HəZİNİ “HƏDİSİ-ƏRBƏİN” TƏRCÜMƏSİ

HEKAYƏTİ-ÜXRA
Yenə bir dürlu dəxi diŋlə xəbər,

Can ilə ol müstəme’ ey mötəbər.

“Qül hüvə Allahü əhəd” fəzlin yenə,

Söyləyəm mən bir dəxi diŋləyənə.

Böylə qıldılar rəvayət kim, rəsul

Şol Mədinə qapusində pürüsul.

Otururdi bir neçə əshabilə,

Həqq sözini alubanı ol dilə.

Bir cənazə gördilər, gəldi keçər,

Çün rəsulüllah aŋa saldı nəzər.

Ol zəman əhvalını sordı anıŋ,

Dedi borcı varmıdır, söyliŋ bunıŋ?

Dedilər: Dört dirhəm anıŋ borcı var,

Budurur ancaq dedük biz aşikar.

Çünki eşitdi bu sözi ol əmin,

Söylədi əshabə kim, biliŋ yəqin.

Mən bu şəxsiŋ üstə qılmən nəmaz,

Munuŋ içün etməzəm Həqqə niyaz.

Dört dirəm ki, borclu ola bir kişi,

Olmaya canında anıŋ təşvişi.

Ola borclu qılmaya anı əda,

Mən aŋa qılmən nəmaz, olmaz rəva.

Cəbrail Həqq həzrətindən ol zəman,

Gəldi, etdi Taŋrı fərmanın bəyan.

Dedi kim, Allah saŋa verdi səlam,

Pəs səlam ardınca başladı kəlam.

Cəbrail aydır: Eşit, ya Mustəfa,

Həqq anıŋ borcını qılmışdır əda.

Adəmi şəklində göndərdi məni,

Ta əda qılam mən anın borcını

Nəmazını qıl anıŋ sən, ya rəsul,

Həqq anı məğfur edüb, qıldı qəbul.

Hər kim anıŋ üstinə qılsa nəmaz,

Cümlə cürmin yarlığar ol biniyaz.

Mustəfa buyurdı ki, ya Cəbrail,

Ol bu fəzli xandan aldı, söyləgil.

Cəbrail aydur: Oxurdı baədəd,

Gündə yüz kəz “hüvə Allahü əhəd”.

Andan oldı bu kəramətlər aŋa,

Diŋlə dəxi baqisiŋ aydam saŋa.

Hər kim oxursə muni, ya Mustəfa,

Sidq ilə ömrində bir kəz basəfa,

Getməyə dünyadən ol kişi əyan,

Görməyincə yerini əndər-cinan.

Hər kim oxur beş vəqt nəmazdə muni,

Söyləyəm, diŋlə anıŋ dəx fəzlini.

Daŋla məhşər güni olıcaq bil əmin,

Qövmiŋ cümlə günəhkarin yəqin.

Ol şəfaət edə, Həqdən diləyə,

Cümləsin damudən azad eyləyə.

Ol şəfaət əhlinə sən, ya kərim,

Lütf edib bizni bağışla, ya rəhim.

