فمن زحزح عن النار وادخل الجنة فقد فازوا وماالحیوه الدنیا الامتع الغرور
Cənnət içrə bir ağac vardır yenə,
Vəsfin anıŋ söyləyim dinləyəŋə.
Bir kişi atın səgirdsə gər yüz il,
Kölgəsindən çıxmaz anıŋ bəllü bil.
Ol ağacıŋ kölgəsindən çıxmaya,
Anı qoyub özgə yerə baxmaya.
Mən özümdən söyləmən muni yəqin,
Uşbu ayət mə’nisində, ey əmin:
وظل محمدود ومآء مسکوب وفكهه نه کثیره لا مقطوعة ولاممنوعة و فرش مرفوعة
Xaliqiŋ qullara fəzli boldurur,
Dəxi kim var, əvvəl-axir öldürür.
Həm buyurdı yenə ol fəxri-cəhan,
Ol həbibi-Həqq, rəsuli-kün fəkan.
Ol kişi kim, soŋra girə cənnətə,
Cümlədən soŋra irişə ne’mətə.
Olmaya andan nəsibi kim, dəxi
Söyləyim vəsfini anıŋ, ey əxi.
Ol kişi heç anda aciz qalmaya,
Ne’mət olurmı ki, anı bulmaya?
Yeydürə qamuyə dürlü ne’məti,
Ne’mət olur vəsfə gəlməz ləzzəti.
Cümlə əsbabın mühəyya eyləyə,
Anları yüz tərtib ilə toyləyə.
Axirinə böylə olıcaq əta.
Əvvəlinə gör nə fəzl eylər Xuda?!
Ya İlahi, rəhmətiŋi qılma kəm,
Qullarıŋdan, ey kərim, vergil kərəm.
Dostları ilə paylaş: | 
