Genişletilmiş Baskı) (Not 2: Dipnotlar yazıda kullanılan yere parantez içinde küçük puntolarla eklenmiştir.)

Politik faaliyet açısından gelecek dönemde atılması gerekli ve zorunlu bir diğer adım, gençliğe dönük özgülleştirilmiş bir politik çalışmanın yürütülebilmesidir. Unutmamak gerekir ki, gerek gençliğin genel sorunlarına, gerekse tek tek birimlerin sorunlarına dönük müdahaleler olmaksızın, etkin bir gençlik çalışması mümkün değildir.

***

Bu dönemde, gençlik çalışmasının kapsam ve içerik olarak geliştirilebilmesi açısından, atılması gerekli başka bazı önemli adımlar daha var.

Birincisi, lise çalışmasını yaygınlaştırmaktır. Geçtiğimiz birkaç senenin olayları, liselerin politikleşme/militanlaşma potansiyeli açısından, önemli imkanlar taşıdığını yeterli açıklıkta ortaya koymuştur. Oysa biz bu alanda (I. Genel Konferans’ımızın açık direktiflerine rağmen) henüz bilinçli-planlı bir yöneliş, içine girebilmiş değiliz.

Bu dönemi, bu alanda da kazanıma dönüştürebilmeliyiz. Liselerle ilişkide olduğumuz bölgelerde, bu çalışmayı belli bir plana bağlı olarak derinleştirmek zorundayız. İlişkili olmadığımız alanlarda ise, önce bir tanıma/ilişki arama çabası üzerinde yoğunlaşmak, sonra belli öncelikler saptayarak liselerle politik/örgütsel bağları geliştirmeye çalışmak, temel görevimiz olmalıdır. Dönem bittiğinde, çalışma yaptığımız bütün alanlarda liselere politik faaliyetimizi az çok sistemli bir tarzda taşıyabilecek bir konuma ulaşmışsak, önemli liselerde ilişki yaratmayı başarmışsak, bu alandaki hedeflerimize de ulaşmışız demektir.

İkincisi; illegal gençlik yayın organını oturtmaktır. Bildiğimiz gibi, Ekim Gençlik Özel Sayısı şu ana kadar ancak bir sayı yayımlanabildi. Böylesi bir aracın az çok sürekli bir tarzda kullanılabilmesi gençlik çalışması açısından önemli bir kazanım olacaktır. Bu maalesef başarılamadı. Bugün Ekim Gençliği’nin yayım yaşamına başlaması bu açıdan yeni ve ciddi bir adımdır. Ekim Gençliği mutlaka aylık bir periyoda oturtulabilmelidir. Fakat bu tümüyle gençlikte çalışan yoldaşların çabalarına bağlıdır. Şu an çeşitli çalışma(121)alanlarında ulaşmış bulunduğumuz ilişki düzeyi böyle bir görevi başarabilmemiz için fazlasıyla yeterlidir.

Üçüncüsü; gençlik çalışması açısından bu dönem aynı zamanda yarının gençlik örgütlenmesinin temel bazı adımlarının da atıldığı bir dönem olmalıdır. Bu temel adımların bir boyutu, gençlik çalışmasını kendi içinde merkezileştirmeye yönelik bazı ilk düzenlemelerse; diğer ve daha önemli boyutu da, böyle bir örgütlenmenin temel ilkesel ve teorik sorunlarında asgari bir açıklığa kavuşmayı hedefleyen bir çabadır. Kuşkusuz bu üçüncü görev, bugün için daha ziyade hareketin merkezi organları tarafından/üzerinden gerçekleştirilebilecektir. Ve bu doğrultuda ilk adımlar atılmaya başlanmış durumdadır.

Ekimci Genç Komünistler, bu perspektif ve görevler doğrultusunda ısrarlı bir çabanın içerisinde oldukları takdirde, bu dönemi bir kazanıma dönüştürememek için hiçbir neden yoktur. Atacağımız her adım, başaracağımız her görev bizi gençlik çalışmasında bir atılım yaşamak ve Ekimci Genç Komünistler Örgütü’nü inşa etmek amacımıza biraz daha yaklaştıracaktır.

Bu dönemi kazanalım!

Ocak ‘94(122)

****************************************************

Çalkantılı dönem ve gençlik

Türkiye bugün ağır bir çalkantının içindedir. Olayların gelişme seyri, bu çalkantıda herhangi bir durulma belirtisi bir yana, onun gitgide ağırlaşacağını göstermektedir.

Türkiye kapitalizmi tıkanmıştır. Bu temel üzerinde düzen her alanda çürümekte, tüm kurumlarıyla dökülmektedir. Bu yeni bir olay da değildir. 24 Ocak kararları ve 12 Eylül askeri darbesi, bir yönüyle de bu tıkanıklığın açık bir ilanı idi. Fakat sermaye, ekonominin “yeniden yapılandırılması”, “ihracata dayalı sanayileşme” stratejisi ve dünya ekonomisiyle “tam bütünleşme” hedefi ile güya bu tıkanıklığa bir çıkış hazırladı. Bu politika değişikliği süngü zoruyla topluma dayatıldı. İşçi-emekçi yığınlar ağır yaşam koşullarına, açlığa ve sefalete mahkum edildiler. Tam da aynı nedenlerle her türlü demokratik siyasal haktan yoksun bırakıldılar. Gençlik de bu karanlık dönemden payına düşeni fazlasıyla aldı. Yalnızca politik baskının (işkencenin ve(123)zindanın) baş hedefi olmakla kalmadı. İktisadi sömürüden, ağırlaşan yaşam koşullarından, çürüyen ve çöken değerler sisteminden de en çok etkilenen toplum kesiti oldu.

Tüm bunlar, kronikleşmiş bir bunalımı bir kaç on yıldır yaşayan Türkiye kapitalizmine nefes aldırmak içindi. Bugün sonuç ortadadır. Bu politikalar sayesinde sermaye, süngülerin koruması altında bir dönem kuşkusuz rahat nefes aldı, görülmemiş servetler edinerek semirdi. Fakat Türkiye kapitalizmi bunalımdan kurtulamadı. Bugün bu bunalım daha ağırlaşmış olarak, tüm alanlarda ve tüm biçimlerde yaşamayı sürdürüyor.

Türkiye’nin kendi özdeneyimi göstermiştir ki, ekonomide ağırlaşan bir bunalım, işçi ve emekçiler için yoğun sömürü, daha da kötüleşen yaşam koşulları ve bunlara eşlik eden bir baskı, terör ve yasak rejimi demektir.

Ekonomideki son gelişmeler bu açıdan özel bir politik önem taşımaktadır. Mali çöküntü, yüksek oranlı devalüasyon ve peşpeşe gelen zamlar, sermaye çevrelerinde yeni bir iktisadi-politik saldırı paketinin tartışılmasını gündeme getirmiştir.

İşçiler ve emekçiler buna sessizce boyun eğecekler midir? Bir avuç asalak kapitalist rahat etsin ve semirsin diye, açlığa ve yoksulluğa, en sıradan demokratik haklardan bile yoksunluğa katlanacaklar mıdır?

Böyle olacağını düşünmek için bir neden yok. Zira özellikle işçiler ve kamu çalışanları yıllardır geçmişte kaybettiklerini telafi etmeye, yeni haklar kazanmaya, yeni mevziler elde etmeye çalışıyorlar. Bu mücadeleden bile henüz kayda değer bir sonuç almamışken, yeni kayıplara ve yoksunluklara katlanmaları, onlara ancak bir kez daha süngü zoruyla dayatılabilir.