Эярдяни аь гу кими
Yüklə 1,46 Mb.
|
| BÖYÜK HİCRAN
Böyük qardaşım Məmməd Səid Ordubadiyə ithaf
Qara ölüm dilsizliyi çökmüşdü dil-dodağa. Gözlərinin şimşəkləri yavaş-yavaş sönürdü, Üzün xəzan vurmuş quru yarpaqlara dönürdü. Yastığına söykənmişdim, mən də əlin əlimdə, Yetim kimi min bir həsrət inləyirdi könlümdə. Göz önündə canlanırdı həsrətli xatirələr, Düşündükcə ürəyimdən nələr keçirdi, nələr! Mən analar tanıyıram – əxlaq, namus heykəli, Bir ailə həyatının canlı, sönməz məşəli. Bacarıqlı əllərilə tikən, quran, yaradan, Gecə-gündüz övladının qayğısilə çırpınan. Böyük, sağlam gələcəyi qurar belə analar, Bunlar ilə hər ailə, övlad olur bəxtiyar. O həqiqi analardan birisi də sən idin! Səndə vardı analara məxsus vüqar və təmkin. Geniş, böyük ürəyini tutardın hər zaman şən, Övladından alan zövqü almadın heç bir şeydən. Ancaq övlad oldu sənin hər ziynətin, bəzəyin, Övlad üçün çırpınırdı böyük ana ürəyin. Uca ana adını sən təmiz tutdun südün tək, Mən bunları düşünürkən, o gün anam dönərək Ev əhlini süzdü bir-bir oynadaraq əlini, Yoldaşımı çağırdı o, yaxınlaşdı gəlini. Boğnuq səslə qulağına nə isə bir şey dedi, Gəlin ondan ayrılınca bir ney kimi inlədi. Mən sorucu gözlərimi gözlərinə dikərkən Bulud kimi yaş töküldü matəmli gözlərindən. Çılğın kimi mənə baxdı, o ağlaya-ağlaya, Dedi: «Od saldı qəlbimə, yoxa çıxsın bu dünya! Can gəlinim, halal eylə, - deyir, - verdim çox zəhmət. Abdullahım, nəvələrim məndən sənə əmanət». Fəlakətli ürəyimdə alovlandı bir şölə, Övladını düşünürdü son nəfəsində belə. Oxşayaraq mən boynuna keçirdim öz qolumu, O da yalnız sağ əlilə qucaqladı boynumu. Geniş köksü qalxır-düşür, ağırlaşmış nəfəsi, Qulağımda inləyirdi matəmli hicran səsi. Ah, birlikdə keçirdik o həsrətli son gecəni, Bir az sonra evdə birdən qopdu matəm şivəni. Zalım əcəl qanadını üzərinə gərmişdi, O mübarək vücudunu vurub yerə sərmişdi. Gecə keçmiş, yavaş-yavaş ağarırdı dan yeri, Gözümüzlə açdıq artıq o matəmli səhəri. Doğan günəş şəfəqini pəncərədən yayırdı, Uf, nə deyim bu ölümə, canı candan ayırdı. Səndən ayrı bir günüm bir il keçirdi, ah, ana! İndi necə dözəcəyəm mən bu böyük hicrana? 1932 O BAXIŞLAR O hərarətlə sevdiyim gözünü Yenə üç-dörd gün oldu görməyəli. Görərəm hər çiçəkdə mən izini, Qəlbimin ey sevimli şah əməli! Kim bilir, yollarında, ey rəna, Yüzlər ilə boyun bükənlər var. Ah, o göz dikdiyim baxışlarına Neçə min başqa göz dikənlər var. Kim bilir, hər gün öpdüyüm baxışın Nə qədər ruha saplanıb qalmış. O nəsim, o hava kimi axışın, Kim bilir, sevgilim, nələr çalmış? Səndə incə, sevimli, cazibədar Bir baxış var ki, az gülər üzümə. Həm də şimşək kimi bir an parlar, Sönər artıq gəlincə mən özümə. O baxışlarda çırpınan ürəyim Diləyir gözlərindən hey imdad. Qəlbimi aç, görərsən, ey diləyim, Sızlayır hər telində min fəryad. O baxışlarda sübhdən parlaq Bir ziya var, büllurdan daha saf. O baxışlarda dalğadan oynaq Bir şəfqət var ki, nurdan şəffaf. Elə bir incə şersən ki, sana Ürəyim ilk baxışda ovlandı. Şairə can verən baxışlarına, Baxsana, sənətim də bağlandı. 1932 Yüklə 1,46 Mb. Dostları ilə paylaş:
|