H. Fırat (Not 1: Parentez içindeki rakamlar kitabın orjinal sayfa numarasıdır. Sayfa numaraları o sayfanın sonunu işaretler)

MLKP’yle ilgili söylediklerimiz de giderek gerçekleşiyor. Açın örneğin “Liberal Demokratizmin Politik Platformu” kitabının önsözünü, orada, bugün TDKP’nin uğramış bulunduğu akibet kendisiyle aynı ideolojik-politik platformu taşıyan akımların yarınına ışık tutuyor; bunu inanılmaz bulacak olanlara, ama on sene önce TDKP ile ilgili söylediklerimiz de aynı şekilde inanılmaz görünüyordu, oysa bugün herkesin paylaştığı bir gerçek olarak orta yerde duruyor, deniliyor. Bugün MLKP ile EMEP siyasal sahnede en iyi anlaşan, artık birçok konuda birlikte davranan, birbirlerini kollayıp kayıran iki çevre haline geldiler. MLKP yayınlarında devrimci akımların adı unutuldu artık, o ünlü “komünistler ve devrimciler” tekerlemesi çoktan bir yana atıldı. Artık varsa yoksa DEHAP, EMEP, SDP ve ESP dörtlüsü, yani bildiğimiz o reformist DEHAP Bloku var. Aynıların aynı yerde buluşmasından başka nedir ki bu!

Biz söylenmesi gerekeni zamanında söyleriz. Zamanında TDKP’ye söylediklerimiz biliniyor ve işte TDKP’nin akibeti. Zamanında PKK’yla ilgili söylediklerimiz orta yerde ve işte PKK’nın akibeti. TİKB ile ilgili söylediklerimiz koca bir kitap olarak ortada ve işte TİKB’nin akibeti. Ve nihayet MLKP için söylenenler, onlar da bir bir gerçekleşiyor. Yineliyorum, bunun kehanetle bir ilgisi yok. Bunu önden kestirebilmenin hiçbir güçlüğü de yok. Ortada bu hareketlerin bir kimliği, bir çizgileri ve bu çizgideki evrim ve değişim var. Bizim MLKP polemiğinde yaptığımız nedir? Onların dünkü çizgisini, kuruluş belgelerinde ortaya koyduğu perspektifleri alarak bugün geldiği noktayla karşı karşıya koymaktır. Siz dün şuradaydınız, iyi kötü devrimci kaygılarınız vardı, tüm tutarsızlıklarınıza rağmen genel olarak devrimci bir zeminde duruyordunuz, oysa şimdi dünkü bu konumu ve kaygıları bir yana bırakarak artık şu noktaya gelmiş bulunuyorsunuz; ama bu gelişiniz rastlantı olmadığı gibi öyle çok bilinçsizce bir sürükleniş de değil, ne yaptığınızı, neyi seçtiğinizi pekala biliyorsunuz, ne var ki bunu örtülü bir biçimde, tabanınızı buna adım adım alıştırarak oportünistçe ya(317)pıyorsunuz, diyoruz.

Bunu oportünistçe, deyim uygunsa sinsi bir biçimde yapıyorlar, zira ciddiyetleriyle birlikte samimiyetlerini de yitirmiş bulunuyorlar. Ortalığı aldatarak reformizme gidiyorlar, ama bunu tabanlarını koruyarak yapmak istiyorlar. TDKP de benzer bir tutum izlemedi mi? TDKP yayınları en keskin ve “devrimci” yazılara, tam da EMEP açılımını yaptığı dönemde yer verdi. Bu ülkede sosyalizm adına mücadele yürütecek bir partinin legal olarak kurulabileceğine inanmak, bu ülkede özgürlüğün var olduğunu kabul etmek demektir, bu ise en büyük sahtekarlıktır diye yazdı, Özgürlük Dünyası, legal parti hazırlıklarının son aşamaya geldiği bir sırada (bkz. “Yasal Çalışma ve Yasalcılık-2”, sayı:77, Nisan-Mayıs 1995) Oysa sahtekarlığın kendisi tam da köklü bir konum ve kimlik değişimini böyle aldatıcı vurgularla gizleme çabasındaydı. Reformist bir açılım yapılırken en devrimci laflar edilerek, devrimci ilkeler döne döne tekrarlanarak, böylece insanlar aldatılmaya ve sersemletilmeye çalışılıyordu.

MLKP bunalımlı bir sürecin ardından beş yıl sonra bir kongre yapıyor, ama ne tartıştığı belli değil. Pratiğine bakıyorsunuz, adım adım ama doludizgin reformizme kayıyor. İşte böyle bir dönemde, yapılan kongre “Devrimin zaferi için yaşasın MLKP!” sloganını ortaya atıyor. Bu kulağa pek de hoş geliyor, ama dipten dibe yaşanan tasfiyeci çürümeyi örtmenin ve peş peşe yapılan tasfiyeci açılımları gizlemenin bir örtüsünden başka hiçbir anlam taşımıyor. Komünistlerin somut düşünsel kanıtlara ve olgulara dayalı ideolojik eleştirisini en bayağısından bir küfür ve hakaretle karşılayanların durdukları yere dönüp bakın. Bana arkadaşını söyle sana kim olduğunu söyleyim derler; DEHAP, EMEP, SDP ve ESP’ye bir arada bakın, kimin nereden nereye geldiğini ve artık nerede durduğunu sayfalar dolusu eleştiriden daha açık ve sahici biçimde görürsünüz. Konumlar bu denli netleşmiş, saflar bu denli açık bir biçimde oluşmuş bulunuyor.

(H. Fırat, Dünya, Türkiye ve Sol Hareket, Eksen Yayıncılık, s. 141-158)(318)

****************************************************

-II-

Geleneksel sol ve TKİP

Yapısal zaaflar temelinde kaçınılmaz akibet

Her iki kanadıyla geleneksel sol hareketin bugünkü tablosu üzerine ortaya konulanlar belki biraz iç karartıcı bir manzara oluşturuyor. Yine de bu manzaraya bakıp “sol hareketin durumu buysa!” karamsarlığına kapılmak için ortada bir neden olduğunu sanmıyorum. Komünistlerin 15 yıl öncesine ait değerlendirmelerine de burada özellikle bu nedenle işaret ediyorum. Zamanında yapılmış bu değerlendirmelerde, küçük-burjuva devrimci-demokrat akımlar işleri artık eskisi gibi sürderemezler; kendilerini yenileyemezlerse eğer zamanla ya reformizme kayarlar, ya da tümden yok olup giderler deniliyor. Yıllar içinde ve bugün ortaya çıkan sonuç, tutuculuk durumunda yaşanması kaçınılmaz olan akibetle ilgili olarak, yıllar öncesinden ortaya konulmuş bir öngörünün doğrulanmasından başka nedir ki?

Buradan bakıldığında bu grupların yine de yıllar boyu iyi dayandıkların söylemek bile mümkün. Birbirini izleyen ve her seferinde umutları geçici olarak canlandıran bazı özel etkenler (özellikle de Kürt ulusal direnişi) olmasaydı çok daha erken bir zamanda da yok olup gidebilirler, ya da mücadelenin ağırlığını taşıyamayıp reformizme kaymış olurlardı. Ama sözkonusu özel etkenler tükendikçe ve dahası, Kürt hareketi de köklü bir yön, giderek kimlik değişimi yaşadıkça, zaten hayli aşınmış devrim umutları da tükenmeye başladı. Bu ise ya siyasal-örgütsel tükeniş, ya da reformizme yöneliş olarak gösterdi kendini.(319)