HEKAYƏTİ-ÜXRA
Bir hekayət gəldi, ey cani-pədər,
Bu hədisiŋ üstinə xoş-mötəbər,
Dedi Mənsur ibn Əmmar, ey əmin,
Necə oldı, söyləyim keyfiyyətin.
Həccə gedərdim dedi mən bir zəman,
Kufəyə irişdi yolum nagəhan.
Kufədə dedi nəgahin bir gecə,
Bir işim düşdi, eşitgil, ey xacə.
Gecədə yoluma gedərkən nagah,
Bir avaz oldı əyan olgil agah.
Çün qulağ urdum, mən anı diŋlədim,
Həm nə dedügini anıŋ aŋlədim.
İzzətin həqqi,- dedi,- ey padşah,
Gərçi qıldım həzrətində çox günah,
Ol günah etməkdə məqsudim yəqin,
Bu dəgüldi, ya İlahülaləmin.
Kim, səniŋ əmriŋə mən idim xilaf,
Urmaz idim m’əsiyyətdə dürlü laf.
Mə’siyyət kim, işlər idim, ey qəni,
Bilür idim həm günah olduğini.
Bir xətadurur, vəlikən, ey Xuda,
Ariz oldı nəfsim ucından maŋa.
Əfvüŋə məğrur olub, ey pürkərəm,
Həm dəxi basdım bu yola mən qədəm.
Həm şəfaət dəx maŋa oldı müin
Kim, məasi işlərə oldum qərin.
Şimdi fəzliŋdən, umaram, ey Çələb,
Etməyəsən maŋa qəhr ilə qəzəb.
Eyləyəsən bu mənim üzrim qəbul,
Qılməyəsən sən məni narə vüsul.
Lütfü fəzliŋ olmasa, ey padşah,
Kim, mənim halım qatı olur təbah.
Böylə dedi, ağlayub, zari qılub,
Tökdi göz yaşın rəvan, suçin bilüb.
Böylə dedi, qatı-qatı ağladı,
Ahlar qıldı ki, bağrın dağladı.
Həqq kəlamində bir ayət oxıdım,
Ol cəhənnəm vəsfi idi kim, dedim:
Dostları ilə paylaş: | 
