| Əbd əl-Məcid kimi şöhrət qazanmış misirli pedaqoq Əbu Şərif
O, İmam Hüseyn (ə) məclislərində nitq söyləyən bir xətibə ünvanladığı məktubda yazır: “Bir gün otağımda tək-tənha əyləşmişdim. Əlimdə kiçik radio vardı. Qahirədən yayımlanan verilişləri dinləmək istəyirdim. Təsadüfən könül oxşayan bir səs eşitdim. Qulaq asmağa başladım. Bu səs eşitdiyim bütün səslərdən fərqli idi. Getdikcə diqqətimi daha çox cəlb etdi. Bir xətibin İmam Hüseyn (ə) və Kərbəlada onun başına gətirilənlərdən danışdığını anladım. Hansı ay olduğu dəqiq yadımda deyil, amma zənnimcə məhərrəm ayı idi. O günə qədər İmam Hüseynə (ə) ağlamaq haqqında heç bir məlumatım yox idi. Lakin o xətibdən eşitdiklərimin təsiri ilə ürəyimin dərinliklərində çox ağır bir qüssə hiss etdim. O an hönkürərək ağlamağa bşladım. Qeyri-ixtiyari olaraq gözlərimdən yaş axırdı. Mən hələ ömrüm boyunca belə yanıqlı ağladığımı xatırlamıram. Daxilimdə yaranmış bu vəziyyət xətib nitqini bitirincəyə qədər davam etdi. O, bütün vücudumu öz təsiri altına almışdı... Həmin hadisədən sonra gözlərim önündə İmam Hüseynə (ə) doğru yeni və geniş üfüqlər açıldı”.1
O, bu hadisədən sonra şiəliyi qəbul edir və İrana gələrək televiziya proqramında aparıcılıq edir.
Dostları ilə paylaş: |
