HəZİNİ “HƏDİSİ-ƏRBƏİN” TƏRCÜMƏSİ

ƏL-HƏDİSÜS-SAMİN VƏL-İŞRUN
یقول بیس العبد عبد تجبر واعتدی واختال ونسی الکبیر المتعال بيس العبد تجبر واعتدی ونسی الجبار الا علی بیس العبد عبد سهی ونسی المقابر والبلی بیس العبد عبد عتی وطغی ونسی المبدا والمنهی بيس العبد عبد مختار الدنیا بالدین بيس العبد عبد یحیل الدین بيس العبد طمع یقوده الی النار بدس العبد هوی یضله بیس العبد عبد رغب بذله عن الحق 28
Bistü həştüm budurur əz-ərbəin,

Diŋlə muni sidq ilə, ey pakdin.

Muni bir xatun dedi: Əsmatə^ adı,

Kim, Əmi Şəng qızıdır ravi dedi.

Der eşitdim Mustəfadən, ey əmin,

Ləfz dəryasindən anıŋ bil yəqin.

Dedi yavuz quldur ol katibqürur^,

İşi daim ola anıŋ cəbrü zur.

Unıda cəbbari-ə’lami dəxi,

Qul ki eylə ola, olur duzəxi.

Dəxi yavuz quldur ol ki, dünyadə,

Ali qəsrü köşklər bünyad edə.

Unıda qəbri, ölümin sanmaya,

Qəflət uyxusundan ol oyanmaya.

Dəxi yavuz qul o ki, bibak ola,

Xəlqə cövr etməkligə çalak ola.

Unıda məhşər əzabını qamu,

Olmaya ol günlər içün qorxulu.

Dəxi yavuz qul odur kim, dinini^***

Eyləyə dünyədən güzidə ol dəni

Dəxi yavuz qul odur kim, dünyədə,

Abi-üsyanə təm’ə edüb gedə.

Oldurur qullarda yavuz kim, həva

Azdurub əgri yola edə qəva.

Dəxi yavuz qul odur kim, eylə yad,

Xəlqi qayğulu görəndə ola şad.

Qüvvəti ola anı şad etməgə,

Anı qayğusindən azad etməgə.

Qılmaya xilas anı ol qayğudən,

Baxmaya olursa əz rəncü mihən.

Olmaya andan yavuz qullarda bər,

Munda xacə olavü anda fəqr.

Həqq, Məhəmməd ümmətini dünü gün

Lütfi ilə fe’li-bəddən saxləsün.

HEKAYƏT
Bir hekayət diŋlə, ey əhli-təmiz,

Kim, xəlifə idi bil Əbdül-Əziz.

Ol xilafət məsnədində kəmin məgər,

Kafir idi mülki-Rum, ey mö’təbər.

Seçdi ol dəm yığuban ləşkər tazə,

Rum elinə varuban edə ğəza.

Rumə çün ləşkər çəkübən getdilər,

Qeysəri-Rumi bilə cəng etdilər.

Qalib oldı ləşkəri-kafir nagah,

Basdı islam ləşkərin ol kinəxah.

Oldı çox kimsə müsəlmandən şəhid,

Oldı məqhur mirü vəzirü səid.

Oldı çox-çox anda çünkim darü gir,

Oldı müsəlmandan igirmi əsir.

Ləşkəri-islamə həzimət buldı çün,

Qeysəri-Rumiyə doy oldı dügün.

Bargahin anda tikdurdi rəvan,

Təxtinə oturdı, köŋli şadman.

Ol müsəlmanlər ki, olmışdı əsir,

Yanına yığıldı çün mirü vəzir,

Hazir etdilər arayə cümləsin,

Qeysərüŋ içi doludur küfrü kin.

Munları istər ki, cəlladə verə,

Cümləsiniŋ tiğ ilə boynın urə.

Birisinə söylədi qeysər rəvan,

Gəl mənim dinimə girgil bu zəman.

Səcdə eylə bütlərə bitərsü bak,

İstər isəŋ, olmayasaŋ sən həlak.

Gəl sücud edüb bütə, dinimə gir,

Bir ulu şəhrə səni qılım vəzir.

Verim kusü nəqarə, həm ələm,

Dəxi çox xəl’ət bilə, ey möhtərəm.

Eyləyim dəxi səni beglərbegi,

Ləşkərümdə olmaya səndən yegi.

Yoxsa gər dinimi qılmazsəŋ qəbul,

Arada sənsəŋ, qılıcdır, bilmiş ol.

Söylərəm cəlladə şimdi dəriğ,

Kim, həlak edüb urar boynuŋa tiğ.

Dedi sən bil, hər nə işlərsən maŋa,

Din yolında canımı qıldım fəda.

Dinimi dünyadən ötrü satməzəm,

Sən işiŋ bitür ki, sözüŋ dutməzəm,

Canımı verdim Məhəmməd eşqinə,

Var ikən bu, özgə kimsə eşqi nə?

Səd həzaran canım olsa, bixəta,

Eyləyəydim din yolinə mən fəda.

Bu sözi eşitdi qeysər ol zəman,

Xəşm ilə cəlladə əmr etdi rəvan.

Dedi ur boynın, axıtgil qanını,

Qıl cüda cismindən anıŋ boynını.

Pəs ayağə durdı cəlladi-pəlid,

Urdı boynını anı, qıldı şəhid.

Çünki başi oldı cismindən cüda,

Üç kəzin seyr eylədi meydan ara.

Oxır idi dəmbədəm bu ayəti,

Xaliqə irişmək idi həsrəti.

Yə’ni ki, nəfsi nə derdi ol zəman,

Həqqə dön, bulgil həyati-cavidan.

Daxil olgil Taŋrınıŋ qullarına,

Müttəfiq ol anlarıŋ yollarına.

Ta girəsən anlarıŋla cənnətə,

İrəsən anda firavan ne’mətə.