Orhan Doğan sözkonusu partileri küçümsemediğini, verdikleri mücadeleye saygı duyduğunu, fakat parlamenter mücadele alanında onlarla yapılabilecek bir şey de olmadığını söylemişti ve bunda da kendi mantığı içinde tümüyle haklıydı. O bununla, ken dini düzene uyarlamış bir Kürt hareketinin bunun gerektirdiği it tifaklara yönelmesi gerektiğini anlatmaya çalışıyordu. Kaldı ki bunu şu sıra söyleyen yalnızca o da değil; tersine, Kürt hareketin den birçok kimse bunu vesile doğdukça açıkça dile getiriyor. Tek koşul, Kürt sorununda bir nebze olsun esneklik gösterilebilmesidir. Ahmet Türk’ün son günlerdeki röportajlarında Turgut Özal ör neğine olumlu atfı da bu çerçevede fazlasıyla açıklayıcıdır. Ahmet Türk açıkça, yeter ki Kürt sorununda belli bir açılımla ortaya çıksınlar, biz düzen partileri arasında ayrım yapmaz, bu açılımı ya pan her kimse onunla ittifaka girer, hatta buna bile gerek görme den onu dışardan tek taraflı olarak tüm gücümüzle destekleriz(62)diyor. Bu, CHP ve DSP gerçeği ortadayken, 28 Mart seçimlerinin “yerli Prodi”si Murat Karayalçın bile onlara paralel bir tutuma meyletmişken, “Türkiye’ye özgü Zeytin Dalı” politikasının ölü doğmuş bir politika olduğu gerçeğinin zimnen kabul edilmesidir. Legal Kürt hareketinde artık “Zeytin Dalı” yerine gitgide “demo kratik cephe”den sözedilmesinin gerisinde de bu var. Zira ilki sol etiketli bir partiler ittifakını dile getirirken, ikincisi bu tür bir ayrıma dayanmayan çok daha esnek bir siyasal ilişkiyi akla getir mektedir ve herhalde bu nedenle tercih edilmektedir.
