Эярдяни аь гу кими

ŞƏHİDİ DƏSTİ-CƏHALƏT OLAN

Hacı Molla Ruhulla Axundun ruhuna ithaf
Uçar havada xəbis ruh, uçar və durar,

Səmayə, yerlərə, insanlara həsədlə baxar.

Baxar, baxar, əzəmət, həm səadəti çəkəməz,

O ruh xaliqə, həqqə, səmayə baş əgəməz.

Uçar yenə göyə doğru, o anda qəhri-Allah

Enər, qanadlarını sındırar onun nagah.

O ruh nəfsinə tabe və kəndinə məğrur,

O ruh dərgeyi-həqdən bütün-bütün mənfur.

O ruh yerdə fəna şum, toxumlar saçıyor,

Dərin-dərin uçurumlar fəlakətə açıyor.

O ruh sevməyir idi ədaləti, həqqi,

O ruh sevməyir idi şu nur ilə şəfəqi.

O ruh düşmən idi yerlərə, səmavatə,

O ruh düşmən idi xaliqə, ibadatə.

O ruh düşmən idi həqqi göstərən bəşərə,

O ruh çəkmədə xəlqi qaranlığa, küfrə.

O ruh rəhməti-həqdən bütün-bütün məyus,

O ruh şəğilərə, qatillərə olur manus.

Gecə olunca qaranlıqda göy yüzündə durar,

Qara qanadlarını səs edər kibi çarpar,

Mühib səslə bütün xəlqi əmrinə çağırar.

Qoşar o səmtə şəqi şəxslər güruh-güruh,

Görüncə onları xürrəm olur səmadə o ruh.

O tabeininə şeytanlığı edər təlqin,

Səmada səfi-məlayik oxur ona təlin.

* * *

Siz ey o ruha pərəstiş edən səfil məxluq!

Siz ey o ruhi-xəbisin əzasına mərzuğ!

Siz ey cəhalətə, küfrə əsir olan insan!

Siz ey güruhi-şəqi, səbti-ümməti şeytan.

Müdam qətli-şəqavət nə yol, nə məslək bu,

Bu məsləkə, bu yola lənət, ey xəbis, tfu!

Siz ey dəni və şümri mülcəm oğluna yoldaş,

Açıq fikirli, düha səcdə eyləyən bir baş.

Hənuz səcdədə ikən nəsli şəhid edilir,

Sizə bu əmr olunan dinmi, yolmudur gedilir.

Əlindəki o dəmir, aləti-cinayətdən,

Qatı yürəkli ləin, dur feyzi rəhmətdən.

Axır sizə ölüb-öldürmənin nə zövqü? Ah!

İnanmıyormusunuz, yoxmu-yoxmu qəhr, Allah

Zaman olur ki, sizi qəhri ilə qamçılayar,

Əzər, qəzəbləri altında iştə taptalayar.

Uzaqda sürməz, o dəhşətli bir zaman yetişir,

Xəbis ruhunuza eylərəm bunu təbşir.

Bir az da şimdi sizi oxşayam, şəhid babamız!

O şanlı məsləkinizdə çalışdınız yalqız.

Siz ey mücahidi-din, qəhrəmani-bihəmta!

Vətənü millət uğrunda, ey şəhid düha!

Cəhalət ilə bütün qüvvənizlə çarpışaraq,

Qaranlığı, ədəmi, zülmü dəfə qalxışaraq

Mətanətilə müdama çalışdınız da, fəqət,

Nə etdi, bax, sizə axırda iştə gör millət.

O ehtimamınıza, ah, əvəz bu milləti dun,

Vücudi-pakınıza vurdu bir neçə qurşun.

O ruhi-pakınızı iştə təhniyət edərək,

Qanadlarında səmayə götürdü fövcü mələk,

Yağırdı həzrəti-həqdən o ruhə nur rəhmət,

İnan, inan buna, ay qəhrəmani-din millət!

O şanlı namınız aləmdə ölməyib qalacaq!

O qatilin adı lənətlər ilə yad olacaq…

1912