İçindekiler böLÜm böLÜm böLÜM 4 BÖLÜM 5

12. BÖLÜM

Düğün günü gelip çatmış, Fatma’yı çok sade bir düğün ile gelin etmişlerdi. Tekbirler ve salavatlar eşliğinde gelinlik olarak giydirilen çarşaf ile baba evinden koca evine yolcu edilmişti.

Yöredeki düğünlerin aksine çalgı çalınmamış, tüm konu komşu, akrabalar davet edilip düğün yemeği yenmiş ve tekbirler ve salavatlarla düğün sona ermişti.

Fatma, koca evine getirilmiş, kadınların bulunduğu odalardan birine götürülmüştü. Düğün davetlilerinden hediye olarak takı alanlar tek tek gelip takılarını takıp tebrik ediyorlardı. İlahiler söylenip salavatlar ve tekbirler çekilerek bu güzel tören daha bir güzelleşiyordu.

Yemekler yenmiş, İslami bir çerçevede düğün yapılmış ve sona ermişti. Gelinin yanında; Hatice, Sultan, Emine ve küçük kardeşleri kalmışlardı.

-Yabancı bir eve gelmek nasıl bir duygu? Diye sordu Hatice.

-Çok garip ve zor. Sevinç, korku, heyecan, ayrılık acısı ve aynı zamanda da yeni bir hayata başlamanın ve güzelliklere ulaşabilmenin verdiği ümit; hepsi iç içe. Hiçbir zaman bu denli karmaşık duygulara kapılmış değildim.

Sultan:

-Kaynana evinde olman, sana zor anlar yaşatabilir. Onu da kaynanan ve kayınbabana saygıda kusur etmeyip onlara hizmet etmekle aşarsın. İnsan olan, iyilikler karşısında etkilenip mahcubiyet içine girer, dedi.

Emine Sultan’ı tasdik etti.

-Ben, bu konuda bir şey diyemeyeceğim. Çünkü, kaynana evinde olmak farklı. Yalnız Sultan ablanın dediği çok doğru. Sevilip sayıldıklarında fazla sorun çıkmıyor.

Hatice;

-Bildiğiniz gibi ben de kaynana evindeyim. Bizler bir davayı temsil ettiğimizden, bizden beklentileri çok farklı oluyor. Belki başkası yaptığında kusur olmayacak bazı şeyleri biz yaptığımızda bu eksiklik olarak görülüyor. Bunun için de gerçekten çok dikkatli ve titiz davranmalıyız,dedi arkadaşlarına.

Sultan Hatice’yi onayladı.

-Evet, bilhassa İslami hayatımıza çok dikkat etmeliyiz. Helal ve haram sınırlarına çok sıkı bir şekilde riayet etmeliyiz. İbadetlerimizde hassas olmalı, bilhassa namazımızı vaktinde kılmaya dikkat edip özen göstermeliyiz.

Hatice tecrübelerini aktarmaya devam etti.

-Evde, kayın ve görümcelerin var. Eğer seni severlerse, seni dinler ve yenge olmanla beraber abla olarak da kabul ederler. Yok eğer sevmezlerse, huzur ortamı zedelenir. Bilhassa kaynanan ile aranın bozulmamasına özen göster. Sana her söylenene cevap vermek zorunda değilsin.

-Nasıl yani? Cevap vermemem saygısızlık sayılmaz mı?

-Bundan kastım, kaynanan seni eleştirdiğinde, azarladığında sana kızdığında ona cevap verme. Sessiz kal veya onu yatıştıracak latifelerle ortamı yumuşatmaya çalış. Yoksa masumca sorulara tabii ki cevap vereceksin.

-Canım arkadaşım, şunu hiç unutma! Kocan sabah çıkıp akşam gelir. Erkekler yorgun döndüklerinde, güler yüz ve güzel yüzle karşılaşmak isterler. Buna çok dikkat et. Özen göster. Üstünün başının temiz ve düzgün olmasına özen göster. Bu senin kocanın kalbinde yer etmene sebep olur, dedi Sultan.

Hatice;

-Kaynanan veya diğerleriyle yaşadığın sorunları mümkünse kocana anlatma. Onu iki arada bir derede bırakma. Çünkü bir tarafta annesi ve ailesi diğer tarafta da sen. Eğer onu arada bırakacak bir duruma düşürsen huzur bulamazsın, mutluluğa ulaşamazsın. İslam’ın emrettiği vazifeleri yerine getirmeye özen göster, dedi.

Fatma, şanslıydı. Çünkü, ona iyiyi, güzeli tavsiye edip tecrübelerini aktaran arkadaşları, dostları vardı.

Hatice, annesinin evlendiği zaman kendisine anlattıklarını ve tavsiyelerini can arkadaşına aktarmaya başlamıştı.

-Fatmacığım, sana annemin sık sık bana söylediği ve evlendiğim gün tekrar hatırlattığı tavsiyelerini söylemek istiyorum.

-Çok memnun olurum. O kadar çok memnun olurum ki, anlatamam. Sizin gibi dostlarım olduğu için çok şanslıyım. İnsan bir çok şeyi okumuş olmasına rağmen, başa gelmeden anlayamıyor. Bunun için sizi can kulağıyla dinliyorum.

-Annem anlatırdı. Tam hatırlamıyorum, ama bir yerlerden okumuş ya da dinlemişti.

-Dinliyorum, hem de merakla…

-Anlatacağım şey, bir annenin, kızının iyiliğini istediği için ona yaptığı nasihatler ve tavsiyelerdir. Şöyle:

“Kızım! Eğer bir kız anne-babasının servet ve zenginliğinden dolayı kocaya muhtaç olmaması söz konusu olsa idi; senin herkesten ziyade müstağni olman lazım gelirdi. Fakat öyle olmadığı gibi erkekler bizim için yaratıldığı gibi, biz de onlar için yaratılmışızdır.

Ey kızım! Sen ana-babanın evinden, büyüyüp yetiştiğin yuvadan çıkıp bilmediğin ve şimdiye kadar alışmadığın bir adamın evine gidiyorsun. Ona itaat et ki seni sevsin ve senden hoşnut olması için gereken her şeyi yapsın. Sana şimdi söyleyeceğim şeyleri ezberle ve yapmaya çalış ki kocanla geçinmeye muvaffak olasın.

Sultan söze karıştı.

-Hatice güzel anlat ki hepimiz faydalanalım. Evlilik öyle bir şey ki her zaman nasihat dinlemeye ve kendini yenilemeye ihtiyaç hissettiriyor. Aksi halde sonu pek iyi…

Hatice devam etti.

-İstediklerini yerine getirmeye itina etmeli hoşnut olmadıkları şeylerden de kaçınmalısın. Evini, üstünü, başını temiz tutmaya özen göstermelisin. Görüldüğünde veya kokusu alındığında hoşlanılmayacak olan şeylerden kaçınmalısın ki, kendinden iğrenilip gözünden düşmeyesin.

Fatma merakla sordu:

-Aynı şeyi onlar da yapıyorlar mı? İşten dönmelerinin dışında üst başlarına dikkat ediyorlar mı? Ne de olsa biz de insanız.

-Evet yapıyorlar, lakin bazıları pek o kadar önemsemiyor. Bunlar gibileri, eşlerinin yardım ve teşviki ile bu huylarından vazgeçebiliyorlar. Kimisi de kendisine çok özen gösteriyor. İşte Böylelerine karşı çok dikkatli olmak lazım. Çünkü, eşini de hep bakımlı ve düzgün olarak görmek ister. Bunu görmeyince de ondan yavaş yavaş soğuyup uzaklaşmaya başlarlar. Bunun için dikkatli olunması lazım.

Fatma yine araya girdi:

-Annenin nasihatleri bitti mi? Çok güzel şeylerdi.

-Bitmedi… Uyuyacağı, yemek yiyeceği vakitleri takip etmelisin. Yani bunları hangi vakitte yapmayı alışkanlık haline getirmişse, o vakitleri gözetip yatağını hazır etmelisin. Zira açlık insanı ateşlendirir. Uykusuzluk da öfkelendirir.

Sultan;

-Gerçi şuurlu erkekler o kadar önemsemezler. Yine de yemek ve uyku çok önemli bir mesele. Güzel yemekler her zaman için onları memnun eder, dedi.

-İstiyorsanız bitireyim, zaten az kaldı, dedi Hatice. Kocanın malını muhafaza ile israf ve teleften kaçınmalısın. İsyan ve muhalefet de güzel değildir. Kızım, sakın ola ki kocan kederli iken yanında ferah durmayasın, onun ferah vaktinde de keder göstermeyesin!

Bu esnada Fatma’nın kaynanası içeri girince kızlar ayağa kalkıp buyur ettiler. Kaynanası gelinin yanına gelerek, cebinden çıkardığı gerdanlığı boynuna takıp yüzünü öptükten sonra,

-Xweda we mesut bıke law. (Allah sizi mesut etsin yavrum) Burası artık senin evin. Ben de senin annen gibiyim. Ortak hayatlar hep güzel geçecek diye bir kural yok. Bazen güzel, bazen acı, bazen tatlı olur. Önemli olan güzelliklerin çoğunlukta olmasıdır. İnşallah hep beraber bunu başarmaya çalışırız, dedi.

Hatice başını salladı:

-Çok güzel söylediniz teyze. Siz ona kızınız gibi davranırsanız, o da size annesi gibi bakarsa inanıyorum ki, örnek gelin kaynana olursunuz.

-İnşallah kızım, inşallah… O zaten benim kızım gibi.

Kaynanası odadan çıktıktan sonra Sultan saatine baktı.

-Hatice! Geç oluyor, artık kalkalım. Eve ancak gideriz.

Emine de aynı fikirdeydi.

-Gerçekten de geç oldu. Biz, kalkalım artık. İnşallah kaç gün sonra tekrar geliriz.

Kızlar kalkma kararı alıp gelini tekrar tebrik ettikten sonra vedalaşıp ayrıldılar.

Onların gidişi ile Fatma yalnız kalmıştı. Geldiğinden beri ilk kez dikkatli bir şekilde odaya göz gezdiriyordu. Dikkatlice odaya bakmaya başladı. Kapının açıldığı yöndeki duvarda güzel bir gardrob, onun yanında elbise sandığı, sol tarafında bir dikiş makinesi vardı. Makinenin üstündeki duvarda ise güzel bir levha asılıydı. Levhaya dikkatlice bakıp ne olduğunu anlamaya çalıştı. Çok güzel yaldızlı bir hat ile besmele yazılı idi. Yerde odayı kaplayacak şekilde halı serilmişti. Sağ tarafında ve avluya bakan pencerenin altında dört kişinin oturabileceği iki tane kanepe vardı.

Yeni geldiği evin döşemesini görünce annesi ile evlerini ilk döşedikleri anı hatırladı. Gözleri dolmuştu. Ağlamamak için direndi, direndi, direndi; ama başaramadı. Gözyaşları yavaş yavaş akmaya başlamıştı. Kısık bir sesle şu cümleler ağzından dökülüverdi:

“Ya Rabbi! Sen yardım et. Bu evliliği bana, eşime, aileme ve eşimin ailesine hayırlı ve selametli kıl. Evliliğimi İslami hayatıma destek yap. İslami hayatımın daha güzele, daha kemale ulaşması için vesile kıl. Bana fazlından temiz bir nesil nasip et. Bizi şaki çocuklarla imtihan etme. Said ve temiz ruhlu çocuklar nasıp eyle. Yardımını esirgeme ya İlahi, ya Rahman, ya Rahim!..

Bu güzel münacatı yaparken gözyaşlarını da tutamıyordu. Çeçenistan’ı düşündü. Acaba orada genç kızlar kendisi gibi gelin olabiliyorlar mıydı? Peki ya Filistin’deki genç kızlar?!. Gözyaşları dinecek miydi bir gün? Şehadet saldırısı yapan genç kız, gelinlik olarak bombalarla bezenmiş, düğününe de binlerce mazlum ve İslam aşığı Filistinli kardeşleri katılmıştı. Ya Afganistan’dakiler, Cezayir’dekiler, dünyanın diğer bölgelindeki Müslüman kardeşleri…

“Ya Rabbi! Tüm Müslümanlara yardım et. Kardeşlerimizin gözyaşlarını dindir, onları esaret ve zulüm altından kurtar. Bugün dünyanın her tarafında Müslümanlar zulüm altında inliyor. Sırf baş örtüsü taktığı için, kardeşlerimiz dövülüyor, okullarından atılıyor. Sen yardım et. Ya İlahi!..” dudaklarından dökülen yakarış ve yalvarışlar ile, “mü’minler, bir vücudun azaları gibidirler, bir azanın ağrıması tüm vücudu etkiler.” Hadisini mırıldanarak sessizce dünya Müslümanları için gözyaşı dökmeye başlamıştı. Çünkü Müslümanlar dünyanın her tarafında kan ağlıyordu. Bu durumda sevinip neşeli olmak çok zordu.

Fatma ve onun gibileri bunu çok iyi biliyorlardı.