Məyusluq bəzilərinin meydana atılmamasına səbəb olurdu. Məyusluğu uzaqlaşdırmaq lazımdır. Siz qəddar Bəs rejiminin türmələrində olanda nə qədər baxırdınızsa, gözünüzün önü qaranlıq idi. Əlinə qamçı almış o kobud məmurdan, o sərt Bəs zabitindən tutmuş Səddam Hüseynin özünə qədər biri o birindən sonra sizə sanki şəxsi qan düşməni və ata-baba düşməni idilər. Hansının əlinə düşsəydiniz, sizə əziyyət və işgəncə verir, incidirdi. Belə deyildi?! Bütün mühit qaranlıq idi. Burada, sizdən uzaqda evdə oturan və siz qardaşların yoxluğundan qəm çəkən bizim hamımız da belə idik. Mənim özüm şəxsən bu hissləri keçirirdim və bilirdim ki, İran xalqının əksəriyyəti də bu hissləri keçirir; istər evlərində, yaxud qohumlarında əsir olsun, yaxud olmasın; hamı bu hissi keçirirdi. Onlar da baxdıqda mühiti qaranlıq görürdülər. O məyus baxışın arxasında ilahi lütfün və ümidin günəşi parlayırdı, amma biz görmürdük. Bu bir dərsdir. Nə üçün bəzi adamların dünyanın hegemonçu qüvvələrinə qalib gəlmək ümidləri yoxdur? Nə üçün bəzi adamlar bu regiondan İsrailin kökünü kəsməyə ümidsizdirlər? Nə üçün bəzi adamlar bütün dünya müsəlmanlarını bugünkü vəziyyətdən və məzlumluqdan xilas etməyin mümkünlüyünə ümidsizdirlər?
