H. Fırat (Not 1: Parentez içindeki rakamlar kitabın orjinal sayfa numarasıdır. Sayfa numaraları o sayfanın sonunu işaretler)

Fakat gariptir, “öncü parti” olarak MLKP, üstelik “önder parti hedefine kilitlen”diği bir gelişme aşamasında, devrimci strateji ve taktiğin bu en temel esaslarından habersiz görünüyor. Bunlar bir gazete makalesinde yer alsa, insan çala kalem yazılmış ve redaksiyondan geçmemiş bir yazının azizlikleri deyip geçebilir. Ama(286)sözkonusu olan önden hazırlanıp bir parti kongresine sunulan, orada tartışılıp onaylanan ve kongreden uzun aylar sonra kamuoyuna sunulan bir metindir. Ve işte böyle bir metinde, bu denli saçma bir dizi görüş yer alabilmektedir. Demek ki “öncü parti”nin bilinç düzeyi gerçekten budur ve bu durumda onun yıllarca hep geriden gelmesinde, hep de arkadan sürüklenmesinde garipsenecek bir yan yoktur.

Öteki bazı sorunlar

Politik Rapor'un “iç politik durum”a ayrılmış bu ikinci ana bölümünde üzerinde durulabilecek başka sorunlu görüşler de var. Fakat seçtiğimiz örneklerden de farkedilebileceği gibi, biz daha çok sınıf mücadelesi ve devriminin yasalarıyla bağlantılı olanlar üzerinde durmayı, “öncü parti”nin bu açıdan durumu hakkında bir fikir edinmeyi tercih ettik.

Yine de öteki bazı konular hakkında birkaç kısa değinmede bulunalım. Bunlardan biri AB ve Türkiye ilişkilerine ilişkin değerlendirmedir. Politik Rapor'un değerlendirmelerine bakılırsa, gerekçeleri farklı olsa da, “Türk burjuva devletinin AB’ye girişi, ABD, AB ve sermaye oligarşisinin ortak stratejisine dönüşmüş” bulunmaktadır (s.81). Gerçi AB, Türkiye’nin kendisine yük oluşturacak ağır sorunlarının ve ABD’nin neden onu AB’ye sokmak istediğinin tümüyle farkındadır. Fakat “Yine de onlar Türk burjuva devletinin ABD’yle ilişkilenişini bozup değiştirmenin, AB’ye bağımlılığını güçlendirip derinleştirmenin en kestirme yolunun bu devleti saflarına kabul etmekten geçtiğini” bilmektedirler! (s.80) Bu orijinal değerlendirmeyi konuyla ilgilenen okurların dikkatine sunmakla yetiniyoruz.

Politik Rapor'un bir başka orijinal değerlendirmesi, 102-104. sayfalarda yer verilen köylülük ile küçük esnafların durumu üzerinedir. Değerlendirmeye bakılırsa, sermaye ve devleti, Kürt savaşından dolayı ve bu savaşta kitle desteğini korumak üzere, ‘90’lı yılların sonuna kadar bu kesimlere “zorunlu” tavizler ver(287)miştir. Fakat tam da Kürt yenilgisinin ardından, nihayet bu kesimlere karşı da saldırıya geçmiş ve böylece “zorunlu rüşvet dönemi” de sona ermiştir. Gerçi bu pek orijinal yorum, anlatımının kronolojik akışı içinde, saldırıların gerçekte sürekli olduğunu, fakat son yıllardaki yeni krizler ve İMF saldırı programlarıyla bunların ağırlaştığını da söylüyor. Fakat her şeyi “katıp karıştırmak”, parti kongresine sunulmuş bir Politik Rapor için kolay hoşgörülebilir bir kusur değildir herhalde.

Politik Rapor kapsamında değinmeden geçemeyeceğimiz iki sorun daha var.

Bunlardan ilki, iki MLKP kongresi arası dönemde “emekçi semtlerin çehresinde” meydana gelen “önemli değişikler” üzerine, (s.99-101) Politik Rapor'un bu konudaki değerlendirmelerini oldukça önemli buluyoruz ve ekte yorumsuz olarak sunuyoruz. Belki buna yalnızca bir-iki soru ekleyebiliriz: Neden semtlere yönelik çürütücü saldırı, üstelik semt çalışması yapanları da kapsayacak düzeyde, bu denli kolay sonuç verebilmiştir? Bunun semtlerin heterojen ve karmaşık sosyal-kültürel dokusuyla ne türden bir ilişkisi var acaba?

Öteki sorun, Politik Rapor'un reformist sola ilişkin değinmeleri üzerine. Rapor, iki kongre arası dönemde, “küçük-burjuva reformizminin sosyal-şovenist pratiğine, bir de, diktatörlüğün 19 Aralık katliamı sonrası ölüm orucu eylemi karşısında faşizmle uzlaşmayı eklediği”ni tespit ediyor, (s. 115) Bunlara, SİP’in 28 Şubat’ın dümen suyunda hareket etmeye özel bir özen göstermesini; SİP’le birlikte EMEP’in 11 Eylül sonrasında sorunu “savaşa da teröre de karşıtlık” biçiminde koymasını da ekleyebilirdi.

Fakat biz asıl şunu sormak istiyoruz: Politik Rapor’un hakkında böyle ağır bir değerlendirme yaptığı bir reformist sol nasıl oluyor da 3. kongresinin hemen ardından MLKP’nin güç birliği muhatabı olabiliyor? Henüz bu derece alçalmadığı bir sırada “küçük-burjuva reformizmi”yle “genel sol birlik” içinde bile yer almayı kesin bir(288)dille reddedenler, nasıl oluyor da “sosyal-şovenist pratiğine” bir de “faşizmle uzlaşmayı eklediği” bir dönemin ardından onu temel bir seçim ittifakının ana muhatabı olarak seçebiliyorlar?

Bu soruların yanıtlarını geçen bölümlerde vermiş bulunuyoruz. Buna burada şunu ekleyebiliriz; Geçmişten beri kullanılan ve bu arada Politik Rapor'da bolca yinelenen “komünist ve devrimci hareket” tanımı, gerçekte MLKP için artık anlamını yitirmiştir. Gerçek yönelimleri ve pratiği tüm açıklığı ile gösteriyor ki, onun için artık reformist sol eksenli “genel sol birlik” vardır.

****************************************************

VII. Bölüme Ek:

“Emekçi semtlerin çehresinde önemli değişiklikler...”

“2. Kongremizden sonraki yıllarda emekçi semtlerin çehresinde önemli değişiklikler meydana geldi. Daha 1996 sonundan itibaren inisiyatifi ele geçirmeye başlayan faşist rejim, görevli çeteleri ve resmi güçleri aracılığıyla tam bir toplumsal çürütme saldırısına girişti. Uyuşturucu, kadın bedeninin satılması, insani değerlerin ve dayanışma kültürünün yerine hayvani bir bireyciliğin ve bencilliğin geçirilmesi, lümpenliğin, serseriliğin, polis muhbirliğinin, ajanlığın ve mafyacılığın özendirilmesi, alkol tüketiminin sınırsızca yaygınlaştırılması bunların başında gelir. Bu, aynı zamanda, suyu çürüterek devrimci ve komünist hareketi çürütme planıydı. Faşizmin tüm bu konularda devlet terörü ve çete şiddeti eşliğinde belirli bir başarı elde etmesi, komünist ve devrimci hareketin emekçi semtlerde yürüttüğü politik faaliyetin gerilemesiyle, örgütsel daralma ve nitelik zayıflığıyla paralel tarzda ve uzun bir süreç sonunda gerçekleşti.