GöNÜlden esiNTİler

Yani yeryüzünde rabbani işler yapmış ise, onun dönüşü “rabbül erbab’a”dır. Kişi abd olarak fiillerini yapmış ise, abd olarak nihâyet bulacak, o’na dönecektir. Rabbının huzuruna gidecektir. Ancak kişi gerçekten ubudet hükmünde bir hayat yaşamış ise, beşeriyetinden rabbaniyyete dönüşmüş (rabbaniyyetin içine girmiş) olacaktır. Bu durumda abdiyyetin içinde (mânâsında) değil, ubudiyyet içinde (mânâsında) olacaktır.

Dışardan bakanlar nerede olursa olsunlar cennet ehli de olsa, başka yerde de olsa onu birey olarak göreceklerdir. Çünkü elbisesi o’dur ama elbise içindeki varlık, kendisini asli hüviyetiyle idrakta olduğundan Hakk’ ın varlığı olarak yaşayacaktır.

Rabbe nihâyet bulmak (ulaşmak) iki türlü oluyor;
Biri abd (kul) olarak oluyor

Biri de gerçek kimliği olarak rabbına ulaşmış olacak. Bunlar ancak gerçek tevhid ehli olanlar olacaktır.

Tenzih ve Teşbih ehli olanlar buraya ulaşamazlar. Ancak onlarında ulaştıkları yer de kayda değerdir.

(Necm Sûresi 53/43)

_

ve ennehü hüve adhake ve ebka
“ Ve muhakkak O'dur ki, hem güldürdü ve hem ağlattı.
Yani hakikat-i ilâhiyye üzere hayatını sürdürmüş olan kimselerin ağlamak ve gülmek iki özelliğidir.
Burada beşeriyet yönüyle bakıldığında ağlattı demesi,
163

cehenneme attı demektir; birini de güldürdü demesi de

cennetlik etti demektir. Yani kendi çalışması ile birinin yüzünü güldürdü, birinin de yüzünü ağlattı demektir. Bu ilk şeriat anlamındadır. Biraz daha mânâyı yükselttiği-mizde, “ağlamak, gülmek” ayni letâfette, leziz hükmündedir. Gülmesi huzur bulmasıdır; ağlaması ise, sevinç ağlamasıdır. Esasında bunların ikisi de içiçe olan tek bir mânâdır. İnsân her iki hâlde de ağlar. Kişi sevinçten güler, sevinçten ağlar.
Şeriat bakımından sevap, günah mertebesinden bakılırsa, ikisi birbirinden ayrı ve zıtmış gibi görülür.
Hakikat bakımından bakılırsa ikisi de tek bir lezzetin iki tezahür hâlidir. Güldürdü ve ağlattı yani ikisini de hoş olarak ortaya getirdi.

(Necm Sûresi 53/44)

_

ve ennehü hüve emate ve ahya
“Ve şüphe yok, O'dur, O'dur ki, hem öldürdü ve hem hayata erdirdi.
Burada da ayni şeyi müşahâde etmek mümkündür.

Kendi nefsi varlığından öldürdü (mevt etti), rububiyeti, rahmâniyyeti, hakkaniyyeti ile diriltti (ihya/hayy etti). Hem de baki olarak diri kıldı. Beşer yönünden de ceset olarak öldürdü, ahirette tekrar diriltti anlamındadır. Yani “öldüren de dirilten de o’dur.” Burada Cenâb-ı Hakk’ın kulu üzerindeki hükümranlığını mertebeleri itibariyle anlatmaktadır.

(Necm Sûresi 53/45)

164

___
ve ennehü halekazzevceynizzeke­re vel ünsa
“ Ve muhakkak ki, iki çifti, erkek ve dişiyi O halketti.
Varlıkları (iki zevci) erkek ve dişi olarak halketti

Nasıl halketti?...

(Necm Sûresi 53/46)



min nutfetin iza tümna
“Bir nutfeden meni edildiğinde, rahimlere döküldüğü za-man.”
İnsânların beşeriyet yönüyle nasıl meydana geldiğini anlatıyor. Diğer yönüyle meseleye baktığımızda Burada sadece bireysel varlık değil, bütün varoluşdan bahsedilmektedir. Bütün bu âlemler yok iken, evvela akl-ı kül amil olarak sonra da nefs-i kül halkedildi. İşte bu zevceyn’dir. Bütün bu âlemler de, Akl-ı kül ve nefs-i kül’ün izdivacından meydana geldi. Bireysel varlıklar da daha sonra meydana geldi.
Akl-ı kül ve nefs-i kül’ün izdivacından da meydana gelen “teklik” tir. Ana rahmine düşen bir nutfeden bir çocuk meydana nasıl geliyorsa Regaib gecesi hükmüyle de gönül rahimlerine nutfe atıldığı zaman yani Hakikat-i İlâhiye nutfesi, nûru atıldığı zaman kişinin gönlünde bu yeşermeye ve olgunlaşmaya başlıyor.
Kişinin gönlüne bu nûr-u Muhammedi atılmadıkça kişinin bu hakikatleri idrak etmesi mümkün değildir. İşte anne ve baba özü olmadan bir çocuğun meydana
165

gelmesi mümkün değildir. Bugün değişik şekillerde çocuk yapılıyor deniyorsa da bu ancak mekan değişikliğidir yoksa öz yine anne ve babadır. Bu nutfenin meni edilmesi, gönüllere, beyinlere nefh edilmesi; o orjinal, bozulmamış nefhanın ulaştırılması gerekiyor. “Nefes-i Rahmân-i” denen hakikat budur. Eğer yapılan sohbetlerde, okunan kitaplarda böyle bir hakikat neşvesi çıkmıyorsa orada “Nûr-u Muhammediyye”nin zuhura gelmesi, dolayısıyle “hakikat-i muhammediyye”nin dolaşması, gelişmesi, oluşması mümkün değildir. Bunlar ancak nakli ve akli bilgiler hâlinde geçmekte ve o düzeyde kalmaktadır.

Alimler genellikle akli ve nakli bilgiyi sahih kabul ediyorlar, gönülden, rûhani, ilhami gelen bilgiye pek itibar etmiyorlar. Bunda haklı da olabilirler çünkü bu hâller biraz eğitim isteyen tehlikeli hallerdir. Çünkü ilhami diye zannettiği kimse o frekansa bağlanmadı ise, kendisine gelen hayâli bilgileri esas kabul edip de o bilgilerle hareket etmek üzücü olur. Bu tehlike yönünden ve kendilerinin de bunların doğruluğunu tespit edecek irfan çalışmasından yoksun olduklarından ehli zahir bunlara iltifat etmezler.
Burada yapılacak olan, bunlara şüphe ile bakabilirler ama ihtiyaten inkar etmemeleri gerekir, çünkü inkar edebilecek bilgiye de sahip değiller. Bizim konumuz bu değildir, tenkit etmek değil, tespit yönünden kendimize faydalı kısmını almak üzere üzerinde kısaca durmuş bulunuyoruz. Onların vazifelerini de inkar edemeyiz o şeriat içinde hepimiz varız ve tatbikattayız. Allah onlardan da razı olsun, deriz.
Ancak yine bilelim ki, fıkıh İslâmiyetin yüzde yirmi (%20) sini kapsıyor, yüzde seksen (%80) âtıl kalıyor. Bu arada o yüzde yirmiyi de iyice şekli hükümler içinde çok az olarak çalıştırıyoruz, böylece o kısmını da perdelemiş oluyoruz.
166

Hıristiyan mertebesi rûh mertebesi olduğundan, bedenden kurtulmuşlar, fıkıh ilminin üstüne çıkmışlar, düşünceleri daha yüksek bilgi içinde ama bilgileri hayâli olmaktadır.

Hayâli de, yanlış da olsa, yine de yukarı düzeyden bir ilim sahasında çalışıyorlar ve bizden üstünmüş gibi gözüküyorlar. Bizim suçumuz onların üstünde olan Hakikat-i Muhammediye ilmini, yani “ve nefahtü” sırrını ortaya çıkaramamaktır. Bu çıkmış olsa yani İslâmın eğitimi, tasavvuf eğitimi üzerine odaklanmış olsa ne dünyada ne diğer âlemlerde Müslümanları ve Türkleri tutacak hiçbir millet olmaz. Tabir-i caizse elimizde 99 düğmeli kumandanın sadece bir, iki düğmesi ile cihazı çalıştırmaya çalışıyoruz. Diğer düğmelerini olmadık ne-denlerle kendimize yasaklamışız, bu yüzden bize verilen cihazdan tam kapasite verimi alamayıp cihaza karşı haksızlık ediyor ve cihazı da üzüyoruz.
“min nutfetin iza tümna”
“Bir nutfeden meni edildiğinde, rahimlere döküldüğü za-man.”
O nutfeden bir bölüm atıldığında, diyor, o nutfenin tamamını idrak etmek ne kafa yapısı olarak, ne de fiziken mümkün değildir. Dendiğine göre, o nutfede bir seferde 3.5 milyon tohum ekilmesi lâzımki bir çocuk oluşumu olsun.
“min nutfetin” diyerek nutfenin bazı kısımlarını işaret ediyor. Hakikat-i İlâhiye’de böyle yavaş yavaş bazıları ve sonra yine bazıları olarak ilâ nihâye oluşmaktadır. Kişi kendini geliştirtikçe o “nefes-i rahmâniye nefhaları” kişide gelişmektedir.