Genişletilmiş Baskı) (Not 2: Dipnotlar yazıda kullanılan yere parantez içinde küçük puntolarla eklenmiştir.)

Revizyonistler gençliğe devrimi, yani, ordusu, bürokrasisi, parlamentosu ve tüm diğer kurumlarıyla, mevcut sermaye egemenliğini yıkma mücadelesi değil; reformu, yani, sermayenin gerici parlamentosunu, sermayenin ordusuna karşı “korumak” sözde mücadelesi öneriyorlar. Gençlik hareketini, parlamento içi gerici burjuva muhalefetinin yedeği haline getirmek istiyorlar.

Revizyonist Gün dergisi, Şubat 1988 tarihli başyazısında şunları söylüyor: “Önümüzdeki dönem temel sorunlardan birisi politik mücadelenin gündemini belirlemek, alternatifler üretmek ve depolitizasyonu kırmaktır. Meclis içi ve dışı muhalefetin etkileşimi, diyalogu ve işbirliği olmadan bunu başarmak zordur, hatta olanaksızdır... Yarının demokratik işleyişinin temellerini, bugünden, parlamento içi ve dışı muhalefet güçleri arasındaki etkileşim ve işbirliğini yaratarak atmak zorunda olduğumuza işaret etmek istiyoruz.” (sayı:36, Başyazı, siyahlar bize ait.)

Genel yığın muhalefetini, parlamento içi gerici burjuva muhalefetinin -ki bu muhalefete ANAP hariç tüm partilerin dahil olduğu bir sonraki başyazıda açıklanıyor- hizmetine verme niyetini anlatan ve bunu yalnızca bugün için değil, yarın için de vurgulayan bu gerici görüşler, Yarın'ın aynı tarihli sayısında şöyle yankılanıyor: “Yığın örgütleri parlamenter demokrasinin katılımcı niteliğinin sağlanmasının olduğu kadar, yığınların desteğinin elde edilmesinin de önemli araçlarıdırlar. Aynı zamanda parlamento dışı muhalefetin bir kürsüsü ve etkin parlamento içi muhalefetin dayanak noktalarından biridir. Parlamento içi muhalefetin, yığın(43)örgütlerinin toplumsal alternatif programlarına kulaklarını tıkamaları ise ancak kendi güçlerini sınırlama sonucunu doğurur.” (sayı:77-78, Başyazı)

Bu son cümleyle, SHP ve DYP’ye, İnönüler’e ve Demireller’e sesleniliyor. Sözü edilen “toplumsal alternatif programları”nın, revizyonistlere göre, örneğin öğrenci örgütü özelinde neyi içermesi gerektiğini gördüğümüz zaman, Demirel ve İnönü'nün böyle bir programa “kulaklarını tıkamaları” için bir neden olmadığını da görmüş olacağız.

Toparlarsak; bugünün revizyonistleri, tıpkı 1960’lardaki öncelleri gibi, -ki bunlar, B. Boranlar, Nihat Sargınlar’dan, yani şimdiki TBKP’nin mimarlarından başkaları değildi- gençlik hareketini “sokak”lardan, “meydanlardan” alıkoymaya ve onu “en üstün irade” ve “en üstün kurum” olan gerici parlamentonun yedeğine vermek gayretindeler. Tutum ve konumlarındaki bu benzerlik, akıbetlerinde de benzerliğe yol açacaktır. Bizim hiç kuşku duymadığımız bu sonuç, daha şimdiden bir çok belirtisini sunmaktadır.

Genel siyasal perspektif bu olunca, öğrenci hareketini bu reformist-parlamentarist çerçeveye sığdırabilmek ve yalnızca onunla sınırlamak, ancak öğrenci hareketini akademik bir düzeyde tutmak, uygun gerekçelerle bunun teorisini yapmak ve kabul ettirmek ölçüsünde mümkündür. Revizyonistlerin hummalı bir çabayla yapmaya çalıştıkları da budur. Bunun için, öğrencilerin birliği, öğrenci hareketinin en geniş birliği vb. liberal vaazların yanı sıra, “mesleki-sendikal örgütlenmenin niteliği” türünden demagojik gerekçelerin arkasına siğınmaktalar.

1960 sonrası öğrenci hareketinin en temel ve en iyi özelliklerinden biri, ülke ve dünya sorunlarına, temel toplumsal ve politik sorunlara yakın ilgiydi. Bu, işçi sınıfının bilimsel dünya görüşüne, devrim ve sosyalizm davasına ilgiyle de birleşince, gençliğin politikaya ilgisi sermaye düzeni için en temel sorunlardan biri haline geldi. 12 Eylül, genel siyasal baskı ve yasaklarının yanı sıra, YÖK düzenleme ve uygulamalarıyla da her şeyden çok, gençliğin toplumsal ve politik sorunlara ilgisini kırmak istiyordu. Diktatörlük bunda belirli bir başarı sağlamış olsa bile, bir dönemdir(44)bizzat öğrenci hareketinin kendi bünyesinden, “apolitik bir gençlik” yaratma çabalarına karşı bir tepki ve mücadele gelişiyor.

İşte böyle bir dönemde, revizyonistler “akademik-demokratik mücadele”, “sendikal örgütlenme”, “öğrencilerin öğrenci olmaktan kaynaklanan sorunları”, “demokratik öğrenci hareketinin sendikal düzlemde birliği” vb. düşüncelerle ortaya çıkıyorlar. Toplumun önemli bir aydın potansiyelini oluşturan üniversite gençliğine çocuk muamelesi yapıyorlar. Onu temel toplumsal ve siyasal sorunlardan uzak tutmaya çalışarak, “akademik-demokratik istemler”le sınırlıyorlar.

Revizyonistler bu görüş ve konumlarıyla, burjuvazinin gençliği devrimci politik mücadelenin dışında tutma çabalarına omuz veriyorlar. Ancak burjuva politik muhalefetin yedeği ve uzantısı, “parlamento dışı dayanağı” olabilecek bir gençlik hareketi düşlüyorlar.

Onlar, Yeni Çözüm dergisinin keskinlik adına çanak tuttuğu, öğrenci örgütlerine “üyelik kıstasları” üzerine sahte bir tartışmayı, ince bir hileyle öğrenci örgütlerini akademik mücadele ile sınırlamanın gerekçesi yapmaya çalışıyorlar.

Revizyonistlere göre, “Öğrenci örgütlerinin çalışmalarını yönelteceği sorunlar öğrencilerin öğrenci olmaktan kaynaklanan sorunlarıdır.” “Öğrenci gençliğin akademik-mesleki örgütlenmeleri, öğrencilerin güncel, kısmi hak ve çıkarlarını korumak, geliştirmek görevini üstlenirler.” (Yarın, sayı:76, s. 14-15)

En bayağı ekonomizm bile, burjuva sınırlar içinde belirli bir politik çabayı tümüyle dıştalamaz, tersine içerir. Yarın dergisi de bu aynı yazısında, öğrenci örgütlerine belirli bir politik misyon yüklüyor. Okuyoruz: “Öğrenci örgütlenmeleri, gençlik haklarının vazgeçilmez bir parçasını oluşturan politik hakların kazanılması için çalışmalar yaparak, 18 yaşa oy hakkı, 21 yaşa seçilme hakkının kazanılması, öğrencilerin benimsedikleri siyasi partilere üye olabilmeleri ve sadece kendi alanlarına ilişkin değil, tüm politik gelişmeler üzerine açıklamada bulunma, görüş belirtme hakları için savaşım yürütür.”