscisi ab ecclesiasti

co corpore: & hāc veteres appellabāt

anathema, qua voce iudęi extremam

detestationem significare solebant: te

ste Hierony. suꝑ. 1. ca. epistolę ad Ga-

latas. Nos hac tempestate duas tātum

excōicationes nouimus, minorẽ qua

quis priua{t$} cōmunione passiua sacra-

mẽtorũ oĩum, maiorẽ, qua etiā priua{t$}

alijs fideliũ cōmunicationibus: vt ha-

bes de clerico excōmunicato ca. vlti.

¶ QV Æritur, vbi habe{t$} in sacra scri-

ptura ꝙ ecclesia possit hac poena pu-

nire? Respondetur, ꝙ excommunica-

tio funda{t$} in auctoritate Pauli. 1. Co-

rinthio. 5. iam iudicaui vt pręsens tra-

dere huiusmodi hominem sathanę in

interitum carnis. Et re vera intelligi{t$},<-P>


@@0@

@@1@De excōmunicatione. 225

<-P>quòd tulit in eum sententiam excom

municationis, vt sanct. Tho. exponit.

Item fundatur in auctoritate. 1. Ioan.

5. est peccatum ad mortem, non pro

illo dico vtroget quis. Qui quidem lo

cus licet multiplicitêr intelligatur, vi

detur ꝙ sensus legitimus & literalis sit

ille de quo dicitur, si ecclesiam nō au

dierit, sit tibi vt ethnicus & publicanꝰ.

Item ad Titũ. 3. hæreticum hominem

post primam & secundā monitionẽ

deuita. Quem locum adducit sanctus

Tho. ad hoc propositum in. 2. d. 43.

& quæstionibus de malo. q. 3. ar. 15. 3.

& ita videtur exponere, & fortè illa

est expositio literalis, & Matthæi. 18.

si ecclesiam non audierit, sit tibi tan

quàm ethnicus & publicanus.

¶ QV Æritur, quomodo intelligatur3

ꝙ excōicatio priuat à receptiōe sacra

mentorum? an sit sensus ꝙ faciat eam

illicitam, ita videlicet ꝙ non potest ex<-P>



@@0@

@@1@De excōmunicatione.



<-P>communicatus sacramentum suscipe

re sine hoc quòd peccet: tamen si de

facto suscipiat, verũ suscipit sacramen

tum, vel an sit sensus ꝙ nec potest sine

peccato suscipere, nec si de facto susci

piat tenet sacramentũ, ita ꝙ vltra hoc

quòd peccat sacramentum est nullũ?

Hæc quæstio est vna de vtilioribus &

difficilioribus totius huius materiæ.

Et tota difficultas est de sacramento

poenitẽtiæ, vtrum sit nullum per hoc

quòd sumitur ab excōicato. Pro cuius

intelligentia est in primis notandum

quòd excōmunicatio non habet exiu

re diuino priuare à receptione sacra-

mentorum, nec à participatione sacri

ficiorum ecclesię. Nam de iurediuino

nullus est excōicatus: licet veniat ex-

cōicandus ab ecclesia, secundum eius

placitum & limitationem. Secundò

nota quòd in potestate ecclesiæ est fa-

cere quòd sacramentum poenitentiæ<-P>


@@0@

@@1@De excōmunicatio. 220

<-P>& sacramentum matrimonij sit nul-

lum, vbi susciperetur ab excommuni

cato, etiam inuincibilitèr ignorāte se

esse excommunicatum. Quod tamen

nō posset ecclesia facere de alijs sacra

mentis imprimentibus characterem:

quia habentdeterminatam materiam

de iure diuino, quæ non potest subtra

hi, nec mutari. Hoc supposito dico, ꝙ

de hac re sunt diuersæ sententiæ: licet

omnes conueniant in hoc quòd si ex

cōmunicatus sciens, vel vincibiliter ig

norans se esse excommunicatum, su-

scipiat aliquod sacramentum, peccat

mortalitèr, & est sacrilegus. Si veró ac

cedat bona fide cum ignorantia inuin

cibili iuris, vel facti excusatur à mor-

tali: & de hoc nō est dubiũ. Sed loquẽ

do de annullatione, quidā dicunt ꝙ si

excōicatus etiā inuincibilitèr ignorās

se esse excōmunicatum accedat ad sa-

cramentũ poenitentiæ & absoluatur<-P>


@@0@

@@1@De excōmunicatione.

<-P>nullum omnino sacramentum susci-

piat. Probant, quia excōicatio tollitiu

risdictionem, ita ꝙ excōicatus nullius

est subditus, sed nullus sacerdos potest

absoluere non subditum, ergo. Patet

consequentia, quia licet ignorātia ex

cusset à peccato tamen non potest fa-

cere ꝙ sit validum id quod esset irritũ

si fieret cũ sciẽtia opposita. Et hinc est

ꝙ vsus ecclesiæ habet, ꝙ ante absolu-

tionem a peccatis præmittatur absolu

tio ab excōicatione, ne annulletur sa-

cramentum. Secunda, alij dicunt ꝙ si

excōicatus accedat ad sacramentum

poenitentiæ cũ ignorantia inuincibili

quæ excusset illum á sacrilegio, verũ

suscipit sacramentum, nec teneturam

plius confiteri de illis peccatis, sed quę

rere absolutionem ab excōicatione,

& interim nō miscere se diuinis. Hæc

sententia est Caieta. in summa verbo

impedimẽta absolutionis. Et Palude<-P>


@@0@

@@1@De excōmunica. 227

<-P>4. d. 18. q. 4. Adria. q. 2. de confessione

contra finem. Probat, quia licet abso-

lutio sacramentalis sit iure prohibita

excōicato, nullo tñ iure est irrita si de

facto suscipiatur, nec vsus ecclesiæ ha

bet contrarium, & qui hoc cogitāt de

cipiuntur, ergo. Item alia sacramenta

non annullantur per hoc ꝙ suscipian

tur ab excōmunicato, ergo nec hoc:

nam detis vndè habeatis contrarium.

Item quia aliâs iniusta esset sententia

ecclesiæ si vellet ignorantiam inuinci

bilem condẽnare. Si quis autem excō

municatus per ignorantiam vincibilẽ

accedat ad sacramentum poenitentiæ

dũmodo confiteatur fictionem, verè

suscipit sacramentum, & recedente fi

ctione consequitur effectum. Hanc so

lus Caieta. tenet expressè. Et proba-

tur, quia poenæ non sunt ampliandæ,

sed potius restringendæ: vt patet de re

gul. iuris in. 6. reg. 15. &. 49. Item eodẽ<-P>


@@0@

@@1@De excōmunicatio.

<-P>iure excluditur excōicatus à participa

tione sacramẽtimr̃imonij & sacramẽ

ti absolutionis, sed ecclesia prohibens

excōicato mr̃imoniũ non irritat illud

sed sifiat tenet. vt patet extra de eo qui

duxit eā quam polluit per adulteriũ

ca. 6. & de matrimonijs contractis cō-

tra interdictum ecclesiæ capi. 2. Vndè

ergo discrimen in verbis eisdem gene

ralibus? Si autem quis celebrauerit ꝓ

excommunicato, & applicuerit ei sa-

crificium, siue inuincibilitèr, siue vin

cibilitèr ignoret excommunicationẽ

applicatio facta tenet. Prohibentur

enim christiani comunicare, nō tamẽ

inualidatur communicatio.

¶ QV Æritur, vtrum anulletur sa-4

cramentũ per hoc ꝙ confertur ab ex-

cōicato? Responde{t$} & sit prima pro

positio. Si sacerdos excẽicatꝰ quacũ

excōicatione, etiam ꝓpter notoriam

clerici percussionem, tentet conferre<-P>


@@0@

@@1@De excōmunica. 228

<-P>quòdcũ sacramentũ, excepto sacra

mento poenitentiæ, verum sacramen

tũ confert, quāuis peccet. Nec de hoc

est debiũ, siue faciat scientèr, siue ig-

noranter, & tā vbi toleratur quā vbi

non toleratur. Secunda loquendo de

sacramento poenitẽtiæ, si sacerdos sit

excōmunicatus non nominatim, aut

propter notoriam clerici percussionẽ

& tentet absoluere verũ sacramentũ

confert. Ita determinatur in extraua-

ganti concilij Cōstāt. antè quod nul-

lus excōicatus poterat conferre sacra-

mentũ poenitentiæ. Et hæc secunda ꝓ

positio intelligenda est vt prima, vide

licet tā vbi talis sacerdos toleratur ab

ecclesia, quā vbi nō toleratur, et tā vbi

crimẽ propter quod est excōicatus est

secretũ, quā vbi est publicũ. Tertia si

sacerdos sit excōicatus nomĩatim, aut

ꝓpter notoriā clerici ꝑcussionẽ, & cũ

hoc tolera{t$} ab ecclesia, verũ sacramẽ-<-P>


@@0@

@@1@De excōmunicatione.

<-P>tũ poenitentiæ confert, si de facto cō-

ferat illud. Patet, quia licet in iure ni-

hil sit de hoc cautũ, tamen non est cre

dendũ, ꝙ ecclesia toleraret eũ in publi

ca administratione sacramentorũ: &

cũ hoc vellet ꝙ facta per ipsum essent

irrita, ꝓfecto esset intolerabilis error.

Quarta si sacerdos sit excōicatus no-

minatim, aut propter notoriā clerici

percussionem, & cũ non toleretur ab

ecclesia, si tentet absoluere, nullũ om

nino confert sacramẽtum. Patet, quia

ista seruabatur ante conciliũ Cōstan.

Et ibi relinquitur ita seruandũ perpe-

tuis tẽporibus quo ad ista duo gñra ex

cōicatorũ, ergo. Item quia talis nullā

omnino habet iurisdictionem, ergo.

¶ QV Æritur, de causa excōicationis5

an sit peccatum mortale? Quæstio hęc

potest duplicitèr intelligi. Primó de

iure. i. vtrum non debeat ecclesia ex-

cōicare, nisi propter mortale. Secun-<-P>


@@0@

@@1@De excōmunicatione. 229

<-P>dò de facto, an si excommunicet pro-

pter veniale, vel aliud factũ quod non

sit peccatum, excommunicatio tenet.

In primo sensu cōmunis opinio est, ꝙ

nullus potest iure excommunicari, ni

si propter mortale. Patet ex verbis do

mini Matthæi. 18. vbi tradita fuit pote

stas excommunicandi, sipeccauerit in

te frater tuus &c. Clarum est quòd de

venialibus non requiritur illa diligen

tia. Item ex concilio Meldensi. 11. q. 3.

capit. nemo. Et hoc tenendum est pro

certo: licet aliquandò viderim opposi

tum defendi. Secũdò dico, quòd licet

excommunicatio possit iure ferri pro

quolibet mortali, quia finis ipsius est

solus Christus vt patet. 1. Corinthio. 5.

quā tollit quodlibet mortale, tamẽ nō

debet ferri nisi pro grauissimis crimi

nibus de quibus alitèr non speratur sa

nitas. Patet quia est vltima medicina

ecclesiastica, & nocet plusquā si gla-<-P>


@@0@

@@1@De excōmunicatione.

<-P>dijs feriretur: vt ait August. Itẽ, quia

excōmunicatio non debet ferri quo-

usque peccator non audiat ecclesiam.

Item, quia Paulus non meminit excō

municationis, nisi propter incestum,

cũ tamẽ essent plura alia crimina. Vn

dè patet, ꝙ pro temporali dāno non

potest ferri excommunicatio, nisi sit

nimis graue. Et quidem iudices pessi-

mè faciunt, & grauitèr peccant conce

dendo excōmunicationes pro rebus

leuibus, por las vbas, māçanas &c. Et

est vna de pessimis consuetudinibus

quorundam ministrorum ecclesiasti-

ca potestate abutẽtiũ ista, quæ omnia

iam corrupta sunt. Et anathematis no

men, quo audito maiores nostri treme

bant, & irrisioni nostris temporibus

expositum est. Et ego credo, quòd istę

excōmunicationes non obligant, nisi

præsumatur esse mortale id pro quo

feruntur: non enim de hoc dubito.

@@0@

@@1@De excōmunicatio. 230


¶ SED vtrũ, statim quòd homo pec-6

cat mortalitèr, possit excōmunicari?

Respond. ꝙ non, quousque sit contu-

max & rebelis ecclesiæ. Patet Matth.

18. si peccauerit in te frater tuus corri-

pe eum, adhibe tecum, dic ecclesiæ, &

vltimo venit excommunicatio, sit tibi

quasi ethnicus. Idem constat ex Pau-

lo hęreticum hominem post primam

& secundam admonitionem debita.

Vndè de iure nullus potest excōmu-

nicari, nisi præcedat trina admonitio:

vt patet in cap. sacro sancta de senten.

excōmunica. Trina tamẽ admonitio

non est de essentia excōicationis: vtbe

nè notat Palude. d. 18. in. 4. & Durā.

ibidem, & Glosa in cap. prædicto, &

in ca. statuimus. Nec hoc est cōtra euā

gelium, nam in euangelio ostenditur

ordo iuris, non tamen dicitur, quòd il

le est necessarius. Verum est quòd nō

expedit alitèr fieri quàm in euāgelio<-P>


@@0@

@@1@De excōmunicatione.



<-P>expressum est. Nihilominus si quis se

mel admonitus excōmunicaretur ꝓ

mortali, excōmunicatio esset valida.

Non dubito tñ quin admonitio sit de

essentia excōmunicationis: ita quòd si

quis excōmunicaretur antequā esset

admonitus, excōmunicatio non tene-

ret. Cōtra hoc potest fieri vnum argu

mentum, quia incurrentes excōicatio

nes latas in iure non admonen{t$} prius,

vt patet de incendiarijs, de percussori

bus clericorũ &c. qui quidẽ ipso facto

incurrunt in sententiā, ergo. Respō. ꝙ

tales iam sunt admoniti ab ecclesia,

& à lege Christi prohibente talia cri

mina, & ista est sufficiens admonitio.

¶ QV Æritur, vtrum excōmunicatio7

iniusta sit valida, vel vtrum habeat ali

quẽ effectũ? Nota, ꝙ excōmunicatio,

sicut & quælibet alia sententia, tripli

citèr potest esse iniusta. Primò, quia

ipso iure est nulla: vt si aliquis excom<-P>


@@0@

@@1@De excōmunicatio. 231

<-P>municet non subditum, talis continet

intolerabilem errorem, & nullum ef

fectum habet, tam in foro exteriori,

quā in interiori. Ita dicitur capi. extra

desententia excōicationis ca. per tuas

& ca. statuimus in. 6. eo. titu. Secundò

dicitur excōmunicatio iniusta ex par

te iudicis, quia videlicet malè iudica-

uit quacun ex causa id fiat, siue ex

odio, siue ex defectu ꝓbatiōis, siue ex

ignorantia: talis tamen non est ipso iu

re irrita. Et de hac est nostra disputa-

tio modo, vtrum liget? Est quæstio ni

misgrauis, & de qua sunt diuersæ sen

tentiæ. Caieta. 2. 2. q. 70. arti. 4. 2. tenet

expressè, ꝙ talis sententia omnino est

nulla, ita ꝙ nullum prorsus habet effe

ctũ apud Deum, nec apud homines.

Probat, quia excōmunicatio non po-

test ferri nisi ꝓ mortali, sed iste vt sup

ponimus non peccauit mortalitèr, er

go. Item quia sententia iniusta nō est<-P>


@@0@

@@1@De excōmunicatione.

<-P>sententia: namsecundum S. Tho. 2. 2.

q. 70. ar. 4. iudicium iniustum non est

iudicium, ergo. Adria. quodlibeto. 6.

tenet eandem sententiam. Tenẽt Ri-

car. d. 18. q. 5. art. 3. Alexand. 4. p. q. 82.

membro vltimo, Siluest. verbo excō-

municatio. 2. §. 2. &. 3. Palude. d. 18. q. 1.

ar. 3. & Duran. d. 18. q. 4. Gratia. 11. q. 3

ca. qui iustus, & videtur esse sententia

S. Tho. q. 21. additio. ar. 4. omnes istidi

cunt, ꝙ excōmunicatio iniusta ex par

te causæ si non sit iure irrita, estvalida

Horum sententia videtur fundari in

ca. per tuas de sententia excōmunica-

tionis. §. veruminanis. vbi dicitur, ꝙ

iniuste excōmunicatus debet recurre

re ad superiorem, & petere absolutio

nem ab excōicatione iniusta, ne eccle

siæ sententiam contẽnere videatur, et

ex hoc amplius ligetur. Re vera vide-

tur mihi, quòd omnes isti doctores lo

quantur vrebius quám oporteat, ideó<-P>


@@0@

@@1@De excōmunicatione. 232

<-P>dicam vobis quod sentio. Et sit prima

propositio, iniustè excōmunicatusnō

priuauatur suffragijs ecclesię cōmuni

bus. Hanc tenẽt omnes doctores, etiā

illi qui asserunt sententiam iniustam

ligare. Signanter Ricardus arti. 7. q. 2.

& Palude. q. 1. ar. 1. & Alexand. vbi su

pra mẽbro. 1. solus Durād. eam negat.



Sed rationes Caietani, & Adria. suffi

cienter eam probant: ecclesia enim nō

approbat iniquam volũtatem, & sen-

tentiam iudicis quantum ad hoc, cúm

sit damnum innocentis, sine aliquavti

litate publica. Secunda propositio, ta

lis sententia quæ non est ipso iure irri

ta quantum ad hoc valida est, ꝙ sic ex

cōicatus non solũ propter scandalum

sed absolutè tenetur vitare omnẽ cō-

munionẽ & vitari. Has duas proposi-

tiones tenet beatꝰ Grego. homilia. 26.

tractans illud Ioan. 20. quorũ remiseri

tis peccata &c. Patet hæc. 2. ex multis<-P>


@@0@

@@1@De excōmunicatione

<-P>iuris capitibus, & ex Vrbano papa. 11.

q. 3. cap. quibus nam. Quia si semel da

retur facultas cuilibet discernendi an

causa sit iusta, vel non, esset magna cō

fussio & schisma: ideo ecclesia iustissi

mè præcipit vt talis remedia quærat

iuris, & interim sententiam timeat, &

ei pareat. Tertia ꝓpositio, si talis parti

ciparet in diuinis, vel alij eidem cōmu

nicarẽt publice, easdem poenas incur

reret coram ecclesia ac si sententia

iusta esset. Si enim non est delata ap-

pellatio ad superiorem, & conuincor

de cōmunicatione contra præceptum

ecclesiæ, iudex profecto iustè me con

demnabit, tāquàm irregularem. Hæc

Innocẽtiꝰ extra de sentẽtia excōmuni

cationis cap. 40. & Grego. in homilia

citata. Quarta ꝓpositio, licet ex vi prę

cepti ecclesiastici (etiā in secreto) ille

teneatur euitare & euitari: quia præ-

ceptũ ecclesiæ æqualitèr obligat excō<-P>


@@0@

@@1@De excōmunicatio. 233

<-P>municatum in publico, & in secreto,

ex epicheia tamẽ, siue ex licentia præ

sumpta, aut ratihabitione potest com

mũicare sine scāda lo. Quia ĩ alijs præ

ceptis sane interpretamur intentionẽ

ecclesiæ, cũ non est verisimile ipsam

velle obligare. Hicautem nullo pacto

est verisimile ecclesiam ad abstinen-

dum obligarevoluisse. Nec enim vult

alicui innocenti inferre dānum, nisi

propter bonum publicũ. Priuare au

tem in publico necessarium est ad pu

blicam vtilitatem, in secreto autẽ pri

uare non est necessarium. Hanc puto

esse mentem & Caieta. & S. Thomæ.8

¶ QV Æritur, vtrum excōicatio igno

rata liget? Ad hoc sit prima ꝓpositio,

si ignorantia inuincibilis sit facti & iu

ris. i. si sit talis quę excusset â tota cul-

pa mortali, excussat etiā à canone, nō

incurritur excōicatio. In hoc omnes

conueniunt, nec potest negari. Quia<-P>


@@0@

@@1@De excōmunicatione.

<-P>excōicatio nō potest ferri nisi ꝓ mor

tali, sed iste non peccauit mortalitèr

vt suponimus, ergo. Patet hæc de con

stitutio. c. 2. rẽ quę culpa caret in dānũ

vocari nō cōuenit. Secũda si quis pec-

cet mortalitèr, & excōicatio non sit

formalitèr lata pro illo facto, non in-

currit sẽtẽtiā canonis. i. si aliquis sciat

se peccare mortalitér, & ignoret inuĩ

cibilitèr id pro quo lata est excōicatio


Yüklə 2,25 Mb.

Dostları ilə paylaş:
1   ...   19   20   21   22   23   24   25   26   27




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©muhaz.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

gir | qeydiyyatdan keç
    Ana səhifə


yükləyin