GüNƏŞDƏn biR ŞÜA

Mənim məktubumun cavabı

1995-ci ildə kilinikama bir xanım müraciət etdi. Öz körpə uşağını da gətirmişdi, hər ikisi vərəm idi. Xanımın xəstəliyi o qədər ağır idi ki, boğazından qan gəlirdi. Mən onları müayinə edib nüsxə (resept) yazdım. Nüsxəni xanıma verdikdə o, məyus halda dedi: “Sizin qabaqkı nüsxəniz də məndədir. Mən əvvəllər də sizə müraciət etmişəm, amma maddi imkanım olmadığından, dərmanları ala bilməmişəm. Mənim dörd övladım var, 10 yaşlı qızımdan başqa hamımız bu xəstəliyə düçar olmuşuq. Həyat yoldaşım iflicdir, işləyə bilmir. Ailədə işləyən təkcə on yaşlı qızımdır. O, xalça toxumaqla çox cüzi miqdarda pul qazanır. O da heç çörək almağa bəs etmir”. Mən ona dedim: “Bu məsələ barəsində mən dostlarımla söhbət edərəm, bəlkə sizin və ailənizin probleminə çarə tapa bildik”.

O xanım klinikadan çıxdı. Mən çarə haqqında düşünməyə başladım. Bir saat keçdikdən sonra o xanım yenidən müraciət etdi, amma bu dəfə qabaqkından çox fərqlənirdi, sevincindən özünə sığmırdı. O mənə dedi: “Daha sizin çarə axtarmağınıza ehtiyac yoxdur”. Səbəbini soruşduqda dedi: “Evə çatdıqdan sonra bir neçə nəfər evimizə gəldi. Onlar bizim vəziyyətimizi araşdırdılar və qərara gəldilər ki, sabah hamımızı müalicə üçün xəstəxanaya aparsınlar”. Bu heyətin kimin tərəfindən göndərildiyini soruşdum. Dedi: “Böyük Rəhbər tərəfindən”. Dedim ki, Ağa bu məsələdən necə xəbərdar olub? Cavab verdi: “Bu günlərdə Ağa Quma gəlmişdi. Mən məktub yazıb hadisəni ona çatdırdım. Müraciətim onun dəftərinə tapşırıldı. Təcili yardıma ehtiyacı olanların işini birinci araşdırmışlar. Odur ki, bizim məsələmiz tez həll olundu”.

Belə rəftar mənim üçün çox şirin idi. İnsan bu rəftarları gördükdə Allah övliyalarını xatırlayır.

Doktor Vəhidi