Güney azərbaycan folkloru I kitab təbriz, Yekanat və Həmədan ərazi­lərindən

Yuxu görmə və təbirlər
Qədim yuxunu təbir eləmək üçün yuxu təbiri kitabına müraciət edərdilər. Əgər kitab olmasaydı, bir nəfər pis yuxu görsə idi, gedib başını quyuya sallayardı, gördüyü yuxunu ona nağıl edərdi. İnanırdılar ki, pis yuxunu quyuya demək onu əsərdən salır. Əgər yaxşı yuxu görsə idilər, çırağı yandırar, çırağa nağıl edərdilər. Yuxuya çox etiqadları var idi, deyirdilər ki, yuxu qasiddir, gələcəkdən insana xəbər verir.
Camaatın Allahdan yağış istəməsi
Əkin fəslində quraqlıq olanda, yağış yağmayanda, camaat müsəllaya yığışardı. Kiçik uşaqları analarından ayırıb bir guşəyə aparardılar. Uşaqlar bu ayrılıqdan ağlayardılar. Qoyunları da quzulardan ayırardılar. Onlar da ayrı bir tərəfdə səslənərdi. Böyüklər üçün də rövzə oxuyan səhra rövzəsi oxuyurdu. Bu zaman kişilər börklərin götürüb, başların açar, başlarına vurub ağlaşardılar. Deyirdilər: “Allah, əkin yandı, kömək elə, yağış yağdır bizə rəhm elə”. Sonra göy guruldayardı, bir leysan düşərdi. Sonra hamı “Allah şükür” eyləyib, evlərinə qayıdardı.
Möcüzələr
Ərdəbildə Mövlabaşa yolunda bir yoxsul kişinin evi varmış. Dünya malından onun təkcə bir atı varmış. Onunla çarvadarlıq eyləyib kəndlərə kiçik şeylər aparıb satarmış. Bu yolla ruzilərini çıxardarmış. Bir gün kişi naxoş olub, təbibə getmişmiş. O, gün də Ərdəbildə at yığdı imiş. Bir məmur da bunların atının sorağına gəlir, qapını döyür, evin arvadından atı istəyir. Xanım bunu bildikdə, ağlayır, yalvar-yaxar eləyib deyir ki, ərim naxoşdur. Bu at da bizim çörək çıxartma vəsiləmizdir. Onu aparmayın. Məmur onun sözünü saymır, ona bir təpik vurur, atı tövlədən çıxardır, çulundan yapışıb həyət qapısından çölə çıxardır. Arvadın əli hər yerdən üzülüb kişiyə deyir: “Kişi, səni o Əbülfəzlə tapşırdım”. Məmur atı minir, bir neçə addım uzaqlaşdıqdan sonra rəngi qaralır, atdan aşır. Camaat gedib görür ki, çoxdan ölüb. Sonra camaat onun ölüsünün boynuna ip bağlayıb, məhəllələrdə, küçələrdə sürürlər. Xəbər bazara çatır. Orada da məmurun adını “Lənətüllah” qoyurlar. Sonra da bazar-dükanları bəzəyir, zəncirçi və sinəzən dəstələri ələm götürür, natiqlər nitq eyləyə-eyləyə tamam şəhəri dolanırlar. Məmurun ölüsünü o qədər sürüyürlər ki, tikə-tikə olur. Tikələrini aparıb çöldə vəhşi, quduz itlərin qabağına atırlar. Həzrəti-Əbülfəzli çağıran o zənən evində bir təşt qurur. Sonra camaat tamam kəndlərdən, şəhərdən oraya nəzir gətirirlər. O ailə bu yolla yoxsulluqdan qurtarır. İndi də o ev ilə təşt qalır.