GöNÜlden esiNTİler bir hiKÂye biRÇok yorum (5) doğdular, yaşadilar, ÖLDÜRDÜler

(28) RE: BU SENEKİ HİKÂYE.

Ma….. De……. 23 Ocak 2013 16:11:22

Hayırlı günler Ma..., Sâ... Hanım kızım. Yazınız güzel olmuş, ellerinize, dilinize sağlık. Dosyasına aktaracağım. Bu tür yazılarla kişi hem kendini tanımış oluyor, hem de hayata bakışı daha isabetli oluyor ve hayat tecrübeleri artmış oluyor. Cenâb-ı Hakk, Hakk ve hakîkat yolculuğunda başarılar versin inşeallah. Herkese selâmlar. Nüket Annen’in de selâmları vardır. Hoşçakalın. Efendi Babanız.

*************

Efendi  Babacığım,

Mübarek mevlûd kandilinizi kutlar, sizin ve Nüket Annemiz’in ellerinizden öperiz. Aşağıda bu seneki hikâye ile ilgili âcizâne bir hikâye oluşturdum. İnşeallah olmuştur. Saygılarımla arz ederim.

Ma…….Sâ……Kızınız

 BU SENEKİ HİKÂYE: Bir Varmış, bir Yokmuş.

Yaşadığım hayattan öğrendiğim tek sey: “Bir varmış, bir yokmuş,” cümlesini sindirebilme çabası olmustur. Daha ben küçük bir çocukken, babam kendi aile büyükleri için derdi ki: Sanki dünyaya ateş almaya gelmişler. (Çok kısa yaşadıklarını anlatmaya çalışırdı.) Şimdi de biz, onlar için aynı şeyi söylüyoruz.

Babam küçük yaşta öksüz kalmış. Çok acı çekerek büyümüş. Sürekli çektiği acıların hüznünü yaşardı. Biz de bunu farkeder, babamız için acı çekerdik. Bizimkisi işe yaramaz bir üzüntüydü.

Biz de babamızı erken kaybettik. Ardından abilerimizi ve en küçük erkek kardeşimizi kaybettik. Her biri için içimiz ayrı yandı. Her seferinde sanki dünyanın sonu gelmisti. Hâlâ da içimiz yanıyor. Sevgi, özlem ve acı hiç bitmiyor. Bunu içimize Allah koymuş, nasıl biter ki? Ama onları sadece anılarda yaşayabiliyoruz. Mânâ olarak. Oturup düşündükçe, “Bir varmış, bir yokmuş,” diyorum, içim yanarak. Dua ve sabırdan başka yapabileceğim bir şey yok, sevdiklerim için. Biz de bir gün gidecegiz. Kim karşı koyabilir ki? Allah’ın emri bu, arkamızdan sevdiklerimizin aynı şekilde içleri yanacak. Ve onlar da bizim için, “Bir varmış, bir yokmuş,” diyecekler. Allah bizleri iyi anılanlardan eyler inşeallah.

Terzi Babam’ı tanıdıktan sonra, olaylara bakış açım değişti. Dünyaya geliş nedenimizi ve giderken bu bilinçte gitmek için, irfân mektebinde başarılı bir talebe olmamız gerektiğini anladım. Acılarımı hafifletecek sebeplerim var artık. Allah’ın izni, Terzi Babam’ın yardımları ile irfân ehli olma şansını bulurum İnşeallah. Artık, acıların, sıkıntıların, sevinçlerin, varlığın ve yokluğun sadece imtihân olduğunu biliyorum. Ama ben insanım. Kendimi aşmam zaman alacak. İyi veya kötü, her şeyin Allah’tan olduğunu biliyorum. Allah isterse her şeyin bir anda ters yüz olacağını da biliyorum.

Şimdi sadece  bir derdim var: “Allah benden nasıl râzı olur? Benden râzı olması için neler yapabilirim? Bu dünyaya teşekkür için ne bırakabilirim? Ne öğrendim, ne öğrettim? İnsanlığa faydalı ne yaptım?” Bunları sorguluyorum. Her şekilde, “bir varmış, bir yokmuş,” cümlesi beni de kapsayacak. Allah o günümde beni ve sevdiklerimi utandırmasın. Allah Terzi Babam’dan ve bizi tanıştıran oğlum Ce….’den râzı olsun. Biliyorum dediğim her şeyi Terzi Babam’dan öğreniyorum. Onun saye-sinde olgunlaşıyorum. Saygılarımla.

Ma…… Sâ……..