Gecenin karanliğinda doğan işIK
Yüklə 0,75 Mb.
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- El-Hayy
- “Bir şey yaratmak istediği zaman Onun yaptığı "Ol" demekten ibarettir. Hemen oluverir.” ( 36/82 )
- Ey padişah-ı Lemyezel! Zȃt-ı ebed, hayy-ı ezel! Ey lutfu bol, kahrı güzel! Kahrın da hoş, lutfun da hoş.
- Kim ne yaparsa bil kendine yapar Kendini bilenler Allah’a tapar En-el Hakk sırrına erenler anlar “O” kendi yaratır kendine bakar
- Melami her daim zikirden bıkmaz Türbeye gelene sesin çıkarmaz İstersen yakınlık Cenab-ı Hakk’tan Sen dahi gizlen de uzak ol halktan
- İstersen yakınlık Cenab-ı Hakk’tan Sen dahi gizlen de uzak ol halktan
- Bir güneştim zamanında Işık saçtım din yolunda Yatıyorum şimdi burda Umut oldum cahilanda…
- Maşuk coştu dile geldi “Allah” dedi “Hu” dedi Maşuk ȃşık hep beraber “Allah” dedi “Hu” dedi Tüm zerreler dile geldi “Allah” dedi “Hu” dedi
- Namaz kıldı zikir etti “Allah” dedi “Hu” dedi Zaman mekȃn kalktı gitti kesret döndü vahdete Tek bir nefes “Allah” dedi, “Allah” dedi “Hu” dedi…
- Bir şeyden hoşlanmadığınız halde o sizin iyiliğinize olabilir. Bir şeyi de sevdiğiniz halde o sizin için kötü olabilir. Allah bilir, siz bilemezsiniz.”
Sübutî sıfatlar: İmam Eşari’ye göre yedi tanedir. 1- Hayat 2- İlim 3- İrade 4- Kudret 5- Sem (işitme) 6- Basar (görme) 7- Kelâm Maturidi mezhebine göre sekizinci bir sıfat olarak Tekvin (Yaratma, var etme) sıfatı da mevcutdur, ancak bu sıfatı “Kudret” sıfatı içinde kabul edenler de vardır. Allah’ın bütün güzel isimleri bu sıfatlardan birine dayanır. ***
Tevhid anlayışında Allah’tan gayrı olan hiçbir şey mevcut olamaz yani “mȃsiva” yoktur… Bu konuya uygun bir şiirimi aşağıda sunuyorum, MȂSİVA Tek Sen varsın ȃlemde mȃsiva yok sen varsın Fail Sen’sin fiilde mȃsiva yok sen varsın Sıfatta mevsuf Sen’sin mȃsiva yok sen varsın Tek Sen varsın ȃlemde mȃsiva yok sen varsın Fiilde fail Sen’sin her işi Sen yaparsın Sonsuz esma görünür bilinen müsemmasın Canlı cansız mahlȗkta her an ayrı şandasın La faile illallah mȃsiva yok sen varsın Başka yoktur ȃlemde mevsuf Sen’sin Sen varsın Hayat, ilim, irade, kudret Sen’sin Sen varsın Semi, basar, sıfatın kevni kelam Sen varsın Görünen görünmeyen mȃsiva yok Sen varsın Dost Emin Sen’den gelir, mahlȗkat yok Sen varsın Varlık Sen’i gösterir ezel, ebed Sen varsın Eşya göze perdedir içte dışta Sen varsın Arif olanlar bilir mȃsiva yok Sen varsın ***
Tüm sıfat-ı sübutu insan kendinden sandı Hayat, ilim, irade, kudret sanki ondandı Semi, Basar ondaydı, kevni kelam sıfattı Aklı O’na tuzaktı mevsuf olan Allah’tı İnsan nefse aldandı akıl ermez bu işe Gerçekten hayret bir şey şaştım kaldım bu işe
Ayrı bir varlık mısın olacak sıfat sende Halk etti seni Hȃlık görünürsün Zȃhirde Bȃtın, Zȃhir tek O var, tek O işler ȃlemde İnsan nefse aldandı akıl ermez bu işe Gerçekten hayret bir şey şaştım kaldım bu işe Dost Eminim biliyor, fiil, sıfat, Zȃt’ından Bizde bir şey yok diyor, bizdeki de hep O’ndan İnsanlar aldanıyor sanıyor sıfat ondan Olmayan bir varlıkta bahsedilmez sıfattan İnsan nefse aldandı akıl ermez bu işe Gerçekten hayret bir şey şaştım kaldım bu işe HAYAT Hiçbir şey yok idi, ȃmȃ idi, tek var olan “O” idi… O’nun indinde ise her bir şey var idi, ayan-ı sabite halinde O sahip idi… Zuhura gelip bilinsinler istedi ve “Ol” emriyle var kıldı her bir şeyi… Kenz-i mahfi açıldı ve hȃla açılır durur, güzellikler saçılır durur, görenler ȃşık olur, akıllar durur… “Ol” denince, önce nur oldu ( Biz buna Muhammedin nuru deriz..) ki bu enerji dalgası kapladı ȃlemleri… Bu dalgalardan mini minnacık parçacıklar oluştu ve sonra çeşit, çeşit özellikte, nitelikte, nicelikte atomlar var oldu… Bu atomlar duydu “Ol” emrini de karışımlar, bileşimler oluşmaya başladı… Hareket hiç durmadı, hareketten ısı doğdu, ateşte birleşen atomlardan hava oldu uçtu gökte ve ayrı iki cins atomdan su doğdu, aktı durdu ve diğer birleşimlerden elementler oluştu, karıştı, toprak yeryüzüne yayıldı… “Ol” emri ile yine bu görünür ȃlemde canlılar oluştu ki önce tek hücreden başladı ama bölündü çoğaldılar, evrildiler, geliştiler. Peki, can nasıl geldi dersen, “Ol” diyenden, O’ ndan geldi, zira üflemişti ruhundan… O’nun emri ile ortamın şartları ve işleyen yasaları sonucunda cansızdan bitkiye, bitkiden hayvana, hayvandan beşere ve beşerden insana kadar bir evrim söz konusu idi... Kendi türünde kemȃle ermenin sonucuydu belki... Her an değişim ve dönüşüm sözkonusu idi belki de... İşte bu hayatı var eden ve daim diri olan El-Hayy diğer bir ismiyle hayat veren El-Muhyî’dir… *** Peki gaye ne idi? Kur’anda ne deniyor bakalım; “Hatırla ki Rabbin meleklere: Ben yeryüzünde bir halife yaratacağım, dedi. Onlar: Bizler hamdinle seni tesbih ve seni takdis edip dururken, yeryüzünde fesat çıkaracak, orada kan dökecek insanı mı halife kılıyorsun? dediler. Allah da onlara: Sizin bilemiyeceğinizi herhalde ben bilirim, dedi.” ( 2/30 ) “Bir şey yaratmak istediği zaman Onun yaptığı "Ol" demekten ibarettir. Hemen oluverir.” ( 36/82 ) Bu hayatın gayesi olan halife, insan-ı kȃmildir ve o Yeryüzünde zȃhir olmuş Hakk’ın aynasıdır… Hayat böylece ortaya çıktı ve halen “Ol” dedikçe Allah, hayat sürmekte, hatta evren gibi genişleyerek sürmekte... Evren için ikinci fazda büzüşme var diyorlar yani başlangıç noktasına geri dönüş… Şüphesiz O’ndan gedik yine O’na döneceğiz… *** Tohumdan tohum çıkar İlk tohum nerden çıkar Ol demeseydi Hȃlık Nasıl olurdu mahlȗk İlk tohuma ol dedi Çiçekler meyve verdi Tohumdan tohum geldi Vahdete kesret dendi İşte bunu bilenler Kemâlâta ererler Kemâlâta erenler Menşeine dönerler… İRADE İrade; bir şeyi yapıp yapmamaya karar verme gücü, istenç olarak tanımlanmakta. Ezelden ebede yapan, çatan Hakk’ın iradesine “külli irade” diyoruz. Ayrıca insanın yapma yetisine de “cüzi irade” deniyor. Yola çıkan sȃliklerde irade kavramı hakkında çelişkili düşünceler olabiliyor. Cüzi irade var mı? Var ise ne kadar? gibi… Kendimce şöyle bir formül düşündüm; cüzi iradenin külli iradeye oranı yani külli iradedeki miktarı, kişiye özel esmanın toplam esmadaki miktarı kadardır diyebiliriz… ( cüzi irade / külli irade = kişisel esma / toplam esma ) Bu değerin sıfıra çok yakın olduğu açıktır… Yine formüle göre düşünürsek; topluluk olarak edilen dualarda kişisel esma miktarı artacağından cüzi iradenin, isteğin etkinliği de artacaktır, ne kadar kalabalık kişi aynı dilekte bulunursa cüzi irade artışa geçer, yani diğer bir ifade ile sinerjik etki oluşur… Diğer yandan Allah’ın velilerinde normal bir kişiye göre daha etkili ve fazla miktarda esma zuhura geldiğinden onların cüzi iradesinin etkisi de normalden fazla olur… Veliyullahta mevcut etkin esmanın niteliği itibariyle cüzi iradeleri netice verir ki biz bunlara keramet diyoruz… Yani bu üstün kapasiteli velilerin duası, dileğiyle bazı istekler yerine gelir, sonuç verir… Diğer bir ifadeyle o veliler senin için Hızır (as) yerindedir… ***
Topraktın yani cansız, hareketsiz bir elementler yığını… “Ol” dedi yüce Tanrı ve sen hücre, hücre çoğaldın… Sana ruhundan ruh verdi sen o ruhunla can buldun, insan oldun… O ruhtur seni canlı kılan, insan yapan, bedenin tamamen yaratıldı topraktan… Akıl verdi, idrȃkini açtı ve seni terbiye etti Rabbin… Anladın ki ben O’nun ruhuyla mücehhez bir canlıyım… Sen kendinde ve tüm yaratılmışlarda O’nu gördün, O’nu bildin tevhide girdin, varlığı Bir’ledin… O halde idrȃki açılmamış insanlar gibi “ ben şunu yaptım, ben şuna sahibim vb. “ diyebilir misin, kendini ve diğer yaratıkları Allah’tan ayrı görebilir misin? Fiili, sıfatı kendine nisbet etmek şirke düşmek olur ki en büyük günahtır… ***
Şirk-i hafi senden gitmez Benliğini atmadıkça Şirk-i hafi senden gitmez Fail Hakk’tır bilmedikçe Sıfatların vermedikçe Vücȗd O’nun demedikçe Şirk-i hafi senden gitmez Daim zikir etmedikçe Zanlarını silmedikçe Tevhid ile ölmedikçe Şirk-i hafi senden gitmez Dost Eminim boşa demez Fena bulan şirke düşmez Ne zaman ki benlik bitmez Şirk-i hafi senden gitmez ***
Hayatı ilmiyle var eden, iradesiyle yöneten kudret O’nundur… Nisbetler farklı görünse de kesrette de Vahid-i Ahad O’dur… Bir tek irade vardır o da O’nundur… Sevgili ne isterse ben de onu isterim İstemek ne kelime iradem yoktur benim İrade hep O’nundur belki de murad benim Sevgili ne isterse ben de onu isterim Allah dilemez ise dileyemez bir insan Hakkın iradesine boyun eğmektir iman Gerçekten mümin isen hareketin hep Hakk’tan Mürid O’dur, murad O, irade gelir O’ndan Mutlak külli irade Allah’ındır Dost Emin “Bizde bir şey yok” diyen sufiler gerçek mümin Tevekkülle boyun eğ Hakk sana verir elin Müridi ol, kulluk et, muradı ol Rab’binin BEKLEMEK… Belirli veya belirsiz bir zaman içinde bir şeyin oluşumunu ummak, istemek, gözetlemek, sabretmek bizim için o oluşumu beklemek olarak tanımlanabilir. Bekleme esnasında arzuladığımız bir sonucun olduğunu görme isteği ve bu sonuç olursa mutlu olacağımız umudu vardır. Yaşantımızda beklentiler değişir, yenilenir ve hiç bitmeden ömür boyu sürer gider. Çünkü kendi düşüncemize göre dünyalar kurar ve o beklentilerde tatmin ve mutlu olacağımız ve hayatı anlamlı kılacağımız sanılır… Beklentilerin çıkışındaki kaynak ve sürükleyici temel güç, insanın benliği ( nefsi, egosu vb. ) olmaktadır. Kendini ve dışındaki her muhatabını ayrı birer varlık olarak gören insan kendini diğerlerinden üstün kılmak için düşler kurar ve beklentileri bitmez… Çocukken oyunlarda üstün olmayı, büyüklerden aferin almayı isterdik. Öğrenciyken derslerde başarılı olmayı, öğretmenin gözüne girmeyi, sınıfları geçmeyi düşünürdük. Sonra, başkalarına göre iyi bir meslek sahibi olmayı, çokça para kazanmayı, evlenmeyi, ev almayı, çocuk sahibi olmayı, vs. türlü şeyleri hayal ederek yaşadık, yaşlandık… İyi, kötü her istediğin ya oldu, ya kısmen oldu, ya da olmadı, yaş ilerleyince gördük ki, beklentiler hiç bitmiyor, beklediğin mutluluk, bir başka hayal ile ve hep geleceğe kalıyor… Peki, neden hep beklenti içinde huzursuz, mutsuz bir ömür tüketiyoruz? Çünkü yarına çıkabileceği bile şüpheli olan insan, bu ȃlemde küçük aklıyla işlerin kendi istediği gibi olmasını diliyor ve gerçeği görmemekte ısrar ediyor da ondan… ***
İNAYET OLA Huzuru dünyada kimse bulamaz Ta ki Mevla’mızdan inayet ola Bir rüya içinde mutluluk olmaz Ta ki Mevla’mızdan inayet ola Kimisi az bulur parayı pulu Çalıp çırpmak için dener her yolu Bulamaz yine de o mutluluğu Açgöze Mevla’dan inayet ola Kimisi kusuru kadında arar Başka bir hanıma aklını takar Mutluluk adına eşini boşar Şaşkına Mevla’dan inayet ola Kimisi şarapla kafayı bulur Dünyayı unutur beyni uyuşur Geçince etkisi çok kötü olur Sarhoşa Mevla’dan inayet ola Dost Emin diyor ki huzur imanda Muhammed dininde yani İslam’da Başka huzur yoktur yalan dünyada Mümine Mevla’dan inayet ola *** Önce hayret ettin, sonra yaratan Mevla’yı tanıdın, O’nun kulu olduğuna ve O’nun Bir’liğine iman ettin ve hayran oldun, titredin… Gönül O’na döndü, hep O ‘nun güzellikleri kapladı dünyanı, bir hoş oldun aşka düştün… En büyük zevke erdin… Aşk ateşi yaktı ise En büyük zevk inan onda Ne şundadır ne de bunda En büyük zevk inan onda İslam nedir bildin ise Hakk yoluna girdin ise Müslümanım dedin ise En büyük zevk inan onda Gerçek iman ettin ise Mümin bir kul oldun ise Kalpte Hakkı buldun ise En büyük zevk inan onda Mȃsivayı yıktın ise Bu dünyadan geçtin ise Hakka hicret ettin ise En büyük zevk inan onda Kötü nefsi yendin ise Şeytanları vurdun ise Cihadını yaptın ise En büyük zevk inan onda Dost Eminim zevk tahtında Teslim olmuş Hakk yolunda Mümin kuldur yüce Hakka En büyük zevk inan onda *** Aşka düştün, zevke daldın dünyadan, hayattan beklentilerin gitti… Senin aşkın var olmazsa gönülde Bu cihanda yaşamakta ne tat var
Bu dünyada yaşamakta ne tat var Cemȃlini göremezsek her yönde Bu mekȃnda yaşamakta ne tat var Her an senle olamazsak burada Bu zamanda yaşamakta ne tat var Dost Emin der Mȃşuk yoksa yanında Soyut aşkda yaşamakta ne tat var *** Anladın ki yapan çatan O, gören O, görünen O, mevcud O, senden işleyen O… Bir’leyici (muvahhid ) oldun tevhide girdin bir sufi oldun Hakk yolunda… Her olandan razı oldun, tatmin oldun, mutmain kul oldun… Mutluluğu buldun… Sufi için “ibn-ül vakt” denir ki o anın, yani zamanın oğludur, anı yaşar, uzun emeller beslemez, kendini bilir, Rabbini bilir… Yunus gibi, Ey padişah-ı Lemyezel! Zȃt-ı ebed, hayy-ı ezel! Ey lutfu bol, kahrı güzel! Kahrın da hoş, lutfun da hoş. diye ünler… Erzurumlu İbrahim Hakkı gibi, Deme şu niçin şöyle Yerincedir ol öyle Bak sonuna sabreyle Mevlâ görelim neyler Neylerse güzel eyler diye seslenir… Hayatı zevk içinde geçer… Mevlana gibi bu dünyadan ayrılmayı sevgiliye kavuşma yani düğün gecesi ( şeb-i aruz ) olarak görür… Mutlu olmak için halk içinde Hakk’la birlikte olalım, anda yaşayıp güzellikleri seyredelim, Allah’a kulluk edelim, rehberimiz Hz. Muhammed’in izinden gidelim…
Şimdi yaşamaya bak bugün daha bitmedi Düşünme ne olacak kimse gaybı bilmedi Ne derse o olur Hakk, mümin şüphe etmedi Tevekkül et ey sufi anı yaşa daima Allah’ın sana kȃfi birlik ol sen daima Allah de al nefesi zikret O’nu daima Allah de ver nefesi fikret O’nu daima Dost Emin etme merak yarın neler olacak Görevin teslim olmak bugün ibadet yapmak Tevekküldür yaşamak güvenip Hakk’a tapmak Düşünme ne olacak ne derse o olur Hakk GÖYNÜK 2007 Mayısında gitmiştim ilk kez. Daha sonra manevi bir çekim noktası oldu benim için Göynük. Derin bir vadi içinde ortasından akan çayın kulaklara haz veren su sesiyle etrafın yeşili v.s. edebiyatını bir tarafa bırakırsak, çok uzun yıllardan gelen ve günümüzde de yaşayan manevi bir geçmişi var bu şirin ilçenin… Allah dostlarından çokcası burayı mesken etmiş. En bilineni Fatih’in hocası Ak Şemsettin. Türbesinde yurdun her yanından gelen ziyaretçiler eksik olmaz. Hatta Göynük denilince ilk akla gelen isim odur… Diğer biri de Ak Şemsettin gibi Hacı Bayram Veli hazretlerinin halifelerinden Ömer Sıkkin ( Bıçakçı Ömer Dede ) ki, melamilerce muteber bir pir… Bir diğeri ise mahalle içi sokak arasında mütavazı bir oda türbede yatan geçmişteki hayatını çok iyi bilemediğimiz Debbağ Dede… Kimbilir daha nice veliyullah Göynük’te yaşamış ve de yaşıyor ki oraya vardığımda ilahi bir müzik gibi zikrullah duyuluyor, insanın içine huzur geliyor ve cennet kokuları dahi geliyor… Daha önce dört kez gitmiştim, (22-5-2012) günü yani dün de oradaydım. Kent girişinde önce Göynük’e merhaba Ömer Dede’ye selam ve dua… Daha önce ziyaretine gittiğimde ilginç durumlar yaşamıştım. İlkinde vakit geç olduğu için yanına varamadan döndüm. Sonraki seferde yoldan elli adım ilerdeki türbeye ulaşmam mümkün olmadı çünkü çok şiddetli bir dolu yağmaya başladı ve dinmedi ki arabamdan ineyim işareti gör dedik devam ettik, daha sonra gittiğimde kapısını kilitli buldum, nihayet geçen yıl yanına ulaşıp rahmet okudum ve dün yine tek başınaydım yanında Fatiha okudum… Çıktığımda bahçesine adım attım bir mesaj geldi… Kim ne yaparsa bil kendine yapar Kendini bilenler Allah’a tapar En-el Hakk sırrına erenler anlar “O” kendi yaratır kendine bakar İstersen yakınlık Cenab-ı Hakk’tan Sen dahi gizlen de uzak ol halktan Melȃmet gizlidir ortaya çıkmaz Ömer Sikkin gibi tac, hırka takmaz Melami her daim zikirden bıkmaz Türbeye gelene sesin çıkarmaz İstersen yakınlık Cenab-ı Hakk’tan Sen dahi gizlen de uzak ol halktan Neylerse güzel de, razı ol Hakk’tan Bekleme hiçbir şey şekilci halktan Selam ver gülümse ama uzaktan Avamdan uzak dur Dost Emin saklan İstersen yakınlık Cenab-ı Hakk’tan Sen dahi gizlen de uzak ol halktan Mesajı aldık, mȃnȃya daldık… Ak Şemsettin’e vardığımızda yine ziyaretçileri mevcuttu, selam verdik bir Fatiha da ona okuduk. İçimde biraz buruk bir duygu ile kısa bir duyumsama oldu… Bir güneştim zamanında Işık saçtım din yolunda Yatıyorum şimdi burda Umut oldum cahilanda… Ne demek istiyordu koca şeyh hazretleri? Ben her ziyaretimde içim dolu dolu ayrıldığım Debbağ Dedemi ziyarete gittiğimde sanki bana gülümsüyordu… Mȃnȃ ȃlemine geçtik birlikteydik, yakaza halindeydik… Elinde bir maşa ateş koydu mangala cezveyi sürdü kahve pişirdi ve yanımda bir dost vardı ikimize sundu fincanda kahveyi kendi bizi seyreyledi Allah Allah bu ne hȃldi… Yüzüne şaşkınca baktım o sadece gülümsedi şöyle dedi, “Şaşırma düşün ki kimdir bu kahveyi sunan, sen içince o doyan?”… Debbağ Dedem kahve koydu, sunan “O” ydu içen “O” ydu, tevhid içre gerçek buydu… Yetti gayri ben bittim gerisin geri gittim, cezbeye girdim, hep “Allah” dedim ” Hu” dedim…
Yani o mümin, yaratılanı sever ve hizmet ederse, Hakkı tesbih eder, daim zikir ederse, tefekkür ile kim olduğunu idrȃk eder, hakikat yoluna girerse, “Tevhid” anlayışıyla marifete ulaşır ve cennete burada dahil olur, Allah (c.c) nasip etsin inşaallah… - Tevhid anahtarı elindeyse inan ki her kapalı kapıyı açabilirsin, hatta yaşarken cennet kapısını açıp girebilirsin… - Sebepler neticeyi doğurur da sebepleri kim doğurur? - Hakk’a teslim olanı rüzgȃrlar savuramaz, Halilullah olanı ateşler kavuramaz… - Dünya, şu sonsuz evrende küçücük bir nokta. İnsan da dünyada bir nokta, yani noktanın noktası hükmünde... Ama o insan tekȃmül edip kȃmil insan olduğunda şu zȃhir evren ona az gelir de öyle yücelir ki, Allah (c.c) ona halifelik verir… O hȃlde kemȃle ulaşmaya bak, seni sevsin Hakk, çünkü Padişah sarayına böyle girersin ancak… - Bir çöldesin, susuzsun, dolaş, ara vahayı, ayağını sertçe vur belki “zemzem” fışkırır… Önce biraz fikreyle, sonra durma zikreyle, zikrullahı kalbe vur belki bir “aşk” fışkırır… - … hepsi Allah’ın boyasıyla boyanmış, hepsi Allah’ın esmasıyla donanmış… - Çokluktan çıkıp Bir’liğe ulaş, Bir’lik içinde sadece Hakk var… Benlikten kurtul perdeleri aş, sen, ben bitince sadece Hakk var… - Aşk’dan gaye halvet olmak, maşuk ile vuslat bulmak, çile olur aşk’da kalmak, aşk’dan maksat vuslat bulmak… - Aynı insan bazen Hızır olur bazen şeytan… - Şunu yaptım, bunu ettim diyerek ömür tüketiyoruz, kendimizi kandırıp, rüyaya inandırıp, hayaller kuruyoruz, düşünsene akıllım nereden geldik acep, nereye gidiyoruz? ARIYOR Bazen telefonu kapattığımı unutuyorum, aklıma geldiğinde acaba arayan oldu mu diye aceleyle telefonu açıp bakıyorum. Hȃlbuki emekli olduğum on yıldan bu yana insanlar tarafından giderek azalan sayıda çok az aranır oldum. İnsanların benden beklentileri pek kalmadı da ondan... Ha o kadar da değil, beni çok sık arayan biri var ki o beni telefonda, internette filan değil, her an bir his olarak içimde, hep arar beni, der ki; ben unutmuyorum seni, sen de sakın unutma beni… Derhal saygıyla, aşkla hafif bir tebessüm oluşur yüzümde, kalbim pıt pıt atar, benzime kan gelir dudağım aralanır ve bir mırıltı gibi söyleşmeye başlarım içimden… Bana sahip çıkan, her an beni arayan bu yüce Dost’la neler konuşurum derseniz; inanın içimden ne gelirse tamamen samimi olarak, edebiyat yapmadan, klişe sözler yerine, çat pat ama içten ve kendi dilimde hatta bazen dilsiz olarak ifade etmeye çalışırım duygularımı… O anlar beni ve tamamlar benim eksik cümlelerimi, zevk ve anlayışla karşılar dileğimi… Bazen sözcükler duygu selinde kaybolur, gider de, laf yerini ağızdan alır gözlere verir ve o gözler birden nemlenir, nemlenen gözlerden önüne yaşlar süzülür… İşte o zaman ben nerdeyim bilemem, mekȃn kaybolur, zamansa zaten yoktur… Padişah kul olmuş gibi veya kul tahta çıkmış gibi düşleyin… İşte dostlar bir çok çıkarcı çıktı gitti yanımdan ama ben öyle bir dosta kavuştum ki, daima arıyor beni, “ söyle kulum “ diyor iste, istediğini vereyim!.. Daha ne vereceksin Padişahım diyorum, daima beni arayan sensin, arandığını bilmek ne güzel, teşekkürüm sonsuz sana, bu dostluk hiç bitmesin, yeter ki irtibat kesilmesin… PIRILTILAR – XII – - Lȃ zamandır O, O’nsuz zaman yok. Lȃ mekȃndır O, O’nsuz mekȃn yok. Zira; “Evvel – Ahir - Zȃhir - Bȃtın” tek O var… - Kesafet, letafetin görünen yüzüdür. Her gördüğün senin, “Küll”ün cüzüdür… - Beni ben sanma, ben, ben değilim Suretim burda, asıl değilim Noktayım Hakk’tan, ayrı değilim Gördüğün O’dur, ben, ben değilim..
Bir gayesi olmasaydı okçu yayını germez Bekle, ömrün bitmediyse gaye tahakkuk etmez…
Öncelikle şunu söyleyelim ki, iyi veya kötü kavramları kişiye bağlı göreceli nitelemelerdir. Bir örnek vereyim; iki arkadaş ayrı arabalarla aynı hedefe gitmek üzere yola çıktılar, peş peşe giderken birinin lastiği patladı durdu. Arkadaşı devam etti. Devam eden araba bir müddet sonra ani bir afet (sel, heyelan, vb. ) nedeniyle kazaya uğradı vs. Şimdi önce kötü gördüğümüz olay gerçekte o kişiyi gelecek felaketten korumuş oldu, diğerinin iyi şartları ise, onun mahvına neden oldu… Bunu en güzel şekilde şu ayet açıklıyor: “…Bir şeyden hoşlanmadığınız halde o sizin iyiliğinize olabilir. Bir şeyi de sevdiğiniz halde o sizin için kötü olabilir. Allah bilir, siz bilemezsiniz.” (2/216) (Ayrıca Kur’an’da Hz. Musa ile Hz. Hızır’ın “Kehf” suresindeki hikȃyesi okunursa bu konuda açıklayıcı olacaktır.) İyi veya kötünün göreceli olduğunu anlatan bir şiirim:
Yüklə 0,75 Mb. Dostları ilə paylaş:
|