Övladlarımdan birinin nikah əqdini Böyük Rəhbər oxuyub. Əqd mərasimi bitdikdən sonra Ağa bəy və gəlinə nəsihət verdi. O buyurdu: “Əgər siz cansız bir cismi evinizə aparsanız, onu bir əşya kimi saxlamaq istəsəniz, baxmağa o qədər də ehtiyacı yoxdur. Ayda bir dəfə tozunu alsanız yetər. Amma əgər bir dəstə tər gülü evinizə aparsanız, gərək hər gün ona baxasınız, muğayat olasınız. Onun havasına, suyuna, işığına lazımi diqqəti göstərəsiniz. Siz indi bir canlı gülü evə aparırsınız, gərək daimi olaraq ondan muğayat olasınız ki, solmasın. Gəlinlər də gərək öz ərlərindən muğayat olsunlar, onlara lazımi qulluğu göstərsinlər. Bəylər də öz xanımlarından muğayat olsunlar və onlara məhəbbət bildirsinlər”. O necə diqqət və incəliklə nəsihət verirdi! Bu sözlər onun gənc nəslə olan qayğısını göstərir.
