FiZİko-kimyasal özelliklerin belirlenmesinde kullanilan yöntemler

VERİ VE RAPOR ETME

1. 
   İki katına çıkarma süresi
   

Yaprak sayısının iki katına çıkma süresinin (Td) ve çalışma ile (bölüm 1.6) bu geçerlilik kriterine katılımın tayinini yapmak için kontrol kaplarından elde edilen veri ile aşağıdaki formül kullanılır:

Td = ln 2/μ

burada μ, bölüm 2.2.1, birinci ve ikinci paragrafta açıklanan belirlenmiş ortalama spesifik büyüme hızıdır.

2. 
   Tepki değişkenleri
   

Testin amacı, Lemna’nın bitkisel büyümesi üzerindeki test maddesi etkilerinin tayinini yapmaktır. Bu Test Yöntemi iki tepki değişkenini tanımlar, çünkü üye ülkelerin farklı tercih ve düzenleyici gereksinimleri vardır. Bütün üye ülkelerde test sonuçlarının kabul edilebilir olabilmesi için, aşağıda tanımlanan her iki tepki değişkeni (a) ve (b) kullanılarak etkiler değerlendirilmelidir.

(a) Ortalama spesifik büyüme hızı: bu tepki değişkeni, yaprak sayılarının logaritmasındaki değişikliklere dayanarak ve buna ek olarak kontrollerdeki ve her muamele grubundaki zaman aşımı (günlük açıklanan) diğer ölçüm parametrelerinin logaritmalarındaki (toplam yaprak alanı, kuru ağırlık ya da taze ağırlık) değişikliklere dayanarak hesaplanır. Bu bazen bağıl büyüme hızına karşılık gelir (15).
(b) Verim: bu tepki değişkeni, yaprak sayısındaki değişikliklere dayanarak ve buna ek olarak test bitimine kadar kontrollerdeki ve her muamele grubundaki diğer ölçüm parametrelerindeki (toplam yaprak alanı, kuru ağırlık ya da taze ağırlık) değişikliklere dayanarak hesaplanır.

Bu iki tepki değişkeni kullanılarak hesaplanan toksisite değerlerinin, karşılaştırılabilir olmadığı dikkate alınmalıdır ve bu farklılık testin sonuçları kullanılırken göz önünde bulundurulmalıdır. Söz konusu yaklaşımların matematiksel temellerine göre; eğer bu Test Yönteminin test koşullarına sadık kalınır (adhered to) ise ortalama spesifik büyüme hızına (ErCx) dayanan ECx değerleri genellikle, verime (EyCx) dayanan sonuçlardan daha yüksek olacaktır. Bu, iki tepki değişkeni arasındaki hassasiyet farklılığı olarak yorumlanmamalıdır, sadece değerler matematiksel olarak farklıdır. Ortalama spesifik büyüme hızı kavramı, sınırlanmamış kültürlerde su mercimeğinin genel üssel büyüme biçimine dayanır, burada kontrolün spesifik büyüme hızı mutlak seviyesine, konsantrasyon-tepki eğrisinin eğimine ya da test süresine bağlı olmadan, toksisite büyüme hızı üzerindeki etkilere dayalı olarak tahmin edilir. Aksine, verim tepki değişkenine bağlı olan sonuçlar bütün bu diğer değişkenlere bağlıdır. EyCx, her testte kullanılan su mercimeği türlerinin spesifik büyüme hızına ve türler ve hatta farklı klonlar arasında çeşitlenebilen maksimum spesifik büyüme hızına bağlıdır. Bu tepki değişkeni, su mercimeği türleri ya da farklı klonlar arasındaki, toksik maddeye hassasiyeti karşılaştırmak için kullanılmamalıdır. Toksisite tahmini için ortalama spesifik büyüme hızının kullanımı bilimsel olarak tercih edilirken, bazı ülkelerde mevcut düzenleyici gereksinimleri yerine getirmek amacıyla verime dayalı toksisite tahmini de bu Test Yöntemi içerisindedir.

Toksisite tahminleri, yaprak sayısına ve bir ilave ölçüm değişkenine (toplam yaprak alanı, kuru ağırlık ya da taze ağırlık) dayanmalıdır, çünkü bazı maddeler, yaprak sayısından daha çok diğer ölçüm değişkenlerini etkileyebilir. Bu etki sadece yaprak sayısı hesaplanarak tespit edilemez.
Yaprak sayısı da, herhangi bir diğer kaydedilmiş ölçüm değişkeni gibi, örneğin toplam yaprak alanı, kuru ağırlık ya da taze ağırlık, her ölçüm durumu için test maddesi derişimleri ile birlikte tabloya dökülür. Sonraki veri analizi, örneğin LOEC, NOEC ya da ECx tahmini için, ayrı tekrarlar için değerlere dayanmalı ve her muamele grubu için ortalamalar hesaplanmamalıdır.

1. 
   Ortalama spesifik büyüme hızı
   

Spesifik bir süre için ortalama spesifik büyüme hızı, büyüme değişkenlerindeki– yaprak sayısı ve bir diğer ölçüm değişkeni (toplam yaprak alanı, kuru ağırlık ya da taze ağırlık)- logaritmik artış olarak, her kontrol ve muamele tekrarı için aşağıdaki formül kullanılarak hesaplanır:

burada:

— i den j ye zaman aralığında ortalama spesifik büyüme hızı

— i zamanında test ya da kontrol kabındaki ölçüm değişkeni

— j zamanında test ya da kontrol kabındaki ölçüm değişkeni

— i den j ye olan zaman aralığı

Her muamele grubu ve kontrol grubu için, varyans tahminleri ile birlikte büyüme hızı için bir ortalama değer hesaplanır.

Ortalama spesifik büyüme hızı, bütün test süresi (yukarıdaki formüldeki ‘i’ zamanı testin başlangıcı ve ‘j’ zamanı testin bitimidir) için hesaplanmalıdır. Her test derişimi ve kontrolü için, varyans tahminleri ile birlikte ortalama spesifik büyüme hızı için bir ortalama değer hesaplanır. Buna ek olarak, maruz kalma süresi boyunca meydana gelen test maddesi etkilerini değerlendirmek amacıyla bölüm–bölüm büyüme hızı değerlendirilmelidir (örneğin log dönüştürülmüş büyüme eğrilerini inceleyerek). Ayrı bölümlerdeki büyüme hızı ve ortalama büyüme hızı arasındaki önemli farklılıklar, sabit üssel büyümeden sapmayı gösterir ve dolayısıyla büyüme eğrilerinin derinlemesine tetkik edilmesi garanti altına alınır. Bu durumda korumalı bir yaklaşım, maksimum inhibisyonun zaman aralığı esnasında muamele edilmiş kültürlerini, aynı zaman aralığı esnasında kontroller için olanlar ile karşılaştırabilir.

Büyüme oranının (Ir) yüzde inhibisyonu, aşağıdaki formüle uygun olarak her test derişimi (muamele grubu) için hesaplanabilir:

burada:

— % I_r: ortalama spesifik büyüme hızındaki yüzde inhibisyon

— μ_C: kontrol içinde μ için ortalama değer

— μ_T: muamele grubu içinde μ için ortalama değer

2. 
   Verim
   

Verim üzerindeki etkilerin tayini, iki ölçüm değişkenine, yaprak sayısına ve test başlangıcında ve test bitiminde her bir test kabında bulunan bir diğer ölçüm değişkenine (toplam yaprak alanı, kuru ağırlık ya da taze ağırlık) dayanarak yapılır. Kuru ya da taze ağırlık için başlangıç biyokütlesinin tayini, test kaplarını aşılamak için kullanılan aynı seriden alınmış yapraklar numunelerine dayanarak yapılır (bkz. bölüm 1.7.3, ikinci paragraf).

Her test derişimi ve kontrolü için varyans tahminleri ile birlikte verim için ortalama bir değer hesaplanır. Verimdeki (% Iy) ortalama yüzde inhibisyon, aşağıda gösterildiği gibi her muamele grubu için hesaplanabilir:

— % I_y: verimdeki yüzde azalma

— b_C: kontrol grubu için son biyokütle eksi başlangıç biyokütlesi

— b_T: muamele grubu için son biyokütle eksi başlangıç biyokütlesi

3. 
   Derişim – tepki eğrilerinin grafiğe aktarımı
   

Tepki değişkeninin ortalama yüzde inhibisyonu (bölüm 2.2.1, son paragrafında ya da bölüm 2.2.2 de gösterilen hesaplanmış I_r ya da I_y) ve test maddesinin log derişimi ile ilgili derişim–tepki eğrileri çizilmelidir.

4. 
   EC_x tahmini
   

EC_x (e.g. EC50) tahminleri, hem ortalama spesifik büyüme hızına (E_rC_x) hem de verime bağlı olmalıdır, her biri sırasıyla yaprak sayısına ve bir ilave ölçüm değişkenine (toplam yaprak alanı, kuru ağırlık ya da taze ağırlık) dayanmalıdır. Bunun sebebi yaprak sayısını ve bir ilave ölçüm değişkenini farklı olarak etkileyen test maddelerinin varlığıdır. Bu nedenle istenen toksisite parametreleri, hesaplanmış her inhibisyon seviyesi x için: E_rC_x (yaprak sayısı); E_rC_x (toplam yaprak alanı, kuru ağırlık ya da taze ağırlık); E_yC_x (yaprak sayısı); ve E_yC_x (toplam yaprak alanı, kuru ağırlık ya da taze ağırlık), olmak üzere dört EC_x değerleridir.

3. 
   İstatistiksel Prosedürler
   

Amaç, regresyon analizi ile nicel bir derişim–tepki ilişkisi elde etmektir. Tepki verisinin doğrusallaştırma dönüşümünü uyguladıktan sonra ağırlıklanmış doğrusal regresyonu kullanmak mümkündür – örneğin probit ya da logit ya da Weibull birimleri (16), fakat doğrusal olmayan regresyon prosedürleri, kaçınılmaz veri düzensizlikleri ve düzgün dağılımdan sapmaları daha iyi kontrol altında tutan teknikler olarak tercih edilir. Sıfır ya da toplam inhibisyon yaklaşımıyla, bu gibi düzensizlikler, analize müdahil olarak dönüşümle büyütülebilir (16). Probit, logit ya da Weibull dönüşümü kullanılan analiz standart yöntemlerinin, kuantal (örneğin ölüm ya da hayatta kalma) verisinin kullanımına yönelik olduğu ve büyüme hızı veya verim verisini düzenlemek için modifiye edilmesi gerektiği dikkate alınmalıdır. Sürekli veriden EC_x değerlerinin tayini için spesifik prosedürler, (17), (18), ve (19) da bulunabilir.

Analiz edilecek olan her tepki değişkeni için EC_x değerlerinin nokta tahminlerini hesaplamak amacıyla derişim – tepki ilişkisi kullanılır. Mümkün olduğunda her tahmin için %95 güven sınırı belirlenmelidir. Tepki verisinin regresyon modeline uyumundaki düzgünlük, ya grafiksel olarak ya da istatistiksel olarak değerlendirilmelidir. Regresyon analizi, muamele grubu olmayan ayrı tekrarlı tepkiler kullanılarak yürütülmelidir.
Eğer mevcut olan regresyon modelleri/yöntemleri, veri için uygun değil ise EC50 tahminleri ve güven sınırları, ön yükleme ile doğrusal içdeğerbiçim kullanılarak elde edilebilir (20).
LOEC ve dolayısıyla NOEC tahmini için varyans (ANOVA) tekniklerinin analizini kullanarak muamele ortalamalarını karşılaştırmak gereklidir. Her derişim için ortalama, uygun çoklu karşılaştırma ya da trend test yöntemi kullanarak karşılaştırılmalıdır. Dunnett ya da William testi kullanışlı olabilir (21), (22), (23), (24). Varyans tutmalarının homojenliğinin ANOVA varsayımı olup olmadığını değerlendirmek gereklidir. Bu değerlendirme, grafiksel olarak ya da formal bir test ile yürütülebilir (25). Levene ya da Barlett uygun testlerdir. Varyans homojenitesi varsayımını karşılamadaki hata bazen verinin logaritmik dönüşümü ile düzeltilebilir.
Eğer varyans heterojenitesi çok büyük ve dönüşüm ile düzeltilemiyor ise, Jonkheere inme trend testi gibi yöntemlerle analizler dikkate alınmalıdır. NOEC tayini hakkında ilave kılavuz, (19)’da bulunabilir.
Yeni bilimsel gelişmeler, NOEC kavramından vazgeçilmesini tavsiye etmekte ve EC_x nokta tahminlerine dayanan regresyon ile yer değiştirme yapılmasına yönlendirmektedir. Bu Lemna testi için x’e uygun bir değer belirlenmemiştir. Bununla birlikte %10 ila %20 aralığının uygun olacağı düşünülmektedir (seçilen tepki değişkenine bağlı olarak) ve tercihen hem EC₁₀ hem de EC₂₀ rapor edilmelidir.

3. 
   RAPORLAMA
   

1. 
   Test Raporu
   

Test raporu aşağıdakileri içermelidir:

Test maddesi:

• 
  fiziksel doğa ve fizikokimyasal özellikler, suda çözünürlük limiti dahil
  
• 
  kimyasal tanımlama verisi (örneğin CAS no), saflığı dahil.
  

Test türleri:

• 
  bilimsel ad, klon (eğer biliniyor ise) ve kaynak.
  

Test koşulları:

• 
  kullanılan test prosedürü (statik, yarı statik ya da sürekli-akış),
  
• 
  testin başlangıç tarihi ve süresi,
  
• 
  test ortamı,
  
• 
  deneysel tasarımın açıklanması: test kapları ve kapaklar, çözelti hacimleri, testin başlangıcındaki her test kabı için koloni ve yaprak sayısı,
  
• 
  test derişimleri (uygun olan nominal ve ölçülmüş) ve her derişim için tekrar sayısı,
  
• 
  stok ve test çözeltilerinin hazırlanma yöntemi, çözücü ya da dağıtıcıların kullanımı dahil,
  
• 
  test esnasındaki sıcaklık,
  
• 
  ışık kaynağı, ışık şiddeti ve homojenitesi,
  
• 
  testin ve kontrol ortamının pH değerleri,
  
• 
  test maddesi derişimleri ve uygun kalite değerlendirme verisi (geçerlilik çalışmaları, standart sapmalar ya da analizlerin güven sınırları) ile analiz yöntemleri,
  
• 
  yaprak sayısının ve diğer ölçüm değişkenlerinin, örneğin kuru ağırlık, taze ağırlık ya da yaprak alanı, tayini için yöntemler,
  
• 
  bu Test Yönteminden bütün sapmalar.
  

Sonuçlar:

• 
  ham veri: analizin her gözlem ve durumundaki her test ve kontrol kabı için yaprak ve diğer ölçüm değişkenlerinin sayısı,
  
• 
  her ölçüm değişkeni için ortalamalar ve standart sapmalar,
  
• 
  her derişim için büyüme eğrileri ( log dönüştürülmüş ölçüm değişkeni ile tavsiye edilen, bkz. bölüm 2.2.1, ikinci paragraf)
  
• 
  yaprak sayısına dayanan kontroldeki iki katına çıkarma süresi/büyüme hızı,
  
• 
  tekrarlamalar için ortalama değerler ve varyans katsayısı ile her muamele tekrarı için hesaplanmış tepki değişkenleri,
  
• 
  derişim/etki ilişkisinin grafiksel gösterimi,
  
• 
  tepki değişkenleri için, örneğin EC50, EC10, EC20, toksik bitiş noktalarının ve ortak güven aralıklarının tahminleri. Eğer hesaplanmış ise tayinleri için kullanılan LOEC ve/ veya NOEC ve istatiksel yöntemler,
  
• 
  eğer ANOVA kullanılmış ise, tespit edilebilir etkinin boyutu (örneğin en küçük önemli fark),
  
• 
  herhangi bir muamelede bulunan herhangi bir büyüme dürtüsü,
  
• 
  test çözeltilerinin gözlemleri gibi herhangi fitotoksisitenin görünür işaretleri,
  
• 
  bu Test Yönteminden sapmalardan kaynaklanan test sonuçlarının çıktıları üzerine olan etkileri içeren sonuçların tartışılması.
  

4. 
   KAYNAKLAR
   

1. 
   OECD TG 221 (2006) Lemna Sp. Growth Inhibition Test.
   
2. 
   The use of Lemna studies for coloured substances is detailed in Section 13.5.3 of the EU Manual of Decisions dated July 2006, at http://ecb.jrc.ec.europa.eu/new-chemicals
   
3. 
   Guidance on information requirements and chemical safety assessment — Chapter R.7b: Endpoint specific guidance; Table 7.8.3 Summary of difficult substance testing issues, available at:
   

http://guidance.echa.europa.eu/docs/guidance_document/information_requirements_en.htm?time=1234958685#A

4. 
   ASTM International. (2003). Standard Guide for Conducting Static Toxicity Test With Lemna gibba G3. E1415-91 (Reapproved 1998). pp. 733-742. In, Annual Book of ASTM Standards, Vol. 11.05 BiologicalEffects and Environmental Fate; Biotechnology; Pesticides, ASTM, West Conshohocken, PA.
   
5. 
   USEPA — United States Environmental Protection Agency. (1996). OPPTS 850.4400 Aquatic Plant Toxicity Test Using Lemna spp., ‘Public draft’. EPA 712-C-96-156. 8pp.
   
6. 
   AFNOR — Association Française de Normalisation. (1996). XP T 90-337: Détermination de l’inhibition de la croissance de Lemna minor. 10pp.
   
7. 
   SSI — Swedish Standards Institute. (1995). Water quality — Determination of growth inhibition (7-d) Lemna minor, duckweed. SS 02 82 13. 15pp. (in Swedish).
   
8. 
   Environment Canada. (1999). Biological Test Yöntem: Test for Measuring the Inhibition of Growth Using the Freshwater Macrophyte, Lemna minor. EPS 1/RM/37-120 pp.
   
9. 
   : Non-Target Plant Testing and Evaluation. Canadian Wildlife Service, Technical Report Series No. 145.
   
10. 
    Sims I., Whitehouse P., and Lacey R. (1999). The OECD Lemna Growth Inhibition Test. Development and Ring-testing of draft OECD Test Guideline. R&D Technical Report EMA 003. WRc plc — Environment Agency.
    
11. 
    OECD (2000). Guidance Document on Aquatic Toxicity Testing of Difficult Substances and Mixtures. OECD Environmental Health and Safety Publications, Series on Testing and Assessment No 23.
    
12. 
    ISO DIS 20079. Water Quality — Determination of the Toxic Effect of Water Constituents and Waste Water to Duckweed (Lemna minor) — Duckweed Growth Inhibition Test.
    
13. 
    Walbridge C. T. (1977). A flow-through testing procedure with duckweed (Lemna minor L.). Environmental Research Laboratory — Duluth, Minnesota 55804. US EPA Report No. EPA-600/3-77 108. September 1977.
    
14. 
    Lockhart W. L., Billeck B. N. and Baron C. L. (1989). Bioassays with a floating plant (Lemna minor) for effects of sprayed and dissolved glyphosate. Hydrobiologia, 118/119, 353-359.
    
15. 
    Huebert, D.B. and Shay J.M. (1993). Considerations in the assessment of toxicity using duckweeds. Environmental Toxicology and Chemistry, 12, 481-483.
    
16. 
    Christensen, E.R., Nyholm, N. (1984): Ecotoxicological Assays with Algae: Weibull Dose-Response Curves.Env. Sci. Technol. 19, 713-718.
    
17. 
    Nyholm, N. Sørensen, P.S., Kusk, K.O. and Christensen, E.R. (1992): Statistical treatment of data from microbial toxicity tests. Environ. Toxicol. Chem. 11, 157-167.
    
18. 
    Bruce R.D. and Versteeg D.J. (1992). A statistical procedure for modelling continuous toxicity data. Environmental Toxicology and Chemistry, 11, 1485-1494.
    
19. 
    OECD. (2004). Guidance Document on Statistical Analysis of Ecotoxicity Data.
    
20. 
    Norberg-King T.J. (1988). An interpolation estimate for chronic toxicity: The ICp approach. National Effluent Toxicity Assessment Center Technical Report 05-88. USEPA, Duluth, MN.
    
21. 
    Dunnett, C.W. (1955). A multiple comparisons procedure for comparing several treatments with a control. J. Amer. Statist. Assoc., 50, 1096-1121.
    
22. 
    Dunnett, C.W. (1964). New tables for multiple comparisons with a control. Biometrics, 20, 482-491.
    
23. 
    Williams, D.A. (1971). A test for differences between treatment means when several dose levels are compared with a zero dose control. Biometrics, 27: 103-117.
    
24. 
    Williams, D.A. (1972). The comparison of several dose levels with a zero dose control. Biometrics, 28:510-531.
    
25. 
    Brain P. and Cousens R. (1989). An equation to describe dose-responses where there is stimulation of growth at low doses. Weed Research, 29, 93-96.
    

Ek - I
Lemna spp.’nin açıklaması
Genellikle su mercimeği olarak anılan su bitkisi, Lemna spp. dört cins içinde dünya genelindeki türleri çok sayıda bulunduran Lemnaceae ailesine bağlıdır. Farklı görünümleri ve taksonomileri kapsamlı bir şekilde (1), (2)’de açıklanmaktadır. Lemna gibba ve L. minor, ılıman alanların temsili türleridir ve toksisite testleri için yaygın olarak kullanılırlar. Her iki tür de, su yüzeyinde ya da suyun altında disk şeklinde gövdeye (yaprak) sahiptir ve her yaprağının alt yüzeyinin merkezinden çok ince kökler çıkar. Lemna spp. nadiren çiçek üretir ve bitkiler, bitkisel olarak yeni yapraklar üreterek ürerler (3). Yaşça daha büyük olan bitkilerle karşılaştırma yapıldığında, daha genç olanlar daha solgun görünümde olmaya meyilli olup, daha kısa köklere sahiptir ve farklı boyutlarda iki ila üç yapraktan oluşur. Lemna’nın küçük boyutlu oluşu, basit yapısı, eşeysiz üremesi ve kısa üreme süresi, bu cinsin bitkilerini laboratuvar testi için çok uygun hale getirir (4), (5).
Hassasiyetteki olası cinsler arası değişkenlikten dolayı, türler içinde sadece hassasiyet karşılaştırması geçerli olur.
Test için kullanılmış olan Lemna türlerinin örnekleri: Tür Referansı
Lemna aequinoctialis: Eklund, B. (1996). The use of the red alga Ceramium strictum and the duckweed Lemna aequinoctialis in aquatic ecotoxicological bioassays. Licentiate in Philosophy Thesis 1996:2. Dep. of Systems Ecology, Stockholm University.

Lemna major: Clark, N. A. (1925). The rate of reproduction of Lemna major as a function of intensity and duration of light. J. phys. Chem., 29: 935-941.

Lemna minor: United States Environmental Protection Agency (USEPA). (1996). OPPTS 850.4400 Aquatic Plant Toxicity Test Using Lemna spp., ‘Public draft’. EPA 712-C-96-156. 8pp.

Association Française de Normalisation (AFNOR). (1996). XP T 90-337: Détermination de l’inhibition de la croissance de Lemna minor. 10pp.

Swedish Standards Institute (SIS). (1995). Water quality — Determination of growth inhibition (7-d) Lemna minor, duck­weed. SS 02 82 13. 15pp. (in Swedish).

Lemna gibba: ASTM International. (2003). Standard Guide for Conducting Static Toxicity Test With Lemna gibbaG3. E 1415-91 (Reapproved 1998). pp. 733-742.

United States Environmental Protection Agency (USEPA). (1996). OPPTS 850.4400 Aquatic Plant Toxicity Test Using Lemna spp., ‘Public draft’. EPA 712-C-96-156. 8pp.

Lemna paucicostata: Nasu, Y., Kugimoto, M. (1981). Lemna (duckweed) as an indicator of water pollution. I. The sensitivity of

Lemna paucicostata to heavy metals. Arch. Environ. Contam. Toxicol., 10:1959-1969.
Lemna perpusilla: Clark, J. R. et al. (1981). Accumulation and depuration of metals by duckweed (Lemna perpusilla). Ecotoxicol. Environ. Saf., 5:87-96.

Lemna trisulca: Huebert, D. B., Shay, J. M. (1993). Considerations in the assessment of toxicity using duckweeds. Environ. Toxicol. and Chem., 12:481-483.

Lemna valdiviana: Hutchinson, T.C., Czyrska, H. (1975). Heavy metal toxicity and synergism to floating aquatic weeds. Verh.- Int. Ver. Limnol., 19:2102-2111.


Lemna türlerinin kaynakları
University of Toronto Culture Collection of Algae and Cyanobacteria

Department of Botany, University of Toronto

Toronto, Ontario, Canada, M5S 3 B2

Tel. [phone]

Fax [phone]

e-mail: [e-mail]

http://www.botany.utoronto.ca/utcc
North Carolina State University

Forestry Dept

Duckweed Culture Collection

Campus Box 8002

Raleigh, NC 27695-8002

UNITED STATES

Tel. [phone]

[e-mail]

Institute of Applied Environmental Research (ITM) Stockholm University

SE-106 91 Stockholm

SWEDEN

Tel. [phone]

Fax [phone]
Federal Environmental Agency (UBA) FG III 3.4

Schichauweg 58

12307 Berlin

GERMANY

e-mail: [e-mail]

http://www.umweltbundesamt.de/contact.htm

Kaynaklar

(1) Hillman, W.S. (1961). The Lemnaceae or duckweeds: A review of the descriptive and experimental literature. The Botanical Review, 27:221-287.

(2) Landolt, E. (1986). Biosystematic investigations in the family of duckweed (Lemnaceae). Vol. 2. Geobotanischen Inst. ETH, Stiftung Rubel, Zürich, Switzerland.

(3) Björndahl, G. (1982). Growth performance, nutrient uptake and human utilization of duckweeds (Lemnaceae family). ISBN 82-991150-0-0. The Agricultural Research Council of Norway, University of Oslo.

(4) Wang, W. (1986). Toxicity tests of aquatic pollutants by using common duckweed. Environmental Pollution, Ser B, 11:1-14.

(5) Wang, W. (1990). Literature review on duckweed toxicity testing. Environmental Research, 52:7-22.

Ek- II
Stok kültürün muhafazası
Stok kültürler, yeniden oluşturulmasına gerek olmadan daha uzun süreler boyunca düşük sıcaklıklar (4-10 ^oC) altında muhafaza edilebilir. Lemna büyüme ortamı test için kullanılan ortam ile aynı olabilir, fakat stok kültürler için diğer zengin besinli ortam kullanılabilir.

Periyodik olarak, bir miktar genç, açık yeşil bitkiler, aseptik teknik kullanılarak taze ortam içeren yeni kültür kaplarına taşınır. Burada tavsiye edilen daha soğuk koşullar altında, alt kültürleme, üç aya kadar olan zaman aralıklarında yürütülebilir.

Kimyasal olarak temiz (asitle yıkanmış) ve steril cam kültür kapları kullanılmalı ve aseptik tutma teknikleri uygulanmalıdır. Stok kültürün kirlenmesi, örneğin alg ya da mantar ile, durumunda, kirlenmeye neden olan organizmaları ortadan kaldırmak amacıyla adımlar atılması gereklidir. Bu, alg ve kirlenmeye neden olan diğer organizmaların çoğunun olması halinde, yüzey sterilizasyonu ile başarılabilir. Kirlenmiş bitki materyalinin bir numunesi alınır ve kökler kesilir. Daha sonra materyal temiz suda kuvvetli bir şekilde çalkalanır ve takiben 30 saniye ile 5 dakika arasında %0,5 (v/v) sodyum hipoklorit çözeltisi içinde tutulur. Daha sonra bitki materyali steril su ile yıkanır ve seriler halinde taze büyüme ortamı içeren kültür kaplarına aktarılır. Eğer özellikle daha uzun maruz kalma periyotları kullanılır ise bu muamelenin sonucu olarak birçok yaprak ölecektir, fakat hayatta kalanların bazıları genellikle kirlilikten arındırılmış olacaktır. Bunlar daha sonra, yeni kültürleri yeniden aşılamak amacıyla kullanılabilir.