I- Aparıcı:
Şair təbiətin qoynunda təbiətlə təkbətək dolanmaq, təbii davranmaq, təbiətlə bilavasitə təmasda olmaq eşqilə bütün sün’ilikləri rədd edir: “Qoy əlimi suya vurum, Əlcək, məndən nə istərsən?” Təbiətə vurğunluğunun nəticəsidir ki, şair ad günündə belə sevimli obrazlarını dağ kəlini, ceyranı, cüyürü unutmur:
“Deyirəm: Görəsən, bu ad günümdə
Dağ kəli yadına məni salarmı?”
Hüseyn təbiəti sevdiyi kimi, onun yağışını, qarını, buzunu, şaxtasını, tufanını, bir sözlə, istisini, soyuğunu, qəfil baş verən hay-harayını da sevir və onlara dözməyi bacarır. O, təkcə təbiətin deyil, istehsalatın, zəhmətin, ucsuz-bucaqsız tarlaların mehini, ətrini şe’rə gətirir, insan zəhmətinə yüksək qiymət verir, qurub-yaradan insanları, böyük sənət və yarış dostlarını sənətin dili ilə alqışlayır:
Neçə yarış meydanında saz tutub
Neçə zəfər müjdələri gətirdim.
Nəfəsimlə Azərbaycan elindən
Tarla mehi, zavod ətri gətirdim.
Sevimli şairimiz vətəni ilə bərabər anaları da çox sevib, yaradıcılığında analara geniş yer ayırıb, onları vəsf edən gözəl şeirlər yazıb. Kitabxananın fəal oxucularından olan Bəfanın ifasında bu şeirlərdən birini dinləyək:
Elə ki, balalar gəlir dünyaya
O gündən hey ölçüb biçir analar.
Mahnı da oxuyur, şeir də deyir,
Bəstəkar analar, şair analar.
Unudub illərin yorğunluğunu
Həyətdə dincliyi, evdə yuxunu.
Sevincin azını, qəmin çoxunu
Yükün ağırını seçir analar.
Dözür hər əzaba o bilə-bilə,
Yaşayır sirrini salmadan dilə
Vaxt olur, qaldırıb ağını belə
Şərbət əvəzinə içir analar.
Özüm də bilmirəm, Hüseyn niyə,
Başımın tüstüsü çəkilir göyə.
Torpaqmı anasız qalmasın, - deyə
Torpağın qoynuna köçür analar.
Dostları ilə paylaş: |
