Burjuva düzen altında genel oy hakkına dayalı seçimlere ve bur juva temsili kurumlara ilişkin bu marksist bilimsel yaklaşımların ışığında dönüp 3 Kasım 2002 seçimlerinden beri refonnist solda yaşananlara bakınız. Muhtemel bir seçim başarısı üzerine kurulan hayaller, bu başarıya atfedilen anlamlar üzerine düşününüz, bu size 12 Eylül'ün bugün artık tasfiyeci bir tortuya dönüşmüş ürünü ola rak reformist soldaki ideolojik çöküşün ve çürümenin boyutlarını verecektir.
3 Kasım 2002 seçimlerinde “Emek, Barış ve Demokrasi Bloku”unda birleşen bu tasfiyeci yığın, burjuva siyasal araneda oluşmuş boşluğun solu “iktidara” çağırdığını, en azından ona hü kümet ortağı olma şansı tanıdığını söyleyebilmiş, parlamenter ha yallerle herkesten daha fazla sersemlemiş durumdaki EMEP tem silcileri işi “iktidara yürüyorüz!” söylemine vardırabilmişlerdi. 28 Mart (2004) yerel seçimlerinde ise, eski bir İMF memuru ve özel savaş suçlusu olan Karayalçın liderliğindeki “Demokratik Güçbirliği”nde biraya gelen aynı reformist blok, bu kez İngiliz fabianlarından miras “belediye sosyalizmi” hayalleriyle ortaya çıkmış, işi aşırılığa vardırmayı bir kez daha kimseye bırakmayan aynı EMEP yöneticileri, bu kez “yerel iktidarlaşma” ve bunu da ilk ge nel seçimlerde gündeme gelebilecek bir “genel iktidarlaşma”ya ba samak yapma söylemlerini kullanabilmişlerdir.
