HəZİNİ “HƏDİSİ-ƏRBƏİN” TƏRCÜMƏSİ

VƏ Fİ XƏBƏRİ - AXİR
Bir rəvayətdə dəxi bir söz yenə,

Xoş xəbərdir sidq ilən diŋləyənə.

Gər düşərsə xəstə bir mö'min kişi,

Xansı qul olur isə erkək-dişi.

Həqq aŋa eylər müsəllət dört mələk,

Ta ki hər biri yetürə bir dilək.

Əmr edər birinə algil qüvvətin,

Həm birinə dəxi ağzı ləzəttin.

Der birinə dəx yüziniŋ nurin al,

Zərd ola ta çehrəsi, qalmaya al.

Der birinə dəx yenə ol fərdi-Hu,

Al, götür anıŋ günahını qamu.

Gər əcəl yetmiş isə, sən çəkmə bak,

Anədəndoğma günəhdən gedə pak.

Yetməmişsə, Həqq yenə verür şəfa,

Gör qılur aŋa necə dürlü əta.

Qüvvətin alan fitiştəyə yenə,

Der ki, apar qüvvətin qoygil yenə.

Ol ki almışdı həm ağzı ləzzətin,

Der aŋa dəx kim, yerində qoy həmin.

Bəŋziniŋ nurin alanə həmçinan

Der ki,yerində apar qoygil rəvan,

Yerlü-yerində qoyalar çün bular,

Gör günahını götürən, nə qılar?

Başını qoyar sücudə ol zəman,

Pəs aydar kim, ey Xudavəndi-cəhan.

Dördümizə dört işi əmr eylədiŋ,

Tez yetürdük, hər nə ki sən söylədiŋ.

Yenə əmr etdiŋ olarə, ey Xuda,

Alduğini yerlü-yerində qoya.

Əmr qılmadıŋ maŋa həm, ey qəni,

Kim, aparam yerinə qoyəm anı.

Ya İlahi, qıl maŋa dəxi əyan,

Xancaru iltəm muni, ey cavidan?

İzzətim həqqi deyə ol dəm Xuda,

Lütfü cudimdən mənim olmaz rəva.

Bir yüzi qarə qulumə lütf edüb,

Xoşdil edəm talein məs'ud edüb.

Rəhmətim suyilə ağartdım yüzin,

Layiq olmayə maŋa kim, bə'd əz-in,

Yüzinə sürtəm qərasini yenə,

Ol qulumin köŋli məndin inciyə.

Ol firiştə ayda ol dəm, ya qəni,

Xancaru iltəm mən anıŋ cürmini?

Əmr edər ol dəm aŋa ol zülcəlal,

Cürmini apar anıŋ dəryayə sal.

Ol firiştə Allah əmrilə salur,

Varuban bəhr içrə ol timsah olur.

Nədürür timsah, yə’ni kim nəhəng,

Köŋliŋi nərm eylə, olma bağrı səng.