Tüm bunların bir ifadesi ve sonucu olarak, devrimci temeller üzerinde gelişen bir ulusal özgürlük mücadelesinin temel ayırdedici özelliklerinden biri olan halkçı-devrimci sınıf çizgisi neredeyse kaybolmuştur. PKK devrimci bir halk hareketi kimliği yerine, saf şekliyle bir ulusal hareket kimliğini önplana çıkarmış, onu geliştirmeye yönelmiştir. (...)
(Ulusal Hareket ve “Siyasal Çözüm” Üzerine, EKİM 3. Genel Konferansı, Mart 1995)
“Siyasal çözüm” tartışması: İçerdikleri ve gizledikleri
(...) Farklı güç odaklarının kendi konumlarına ve çıkarlarına uy gun düşen farklı amaçlarla Kürt sorunu için sihirli bir formül olarak ileri sürdükleri “siyasal çözüm” istemi yalnızca muğlak ve belirsiz değil, aynı zamanda sahte bir ikilemin ürünüdür. Muğlak lığı ve belirsizliği, kendi başına çözümün içeriği ve sınırları konusunda hiçbir açıklık sunmamasındadır. “Siyasal çözüm” çağrısının biricik açık yanı, görüşmeler ve karşılıklı tavizler temeli üzerinde bir uzlaşma çağrısı olmasından ibarettir. Peki uzlaşma sağlanamazsa ne olacaktır? Doğal olarak çatışma yeniden başlaya caktır ve “savaş” sürecektir. Bu basit gerçek, “siyasal çözüm” çağrısının en zayıf yönüne ışık tutmakta ve “siyasal çözüm mü askeri çözüm mü” tartışmasının sahte bir ikilemin ifadesi olduğunu göstermektedir.
