Bizim daha o zamandan temel önemde tespitlerimiz vardı, bunlara getirmek istiyorum sözü. Kaldığınız yerden devam etme niz mümkün değil, ilerlemeyen kaçınılmaz olarak geriler, geriye düşer, diyorduk biz ve bunun bir yasa olduğunu önemle vurguluyorduk. TDKP’nin içinden çıktığımız için, bunu öncelikle ve özel likle TDKP’ye söylüyorduk. TDKP ilerleyemedi, geçmişle he saplaşma ve bu temelde kendini aşma çabası göstermek bir yana, buna yönelik girişimlere karşı gerici bir direnç gösterdi. Peki so nuç ne oldu? Sonuçta bizim değerlendirme ve öngörülerimiz tam bir kesinlikle doğrulandı. TDKP buharlaşıp yok oldu, yerini EMEP gibi sosyal-reformist liberal bir partiye bırakarak. Geçmişin mark sist açıdan eleştirisine ve aşılmasına gerici bir direnç gösterenler, inkarcı ve tasfiyeci diyorlardı bize o zamanlar. Biz ise, bu çizgide tutucu bir ısrar gösterirseniz eğer, gerçekte artık orada da tutuna maz, çok geçmeden geriye düşer, bugünkü çizgiyi bile savunamaz hale gelirsiniz ve böylece, gerçek inkarcılığa asıl o zaman bizzat siz düşerseniz, diyorduk. Bu öngörümüz de tam olarak gerçekleş miş bulunuyor, üstelik daha ‘90’lı ilk yıllarda. TDKP kendini, kendi çizgisini, kendi ideolojik ve örgütsel kazanımlarını bile sa vunup koruyamadı, en berbat bir liberal açılım ve dönüşüme bun ların hepsini feda edip sahneden çekildi, yokolup gitti. Bu akibetin kahramanları bugün “Denizler’in yolu 30 yıl sonra parlamentoya çıkmıştır” diyerek, nereden nereye geldiklerini de en veciz bir biçimde göstermiş oluyorlar. Onlar kendilerini inkar et tikleri gibi ‘71 devrimcilerinin devrimci mirasını da terkettiler, gerisin geri TİP’in o pespaye oportünizmine ve parlamentarizmine döndüler. Bu denli yozlaştılar ve kendi devrimci geçmişlerinden tü müyle koptular.
