Эярдяни аь гу кими

HƏYAT – SEVMƏKDİR
Qurumlu bir ocaq kimi fikrimə his çökmüşdü,

Qanadlanan ümidimi qırıb yerə tökmüşdü,

Çırpınırdım burağanlı fırtınalar içində.

İstəklərim, diləklərim həpsi gözüm önündə

Yaralanmış bir quş kimi yerdə sürüklənirdi,

Yıldırımlı buludlar da fikrimlə əylənirdi.

Kölgəm kimi arxam – sıra qoşan qara günlərim

Bir an məndən ayrılmazdı, daşıyordu kədərim.

«Həyatımdır bu, - deyirdim, - könül buna darılır.

İnsan neçin bu ilana dilək qədər sarılır?

Yoxluq, ölüm şərəflidir böylə çirkin həyatdan,

Kərtənkələ, soxulcanmı – yerdə sürünsün insan?»

Vücudumda üsyan etmiş qüvvələrim söndükcə,

Həyatımın o yıpranmış yarpaqları döndükcə,

Əzilirdim, sönüyordum, nifrət derdim həyata.

Göz qapamaq istərkən bu zindanlı kainata

Birdən-birə kipriyimə lətif bir şey toxundu,

Qulağımın ucunda pək dadlı nəğmə oxundu.

İçimdə bir günəş doğdu, qəlbimə nur saçıldı,

Qarşımda həp başqa dünya, başqa cənnət açıldı.

O cənnətdə sən göründün, əlində qönçə çiçək,

Ufaq-ufaq addımlarla irəllədin, gülərək,

O çiçəyi mənə verdin, bilməm nə söylədin sən,

Birdən-birə pəri kimi qeyb oldun gözlərimdən.

Sən qeyb oldun, əvət, mən də kəndimi qeyb etmişdim,

Xəyalına dalmış, bilməm, nerelərə getmişdim.

Ayıldım da, o verdiyin qönçəciyi qoxladım,

Həyat nədir, duydum, onu pək yaxından yoxladım.

Həyat – sevmək, pəriciyim, sənin üçün yaşamaq,

Gecə-gündüz çalışaraq, sənə qovuşmaq ancaq.

Bax, bu dadlı həqiqəti həp sən mənə anlatdın,

Acı, sönük həyatıma işıq saçdın, bal qatdın.

Sən sevirdin o iyrənib çeynədiyim həyatı,

Gözümdə sən şirinlətdin bu isli kainatı.

Mənə yeni həyat verən, günəş verən sənsən, sən!

Sevmək – iştə yaşamaqdır, yaşamayır sevməyən!

1919