Эярдяни аь гу кими

BİR MƏLƏKƏ^

(«Molla Nəsrəddin» məcmuəsinə)

Mahtablı gecə… Kənari-dərya,

Əsməkdə nəsimi-xoş, müəttər.

Titrərdi yaşıl-yaşıl çəmənlər,

Qəlbimdə cahan – cahani-sevda.

Bu anda mələkdi, yoxsa huri,

Vicdanını inlədirdi bir qəm.

Səslərdi həzin səs ilə hərdəm:

«Aclıq bürüyübdü Zəngəzuri».

Ay, ulduz olub da dərdə qəmxar,

Sanki baxışırdı mat-məbhut.

Bir qəmli sükut içində lahut,

Dinlər o həzin sədanı təkrar.

1910
GƏLƏCƏK QORXUSU
Çulğalanıb çən və dumanla bayır,

Mürgüləyir dağ-dərə, orman, çayır.

Get-gedə ətrafı sükut sarsıyor,

Kəndlilər asudə, fəraqət uyur.

Bir küçücük daxmada ancaq çira,

Saçmada ətrafını ölgün ziya.

Tükləri qarışıq, bəti-bənizi soluq,

Sarılmış yorğana yatır bir cocuq.

Atası da xəstəlikdən inləyir,

Soluq-soluq nəfəs alır arabir.

Əcəl tozu qucaqlayıb yüzünü,

Həsrət ilə dolandırır gözünü.

Başı ucunda qadını ağlıyor,

Dırmaqlayır yüz-gözünü dağlıyor.

Yazıq qadın qucaqlayır dizlərin,

Önlügü ilə silərək gözlərin,

«Allahım imdad!»-deyə yalvarır,

«Lap kiçikdir uşağım», – ağlar:

– Rəhm eylə, bu yavrumu qoyma yetim,

Qıyma bu məsum cocuğa, ey rəhim!

Kim ona axır atalıq eyləyər?

Şıltağına, qayğısına kim dözər?

Kim verib kəl tarlasını xışlayar?

Kim günəş altında yanar, işləyər?

Kim qoruyar mal-qarasın, kim güdər?

Bunlara kim qatlaşar, ah, kim edər?

Arpasını, buğdasını kim biçər?

Dərz vurub, xırmanını kim döyər?

Kim biçər ot? Kim qurudub toplayar?

Kim tayaya vurar otu, bağlayar?

Kim meşəyə qışda odunçün gedər?

Bunlara kim qatlanar, ah, kim edər?

Xəstəyə baxdıqca olur bağrı qan,

Vıyıldayar damda, bayırda boran.

1910