Gecenin karanliğinda doğan işIK
Yüklə 0,75 Mb.
|
NECİP CAN (*)
“ Dervişlik dedikleri hırka ile tac değil Gönlün derviş eyleyen hırkaya muhtaç değil Durmuş marifet söyler, erene Yunus Emre’m Yol eriyle yoldadır, yolsuza yoldaş değil ”
2007 Mayıs ayının güneşli günlerinde kısa bir geziye çıkmıştık. Eşimle yaptığımız turda Ankara’dan Eskişehir yoluna koyulmuş ve önce yol üzerindeki Nasreddin Hoca’nın doğduğu şirin beldeyi görmüş, sonra da kuzeye sapan yola dönmüştük. Gayemiz Mihalıççık yakınında bulunan Yunus Emre türbesine gitmek ve büyük veliyi ziyaret etmekti. Dar ve virajlı yolları geçip Yunus Emre’mizi ziyaret etmiş, manevî haz ve düşüncelerle daha kuzeye yol almaya başlamıştık. Sapa orman yollarından enfes manzaraları izleyerek Nallıhan’a ve daha sonra da Mudurnu’ya varmıştık. Benim için yorucu bir gündü. Orman içinde ve bir göl kenarındaki otelde gecelemiştik. Öğlene doğru yakındaki Göynük ilçesine hareket ettiğimizde yemyeşil bir doğa içinde dar fakat asfalt bir yolda merakla ilerliyorduk. Gören arkadaşlar Göynük için çok övücü ifadeler kullanmışlardı. Gerçekten yeşil bir vadi içinde özgün güzellikte bir yerleşim yeri çıktı karşımıza. Doğal güzellikleri yanında Osmanlı tarzı yapılarıyla turistik bir yerleşim yeriydi. En önemli özelliklerinden biri de evliya diyarı olmasıydı. Belli başlı üç evliya türbesi vardı. Bunlardan Akşemseddin Hazretlerinin türbesi yurtiçinden çok sayıda ziyaretçi çekiyordu. Diğer evliyalardan Hacı Bayram Veli’nin halifesi Ömer Sıkkin ile Debbağ Dede de ziyaret edilen velilerdi.
Türbeleri ziyaret etmiş Akşemseddin Hazretlerinin hemen yanındaki Süleyman Paşa camiinde namaz kılıp çıkmıştık. Etrafa bakınırken cami önünde yerdeki sergide mütevazı ölçülerde kitap, kaset v.b. satan, sakallı, başı külahlı gülümser çehreli bir satıcı ile selamlaşıp sattıklarını incelemeye başlamıştım. Akşemseddin hakkında tanıtıcı küçük bir kitap almış ve sergiyi inceliyordum. Kasabalarda dükkȃn ve evlerde duvarlara asılan çerçeveli şiir ve özlü sözler vardır. Sergisinde de vardı. Sordum şiirler kendisininmiş. “ Ben” dedi, “Âşık Necip, memleketi gezer yazdığım şiirleri, manileri satarak geçimimi sağlardım.” Basılmamış binlerce şiirim var… Şiirlerinden birisi şöyleydi;
İnsanı hâlk etti bütün ȃlemi Görmez misin her gün doğup öleni Bunlardan bir ibret al insanoğlu
Aslını bilmeyen mümin olamaz Yirmi dört saatte beş vakit namaz Üzerine farzdır kıl insanoğlu
Allah’a ibadet et elini bağla Günah işlediysen hiç durma ağla Yarın ahirette gül insanoğlu
Onu haram kıldı seni yaradan Ömrü hitam olan gider buradan Gideceğin yeri bil insanoğlu
Aklıma geldi arabamdaki şiir kitabımdan bir adet çıkarıp hediye ettim. Sohbet ilerledi ve benim de tasavvufi şiirlerim onun hoşuna gitti. Ayaküstü dini, tasavvufi sohbet bizi yakınlaştırdı, Âşık Necip’e Necip Can demeye başladım, içimden öyle gelmişti. Yola çıktığımızda Göynük ziyaretinden manevî hazlar edinmiştik. Arabada her zaman yaptığım gibi tasavvuf müziği dinleyerek eşsiz güzellikteki doğayı izleyerek, Cenab-ı Hȃlık’ı fikrederek, esmasını zikrederek ilerliyorduk. İlham olur olmaz yer ve zamanda gelir gönlüme, titrer gönül teli ve yazıya dökülürse şiir olur… İşte gelmişti yine…
GÖYNÜK
Akşemseddin elin verdi Debbağ Dede taç giydirdi Bir Necip Can dostum dedi Hakk’ı buldun sen Göynük’de
Göynük yolu dardır derler Geniş eder onu pîrler Senin gibi nice erler Aşkı buldu şu Göynük’de
Dost Emin’im yollardan geç Gönül dostu pîrini seç Koş Allah’a olmasın geç Çok şey vardır bu Göynük’de
Necip Can’ı arayıp bu şiiri okuduğumda pek memnun olmuştu. Bolu üzerinden Ankara’ya döndüğümüzde ben ve eşim gezimizden çok memnun olmuştuk. Necip Can telefon edip benim kitaptan satmak için bir miktar istedi kırmadım fakat ısrar da etse para almadım. Paraya önem vermediğini gerçek zenginliğin gönülde olduğunu davranışlarıyla gösteriyordu.
Yaz ortasında bir gün yine telefon etti. Hoş beşten sonra zoraki şekilde hasta olduğunu akciğerinde kitle olduğunu ve Bolu’da hastanede ilaç tedavisine başlandığını sanki nezle olmuş gibi söyledi. Şaşırdım adam resmen kanser tedavisi görüyor fakat o hȃla benden Ankara’da kaset veya CD doldurup dolduramayacağını öğrenmemi istiyordu. Çok pahalı olduğunu bildirdiğimde bu sefer de zaman zaman telefon edip Akşemseddin hakkında bir kitap bastırmak istediğini ve ilgimi istiyordu. Doğrusu ben her görüşmede hastalığından bahsedeceğini, maddi imkȃnsızlıktan yakınacağını umuyor ve nasıl yardım edebilirim diye düşünüyordum. 2008 yılı baharında hazırlamış olduğu Akşemseddin kitabının baskısı için Ankara’ya geldi. Kemoterapi nedeniyle saç, sakal gitmiş ama sanki yüzü nurlanmıştı. İsteğini yerine getirdim ve kitabını bastırıp arabamla Göynüğe gittiğimde çok memnundu. Sabah namazından sonra türbeleri ziyaret ettik, çok dokunaklı sesiyle Kur’an okudu, içim aydınlandı… Akşemseddin Hazretlerinin türbesi önündeki sergisini açarken yeni kitaplarının paketlerini zevk ve ihtimamla açıyor, sanırım içinden Yüce Mevla’ya hamd ediyordu…
Sonraki aylarda her görüşmede ben sormadan hastalığı yokmuş gibi bir şey söylemezdi. Yıl sonuna doğru ışın tedavisine gittiğini söylüyordu. 2009 Ocak ayının 10. Günü arabamla Antalya’ya giderken telefon çaldı, durdum. Telefonda kızı Melike Sultan: “ Memed Emin amca babam vefat etti “ dedi. “Nasıl oldu?” dedim. Evinde çalışıyormuş, duvarları boyuyormuş ve aniden oracıkta yürüyüvermiş Hakk’a, canından çok sevdiği, Mâşuk’una kavuşmuş… Mevlâ rahmet eylesin, mekȃnın cennet olsun Necip Can!…
Yaşam tarzıyla, davranışları ve pratikteki uygulaması ile gerçekten bir DERVİŞ idi… Kendi deyişiyle, Leyla’ya, dünyaya, paraya değil, Mevla’ya âşıktı… Ölene kadar hasbi hizmette idi, son olarak türbeleri ziyaret adabı hakkında bir yazı hazırladığını, ayrıca engelliler için bir yardım derneği kurup kuramayacağını konuşmuştuk… Kendini Hakk’tan ayrı görmediği için gelecek endişesi taşımıyor, rızkı için Rezzak’a güveniyordu… Tevekkül ve tefviz ( Allah’a havale ) içinde yaşıyor, dilinde Allah, gönlünde Allah ile yaşıyordu… Gerçek bir derviş tanıdım onun şahsında… Allah gani gani rahmet eylesin gönül dostum, güzel can, NECİP CAN…
Bu dünya ol ahiretten içeri Âşıkın yeri var kimseler bilmez Yunus öldü diye sela verirler Ölen hayvan imiş, ÂŞIKLAR ÖLMEZ
(*) Necip ZEYBEK (Alacaoğlu) 1943 yılında Bolu’nun Göynük ilçesine bağlı Demirhanlar Köyünde dünyaya geldi. Çok zorluklar ve sıkıntılar içinde bir çocukluk ve gençlik dönemi geçirmiştir. Babasını daha küçük yaşta kaybetmiş ve çocuk yaşta çalışmak zorunda kalmıştır. Okuma yazmayı sonradan öğrenmiş ve ozanlığa başlamıştır. Âşık geleneğine bağlı eserler veren yazarın 3000 civarında şiiri vardır. 2009 yılı Ocak ayında Mâşuk’una kavuşmuştur. AŞK… Aşk ateşi yaktı ise En büyük zevk inan onda Ne şundadır ne de bunda En büyük zevk inan onda… Bir gün bir anda gelir girer içine aşk, kalbine yerleşir çıkmamacasına ve ne olduğunu şaşırırsın, söylemek ister yutkunursun… Sen artık sen değilsindir, yeni sen ise önce ne olduğunu bilemez, yaşadığı halini anlatmak ister, anlatmaya kelimeler kifayet etmez… Bu hal ne haldir? Her şey kaybolmuş BİR şey olmuştur, ȃşık MAŞUK’unu bulmuştur, öyle bir zevk halidir ki inşaallah hiç bitmez… Aşka düşenler bilir, kalbi arşa yükselir, hem çok sever hem de sevildiğini bilir… Akıl der ki; ne yaptın da böyle bir hȃle girdin, önceden hiç bilmediğin zevki bir anda bildin?.. Düşünür bilemez, arar sebep bulamaz, bu hali çözemez, öylesine farklıdır ki duygularını ifade edemez…
Ȃşık bilemese de yaşadığı aşkın güzelliklerini terennüm eder… Bu muhabbet çok tatlı şey, acıyı tatlı eder Maşukundan keder gelse gönlünde neşe biter Lütuf, kahır hepsi birdir çünkü O’ndan gelmedir Kötü olan Hakk’tan gelmez O’ndan gelen güzeldir Aşka düşen bunu bilir Maşuk’tan ışık gelir Karanlıklar nura döner tüm lekeler silinir Elindeyse aşka düş sen her gördüğün hoş olsun Maşuk ile birlik ol sen kalbine neşe dolsun Dost Eminim bu ne haldir, dünya nereye gitti Ȃşık, Maşuk BİR olunca cümle kederler bitti Çevresindekiler sahip çıkarlar ve anlamadıkları halde bunu garip bir durum diye yorumlarlar. Ȃşıka nasihatler başlar, kısaca bu durumunu beğenmezler. Bu da ne demek derler, müslümanız elhamdülillah, yolumuz belli, eğer gerekseydi bizler de ȃşık olurduk… Ȃşık gülümser ve yine gönlünden diline düşer şu dizeler… Talip olan aşkı arar çarşıda mı pazarda mı Aşk nerede diye sorar satılır mı mezatta mı Burada mı orada mı Kaf dağının ardında mı Ne burada ne orada Maşuk nerde aşk orada Beş duyunla aşk arama göremezsin bulamazsın Bu mekȃnda şu mekȃnda satılmaz o alamazsın Aşkı sana Maşuk verir yoksa ȃşık olamazsın Ne burada ne orada Maşuk nerde aşk orada Zarfı yırtıp mazrufa bak içindedir Maşuk mutlak Sana senden yakın olan yaratandır kalbinde Hakk Maşuk sana ȃşık olmuş olamazsın O’ndan uzak Ne burada ne orada Maşuk nerde aşk orada Bu aşk nedir nasıl şeydir nerededir kimler bilir Maşuk ȃşık, ȃşık Maşuk, aşk içinde iç içedir Mümin kullar bunu bilir çünkü Maşuk içindedir Ne burada ne orada Maşuk nerde aşk orada Dost Emin der aşk sadırda, aramayın satırlarda Maşuk senle her anında aramayın uzaklarda Maşuk ȃşık bir arada aramayın mekȃnlarda Ne burada ne orada Maşuk nerde aşk orada Elinden en büyük varlığını almak isteyenler vardır… Gözleri yaşlı Maşuk’una döner ve içtenlikle şöyle söyler… Alamaz güzelim kimse alamaz Bu aşkını benden kimse alamaz Aşkı veren sensin kimse alamaz Bu aşkını benden kimse alamaz Yanmışım bir kere aşka düşmüşüm Bazen ağlamışım bazen gülmüşüm Nereye bakarsam seni görmüşüm Bu aşkını benden kimse alamaz Maşukum demişim candan sevmişim Malı mülkü değil canı vermişim Seni her şeylerden üstün bilmişim Bu aşkını benden kimse alamaz Nedir bu sendeki bu işve bu naz Verdiğin cefaya kalbim hiç tınmaz Canımı versem de yine dersin az Bu aşkını benden kimse alamaz Aslında ben yokum sade aşkın var Bu aşka düşenler olur bahtiyar Tek sensin bana yar kıskansın ağyar Bu aşkını benden kimse alamaz Dünyayı isteyen huzur bulamaz Dünya derdi bize keder olamaz Aşkından gayrısı kalpte kalamaz Bu aşkını benden kimse alamaz Aşkı var edensin tek maşuk sensin Ȃşıkı halk edip aşk veren sensin Sevilen de sensin seven de sensin Bu aşkını benden kimse alamaz Dost Emin ȃşıktır Maşuk’u Allah Bulunmaz bu sevgi illa maşallah Biliniz bu aşkı, bu aşk aşkullah Bu aşkını benden kimse alamaz Maşuk isterse aşka düşer yanarsın, bu bulunmaz zevk içinde yaşarsın… Aşk’a düşen ateşe düşmüştür, yanmaya başlar, yandıkça önce kor olur sonra kül olur, bu ateş hiç sönmesin der… Ben’lik kül olup savrulunca tek O kalır… Müjdeler Dost Emin aşkın daimdir Senden mutlu var mı göster ki kimdir Yanık bir kor idin küle dönmüşsün Neşeler senindir, bu zevk senindir Aşk BİR’likteki yapı taşıdır, bilin ki gerçekte ȃşık Maşuk’tan ayrı değildir… Kendinden kendinedir her oluş… Evvel, Ahir, Zȃhir, Bȃtın O vardır, o halde AŞK vardır… Aşk bir titreşimdir ezelden ebede… Bu titreşim bazen ses verir senin gönlünde, duyarsın aşkı, aşkın müziğini… Kalbinde bir aşk yaşayıp , gönül teli titreyenler Kimselerin duymadığı bambaşka bir müzik duyar Hakk'dan gelen tınıları kulak açıp dinleyenler Kimselerin duymadığı bambaşka bir müzik duyar İlahi bir aşka düşen, firkat çeker Hakk'ı arar Teslim olan müslümanlar Allah diye Hakk'ı anar Nasip olmaz her kuluna aşka düşen daim yanar Kimselerin duymadığı bambaşka bir müzik duyar Yüce Mevla çağırırsa kulak duymaz gönül duyar Dost Eminim aşkla yaşar her nefeste Hakk'ı duyar Aşka düşüp özlem çeken mümin olan nice canlar Kimselerin duymadığı bambaşka bir müzik duyar Maşuk sandığın Tanrı aslında ȃşık sana, bu aşkı hissedersen taparsın Yaradana… Aşktan başka bir şey yok bunu sen anlasana, bu ȃlemde ne varsa Hakk yaratmış aşk için… Seni anmak ne güzel dilimde duamdasın Mȃsiva bir hayaldir yalnız gerçek sen varsın Rabb’imsin Melik’imsin Allah’ım tek ilahsın Zȃhir, Bȃtın lutfet sen, aşkımız baki kalsın Ne kadar hamd etsem azdır Allah’ım… GÜL Değer verdiğim, saygı ve sevgi duyduğum bir kardeşimi ziyarete gitmiştim. İşyerinde çalışma odasının duvarında bir tablo dikkatimi çekti. Tabloda bir çöl manzarası vardı. Boz renkli çölün üstünde mavi bir gökyüzü görünse de asıl dikkat çeken, gökyüzü üzerinde yer alan kırmızı ve muhteşem bir güldü… Zaten tabloda öne çıkarılan obje bu güldü sanırım. Beni bir duygu kapladı ve tabloya bakıyorken sanki çöllere gittim… Bir çölü bir gülü düşledim… Her an değişen kumların şekillendirdiği çölde, damla su arasanız damla su yokken, nasıl olur da bu cansız, bu susuz ortamda bir muhteşem gül açar… Bu mucizedir işte… İlahi rahmet suyu ile sulanan ilahi bir tohum yeşerir, büyür ve sonrası mȃlum, muhteşem bir gül açar çölde… Bu gül ne görülmüş ne de görülebilecek bir güldür… Çölde açan ŞAH’ın gülüdür… Bir çiçekten çok üstün, yani çiçeklerin şahıdır… Papatya var, gelincik var Çiçeklerin şahı güldür Karanfil var, laleler var Çiçeklerin şahı güldür Her çiçekte güzellik var Kimi zambak kimi güldür Rengȃrengi çeşidi var Çiçeklerin şahı güldür Her çiçekte bir koku var Kimi nergis kimi güldür Her kokuda ayrı zevk var Çiçeklerin şahı güldür Her çiçeğin bir balı var Arı için tercih güldür Çiçeklerde şifalar var Çiçeklerin şahı güldür Birbirinden süslüsü var Bülbül için çiçek güldür Menekşesi sümbülü var Çiçeklerin şahı güldür Her çiçekte özellik var En özeli güzel güldür Çiçekte de mertebe var Çiçeklerin şahı güldür Sözde çiçek benzetmedir Bir semboldür bir simgedir Ya Velidir ya Nebidir Çiçeklerin şahı güldür Dost Emin der rahmet güldür Peygamberim Ahmet güldür Muhammed’e sembol güldür Çiçeklerin şahı güldür Dilde salavat (ASM..) bağlanmışken gönülden, gözüm güldeydi ve Rasulullah ( sav ) o an benimleydi… Misler gibi gül kokuyordu her yer… Bakın gül nasıl koktu… GÜL KOKTU Muhammed geldiğinde gökler yerler gül koktu Muhammed dendiğinde bütün diller gül koktu Muhammed girdiğinde tüm gönüller gül koktu Ȃlemlere rahmetti cümle ȃlem gül koktu Arş-ı Rahman nurlandı arş-ı ȃlȃ gül koktu Yedi göklerden indi tüm semȃvat gül koktu Dünyaya şeref verdi çöller dağlar gül koktu Hakk yolunu gösterdi mümin kullar gül koktu Çöllerde bir gül açtı bütün kumlar gül koktu Nuruyla Muhammed’in tüm kȃinat gül koktu Salȃvat söylendikçe nefeslerden gül koktu Kalemime gül taktım kelimeler gül koktu Allah “Habibim” dedi nurunu O’na verdi Onun nuruyla bizi bu cihanda var etti Tüm gülistan şenlendi çünkü Şah gülü geldi Çöllerde bir gül açtı bütün kumlar gül koktu Nurlandı bütün ȃlem aydınlandı her bir yer O’nun nuru gelince hayır geldi gitti şer Elinde yüce Kur’an hakikatleri söyler Nuruyla Muhammed’in tüm kȃinat gül koktu Putlar yerle bir oldu gönüle girdi Allah Kulluk bilinci geldi ümmeti dedi Allah Şahadetim; Allah bir, Muhammed Resullullah Salȃvat söylendikçe nefeslerden gül koktu Müminlere ne mutlu ümmetiyiz biz O’nun Hatem-i Enbiya’nın O en büyük Resulün Adını andıkça ben Muhammed Mustafa’nın Kalemime gül taktım kelimeler gül koktu Şah gülü’nü kokladım içim dışım gül koktu Salȃvat çektim durdum nefesimden gül koktu Nuru gönüle doldu, dilim, gönlüm gül koktu Muhammed’in nurundan Dost Eminim gül koktu O kokuyu alabilen meftun olur, mümin olur… Bu koku ezel ebed tüter ve halen tütmektedir, duyabilenlere ne mutlu… Selam ve salȃt Yüce Peygamberim (sav)’ e olsun, onun sevgisini veren Rabbime sonsuz hamd-ü senalar olsun… Elhamdülillah…
- Namaz sonunda tesbih çekiyoruz. Bir keresinde tefekkür ettim; Subhanallah eksiksiz, noksansız her şeyi yaratan her şeye malik olan yani akla gelen gelmeyen her çeşit eşya ve kavram O’ndan… Elhamdülillah derken ürperdim, bu çeşitlilik içinde beni yarattıklarının en şereflisi olarak halk ettiğini düşünüp Yüce Rabbime sonsuz hamd ederim diyerek minnet duydum… Yaratılan her nesneyi benim önüme serdi ve bana akıl ile iradeyi lutfetti, dahası “hilafetini” bahşetti… Hiç yaratılanla Yaratan kıyaslanabilir mi? Asla… Ürperdim titredim en büyük ve tek büyük O’dur… O halde gönülden ihlasla söyleyelim yürekten Allahuekber, ve tesbihim bir anlam kazandı, kulluğum bilinçle dile geldi… - Allah sana yȃr ise dünya sana kȃr olur, Dünya malı yȃr ise ahret sana dar olur… - Düşündüm; insanlık tarihinde zaman içindeki birikimlerle bilgi düzeyimiz gelişmekte ve olgunlaşmakta, önceki “doğru”lar zamanla değişebilmekteler. Zȃhir ilimlerdeki gelişmelerle bugün daha önce bilinemeyen veya yanlış bilinenler, değişmekte ve daha doğru olana ulaşılmaktadır. Fizik, kimya, biyoloji, astronomi v.d. ilimlerde deneylerle “doğru”ya yaklaşmak zamana koşut olarak artmaktadır. Birçok somut örnek verilebilir. Aklıma gelen bir örnek geçen yüzyılda zararlı görülmeyen sigara bugün ölümcül bir zararlı olarak biliniyor… Zȃhir ilimlerdeki evrimsel gelişmeler, benzer şekilde, soyut alanda özellikle din anlayışı ve “doğru”larının da irdelenmesini düşündürüyor. Din konusunda, insanoğlu kadar eski inanç sistemleri, dinler tarihinde anlatılmaktadır. Tarih boyunca insan evrim geçirmekte, aklını kullanabilmek ve deneylerden sonuç çıkarmakta giderek gelişmektedir. Yani beşer denen canlı türünden aklını öne çıkaran “insan” olmaktadır. Semavi dinler işte bu aklını kullanabilen insanlar için yaratıcı Yüce Allah tarafından peygamberler vasıtasıyla gönderilmiştir. Zaman içinde basit din kuralları en mükemmel olan İslami değerlerle kemȃle erdirilmiştir. Dini “doğru”lar Kur’an-ı Kerimde zikredilmiş ve Hz. Muhammed (sav) tarafından hayatta örneklendirilmiştir. Sonuç olarak zȃhir ilimlerdeki en son bilgiler en doğru bilgiler olmaktadır. Benzer olarak din konusunda da en son peygamber (Hatem-ül Enbiya) en doğru din kurallarını Allah (cc) adına getirmiş ve uygulamıştır. Bize düşen “doğru” yoldan ayrılmamaktır… En doğrusunu Allah(cc) bilir…
“Ona kendi ruhumdan üfledim.” (Sad: 72) “Kendi içinizde de, görmüyor musunuz?” (Zariyat: 21) “Siz öldürmediniz onları, Allah öldürdü onları. Attığın zaman da sen atmadın, Allah attı. İnananları kendisinden güzel bir imtihanla denemek için yaptı bunu. Allah; işitendir, bilendir.”
( Enam : 59 ) “Yemin olsun ki, insanı biz yarattık. Nefsinin ona neler fısıldadığını da biz biliriz. Biz ona, şah damarından daha yakınız.” (Kaf: 16) ... Enes -radiyallahu anh-den rivayet edildiğine göre, Hadis-i Kudsi:
Bâyezid-i Bestâmî -Kuddise Sırruh- (753- 848) Cezbe ve vecd halinde iken söylediği bazı sözlerini muasırları anlayamadılar.
Yunus Emre -kuddise sırruh- hazretleri (1240-1321) buyuruyorlar ki: “Ben ben değilim , Bir benliğim var bende, benden içeri.” Hallâc-ı Mansur -kuddise sırruh- Hazretleri (858-922) 919 yılında, Hakk’ın tecellisine mazhar olduğu bir anda “Ene’l-Hakk = Ben Hakk’ım!” sözünü söylemiş ve bazı kendini bilmez zȃhiri alimlerin hasedlerini izhar ederek bu sözü çarpıtmaları, onu küfürle damgalayacak ve katlini isteyecek kadar ileri gitmeleri üzerine halife Mutasım tarafından işkence edilerek yakılmıştır. Şeyh-i Ekber Muhyiddin İbni Arabi hazretleri (1165-1240) tasavvuf ıstılahında yer alan Vahdet-i Vücȗd kuramında, var olanın sadece Allah olduğunu, etrafımızda gördüğümüz eşyanın Allah’ın isim ve sıfatlarının bir gölgesi olduğunu, bu gölgenin de gerçek olmayıp hayali olduğunu, böylelikle asıl var olanın sadece Allah olduğunu savunur. Kısaca Vahdet-i Vücȗd, nereye bakarsan bak Allah’ı görmüş olursun der. Yani aslında “her şey O’dur” (Heme O’st).
…
Biz Allah’tan bir kul olarak zȃhirde yaratıldık, bir ilahi gaye için hikmet içinde zuhura geldik… Bu ȃlemde görevimiz belli; önce ne olduğunu, nereden ve neden geldiğini yani kendini bil, nefsini tanı Rabbini bil… İman et, yürekten inan ve kul olarak sana emredileni yap ki, Allah(cc) senden razı olsun, sana aşkını versin senden işlesin… Her namazda, her Fatiha’da olduğu gibi daima sırat-ı müstakim’i iste O’ndan… Doğru yolda olup hayırlı işler yapanlardan ol, bunları yapabilmek için daima O’ndan yardım iste, daima yalvar dua et O’na… O senin dualarınla seni doğru yola (hidayete) iletecektir. Senin olgunlaşman yani kemȃlata ermen için oluru verecek olan O’dur… Şayet ol der ise, bu fȃni dünya hayatında kemȃlata erersin ve gerçek kaynağını bilir O’na dönersin… Özetlersek, düşün, iman et ve dua et, O’ndan iste, de ki; “Bizde bir şey yok efendim” , nolur hidayetini ver bize, sevip seçtiklerinden kurtuluşa erenlerden eyle, sırat-ı müstakim’den ayırma, kulluğunu tam yapalım ve lütfunla Kȃmil İnsan olalım… Amin… TEK
Biz demek sözgelimi evvel ahir TEK’iz biz Bȃtında vahit iken zȃhirdeki kesretiz Biz demek sözgelimi evvel ahir TEK’iz biz Sorma neden böyleyiz Hakk diledi öyleyiz Bizden işleyen Allah görünen bir hiçiz biz Yansıyan Hakk zȃhirde, çirkin yoktur, güzeliz Biz demek sözgelimi evvel ahir TEK’iz biz Dost Eminim diyor ki düşününüz biz kimiz Çeşitli güzellikte gülistanda gülleriz Kulluktur görevimiz aslımızı biliriz Biz demek sözgelimi evvel ahir TEK’iz biz BU HAYAT Düşün bu hayat nedir ki? Şüphesiz bize empoze edilen değil ki…
Yaşamak; gündüz çalışmak, gece tavşan uykusu Yaşamak; nefes almaktır doğrusu…
Gözde büyütsen ne olur, büyütmesen ne? Geleceği düşünüp durma, bu endişeler ne…
Nerden geldin, neden geldin, işlevin ne, görevin ne onu düşün… Kulluk eyle Yüce Hakk’a, rızaya er ol murtaza, yükselirsen hakikata dönüşürsün tek olana… Varlığını yoklukta bil, yaşar iken ölmeyi bil, var olan O, ezel, ebed, tecellini sen O’ndan bil… Ne sen varsın ne de başka, hep O vardır güzel dostum, görüntüsü başka başka… Kesretteki vahdeti gör, her yönünde Güzel’i gör, düşeceksin gerçek aşka… Her görünen bu ȃlemde çeşit çeşit çeşitliktir Kalp gözüyle bakar isen her oluşum güzelliktir Kimi ölür kimi olur, her an şanda olan O’dur Kalp gözüyle bakar isen her oluşum güzelliktir Gelen giden acaba kim, zȃhir bȃtın kimdir mukim Bȃki olan yalnız Hakk’tır, hikmeti çok O’dur Hakîm Her zerrede bir hareket, oynatan kim oynayan kim Kalp gözüyle bakar isen her oluşum güzelliktir Bu kȃinat bir aynadır kendi bakar kendi görür İsim, sıfat, ef’al O’nun her güzellik O’ndan gelir Ne isterse hemen olur arif olan bunu bilir Kalp gözüyle bakar isen her oluşum güzelliktir Dost Eminim bu ne iştir gördüğün hep güzelliktir Yaratanı bilir isen yaratılan güzelliktir Hikmet vardır her oluşta bunu bilmek güzelliktir Kalp gözüyle bakar isen her oluşum güzelliktir 05 / 06 / 2009 SONSUZLUK En aşağıdaki en küçük birim en yukarıdaki en büyük birime ulaştığında devr-i daim tamam olur ancak bitmez bu devir, sonsuz niceliklerde ve sonsuz niteliklerle devam eder durur… Sonsuzluk bir tanımlama olarak soyutta ve somutta her yönde söz konusudur ki havsala almaz… Bu sonsuzluğun içinde alttan üste doğru çıkmaktayken bulunduğun koordinatta kendini sen sen olarak görürsün de bütünlüğün içinde bir nokta olduğunu ve değişimi fark etmezsin… O sonsuz devr-i daim içinde bir eleman, bir parçacık olarak kendini küçük görme, nitelik olarak sen çok ulusun… Sen olmadan “bütün” eksik kalır yani BİR tam olmaz… Bu farkı fark edenlerden olursan ya Hallac olursun ya da Bestami gibi “cübbemin içinde şanım ne yücedir ..” der durursun… Değişim süreklidir. Sonsuz büyüklükteki sergi salonunda sonsuz çeşitlilikte eserler sergilenmekte ve değişim, dönüşüm her an sürmektedir. Bu sonsuzluğu havsalası alan beri gelsin, hayret ki ne hayret… Evet, hayret makamından geçelim ve yakınlaşalım O’na, ülfete ulaşalım ki kutsal kaynağımızı bilelim, kendimizi nur topunun içinde bir nur huzmesi olarak bulalım… Yüce Allah seni, beni yarattı, ruhundan üfledi de aşağılara bu deni dünyaya attı… Devr-i daimin bu noktasından yüksel insanoğlu, taa yukarılara tırman ki yerin orasıdır, hakikatin orada… Muradın iradenle gerçekleşecek, şu fȃni görüntün Bȃki olanla birleşecek… Noktaya bakalım sonsuzu görelim, nasip eylesin Allah hakikata erelim, her yerde mevcuttur O, bunu bilelim, amin… HER YERDE
Her yerdeyim görsene Sorma sakın kimseye Seninleyim bilsene Sıtkı bütün kalp ile Duanı edeceksin Ne olursa ȃlemde Allahtan bileceksin Cüzi irade sanma Her hareket bendendir Herkeste başka esma Sırra eren bilendir Eğil yerlere kadar Her yanında mevcut Hakk Noktadan sonsuz çıkar O'dur görünen Mutlak" Dost Emin seni bilir Her yerdesin Allahım Nice mucize görür Gönüldesin Allahım ÖFKE Yanıldım öfkelendim yine. Ne hakla, kime neden kızdım, neden sinirlendim, ben kimim, karşımdaki kim? Allah “Ol” dediğinde cansızdan canlıya her seviye ve her çeşitlilikte mahlȗkat var oldu… Beşerden gelişti, insan oluştu, olgunlaştı da “Kȃmil İnsan” oldu. Peki, ama bu oluşum bir kez oldu da öylece kaldı mı? Hayır, her an O “Ol” demekte ve her an bize aynı görünen farklı ȃlemler yeniden oluşmakta, sanki sonsuz ışık huzmesi bir yanmakta bir sönmekte… “Bȃtın” ken “Zȃhir” , “Zȃhir” ken “Bȃtın” olmakta… Gelelim biz fȃnilerin gördüğüne. Perdelenmiş gözlerde görünen zuhur etmiş Hakk tecellisi değil de sanki ayrı bir varlıkmış gibi şaşırmakta, aldanmakta insan… Bir hata mı gördük hemen tepki gösterip tenkit ediyoruz, öfkeleniyoruz. Yüklə 0,75 Mb. Dostları ilə paylaş:
|