Эярдяни аь гу кими

Parlaq günəş iştə səni alqışlayar onda.

1909
QIŞ GECƏSİ

Ətraf zülm içində yeksər,

Göylərdə görünməyir bir əxtər.

Hiddət ilə ruzigar gurlar,

Qar parçaların səmayə fırlar.

Damda-bacada həzin gurultu,

Səhraları qaplıyar uğultu.

Artıq qapı-pəncərə qapanmış,

Ətraf dumanla çulğalanmış.

Qurt-quş dəxi girmiş aşiyanə,

Bir səmt-sükun çökər cahanə,

Bir yanda nə bir səda, nə bir kəs,

Bir daxmada nə ziya, nə bir səs.

Rahət uyuyur köy əhli məsrur,

Bağ tarlaları qar ilə məstur.

Ancaq o zülam içində məhcur

Bir daxmada görünür sönük nur.

Övladını bir zavallı madər,

Qoxlar qucuyar da nənni söylər.

Ağlar, uyumaz şu tifli-nalan,

Ölgün zarıyıb olar hirasan.

Madər edərək şu tiflə şəfqət,

Pəstan verib eyləyir məhəbbət.

Almaz məməni cocuq dəhanə,

Hiddət ilə başlayır fəğanə.

Bir yas, ümid içində yalqız,

Eylər beşig əli ilə təhziz.

Yavru həyəcan içində qayət,

Dalğın gözünü qapar nəhayət.

Qızdırma içində zar, yuxlar,

İnlər, həm ara-sıra sayıqlar.

Duyduqca onu zavallı madər,

Ağlar, cocuğa baxar mükəddər.

Gəhvarəyə söykəyib başın zar,

Atəşli düşüncələrlə yuxlar.

Xülyadə görər yetimi nakah,

«Bir ağ kəfənə bürünmüş, ey vah!

Bir dar, kiçicik məzar içində».

Qalxar o dəm iztirar içində.

Övladını səs edir hirasan,

Görcək uyuyur cocuq, şu nalan.

Ağlar daha için-için edər ah!

- Şu yavrumə sən şəfa ver, Allah!

1909