Güney azərbaycan folkloru I kitab təbriz, Yekanat və Həmədan ərazi­lərindən

ŞAH ABBAS İLƏ DƏRVİŞ HÜSEYN
Biri vardı, biri yoxdu, İsfahan şəhərində bir pinəçi vardı ki, Şah Abbasa çox bənzəyirdi. Şah Abbas da bunu bilirdi. Bir gün Şah Abbas təsmim tutur ki, dərviş libasında Təbrizə gedib oranın vəziyyətindən, məmurların xalq ilə rəftarından xəbərdar olsun. Amma keçmişdə şahlar paytaxtlarından uzaxlaşsaydılar, muxalifləri baş qovzayıb, tac-taxta sahib olardılar. Odu ki, Şah Abbas vəzirinə dedi ki, mənim səfərim mümkündü ki, uzun çəksin, əsaslı bir fikir etmək lazımdı. Şah ilə vəzir belə məsləhət gördülər ki, şahın müxalifləri onun getməyindən xəbərdar olmamaqları üçün o pinəçini gətirib, sarayda öz yerinə qoysun.

Vəzirin əmri ilə bir arvada bir miqdar yağlı kökə verirlər ki, nəzir adı ilə bazara aparıb, paylasın. Kökələrdən birinə bihuşdarı vurulmuşdu. Onu pinəçiyə verdilər. Pinəçi kökəni yeyən kimi aşdı. Vəzirin adamları dərhal onu bir palaza bürüyüb, saraya gətirib, paltarlarını çıxardıb, şahanə paltar geydirərək, şahın yatağına saldılar. Dörd nəfər gözəl kəniz də onun ətrafında durub, ona yelpik ilə yel vurmağa başladılar.

Şah Abbas belə gördükdə, dərviş libası geyib, az gəldi, çox gəldi, bir müddətdən sonra Təbrizə yetişdi. Bir gün gəzə-gəzə yolu gəcil qapısından düşdü. Qədim zamanlarda gəcil qapısında bir qəbiristanlıq vardı, onun ətrafında geniş, açıq bir yer oldu­ğu­na görə, bir tərəfində dərvişlər mərəkə tutar, bir tərəfində mey­mun oynadan, ilan oynadan, kəndirbazlıq eləyən, köhnə şey-şüy satan kimi büsatlar qurarlarmış. Şah Abbas gördü bir nəfər dərviş mərəkə qurubdu. Bu da araya girərək, bir ürfani şeiri xoş səslə oxumağa başladı. Sonra da dövrədəkilərdən dövran yığdı, tamaşaçılar Şah Abbasın sözlərindən, səsindən xoşları gəldiyi üçün artıq pul verdilər. Şah Abbas da o pulların hamısını gətirib o dərvişin kəşkülünə tökdü. Dərviş Hüseyn dedi:

– Baba dərviş, bu pullar sənə verilibdi, sən də götürməlisən.

Şah Abbas ki özünü dərviş Abbas adı ilə tanıtdırırdı dedi:

– Yox, mərəkəni sən qurmuşdun, sənə də yetişir.

Dərviş Hüseyn dedi:

– Bəs gəl yarı bölək.

Dərviş Abbas dedi yox, mən bir şahı da götürmərəm. Dərviş Hüseynin ondan xoşu gəldi, dedi:

– Baba dərviş, elə bil ki, sən bu şəhərdə qəribsən.

Dedi: – Bəli, dərviş.

Dedi: – Bəs elə isə bu gecəni mənə qonaq ol.

Dərviş Abbas da qəbul edib, dərviş Hüseynin evinə gəldi. Gecə şam yeyəndən sonra dərviş Abbas dedi: – Dərviş Hüseyn, mənim adətimdi gecələr şəhərə çıxıb dolanıram, şəhərin xəlvət­liyindən ləzzət alıram.

Dərviş Hüseyn dedi: – O cür olsa, mən də səninlə gələrəm ki, tək qalmayasan.

Beləliklə, iki dərviş evdən çıxıb, gəzə-gəzə bazara tərəf gəldilər. Bazarın içi qaranlıq idi. Bir də gördülər ki, bir yerdən işıq görünür və o işıqda bir neçə nəfər əllə şəmədə deyirlər. Dərviş Abbas dedi: – Gedək, görək onlar nə qayırırlar.

Dərviş Hüseyn dedi: – Qardaş, ağrımaz başımıza niyə saqqız salaq, bizə nə vardı onlar ya darğadırlar, ya oğru. Hər halda bizə xətərdən savayı bir şeyi yoxdur.

Dərviş Abbas dedi: –Mən gərək gedəm, bunların işlərindən baş çıxardam. Sən gəlmirsən gəlmə.

Dərviş Hüseyn dedi: – Canım, gözüm, gəl, bu daşı tök ətəyindən.

Qəbul eləmədi.

Dərviş Hüseyn gördü yaxşı deyil ki, qonağını orada tək qoya, naçar qalaraq onunla gəlib o adamlara yaxınlaşdılar. Gördülər iki nəfər bir zərgər dükanının qapısını sındırıb bir böyük kisə qızıl eşiyə çıxardıb üç hissəyə bölməkdədir.

Dərviş Abbas dedi:

– Bunlar kimdi?

Dərviş Hüseyn dedi:

– Bunların biri darğa Qafar, biri də darğa şəyirdi İbrahimdi. Səsin çıxartma, onlar bizim burada olduğumuzu bilsələr, ölümümüz yəqindir.

Darğa Qafar qızılları üç yerə böldükdən sonra İbrahimə dedi: – Bu pulların birini aparıb qazının evinə, birini hakimin evinə təhvil verərsən. Bu biri də mənim payımdı, sənə də öz payımdan bir az verərəm.

İbrahim dedi:

– Axı, darğa başı, biz bu bazarın darğasıyıq, bu bədbəxtlər bizə pul verirlər ki, onların dükanlarını, hücrələrini gözləyək ki, oğru aparmasın, indi Allaha xoş getməz ki, biz özümüz onların mallarını oğurlayaq. Onlar bizim ümidimizə gedib evlərində rahat yatırlar. Səhər deməzlər ki, siz bu bazarda idiniz, necə oğru gəlib dükanı kəsdi ki, siz bilməmisiniz.

Darğa dedi:

– Axmaq-axmaq danışma, onlar gedib hakimə, ya qazıya şikayət edəcəklər. Onların da payını qabaqdan yolluyuram da.

İbrahim genə dedi:

– Axı darğa başı, bu iş yaxşı iş deyil, insafsızlıqdı.

Darğabaşı hirslənib dedi:

– Artıq danışsan deyərəm, boynunu vurarlar. Bu sözlər sənə yetişməz, ya Allah, götü apar, tez yetir ki, indi səhər açılar.

İbrahim itaət edərək, üç kisəni bağlayıb, dalısına ataraq, getdi. İbrahim bazardan çıxandan sonra dərviş Abbas ucadan öskürdü. Dərviş Hüseynin ürəyinin bəndi lap qırıldı, əlini onun ağzına tutaraq dedi:

– Allah sənin evin yıxsın, tifağın dağılsın, nə qayırırsan. Bizi ölümə vermək istəyirsən?

Amma şansları gətirdi ki, darğabaşı mültəfit olmadı. İkinci dəfə dərviş Abbas lap ucadan öskürdü. Dərviş Hüseyn özünü dərviş Abbasın üstünə salaraq, ağzını bərk-bərk tutub dedi:

– Evin yıxılsın, sən dəlisən, nəsən, nə iş görürsən?

Amma daha iş-işdən keçmişdi, darğabaşı onların səslərini eşidib bir fışqa çaldı, qaravullar tökülüb dərvişləri tutdular.

Darğa dedi:

– Bəs siz ki hər gecə gəlib bu dükanları kəsirsiz, yaxşı əlimizə düşdüz.

Dərviş Hüseyn yalvarmağa başladı:

– Vallah, biz oğru deyilik. And içdi ki, bizim heç zaddan xəbərimiz yoxdu. Dərviş babanın biriyik, ancaq bu axmaq oğlu axmaq bizi evdən eşiyə çəkib bazara gətirdi ki, bir az dolanaq. Yoxsa biz oğru deyilik.

Dərviş Abbas dedi: – Yox, ağa yalan deyir, bu dükanları biz kəsirik, bizim işimiz elə oğurluqdu.

Dərviş Hüseyn acıqlı halda qayıdıb dedi:

– Kişi, sən məgər dəlisən? Biz nə vaxt dükan kəsmişik. Niyə yalandan bizə günah düzəldirsən?

Sonra dönüb darğabaşına dedi:

– Ağa, vallah bu yalan deyir, bizim əsla ruhumuzun da bu işlərdən xəbəri yoxdu.

Dərviş Abbas qayıdıb dedi:

– Ağa, bu dərviş yalan deyir, dükanların hamısını biz kəsirik. Bizim elə işimiz budur.

Dərvişlərin ikisini də sarıyıb, həbsxanaya apardılar. Səhər darğa qəziyyəni hakimə, qazıya dedi:

– İki nəfər adam tutmuşuq, biri dəli kimin bir zaddı, özü and içir ki, dükanları biz kəsirik.

Dedilər yaxşı oldu, bunları dara çəkərik xalqın zənni itər, bizə bədgüman olmazlar. Amma eşidin dərvişlərdən. Elə ki dərvişlərin ikisini bir zindana saldılar, dərviş Hüseyn düşdü dərviş Abbasın canına, o ki var vurub yorulandan sonra dedi:

– Filan, filan olmuş, biz nə vaxt dükan kəsmişdik ki. Özünü dərdi-sərə saldın. Məni də yazıq, biçarə elədin, günahsız yerə ölüm ayağına gətirdin, balalarımı yetim qoydun.

Dərviş Hüseyn deyib-deyib qızışandan sonra genə də durub dərviş Abbası salırdı kötək altına, dişləyirdi. Dərviş Abbas da heç zad demirdi.

Əlqissə, səhərçağı ikisini də götürüb, hakimin, sonra da qazının yanına apardılar. Dərviş Abbas dedi:

– Allahdan gizlin deyil, sizdən nə gizlin, dükanları biz ikimiz kəsirdik.

Dərviş Hüseyn hər nə and içdi, dedilər, yox yoldaşın deyir, danmağın faydası yoxdu. Dubarə zindana qaytardılar. Qərar oldu ki, kəndlərdə, şəhərdə car çəksinlər ki, bir gün hamı gəlib, şəhərin meydanında yığılsınlar ki, iki nəfər çox zəbərdə oğrunu dara çəkəcəklər.

Amma Dərviş Abbas zindana qayıtdıqdan sonra bir kağız vəziri Allahverdi xana yazıb qəziyyəni şərh etdi, sifariş elədi ki, tezliklə onların hamısını İsfahana gətirtsin. İyirmi dənə qızıl sikkəsini də kürəyində gizləmişdi. Çıxardıb bir nəfər qaravula verib dedi:

– Bu qızılların onu sənin, onunu da bir adama ver, bu kağızı tezliklə vəzir Allahverdi xana yetirsin.

Vəzir kağızı alan saat əl-ayağa düşüb, fövri bir rəsmi fərman yazıb çapar ilə Təbrizə yola saldı ki, hakimə yetirsinlər. Çaparlar gecəni-gündüzə salıb, kağızı Təbriz hakiminə yetirdilər. Hakim kağızı açıb gördü ki, vəzir Allahverdi xan Şah Abbasın tərəfindən yazıbdı ki: – “Eşitmişəm, neçə vaxt idi Təbrizdə oğurluq tapılmış, gecələr dükan-bazarı kəsirmişlər. Siz indi oğruları İsfahana göndərin. Həm oğrular burada cəzalarına yetişsin, həm də dövlət xidmətküzarları xələtlərini alsınlar”.

Hakim çox şad olub, qazıya da xəbər verdi.

Sabah beş yüz atlı götürüb, darğabaşı ilə İbrahimi də götürərək, oğrular ilə birlikdə İsfahana yola düşdülər.

Dərviş Hüseyn İsfahanda dardan asılacağını yəqin etdikdə əllərini dərviş Abbasın boğazına qoyaraq, boğmaq istədi. Haki­min əmri ilə dərviş Hüseynin qollarını ağır zəncir ilə bağladılar, əl-ayağına buxov vurdular. Hakim dedi bu dərviş Abbas görünür ki, düz adamdı, onu elə açıq qoyun rahat dolansın.

Xülasə bu minval ilə yol gəlib, qəti-mənazil, teyn-mərahil edərək, İsfahana bir ağac qalanacan yetişdilər. Hakim dəstur verdi ki, gecəni orada qalıb, yorğunluqlarını çıxardıb, toz-tor­paqlarını təmizləyib, sabah tezdən şəhərə girsinlər. Dərviş Ab­bas gecə qaranlığında dolana- dolana uzaxlaşıb şəhərə tərəf qaçdı, özünü dərbara yetirdi.

Amma indi sizə kimdən deyim, o Şah Abbasın yerində otu­ran pinəçidən. Pinəçi şahın sarayında ipək yorğan-döşəyin üs­tün­də huşa getdikdə, əynindəki fakir libasları, özünü qu tükü ilə düzəlmiş yorğan-döşək balışların içində qoyulmuş halda, bir şahanə imarət içində gördükdə, gözlərini sığarlayıb açdı. Elə bildi ki, yuxu görür. Bu zaman ətrafındakı gözəl kənizlər onun ayıldığını gördükdə, “Qurban, salam, səhəriz xeyir” – deyə tə­zim etdilər.

Pinəçi bir-iki dəfə “Bismillah” dedi ki, əgər bunlar əcinnə olsalar, qaçsınlar. Amma qaçan olmadı, əksinə olaraq qızlar gəlib onun əl-ayağını ovdular. İki huri kimi qız qızıl aftafa-lə­yənə su töküb, əl-ayağını yuyub, yumşaq hövlələr ilə qurula­dılar. Pinəçi mat qalmışdı. Hamı, qurban deyə təzim edirdi. Pinəçi özünə deyirdi ki, bunlar yuxu da olsa, çox şirin yuxudu. Yaxşısı odu ki, ləzzət alım, axırı hər nə olur olsun.

Bu zaman cürbəcür xörəklərlə dolu neçə məcməi gətirdilər. Pinəçi o xörəkləri o vaxta kimi nə görmüş, nə də adlarını eşit­mişdi. Görməmiş adamlar kimi özünü saldı xörəklərin üstünə, bilmirdi ki, ağzına qoysun, ya gözünə təpsin. Bu zaman bir sərkərdə içəri girib, təzim eləyib dedi:

– Qibleyi-aləm, sədri-əzəm izni-dəxul istəyir.

Pinəçi dedi:

– “Sədri-əzəm” istəyir, kim istəyir?

Sərkərdə dedi:

– Qurban, cənab vəzir şərəfyab olmaq üçün icazə istəyir.

Pinəçi elə bildi ki, ev sahibi gəlib icazə istəyir.

Dedi:

– Denən, pulum yoxdu, bir də hələ ay başı olmayıb ki?...

Vəzir ki, pərdənin dalında durmuşdu, gördü çox yubansa, iş xarablaşacaq, içəri girib salamla təzim elədi, pinəçi vəzirin dəm-dəsgahını gördükdə, özünü itirib, cəld ayağa qovzanıb dedi:

– Qurban, bəndə ilə fərmayişin var?

Vəzir əvvəlcə işarə elədi ki, qızlarla sərkərdə getsinlər. Sonra dedi:

– Qibleyi-aləm sağ olsun, hətmən keçən gecə narahat yatmısız, bəndə vəzir Allahverdi xanam, icazə buyursaz kənizlər gəlib bir az çalıb oynasınlar, bəlkə bir az halınız düzələ.

Pinəçi bir az vəzirə baxıb qəhqəhə çəkib güldü, sonra dedi:

– Eybi yoxdu, gəlsinlər, çalsınlar, oynasınlar.

Vəzir əllərini bir-birinə çaldıqda, pərdələr kənara gedib, qırx incə qız, hərəsinin əlində bir cürə musiqi aləti, bir cismi də oynuya-oynuya dəm tutdu. Musiqi səsi göyə qovzandı. Oynu­yanlar süzə-süzə pinəçinin qabağında o üz-bu üzə keçirdilər, bir-birindən gözəl idilər.

Pinəçi bilmirdi ki, hansına baxsın, ancaq axmaq-axmaq gülür, ağzının suyu axıb, ipək paltarlarının döşünü isladırdı.

Pinəçi işin nə olduğundan baş çıxara bilmədiyinə görə daha fikirləşmədi, öz-özünə dedi:

–İndi ki, mən şahanə bir vəziyyətdə nazü-nemət içindəyəm, hər nə olursa-olsun, mən öz keyfimdə olmalıyam. Hər gecə iki kəniz biri sağında, biri solunda yatırdı. Axırıncı gün ki, Şah Abbas saraya varid oldu ittifaqən elə o gündə hərəmxana xacə­lə­rindən biri iş üçün onun yanına gəldiyi üçün pinəçi şahın hərəm­xanası olduğundan xəbərdar olmuşdu. O, xacənin vasitəsi ilə bilmişdi ki, onun hər gecə gördüyü gülüzlü kənizlərdən əlavə hə­rəmxana adlı bir yerdə nə qədər gözəl-gözəl xanımları da var imiş. O gün dəstur vermişdi ki, hərəmlərdən biri hüzuruna gəl­sin. Şahın sevgili hərəmlərindən biri qulluğa gəlmişdi, amma nə cür olsa, hərəmlər böyük adamların qızları olduğuna görə dü­şün­cələri çox idi, yetişən kimi pinəçinin rəftarından, danışığından şəkkə düşmüş, bilmişdilər ki, bu padşah deyil. Ona görə də bir nəfəri əl altından vəzirin evinə göndərib qəziyyəni xəbər vermişdi.

Eyni halda özü də şaha dalbadal şərab içirdərək, söhbət ilə gecəni keçirdirdi. Vəzir sifariş alan kimi durub ev paltarı ilə saraya qaçdı. Elə o zaman Şah Abbas dərviş paltarında saraya girmişdi. Vəzir şahı gördükdə təzim etdi. Şah pinəçinin harda olduğunu soruşduqda, vəzir otağı nişan verdi, şah gəlib pərdənin dalısından baxıb, hərəmini orda gördükdə, qanı cuşa gəldi. Hərəminə işarə elədi ki, eşiyə çıxsın.

Qız Şah Abbası dərviş paltarında gördükdə, tanıyıb pinə­çidən icazə istəyərək, eşiyə çıxdı. Vəzir bir az bihuşdarı davası verdi, qız içəri gəlib, davanı xəlvətcə bir piyalaya töküb, şərab ilə doldurub pinəçiyə verdi. Pinəçi içən kimi dalı üstə aşdı. Şah Abbas içəri girib əmr elədi pinəçinin öz paltarlarını geydirib, aparıb dükanına qoysunlar.

O tərəfdən Təbriz hakiminin adamları bir zaman gördülər ki, dərviş Abbas yoxdu. Hər yanı axtardılar, tapılmadı. Hakimə xəbər verdilər. Hakimin iki əli oldu, bir başı ki, indi sabah mən şaha nə deyəcəm.

Dərviş Hüseyn dedi:

– Mən sizə demədim bu zalımın oğlu sizin başıza börk qoyacaq. Ancaq elə mən biçarəni bədbəxt eləyib, özü qaçıb canını qurtardı. Hakim əmr elədi atlılar tökülüb, hər yanı gəzib, dərvişi tapıb gətirsinlər. Atlılar tökülüb şəhəri küçə-küçə axtardılar. Bazara gələndə gördülər bir pinəçi dükanı açıqdı, bir nəfər də yatıbdı. Çırağ yandırdılar, gördülər haman dərviş Abbasdı. Amma pinəçi libası geyib. Atlılar pinəçini saldılar kötəyin altına, pinəçi çığırdı ki:

– Vəzir, qoyma vursunlar, mənim sərkərdələrim hanı?

Dubarə vurmağa başladılar ki:

– Axmağın biri axmaq, vəzir kimdi? Sərkərdə kimdi, yuxu görübsən, xeyir olsun. Pinəçi dəli kimi ayağa qalxıb dedi:

– Siz kimsiniz? Nə cürət ilə mənim sarayıma girmisiz? Bəs mənim sərkərdələrim hardadır? Heç bilirsiz mən kiməm? Qibleyi-aləməm, yer üzünün zilli-ilahisiyəm....

Atlılar daha gülməklərini saxlaya bilmədilər. Əllərini ağız­larına təpib güldülər.

Dedilər:

– A kişi yuxuda nə görürdün, düş qabağa gedək, vaxtımız yoxdu.

Pinəçi dedi:

– Hara gedək?

Dedilər:

– Yoldaşın dərviş Hüseynin yanına, bu dəfə ağır zəncirlər səninkidi.

Pinəçi dedi:

– Mən oğru deyiləm.

Dedilər:

– Bəs niyə indiyədək dərviş Hüseyn deyirdi, biz oğru deyilik, sən deyirdin ki, yalan deyir, biz dükanları kəsirik. İndi deyirsən “Nə hamam, nə tas”. Yallah, düş qabağa görək.

Xülasə pinəçini sürüyə-sürüyə ortaya gətirdilər. Və ağır zəncirlər boynuna salıb, ayaqlarını bağladılar.

Pinəçi çığırdı ki:

– Axı hansı oğurluq, hansı dükan kəsmək?! Vallah mənim heç nədən xəbərim yoxdu.

Dərviş Hüseyn dedi:

– Hə, indiyədək mən deyirdim, bizim xəbərimiz yoxdu, sən deyirdin yox, elə bizim işimizdi... Biz dükanları kəsirdik, indi nə oldu, sözünü dəyişdirirsən? Ağlın başına gəldi. İndi bu qara o qaralara bənzəməz. Sən də dansan, mən deyərəm ki, bizim ikimizin işimizdi.

Səhər tezdən hakimin əmri ilə ordu atlandı, gəlib saraya çatdılar. Şah Abbas onların intizarında idi. Əmr etdi ki, varid eləsinlər. Padşah dustaqları gördükdə, soruşdu ki, bunlar kimdi?

Hakim təzim edərək ərz elədi ki:

– Qurban, bunlar həmin Təbrizin məşhur oğrularıdı.

Pinəçi başladı ağlamağa ki:

– Mən oğru deyiləm... Mənim ruhumun da xəbəri yoxdu.

Dərviş Hüseyn qabağa atılıb dedi:

– Qurban, bu yalan deyir, biz oğruyuq, Təbrizin dükanla­rının hamısını biz ikimiz kəsmişik. Amma bircə xahişim var. O da budu ki, məni oğurluğa salan bu yoldaşımdı. İcazə verin mən özüm öz əlimlə bunu boğum, acığı canımdan çıxsın.

Şah dedi ki, bir sapur gətirin, verin bu dərvişin əlinə. Dərviş Hüseyn sapurla elə vurdu ki, pinəçinin başı göydə fırlandı. Sonra dərviş Hüseyn dönüb şaha dedi ki:

– İndi qurban, verin mənim də boynumu vursunlar.

Şah dedi:

– Hələ tələsmə, vaxtında....

Sonra hakimdən soruşdu ki:

– Qəziyyə nə cürdü, tərif elə....

Hakim dedi:

– Qurban, bu iki nəfər neçə vaxt idi ki, Təbriz əhalisini zara gətirmişdi. İndi xidmətizdə bağlı durublar, biri cəzasına yetişib, o birisi qalır.

Şah dedi:

– Əhsən.

Sonra iki nəfər sərkərdələrinə dedi ki, hakimi aparın rahatlayın, yorğundur.

Hakim şad oldu. Sərkərdələr onu çıxardıb, həyatda qurulan dar ağacının birinin altında saxladılar.

Hakim dedi:

– Nə eləmək istəyirsiz, şah buyurdu məni rahatlayın.

Dedilər:

– Bundan artıq rahatlamaq olmaz.

Tənabı boğazına salıb, yuxarıya çəkdilər. Sonra şah qazıdan əhvalatı xəbər aldı. Qazı dedi:

– Qurban, biz şəriət məmuruyuq, vəzifəmiz budu ki, bu cür məlunları tutub cəzalarına yetirək.

Şah əmr etdi onu da aparıb rahatlasınlar. Sonra darğadan bir neçə söz soruşdu, dəstur verdi ki, onu da aparıb rahatlasınlar.

Şah dərviş Hüseyn ilə İbrahimdən soruşdu, ki, siz də rahatlaşmaq istəyirsiz.

Hər ikisi dedilər ki, hərçənd biz öldürülməliyik, lakin əvvəlcə bir az rahatlaşmaq yaxşı olar. Şah əmr etdi ki, onları o birilərin yanına aparsınlar, əgər onların vəzlərindən xoşları gəlsə, onları da rahatlasınlar.

İbrahim ilə dərviş Hüseyni həyətə gətirdilər. Onlar dar ağaclarını gördükdə qışqırdılar:

– Qurban, qələt eləmişik, biz çox rahatıq, bundan artıq rahatlaşmaq istəmirik.

Şah gülüb dedi:

– Dərviş Hüseyn, mən həmən dərviş Abbasam ki, sənə bir belə dərdisər düzəltmişəm. İndi səni Təbrizə hakim, İbrahimi də Təbrizə darğa elədim. Gedin xalq ilə ədalət, insaf ilə rəftar eləyin.

Bizim də sözümüz burda başa çatdı. Onlar yedilər, içdilər, qara yerə keçdilər. Siz də yeyin, için, mətləb-muradıza yetişin.