H. Fırat (Not 1: Parentez içindeki rakamlar kitabın orjinal sayfa numarasıdır. Sayfa numaraları o sayfanın sonunu işaretler)

O günlerde Karayalçınlar’la sürmekte olan görüşmeler hakkında bilgi veren EMEP başkanı, sözlerine şöyle devam ediyor: “Bu çerçevede görüşmeler devam ediyor. Başarıldığı takdirde demokratik, halkçı belediyecilik programı etrafında biraraya gelindiğinde, emperyalist güçlerin, İMF ve Dünya Bankası gibi sermaye kuruluşlarının istekleri doğrultusunda başlatılan yeniden yapılanma programının durdurulması ve Türkiye'nin demokratikleşmesinin önünü açacak bir yerel yönetimler uygulamasını gerçekleştirmek mümkün olacakır. Bu deneyimden geçen ve halkın güvenini kazanan bir iktidar mücadelesinin de başarıya ulaşması daha kolaydır...”

Bu liberal laf yığını hakkında çok şey söylenebilir. Fakat bu eleştiri boyunca halihazırda söylenenler bunu artık gereksiz kılıyor. Yerel seçim başarısı “Türkiye’nin demokratikleşmesin önünü” aç(130)makla kalmayacak, yerel yönetimler alanındaki başarı, “bu deneyimden geçen ve halkın güvenini kazanan” bir genel iktidarın da yolunu düzleyecektir. Hiç değilse on yıl öncesine kadar, Türkiye’de demokrasi sorununu bir devrim sorunu olarak gören ve bunu da devrimin ürünü olacak devrimci bir halk iktidarı ile ilişkilendirenlerin gelinen yerde demokrasi ve iktidar sorunlarına bakışları işte bu. Tüm yerel seçim dönemi boyunca EMEP propagandası bunu yineleyip durdu. Bir ucunda Türk burjuvazisinin (Karayalçınlar) bir kesimi ve öteki ucunda Kürt burjuvazisinin bir kesimi (DEHAP) bulunan “Güçbirliği”ne hangi misyonlar atfedilmedi ki? Yalnızca bir örnek:

“... Demokratik Güçbirliği Türkiye’nin önünü açacak dinamikleri barındıran önemli bir çekim merkezi haline geliyor... Ülkemizin kötü gidişine dur diyecek, sömürü ve baskı düzenini durduracak, bağımsız ve demokratik bir Türkiye’yi kuracak olan dinamik güçleri bünyesinde birleştiren Demokratik Güçbirliği, Kürt sorununun demokratik çözümünü gerçekleştirecek temel dinamiklerin de merkezidir...” (Çetin Diyar, Evrensel, 2 Mart 2004)

Burada hem burjuvazinin bir kesimi ve hem de burjuva parlamentarizmi hakkında en budalaca hayaller taşınıyor ve yayılıyor. “Güçbirliği” toplumun ancak devrimle çözülebilecek olan neredeyse tüm sorunlarını seçimle çözecek bir sihirli değnek olarak sunuluyor. İşi “sömürü düzeni”ne son vermeye bile vardıran budalalıkları bir yana koyarak, yalnızca demokratik bir siyasal sorun olan Kürt sorununu alalım. “Güçbirliği” hiç değilse bu sorunda gerçekten demokratik bir çözümün dinamiği olabilecek yapıda mıdır? Yazık ki hayır! Ötekileri bir yana, Kürt hareketine bakalım. Kürt hareketi devrimci döneminde Kürt sorununda demokratik bir çözümün temsilcisi idi, İmralı’dan beri artık değil. İmralı çizgisindeki bir Kürt hareketi, Kürt sorununda demokratik çözüm çizgisinin değil, bazı yasal ve anayasal hak kırıntıları karşılığında bu sorunun uyutulması ve yozlaştırılması çizgisininin temsilcisidir artık. Bu konumuyla o çözümün dinamiği değil, fakat engeli durumundadır.(131)

Bilindiği gibi Kürt hareketi seçimlere tümüyle SHP çatısı altında giriyor. Bu budalaca iddiaların Evrensel'de bir kez daha yinelenmesinden yalnızca birkaç gün önce (27 Şubat), NTV’deki uzun bir röportajda SHP lideri Karayalçın’a, “DEHAP’ın çizgisinin değiştiğine inanıyor musunuz?” diye soruluyordu. Yamt aynen şöyleydi: “Tabiki, aksi takdirde ben böyle bir birlikteliğin içinde olmam. Çünkü bizim parti programımızda Mithat Bey çok açıklıkla şöyle bir değerlendirme var. Ben bunu cumhuriyetin kutsal üçlemesi diye niteliyorum. Devletin tekliği, ulusun tümlüğü, yurdun bölünmez bütünlüğü. Biz bunları asla tartışmayız.”

Bu, Karayalçın’ın bilinen eski bir formülüdür ve 3 Kasım seçimleri öncesindeki o geçici ve iğreti muhalefeti esnasında Evrensel bile bunu ona karşı kullanmıştı. Karayalçın’ın bu bakışı “asla” tartışma konusu yapmadığını ve yaptırmayacağını son Diyarbakır mitingindeki konuşmasında bir kere daha gördük. Onun onbinlerce Kürdün önünde konuşma kürsüsünden haykırdığı “çözüm”, cumhuriyetin o tartışılamaz “kutsal üçlemesi”nden başka bir şey değildi: “Devletin tekliği, ulusun tümlüğü, yurdun bölünmez bütünlüğü...” Çatısı bu zihniyetten oluşan bir “Güçbirliği”ni Türkiye’de demokratikleşmenin ve Kürt sorununda demokratik çözümün dinamiği olarak sunmak gerçeklerle alay etmektir. Bu ya kitleleri bile bile aldatmak ya da parlamenter avanaklık içinde körelip boş hayallerle kendi kendini aldatmaktır.

“Dört haftalık” mucize ya da parlamenter budalalık

“Güçbirliği”nin kapsamlı bir devrim programının parlamenter çözüm gücü olarak sunulduğu o aynı tarihli Evrensel'in bir başka köşesinde ise parlamenter avanaklığın farklı bir türünü görüyoruz. “Son Dört Hafta” başlıklı ve Kamil Tekin Sürek imzalı köşe yazısının sonuç bölümünü okuyoruz:

“AKP halk nezdinde güçlü değildir. Medya daha önce bütün ABD ve AB işbirlikçisi iktidarlara yaptığı gibi AKP’ye bütün des(132)teğini vermekte ve AKP’yi güçlü imiş gibi göstermeye çalışmaktadır. AKP’yi yerel seçimlerde tepe taklak aşağıya indirmek için koşullar mevcuttur. Yapılması gereken AKP politikalarını önümüzdeki dört hafta boyunca tek tek bütün seçmenlerle en az bir kaç defa tartışmaktır.

“AKP'nin alternatifi Güçbirliği'dir. Bu dört hafta, tek tek bütün seçmenlerle evlerini ziyaret ederek, yüz yüze konuşarak AKP'nin icraatını tartışabilirsek, AKP'nin de 3 Kasım seçimlerinde DSP’nin uğradığı akibete uğraması kaçınılmazdır.”

Parlamenter hayaller ayakları yerden kesiyor, politikanın tüm öteki sorunlarına da aynı hayalci ve idealist kafayla bakmayı birlikte getiriyor demek ki. Sahi yukarıdaki sözleri edebilenlerin politik yaşamın gerçekleriyle bir ilişkileri olabilir mi?