HəZİNİ “HƏDİSİ-ƏRBƏİN” TƏRCÜMƏSİ

Düş - yu­xu:
De­di Mən­sur ibn Əm­mar ol ge­cə,

Düş­də gör­düm ol cə­va­nı gör ne­cə.
Türk dil­lə­ri­nin qə­dim lü­ğət va­hi­di sa­yı­lan "düş" əs­ki türk ya­zı­lı abi­də­lə­rin­dən tut­muş (68,320 ;70,599,76,64) or­ta əsr­lə­rə aid türk­dil­li mətnlərdə, eləcə də Azər­bay­can ya­zı­lı abi­də­lə­rin­də bol-bol iş­lən­miş­dir (12,66 ;16,86 ;29,14-15, 38,24a, 39,14 ;41, 22 ;108, II,1340-1542). M. Ca­va­do­va bu sö­zün Qasım bəy Za­ki­rin əsər­lə­rin­də də iş­lən­di­yi­ni qeyd edir (12, 66). "Düş" sözü di­li­mi­zin qərb qru­pu şi­və­lə­rin­də "tuş", "tüş" fo­ne­tik variantlarında ey­ni məna­da işlə­nir (9, 241). Bu söz müasir türk və türk­mən ədə­bi di­lin­də də iş­lə­nir (76, 64).