Эярдяни аь гу кими
Yüklə 2,81 Mb.
|
| SÜKUTUMDAN ŞİKAYƏTÇİ
BİR QADINA Soruşursan: – Nədir bu əczü sükut? – Məni hüsnündür eyləyən məbhut. Ey mənim qəlbimi çalan afət! Həm həyat, həm şüur verən fitrət! Hər kəsə nitq, həm bəyan vermiş, Şairə başqa bir nişan vermiş. Duyurar aşinasına sözünü. O sükutimdə oylə sözlər var, Kəlməsindən beş-on kitab yazılar. 1910 SON BAHAR Noldu rəngi çiçəklərin, a çəmən?! Güllərindən dəmət yapaydım bən. Niyə solğun baxarsın, ah! Öylə… Soldumu həp çiçəklərin? Söylə!.. Susdu bülbüllərin nədən? Orman?! Pozdumu ittifaqını şu xəzan? Niyə solğun durur şu əşcarın? Həp qapanmış dumanlı kühsarın! Şu xəzandanmı oldunuz bərbad? Səbr edin, ah, etməyin fəryad. «Ağlamazsa bulud, gülərmi çəmən? Ağlamazsa cocuq, bulurmu ləbən?» Həp mətanətlə bir zaman dayanın, İnanın, siz də bən kimi inanın. Məhv olur qar, boran, günəş də doğar, Yetişər qırmızı, sevimli bahar. Ah, mən son baharı çox sevərəm, Sevərəm, son baharı çox sevərəm. 1910
Sarılır ağ mitilə, san, dərə, səhra, dağlar. Sarıyor göy üzünü tar uçuşan qarlı duman, Savırır göy üzünə qarları birdən burağan. Toplayır bir yerə gah qarları bir dağ kibi, Qazıyor, püskürüyor damları dəbbağ kibi. Çayları don tutaraq, ormanı bir hüzn alıyor, Tərk edib quşlar onu, qəmli sükuta dalıyor. San, qocalmışdı təbiət ağarıb muyi-səri, Qarlar altında uyur çölləri, kuhsarələri. Dayanın, qar-borana, fırtınaya bir gün olar, Qış bitər, yaz yetişər, qəmli bulutlar da uçar. 1910
Yüklə 2,81 Mb. Dostları ilə paylaş:
|