Her Gün Bir Defa (English Title: One Day at a Time)

Bu ışık çocukları arasındaki kendinden geçmiş

Pek çok ortaçağ halk şairi, müziklerin en tatlısı olan şunu söyleyeceklerdir:

“Bunu gece öğrendim.”;

Ve babanın evini dolduran ağır ağır çalan pek çok şükran ve sevinç ilahisi

İlk provalarını karanlık bir odanın gölgesinde içlerini çekerek ve hıçkırarak yapmıştır.

Spurgeon eşi bulunmayan üslubu ile şunları yazmıştır:

“Rahat ve kolay zamanlarımdan ve mutlu saatlerimden elde ettiğim tüm lütfun bir kuruş değeri olmamasından korkarım. Ama üzüntü, acı ve kederlerimden aldıklarımın hiç birinin hesabı dahi yapılamaz. Çekice ve dolaplara neler borçluyum? Evimdeki mobilyanın en iyi matkabı sıkıntıdır.”

O zaman neden şaşırmamız gereksin? İbranilere mektubu yazan adı bilinmeyen kişi bize şu sözleri söylemez mi? “’Terbiye dilmek’ başlangıçta hiç tatlı gelmez, acı gelir. Ne var ki, böyle eğitilenler için bu sonradan esenlik veren doğruluğu üretir.” (İbraniler 12:11)

18 Şubat
“Bütün dünyayı yargılayan adil olmalı.” (Yaratılış 18:25)

Yaşamda bizim kavrayamayacağımız kadar derin gizemler ile karşılaştığımız zaman, tüm yeryüzünün Yargıç’ının mutlak ve sınırsız doğruluğunun güvencesinde rahat bulabiliriz.

Sorumluluk çağına ulaşmadan önce ölen çocukların konumları ile ilgili bir soru mevcuttur. Pek çoğumuz için bu çocukların “Tanrının egemenliğine sahip oldukları”nı bilmek yeterlidir. Onların Mesih’in kanı aracılığı ile güvende olduklarına inanıyoruz. Ama hala tatmin olmamış diğer kişiler için ayetimizde yer alan sözlerin Tanrının doğru olanı yapacağından emin olmak için yeterli olmaları gerekir.

Seçme ve önceden ilahi takdirde bulunma ile ilgili daimi bir sorun mevcuttur. Tanrı bazı kişileri kurtuluş için seçerken diğer bazı kişileri mahvolmaları için mi seçer? Kalvinistler ve Arminiyanlar ne derlerse desinler, bizler Tanrının adaletsiz olmadığına ilişkin tam bir güvenceye sahibiz.

Yine aynı şekilde genellikle kötüler refah içinde iken, doğruların derin vadilerden geçmeleri benzer bir adaletsizlik teşkil eder. Müjde’yi asla duymamış olan putperestlerin yazgısı hakkında sürekli sorulan bir soru vardır. İnsanlar, Tanrının, ilk günahın dünyaya neden girmesine izin verdiği konusunda zihinlerinde bir karışıklık yaşarlar. Genellikle trajediler, yoksulluk ve açlık, korkunç fiziksel ve zihinsel bozukluklar karşısında dilimiz tutulur, sessiz kalırız. Kuşku, sürekli olarak şikayette bulunur: “Eğer Tanrı kontrolü elinde tutuyor ise, o zaman tüm bu şeylere neden izin veriyor?”

İman bu soruya şu karşılığı verir: “ Son bölüm yazılana kadar bekleyin. Tanrı, ilk hatasını yapmamıştır. Durumları daha net bir bakış açısından görebildiğimiz zaman, tüm yeryüzünün Yargıç’ının her şeyi doğru yaptığının farkına varacağız.”

Az görüşe sahip olan bizlerin anlaması için Tanrı büyük harfler ile yazar.

Bizim görebildiğimiz yalnızca kırılmış çatlaklardır ve solmuş umutların, ölümün,

Yaşamın, son bulmayan savaşın, yararsız çabanın tüm gizemini kavramaya çalışırız.

Ama daha geniş bir görüşümüz olduğu zaman, O’nun yolunun doğru olduğunu göreceğiz.

John Oxenham

1

9 Şubat
“İnsanın ahmaklığı yaşamını yıkar,yine de içinden Rabbe öfkelenir.” (Süleyman’ın Özdeyişleri 19:3)

Psikoloji konusunda Kutsal Kitap kadar başarılı başka hiç bir kitap yoktur. İnsan davranışı hakkında başka hiç bir yerde bulamayacağınız anlayışlar sağlar. Örneğin burada, kendi dik başlılığı yüzünden yaşamını enkaza çeviren bir insan tanımlanır, ancak bunun utancını kendisi yüklenmek yerine arkasını döner ve kendi hatasından dolayı ortaya çıkan öfkesini Rabbin üzerine yıkar.

Yaşam bu konuyla ilgili gerçekler ile doludur! Ağızları ile Hıristiyan olduklarını ikrar eden insanlar tanırız, ama sonradan cinsel ahlaksızlığın en kötü şekillerine bulaşmış kişiler haline gelirler. Bu akılsızlıkları onları utanca boğar, onurları lekelenir ve ekonomik açıdan mahvolurlar. Peki, tövbe ederler mi? Hayır, Mesih’e karşı tavır almışlar, imandan dönmüşler ve saldırgan ateistlere dönüşmüşlerdir.

Büyük olasılıkla bizim farkına vardığımızdan daha sık bir şekilde sapkınlığın kökleri ahlaki hatalarda bulunur. A.J.Pollock, Kutsal Yazılar ile ilgili her tür kuşku ve inkarlarını dışarı kusmaya başlayan genç bir adam ile karşılaştığını anlatır. Pollock bu genç adama şu soruyu sorar: “Hangi günahı işledin?” Genç adam patlar ve günah ve ahlaksızlık ile ilgili korkunç bir öykü anlatarak içini döker.

En büyük adaletsizlik insanın kendi günahlarının sonucu için Rabbe öfke duyarak sapmasından kaynaklanır. W.F.Adeney, “Tanrının yasaklamış olduğu eylemlerin sonuçlarından Tanrının ilahi takdirini suçlu çıkartmak gaddarlıktır” demiştir.

“Kötülük yapan herkes ışıktan nefret eder ve yaptıkları açığa çıkmasın diye ışığa yaklaşmaz.” (Yunanna 3:20)! Bu sözler ne kadar da doğrudur. Elçi Petrus bize, alay eden kişilerin “kendi tutkularının ardından gittiklerini” ve “isteyerek bilgisiz” kaldıklarını hatırlatır. Pollock ise şu yorumda bulunur: “Ahlaka uygun olması nedeni ile Tanrının gerçeğini kabul etme konusunda yetersiz ve isteksiz olmak gibi çok önemli bir durumun gerçekliği ile karşı karşıyayız. Bir insan genellikle günahına devam etmek ister ya da benlik doğal hali ile Tanrıdan hoşlanmaz. Belki de ışığın araştıran özelliği ve Kutsal Kitap’ın sınırlayıcı etkisine karşı bir gücenme oluşur. Bu konuda hata yapan, baştan çok yürektir.”

20 Şubat
“Niçin geldiğimi anlatmadan yemek yemeyeceğim.” (Yaratılış 24:33)

İbrahim’in hizmetkarı nasıl görevi ile bağlantılı olarak acil bir sorumluluk duygusuna sahip ise, bizlerin de aynı şekilde davranmamız gerekir. Bu, aynı anda tüm yönlere birden koşmamız gerektiği anlamına gelmez. Her şeyi sinirli bir telaş ile yapmamız gerektiği anlamına da gelmez. Ama bu ayetin anlamı, önümüzdeki göreve en büyük önceliği tanıyarak kendimizi ona adamamız anlamına gelir.

Robert Frost’un şu satırlarında ifade edilen davranışı kendimiz için uyarlamamız gerekir: