İÇİndekiler katilimci listesi III sunuş

1GİRİŞ VE ÇALIŞMANIN VARDIĞI TEMEL SONUÇLAR

Kamu kesiminin yeniden yapılandırılması çalışmaları, gelişmişlik düzeyinden bağımsız olarak, tüm ülkelerin önemli gündem maddelerinden birisini oluşturmaktadır. Bu kapsamda; kaynak kullanım etkinliğinin artırılması, bütçe açıklarının ve kamu borçlanma gereğinin azaltılması, hizmet kalitesinin yükseltilmesi, yürütme ve kamu kaynakları üzerinde siyasi denetimin ve sorumluluğun güçlendirilmesi, kamuda saydamlığın sağlanması ve politika üretimi ve yönetiminde hesap verme sorumluluğunun geliştirilmesi gibi yaklaşımlar her geçen gün daha çok kabul görmektedir.

Bu çalışma ağırlıklı olarak bütçe odaklı olmakla birlikte, ele alınan konular ve geliştirilen öneriler bütçe ile ilişkisi olan diğer kamusal harcama alanlarını da kapsamaktadır. Politik bir metin olarak ortaya çıkan ve yasamanın yürütmeye belli şartlar altında kaynak tahsisi ve kaynakların kullanımına ilişkin yetki devrini gösteren bütçeler, siyasi karar alma sürecinin mali açıdan disipline edilmesi gibi son derece önemli bir misyona sahip hukuki metinlerdir.

1990’lı yılların Türkiye için bir temel özelliği de gerek toplam kamu kesiminin (DPT tanımında) gerekse konsolide bütçenin dönem başı ve dönem sonu değerleri açısından önemli sıçramalar göstermesidir. 1990 yılında toplam kamu kesiminin büyüklüğü GSMH’nın yüzde 28’ine karşılık gelirken bu oran dönem içinde sürekli artış göstererek (kriz ve kriz sonrası olan 1994-95 yılları hariç) 1999’da yüzde 38,4’e çıkmış, 2000 yılında ise yüzde 42,3’e olarak programlanmıştır. Dönem başı ve dönem sonu rakamlarındaki artış oranı yüzde 51.1 gibi önemli bir artışı ifade etmektedir. Konsolide bütçenin aynı dönemde gösterdiği gelişme ise daha çarpıcıdır; 1990 yılında GSMH’nın yüzde 16,9 büyüklüğünde olan oran, 1999 yılında yüzde 33,8’e çıkmış, 2000 yılında ise 37,2 olarak bütçeyle birlikte programlanmıştır. GSMH’ya oran olarak bütçenin gösterdiği artış yüzde 120’ye karşılık gelmektedir. Gerek kamu kesimi hesaplarıyla gerekse bütçeyle ilişkisi kurulmayan veya sınırlı kurulan alanların varlığı da (çalışmada mümkun olduğunca detayda ele alınan) dikkate alındığında, bu rakamların yukarıya doğru revize edileceği açıktır. Özellikle bu gelişme sistemin neden reforma tabi tutulması gereğinin önemli işaretlerinden birisi olmaktadır.

1980’li yıllarda bütçenin birlik ve genellik ilkesi dışına çıkılması, bütçenin esnekliğini yitirmesi, bütçenin hazırlanması ve uygulanması sürecinde üretilen hizmetin etkinliğine bütçesel sürecin katkısının azalması, kaynak ayırma ve harcama prosedürlerinin çok karmaşık ve uzun süreleri alan bir yapıya bürünmesi kamu maliyesini etkinlikten uzaklaştıran sadece gündelik politikalara yoğunlaşan bir yapıya sokmuştur. 1995’te Dünya Bankası projesi olarak başlatılan “Kamu Mali Yönetim Projesi” ve bir yönüyle 2000-2002 istikrar programı uygulaması bu olumsuzlukların giderilmesine yönelmiştir. Gerekli düzeltmelerin zamanında ve içerden gelen inisiyatiflerle gerçekleştirilememesi, keza kurum ve kurum içi birim taassubunun aşılamaması sonucunda sorunlar birikmiş ve deyim yerindeyse kendi evimizi düzene sokmak için uluslararası finans kuruluşlarının müdahalesine açık bir yapı oluşturulmasına zemin hazırlanmıştır. Bu durum uluslararası kuruluşların Türkiye ile ilgili olarak hazırlamış olduğu çeşitli raporların satır aralarında da dile getirilmektedir.

Kaynak ve harcama planlaması için orta vadeli bir yaklaşım öncelikli görülmelidir. Kaynakların nasıl ve hangi birimlerce toplanacağı, yük dağıtımını nasıl yapacağı, hangi sektörlere hangi harcama yöntemleriyle dağıtılacağı, hedef ve stratejiler doğrultusunda tüm bu işlemlerin nasıl denetleneceği planlanmalı bu konuda gerekli olan stratejiler geliştirilmelidir. Beş Yıllık Kalkınma Planları, hedefleri belirleyen ama uyulmayan niyet mektupları olmaktan çıkarılarak “plan-program-bütçe” süreci içinde daha gerçekçi işleyen bir yapıya sokulmalı ve bu süreci bütün aşamalarında denetleyen bir düzenek (mekanizma) kurulmalıdır. Bu anlamda odak noktası politika oluşturma, planlama ve bütçeleme arasındaki ilişkinin kurulması olmalıdır.

OECD ülkelerinin çoğunda orta vadeli yaklaşım üzerine kurulu çok yıllı veya bütçe yılını takip eden iki yılın ileriye dönük bütçe tahminlerinin yer alığı projeksiyonlar üzerine kurulu bütçeleme sistemi vardır. Buradaki temel yaklaşım ekonomideki en büyük aktör olan devletin geleceğe yönelik büyüklüklerini ve tercihlerini somut bir şekilde ortaya koymaktır. Belirsizliğin ve plansız politik müdahalelerin yoğunlaştığı bir ekonomik ortam sistemin temel mekanizması olan rekabetin ve fiyat mekanizmasının işleyişinin önündeki temel engellerden biri olmaktadır. IMF tarafından 1999 yılı Ekim ayı sonunda düzenlenen” İkinci Kuşak Reformlar “ başlıklı seminerde üzerinde durulan konuların birisi de ekonomide devletin rolü ve bu tanım içinde devletin ekonomiye müdahalesini meşru kılan nedenlerden biri olan bilginin dağılımındaki problem ya da bilginin yüksek maliyetlerle elde edilmesidir.¹

Bu anlamda Amerika uygulaması olayın en somut örneklerinden biri olmaktadır. 1974’de Kongrenin çıkardığı Bütçe Kanunu, bütçeye vergi harcamalarının eklenmesi zorunluluğunu getirmiş, 1993 yılında çıkarılan Performans Kanunu ile de hükümetin geniş kapsamlı bir performans planının çıkarılması sırasında vergi harcamalarının analizinin yapılması gereği ortaya konmuştur. Bu çerçevede hazırlanan Amerikan Bütçesinde gelecek yıl ve onu takip eden dört yılın kamusal büyüklüklerinin tahmini yapılırken vergi harcamaları da iki alt başlık altında bu tahminlerin içinde yer almaktadır. Bu alt başlıklardan birincisi, mevcut kanunlara göre o sektöre (savunma, eğitim, enerji gibi) yapılacak olan vergi harcaması, ikincisi ise önerilen kanunlara göre ilgili sektörlerden alınmasından vazgeçilecek olan vergi miktarıdır (vergi harcaması). Sektörel bazda vergi harcamalarının tahminine kadar giden bu hesaplamaların temel amacı, devletin ekonomiye yapacağı etkilerin mümkün olan ayrıntıda ortaya konması çabasıdır.

İzleyen başlık altında, Komisyon çalışmaları sonucunda ortaya çıkan sorunların belirleyiciliğinde her bir alt komisyonda geliştirilen önerilerin önceliklendirilmiş bir özeti yer almaktadır.

ÇALIŞMANIN VARDIĞI TEMEL SONUÇ VE ÖNERİLER

Mevcut durumun tespiti ve bu çerçevede geliştirilen öneriler raporun üçüncü ve dördüncü bölümlerinde detaylı bir şekilde ele alınmıştır. Burada ise, temel sorunlardan hareketle geliştirilen öneriler bir önceliklendirmeye tabi tutularak her bir alt komisyon başlığı altında özet olarak verilmektedir.

ORTA VADELİ HARCAMA SİSTEMİNE GEÇİŞ (YENİ BİR BÜTÇE SİSTEMİNE DOĞRU, MEVCUT SİSTEMİN İYİLEŞTİRİLMESİ DAHİL)

Yeni bir bütçe sistemine yönelik (orta vadeli harcama sistemi yaklaşımı) öneriler üç alt başlıkta incelenmiştir. Bunlar, Bütçenin Hazırlanması, Bütçenin Uygulanması ve Bütçe Uygulamasının Muhasebe, Raporlama ve Kod Yapısı. İlk başlık olan bütçenin hazırlanmasında, bütçe sistemine yönelik yeni bir yaklaşımı yansıtan temel öneriler geliştirilmeye çalışılmıştır. Diğer iki alt bölümde ise ağırlıklı olarak bütçe sisteminin mevcut sorunlarından hareketle mevcut sistemin daha iyi işlemesine yönelik öneriler geliştirilmiştir.

BÜTÇENİN HAZIRLANMASI

Kurumsal çerçeve, siyasi sorumlulukla yönetsel sorumluluğun ve hiyerarşik yapının ortaya konulması bakımından önem taşımaktadır. Bu çerçevede, vatandaşla Meclis, Meclisle Bakanlar Kurulu, Bakanlar Kurulu ile Bakanlıklar, Bakanlıklar ile Kuruluşlar ve İdareler arasındaki yetki ve sorumluluğun iyi bir şekilde tanımlanmış olması gerekmektedir. Bütçenin esas olarak siyasi bir süreç sonunda belirlendiği ilkesinden hareketle, yukarıda tanımlanan kurumsal ilişkilerin ve bu ilişkiler sonucu ortaya çıkan yetki ve raporlama yükümlülükleri bütçenin hazırlanmasında mali disiplini sağlamada önemli olmaktadır.

Politika oluşturma, planlama ve bütçeleme arasında kurulması gereken zorunlu ilişki, ancak iyi bir şekilde tasarlanmış ve mekanizmaları ortaya konmuş orta vadeli bir harcama sistemi ile kurulabilir.

Orta vadeli bir harcama programına dayanan, diğer bir ifadeyle planlarla bütçeler ve programlar arasındaki ilişkiyi hedefleyen, kamusal karar alma süreci ana hedef olarak belirlenmeli ve bütçe sistemi (plan-program-bütçe sistemi veya çıktı-sonuç bazlı bütçe sistemi gibi) bunun üzerine inşaa edilmelidir. Bir nolu alt komisyon raporunda geliştirilen yaklaşım çerçevesinde, orta vadeli bir harcama programına dayanan bütçe sistemiyle ilgili öneriler dört ana başlığa ayrılarak ele alınmıştır. Bunlar; (a) ekonomik ve mali yapının ortaya konulması, (b) bütçe politikası beyanı, (c) sektör/kuruluş planlarının ve bütçelerinin hazırlanması ve (d) parlamentonun bütçeleri onaylaması.

Ekonomik ve Mali Yapının Ortaya Konulması (Güncelleştirme Raporu);

Gelecek yıl bütçesi ve onu takip eden iki yılın bütçe büyüklüklerinin tespit edilmesi süreci, ekonomik ve mali yapının tam bir resminin çekilmesiyle başlamalıdır. Genellikle stratejik safhanın ilk bölümü diye adlandırılan bu aşama, esas olarak gelecek üç yıllık dönem için gelir ve harcama projeksiyonları yapan bir makroekonomik çerçeve geliştirilmesi üzerine kuruludur.

Ekonomik ve mali yapının ortaya konulmasının öngörülen faydayı sağlaması için geliştirilen temel öneriler şu şekilde sıralanmaktadır;

• 
  Merkezi kuruluşların kurumsal ve işlevsel görev ve sorumlulukları Mali Sorumluluk Kanunu gibi bir çerçeve kanun ile açık olarak tanımlanmış olmalıdır.
  

• 
  Güncelleştirme, merkezi birimler tarafından politik baskıdan uzak tamamen teknik bir çalışma sonucunda ortaya çıkarılmalıdır.
  
• 
  Her bir güncelleştirme bir önceki güncelleştirmeden sonra ortaya çıkan yeni durumları yansıtma çabası içinde olmalıdır. Ekonomik yapıda öngörülmeyen değişmeler, yürürlüğe giren yeni yasal düzenlemelerin ortaya çıkardığı maliyet artışları gibi.
  
• 
  Ekonomik ve mali yapıyla ilgili riskler iyi bir şekilde tanımlanmalı ve farklı büyüme senaryoları bunların üzerine inşaa edilmelidir. Yine bu çerçevede, özel mali riskler (kamusal harcama alanı dışında kalma çabası içinde olan) net bir şekilde ortaya konulmalı ve kapsamlı bir şekilde bunların analizi yapılmalıdır.
  
• 
  Bilgilerin ve varsayımların doğruluğunun Anayasal bir kuruluş tarafından (Sayıştay gibi) incelenerek onaylanması sağlanmalıdır.
  

Bakanlar Kurulu Tarafından Bütçe Politikasının Ve Büyüklüklerinin Belirlenmesi (Bütçe Politikası Beyanı);

Bakanlar Kurulunun üç yıllık bir perspektifte hazırlanacak olan bütçelerin mali yapıları ile önceliklerini önceden açıklaması gerekmektedir.

Bu irade beyanı, hükümetin gelecek üç yıllık dönem için öngördüğü kamusal büyüklükleri ve uygulamayı hedeflediği politikaları departmanlara ve toplumun diğer kesimlerine beyan etmesi açısından önem taşımaktadır. Bütçe politikası beyanıyla hem kamu kuruluşları kendi bütçelerini oluştururken bu beyanda öngörülen noktaları kendilerine başlangıç noktası olarak almakta, hem de özel sektör kamunun gelecek üç yıl için büyüklüğü ve faaliyet alanlarının ne olacağı konusunda daha net bir fikre sahip olmaktadır.

Bütçe hazırlanması sürecinin en önemli siyasi aşaması olan bütçe politikası beyanının beklenen faydayı sağlaması için geliştirilen temel öneriler ise şu şekilde sıralanmaktadır;

• 
  Güncelleştirme Raporu ile hükümetin siyasi rekabet sürecindeki temel dokümanı olan Hükümet Programı bir araya getirilerek mali politika öncelikleri tespit edilmelidir.
  
• 
  Bu dokümanla mali strateji, rakamsal büyüklükler ve hedefler bazında Bakanlar Kurulunca ortaya konulmalıdır. Mali yapıyla ilgili temel politikalar (harcama, gelir, borçlanma gibi) burada belirlenmeli ve bu politikaların sonuçlarını gösteren rakamsal hedefler yine burada açıklanmalıdır.
  
• 
  Mali strateji ortaya konulduktan sonra, Bakanlar Kurulu bu çerçevede kısa, orta ve uzun vadeli ekonomik ve mali amaç ile niyetlerini (bütçe öncelikleri dahil) açıklamalıdır.
  
• 
  Gelecek dönem için kamusal harcama büyüklüğü mali strateji ile ortaya konulduktan sonra, bu büyüklük için Meclis onayına başvurulmalıdır.
  

Sektör/Kuruluş Planlarının Ve Bütçelerinin Hazırlanması;

Ekonomik ve mali yapının ortaya konulmasından sonra, mali stratejinin belirleyiciliğinde Bakanlar Kurulu tarafından sektör/kuruluş bütçe tavanları belirlenmeli, kuruluşlar da bu çerçevede, gelecek yıl ve onu takip eden iki yıl için sektör planlarını ve bütçelerini oluşturmalıdır. Gelecek yıllar için belirlenen bu sektör tavanlarının tahmin edilebilirlik düzeylerinin yükselmesi, orta vadeli bir harcama sisteminin bütçe sonuçları üzerindeki beklenen olumlu etkisini, açıktır ki artıracaktır.

Orta vadeli bir harcama programı çerçevesinde, sektör/kuruluş plan ve bütçelerinin etkin bir şekilde çalışması için geliştirilen temel öneriler ise şunlardır;

(a) Sektör/Kuruluş Sorumluluk Çerçevesi İyi Bir Şekilde Tanımlanmalıdır,

• 
  Siyasi sorumlulukla yönetsel sorumluluğun kuruluşun üreteceği mal ve hizmet sürecinde çok iyi bir şekilde birbirinden ayrıştırılması gerekmektedir.
  
• 
  Siyasi sorumluluğa sahip olan Bakan, Bütçe ile almış olduğu kaynağın kullanımını yani programlanan hizmetlerin sağlanabilmesi için (veya çıktı ve sonuç hedefleri için) yetkiyi kuruluşa devretmeli, fakat gerek uygulamada gerekse uygulama sonunda hak sahibi olarak devrettiği yetkinin nasıl kullanıldığının hesabını sormalıdır.
  
• 
  Bakanla kurumun en yüksek yöneticisi arasında bütçe uygulamasına geçmeden önce bir performans sözleşmesi yapılmalıdır.
  

(b) Sektör Amaçları ve Politikaları Konusunda Uzlaşma Sağlanmalı ve Sürekli Olarak Gözden Geçirilmelidir,

• 
  Sektörün gözden geçirilmesi sırasında başlangıç sorusu, devletin bir bütün olarak sektör kapsamında yürüttüğü politikalar konusunda gerçekten sorumlu olup olmadığı ya da uygulanan bazı politikaların ve faaliyetlerin özel sektöre veya toplumun diğer kurumlarına (sivil toplum örgütleri, gönüllü kuruluşlar gibi) bırakılıp bırakılmayacağıdır.
  
• 
  Dönemsel olarak kuruluş amaçları ve öncelikleri gözden geçirilmeli, bu konuda eksersizler devam ettirilmelidir. Bu çalışmalar, özellikle yeni yıl bütçe uygulaması başladığında gelecek yıl bütçeleri için yapılmalıdır.
  

(c) Bütçenin Hazırlanması ve Uygulanmasında Merkezi Kuruluşlar Daha Çok Düzenleme ve Denetim Aşamalarında Rol Almalıdır,

(d) Sektörün Kaynak Yapısı Bütçe Hazırlanması Sürecinde Tam Olarak Ortaya Konmalıdır,

(e) Kuruluşun Bütçesi Kuruluşun Bütün Faaliyetlerini Yansıtacak Yapıda Olmalıdır,

(f) Öncelikler Değiştiğinde Kaynakların Bu Alanlara Tahsisini Kolaylaştıracak (Esnek) Mekanizmalar Geliştirilmelidir,

(g) Hizmetin Üretilmesi Ve Sunulması Sürecinde Kaynak Kullanımında Etkinliği Artırmak İçin Hizmeti Üreten İnsanların Gerek İstihdamında Gerekse de Kullanmış Oldukları Kaynaklar Üzerindeki Yetki Ve Sorumluluklarında (Belli Bir Süre İçin Atanmaları, Performans Kriterlerini Tespit Edilmesi Gibi) Değişiklikler Yapılmalıdır.

BÜTÇENİN UYGULANMASI

Bütçe uygulamasında etkinliği sağlayacak olan mekanizmalar; roller ve sorumluluklar, yetki devri, mali disiplin, tahakkuk esaslı muhasebe ve raporlama, taahhüt modülü, nakit planlaması ve bilgi akış sistemleri olarak sıralanmıştır.

Roller, Sorumluluklar ve Yetki Devri

• 
  Bütçe uygulamasında görevlilerin rol ve sorumlulukları açıkça tanımlanmalıdır. Belirlenen rol ve sorumlulukların kaynakların etkin kullanılması sürecinde amaca hizmet edebilmesi için hesap verme sorumluluğunun tanımlanması da gerekmektedir. Hesap verme sorumluluğu, kamu kaynağı kullanan kişi ve kurumların bu kaynakları doğru ve etkin bir şekilde kullanmasını sağlayan temel mekanizmalardan biridir.
  
• 
  Bütçe uygulamasında sorumlu olan alt birimlere ve kişilere kaynak kullanım sürecinde mümkün olduğunca yetki devri yapılmalıdır.
  
• 
  Kuruluş bütçelerinden yapılan harcamalardan ve giderin gerçek ihtiyaçlardan kaynaklanmasından tahakkuk memurları yerine kurumların en üst düzey yöneticisi olan ita amirleri birinci derece sorumlu olmalıdır.
  
• 
  Bütçenin uygulanmasında, kamu hizmetlerinin sonuçlarından doğrudan etkilenen yerel birimlerin karar alma süreçlerine katılımı sağlanmalıdır.
  
• 
  Bütçenin uygulanması sürecinde her geçen gün yeni roller (maliye başkanlıkları, gelirler bölge müdürlükleri, vergi dairesi başkanlıkları gibi) ortaya çıkmaktadır. Roller ve sorumlulukların sistem bütünü içinde iyi tanımlanmaması etkinsizlik ve bürokrasiye yol açmaktadır. Bu uygulamalardan mümkün olduğunca kaçınılmalı, sistem daha basit ve daha az çakışan müdahalelerle tasarlanmalıdır.
  

Mali Disiplin

• 
  Bütçenin hazırlanması ve uygulanması sürecinde üretilen hizmetin etkinliğine bütçesel sürecin katkısının azalması, kaynak ayırma ve harcama prosedürlerinin çok karmaşık ve uzun süreleri alan bir yapıya bürünmesi, mevcut mevzuatın günün koşullarını karşılamaktan uzak olması, kuruluşların hazırladıkları bütçelere inançlarının kalmaması gibi nedenler bütçeden beklenen mali disiplinden uzaklaşılmasına neden olmaktadır.
  
• 
  Satınalma prosedürü özellikle mali disiplini ve kontrolü sağlanma gibi nedenlerle tek tip yöntemler kullanılarak tasarlanmalı, uygulamada getirilecek esneklikler açık ve öngörülen koşulları taşıyan her kuruma uygulanabilir olmalıdır.
  
• 
  Bütçe uygulamasında mal veya hizmetlerin temin edilmesi sürecinde; gerek mali mevzuatta gerekse yapılan idari düzenlemelerde (tasarruf genelgeleri gibi) kontrol ve prosedürlerin uzun süreler alması ve yinelenmesi suretiyle kamu fonlarının etkili ve randımanlı yönetimi tehlikeye atılmamalıdır.
  

Taahhüt Modülü

• 
  Mevcut sistemde taahhütler izlenememektedir. Girişilen ve hatta geçici taahhütlerin muhasebe disiplini içinde kaydedileceği ve bütçedeki ödeneklerle ilişkisinin kurulacağı bir taahhüt modülüne geçilmelidir. Bu bağlamda, IMF ile imzalanan Stand-By anlaşmasında, 2001 yılında konsolide bütçeye tabi kuruluşlar için taahhüt bazında muhasebe ve raporlamaya geçilmesi öngörülmüştür.
  
• 
  Kamu kesiminin personel alımı, kadro tahsisi gibi tasarrufları devleti gelecekte yükümlülük altına sokacak uygulamalardır. Kamunun taahhüt özelliği taşıyan bu gibi uygulamalarında kapsamlı bir maliyet hesaplaması ve bu uygulamaların sonuçları bir taahhüt modülü çerçevesinde izlenmelidir.
  

Nakit Planlaması ve Bilgi Akış Sistemleri

• 
  Ayrıntılı harcama programı uygulamasıyla bütçe ödeneklerinin yıl içinde nasıl kullanılacağına (mevcut nakit projeksiyonları dahilinde) kurumların karar vermesi hedeflenmiştir. Ayrıntılı harcama programları alternatifli olarak hazırlanmalı, kurumların faaliyet alanlarına göre belli esneklikler öngörülmelidir.
  
• 
  Bütçenin uygulanmasında, otomasyon ve enformasyon sistemlerinin kullanılmaması nedeniyle sistem çok sayıda saymanlık ve bütçe dairesi ile çalışmaktadır. Bu nedenle, söz konusu dairelerin gerçekte ne derece önemli ve etkin olduğuna dair bir analiz yapılmalı ve bütçe dairesi başkanlığı ve saymanlıkların sayısı azaltılmalıdır.
  

BÜTÇE UYGULAMASININ MUHASEBE, RAPORLAMA VE KOD YAPISI

• 
  Devlet muhasebe sisteminin muhasebe ve raporlama hedefleri belirlenmelidir. Muhasebe sisteminde bir iyileştirmeye girişilmeden önce, bu sistemin kimlere, hangi ihtiyaçlara göre ve ne şekilde raporlama yapacağı tespit edilmelidir. Raporlamada bilanço, nakit akım tablosu, faaliyet sonuçları tablosu, bütçe uygulama sonuçları tablosu gibi yönetim amaçlı, anlaşılabilir ve standart mali raporlar düzenlenmesi bir hedef olarak açıkça ortaya konulmalıdır.
  
• 
  Kamuda muhasebe birliği sağlanmalıdır. Bütçe dışında kalan kurumların kendi özel muhasebe sistemlerini oluşturmasına izin verilmemelidir. Kamu kesiminin tamamında hesapların konsolidasyonu sağlanmalıdır.
  
• 
  Devlet muhasebe sisteminde yapılacak iyileştirme kapsamında, uygulanacak muhasebe esası yeniden belirlenmelidir. Kısa dönemde yapılacak bir iyileştirmede, etkin bir kamu mali yönetiminin ihtiyaç duyacağı bütün bilgileri üretebilen ve geçiş uygulaması daha kolay olan değiştirilmiş tahakkuk esası seçilmelidir. Devlet muhasebe sisteminin uzun dönemli iyileştirme hedefi ise, gerçekleştirilen tüm kamu işlemlerini yerinde ve zamanında kayıt altına alan ve raporlama esnekliği yüksek olan tahakkuk esaslı muhasebe olarak belirlenmelidir.
  
• 
  Kamu kesimi muhasebe standartları belirlenmeli ve ilan edilmelidir. İlan edilen standartlarda bir değişiklik söz konusu olduğunda yeni standartlar zaman geçirilmeksizin duyurulmalıdır. Muhasebe ve raporlama güvenilirliğinin oluşturulabilmesi için, standartlarının belirlenmesi ve uygulanması yasal bir zemine oturtulmalıdır. Gerek muhasebe esası gerekse muhasebe standartları manipülasyonlara ve yaratıcı yöntemlere (!) izin vermemelidir.
  
• 
  Bütçe sistemi ile muhasebe sistemi arasındaki uyum sağlanmalıdır. Bu bağlamda hazırlanan hesap planı, bütçe kod yapısı ile uyumlu ve olası bütçe kodu değişikliklerine imkan verecek esneklikte olmalıdır.
  
• 
  Raporlama konusundaki görev ve sorumluluklar açık olarak belirlenmelidir.
  
• 
  Bütçe uygulanmasının muhasebesi ile yerel ve merkezi düzeyde raporlanması genellikle elle gerçekleştirilen işlemlerle yürütülmektedir. Bu da bilginin doğruluğunu ve hızını olumsuz yönde etkilemektedir. Bilginin zamanında üretilmesi tüm muhasebe birimlerince yapılacak standart bir uygulama olmalıdır. Sisteme, bilgiye ihtiyaç duyan tüm kurumlar kolayca ulaşabilmelidir.
  

• 
  Kodlama için gerekli olan standartlar, uluslararası standartlar ve iyi uygulama örneği gösteren ülkelerin deneyimleri çerçevesinde oluşturulmalıdır. Bu anlamda, öncelikle hizmet maliyet ilişkisini ortaya koyan ve 1974’de geçilmesi öngörülen ama hala geçilemeyen fonksiyonel sınıflamaya geçilmelidir.
  
• 
  Bütçe sınıflandırmasının verileri, milli gelir hesaplarının en güvenilir girdisi olarak kullanılabilmeli ve bütçe kodlaması bu amaca hizmet edecek bir yapıda tasarlanmalıdır.
  

MALİ SAYDAMLIK

Mali saydamlık, hükümetin yapısının ve fonksiyonlarının, mali politika planlarının, kamu sektörü hesaplarının ve mali hedeflerinin kamuoyuna açık olmasıdır. Kamu mali yönetiminin yapısı, fonksiyonları, plan ve hedefleri hakkında tam bir bilgi setinin kamuya sunulması ve sonuçta bu bilginin sistemli bir şekilde değerlendirilmesi ve denetlenmesiyle kamuda etkinliğin artırılması mali saydamlığın temel ilkesi olmaktadır.

Mali disiplinin sağlanması, kaynakların stratejik önceliklere göre dağıtılması ve etkin kullanılması gibi temel bütçesel sonuçların sağlanmasında mali saydamlık önemli bir araçtır. Yetki ve sorumluluklarının iyi bir şekilde ayrıştırılmaması, bütçe kapsamının kamusal harcama alanının ancak bir kısmını kavraması, muhasebe, raporlama ve kodlama yapısının yetersiz olması ve standartların geliştirilmemesi gibi nedenlerle, Türk kamu mali yönetim sisteminin etkin ve sorumlu bir şekilde çalıştığını söylemek mümkün değildir. Bu anlamda, kısa dönemde kamu mali sistemimizde yapılacak düzenlemelerin başında saydamlığın sağlanması yönündeki çabaların uygulamaya geçirilmesi olmalıdır.²

Devletin, özellikle kamu kaynaklarının tahsis amacı olması beklenen bütçelerinde ve buna ilişkin diğer mali mevzuatında şeffaflığın sağlanması, bugün makroekonomik istikrarın sağlanması, yetkin devlete (yönetme kapasitesi yüksek devlete) ulaşılması açısından çok önemli bir ön şart olarak görünmektedir.³

Yukarıda tanımlanan çerçevede, IMF İyi Uygulamalar Tüzüğünün getirdiği sistematik yapı içinde geliştirilen öneriler şu şekilde özetlenebilir;

• 
  Bütçe kapsamının genişletilmesi, bunun yasal ve siyasal olarak yapılmasında zorluklar olması halinde kamu kaynağı kullanan tüm kurumların aynı tip mali raporlar hazırlamasının sağlanması ve bunların konsolide edilmesi suretiyle toplam kamu hakkında bilgi edinilmesi,
  
• 
  Bütçe tahminleri analiz yapmaya ve sorumlulukları tanımlamaya imkan veren bir yapıda hazırlanmalı ve sunulmalı,
  
• 
  Hükümet işlemlerinin brüt bazda raporlanması böylece kalemlerin gerçekleşmeleri hakkında daha doğru bilgi edinilmesi,
  
• 
  Yapılan raporlamaların kapsamlı ve güvenilir olması yanında geçmiş dönem sapmalarını göstermesi,
  
• 
  Yıllık bütçe ve sonuç hesaplarında kullanılan veri ve muhasebe standartlarının açıklanması,
  
• 
  Mali bilgiler ve raporların düzenli yayınlanması konusunda taahhütte bulunulması
  
• 
  Gerçekleşmesi muhtemel yükümlülükler ve vergi harcamaları için raporların hazırlanmaya başlanması böylece mali risk analizlerine imkan tanınması,
  
• 
  Harcamaya yönelik düzenlemelerin örneğin Devlet İhale Kanunu'nun tüm kamu için uygulanmasının sağlanması, böylece kamu kaynaklarının kullanılmasında uygulanan prosedürlerin standartlaştırılması,
  
• 
  Mali mevzuatın bugünkü karmaşık yapısından kurtarılması, basitleştirilmesi bu konudaki gelişmelerle beraber ülkedeki tüm yasal düzenlemelerin teknolojik imkanlarda kullanılarak (tasarıların internete konması gibi) kamuoyunda tartışılmasının sağlanması,
  

PARLAMENTONUN BÜTÇE SÜRECİNDE ETKİNLİĞİNİN ARTIRILMASI

Parlamentonun bütçe sürecinde etkinliğinin artırılmasına yönelik hususlar, Parlamentonun doğrudan etkinliğinin ve dolaylı etkinliğinin artırılması şeklinde ikili bir ayrım yapılmak suretiyle ele alınmış ve öneriler bu kapsamda geliştirmiştir. Meclisin doğrudan etkinliği, Plan ve Bütçe Komisyonu başta olmak üzere diğer ilgili komisyonların ve TBMM Genel Kurulunun bütçe sürecindeki etkinliği, dolaylı etkinliği ise Meclis adına denetim yapan Sayıştay tarafından bütçenin uygulanması ve uygulama sonuçlarının değerlendirilmesi şeklinde anlaşılmalıdır.

PARLAMENTONUN DOĞRUDAN ETKİNLİĞİNİN ARTIRILMASI

• 
  Kamu gelirleriyle finanse edilen faaliyetlerden önemli bir bölümünün bütçe kapsamı dışına çıkarılması, bu faaliyetlerin makro ekonomik etkilerini değerlendirme ve denetleme imkanını ortadan kaldırmakta ve sonuçta Meclis’e, dolayısıyla millete hesap verilmeyen geniş yetkilerin kullanıldığı alanlar bırakmaktadır. Bu nedenle, bütçenin kapsamının kamusal faaliyetlerin tamamını yansıtacak bir biçime dönüştürülmesi ve millete hesap verme yükümlülüğünün sağlanması gerekmektedir.
  
• 
  Meclisin bütçe sürecinde oynadığı temel roller, bütçenin hazırlanması ve Kesin Hesap Kanununun yasalaştırılması şeklinde olmak üzere iki şekilde ortaya çıkmaktadır. Meclisin asıl etkinliğini sağlayacak temel araç olan Kesin Hesap Kanunu uygulamada gereği gibi kullanılmamakta ve Meclis kendi elindeki en önemli aracı yine kendi iradesiyle etkisiz hale getirmektedir. Dolayısı ile, yürütmenin bir yıllık faaliyetlerinin hesap verme sorumluluğunu ortaya çıkaracak olan Kesin Hesap Kanunu uygulaması etkin hale getirilmelidir.
  
• 
  Meclisin kamu kaynakları ve bunların kullanımı hakkında bilgi sahibi olması, hükümetin kamusal faaliyetlerinin tamamını yansıtan bir devlet bilançosu ve bunu tamamlayan mali tabloları zamanında ve kapsamlı bir şekilde yayınlaması ile mümkün olacaktır. Bu bilanço, konsolide bütçe ile birlikte planla ilişkisi kurulabilecek alanların tamamını kapsamalıdır. Meclis denetimini etkin hale getirecek bu düzenlemeler, kamuda saydamlığı ve hesap verme sorumluluğunu gerçekleştirecek bir tarzda yeniden ele alınmalıdır.
  
• 
  Plan ve Bütçe Komisyonunda bütçeye ilişkin temel büyüklükler görüşülüp karara bağlanmalı, bütçenin kuruluşlara ilişkin bölümleri ise Meclis ihtisas komisyonlarında değerlendirilmelidir.
  
• 
  Yasal olarak açıklanamayan ödenek üstü harcama için tamamlayıcı ödenek verilmesi uygulamaları, Meclisin kanunlaştırdığı bütçelere güveni zedelediğinden bu uygulamalara istisnai durumlarda başvurulmalıdır. Yine mali yıl içinde ek bütçe kanunu çıkarılmasını zorlaştırmak, ek bütçe uygulamasını gerçekten acil durumlarda başvurulabilecek hususlar ile sınırlandırmak gerekmektedir.
  
• 
  Meclisin iç denetim birimi olan TBMM Hesaplarını İnceleme Komisyonunun etkinliğini artıracak mekanizmalar geliştirilmelidir.
  
• 
  KİT Komisyonunun çalışmaları gözden geçirilerek KİT’lerin denetiminde etkinlik sağlanmalıdır.
  

PARLAMENTONUN DOLAYLI ETKİNLİĞİNİN ARTIRILMASI

• 
  Sayıştay faaliyetlerinde yargısal işlevlerin ağırlıklı olması, Meclis adına yapılması gereken denetimin gerçekleşmesine engel teşkil etmemelidir. Sayıştay denetiminin asıl amacı tüm ülkelerde olduğu gibi ülkemizde de Meclis adına denetim yapmak ve denetim sonuçlarını Meclise raporlamaktır. Bu durum Anayasal ve yasal bir gereklilikten kaynaklanmaktadır. Anayasanın 160 ve 164, Sayıştay Kanununun 25, 28, 32, 47, 55, 81, 87, 88 ve Ek 10’uncu maddelerine göre Sayıştay’ın Genel Uygunluk Bildirimleri yanında Meclise sunması gereken çok sayıda rapor bulunmaktadır. Oysa uygulamada Sayıştay, Genel Uygunluk Bildirimleri ve istisnai olarak hazırlanan ve Meclise sunulmayan raporlar hariç bu yasal görevlerin gereğini dışsal nedenlerinde etkisiyle yerine getirememektedir. Diğer taraftan, Mecliste bu konuda herhangi somut bir talepte bulunmamaktadır.
  
• 
  Sayıştay tarafından hazırlanan Genel Uygunluk Bildirimleri bugünkü haliyle Meclis adına yapılan denetimleri şekli bir inceleme durumuna sokmaktadır. Bu durum ise Meclisin kamu kaynaklarının nasıl kullanıldığı ile ilgili bilgi sahibi olmasını olumsuz yönde etkilemektedir. Dolayısı ile Genel Uygunluk Bildirimleri, saymanlık idare hesabı cetvelleri, bakanlık kesin hesap cetvelleri ve hazine genel hesabının birbirleriyle karşılaştırılmasından ibaret şekli bir rapor durumundan kurtarılarak, ayrıntılı bilgi, görüş ve analizleri içeren kapsamlı raporlar haline getirilmelidir.
  
• 
  Sayıştay, genel ve katma bütçeli kurum ve kuruluşların mal hesapları ile diğer kuruluşlara ait raporları Sayıştay Kanununun 87’ inci maddesine göre Meclise her yıl sunmak zorundadır. 1050 sayılı Genel Muhasebe Kanununun 105’ inci maddesine göre bizzat ilgili Bakanların sorumluluğunda olan bakanlık mal kesin hesaplarının 1927 yılından beri hazırlanamaması, Maliye Bakanlığının da bu konuda herhangi bir çaba içinde olmaması, Meclisinde yasal bir zorunluluk olmasına rağmen bu konuda herhangi bir talebinin bulunmaması, Devlet Malları ile ilgili raporun hazırlanmamasına destek sağlamaktadır. Bu nedenlerle bu raporlara işlerlik kazandıracak mekanizmalar Sayıştay, Maliye Bakanlığı, ilgili Bakanlıklar ve Meclis tarafından en kısa sürede yaşama geçirilmelidir .
  
• 
  Meclis adına yapılan Sayıştay denetiminin etkin ve sonuç alınabilir bir hale gelebilmesi için Meclis İçtüzüğü’nde;
  

• 
  Sayıştay Kanunu gereğince Plan ve Bütçe Komisyonuna sunulacak raporların bu komisyonda hangi esas ve usuller çerçevesinde görüşüleceğinin,
  
• 
  Komisyonunun üreteceği nihai raporun biçim ve içeriğinin ,
  
• 
  Bu raporlarda belirtilecek hususların izlenmesine dair prosedürün,
  
• 
  TBMM Genel Kurulun da Sayıştay Kanunu gereğince genel görüşme konusu olacak raporların Genel Kurulda görüşme esas ve usullerinin,
  

düzenlenmesi gerekmektedir. Plan ve Bütçe Komisyonunun kesinhesap görüşmelerinde geçmiş dönem bütçe uygulama sonuçlarının iyi bir şekilde denetlenmesini sağlamak için daha önce uygulaması olan “Sayıştay Komisyonu” gibi bağımsız bir yeni komisyonun oluşturulmasına gidilmelidir. Böyle bir komisyonun kurulması halinde sözü edilen raporların bu yeni komisyonda görüşülmesi ve bununla ilgili esas ve usuller Meclis İçtüzüğü’nde belirlenmelidir.

• 
  Sayıştay tarafından bütçenin uygulanması ile ilgili olarak yapılan ödenek ve kadro işlemlerinin vize edilmesi, harcamalara ilişkin sözleşme ve bağıtların kayıt ve tescil edilmesi işlemleri Meclise düzenli olarak raporlanmalıdır.
  
• 
  Cumhurbaşkanlığı, Meclis ve Sayıştay hesapları üzerinde TBMM Hesaplarını İnceleme Komisyonu tarafından yapılan iç denetimin yanı sıra, Meclis adına Sayıştay denetimi de gerçekleştirilmelidir.
  

DENETİM SİSTEMİNİN ETKİNLİĞİNİN ARTIRILMASI VE PERFORMANS DENETİMİNE GEÇİŞ

Denetimin etkinliğinin artırılmasında önem taşıyan temel faktörler aşağıda sıralandığı şekilde altı başlık altında toplanmıştır;

• 
  Etkin bir denetimin ön koşulu olan denetim birim, organ ve kurumları ile denetim elemanlarının bağımsızlığı,
  
• 
  Kamu mali yönetiminin çağdaş yönetim anlayışının ilke ve gereklerine sahip olması,
  
• 
  Denetimi sınırlayan yasal düzenlemelerin ve fiili durumların kaldırılması,
  
• 
  Denetim birim, organ ve kurumları arasında koordinasyon, işbirliği ve diyaloğun sağlanması ve geliştirilmesi,
  
• 
  Denetimin kendisinden beklenen yararları sağlayabilmesi ve üstün kalitede ürünler üretebilmesi için uluslararası standartlara uyulması,
  
• 
  Denetim elemanlarının denetimin en değerli varlığı olduğundan hareketle, nitelikli ve yeterli sayıda denetim elemanı istihdam edilmesi ve bunların meslek hayatı süresince denetim mesleğinin isteklerine ve gelişmelerine paralel biçimde eğitilmesi.
  

Yukarda sıralanan faktörler çerçevesinde, denetim sisteminin etkinliğinin artırılması ve performans denetimine geçiş için geliştirilen temel öneriler ise şunlardır;

• 
  Uluslararası Standartlar ve İyi Uygulama Örnekleri Dikkate Alınarak Denetim Mesleğinin Geliştirilmesine Dönük Düzenlemeler Yapılması;
  

• 
  Denetim Sistemimizi bütünüyle kavrayan bir çerçeve yasa çıkarılmalıdır. Bu yasada denetimin temel amaçlarına; denetim elemanlarının görev, yetki ve sorumluluklarına; denetim elemanlarının göreve atanmalarına, görevden alınmalarına, ayrılmalarına ve teminatlarına; denetim programlarının hazırlanmasına; denetim sonuçlarının raporlanmasına; iç kontrol sistemi ve denetim ilişkilerinin düzenlenmesine ve bir “Ulusal Denetim Komitesi” oluşturulmasına ilişkin hususlar ilkeler bazında yer almalıdır.
  
• 
  Avrupa Birliği tam üyeliğine giriş süreci içinde olduğumuz da dikkate alınarak, evrensel gelişmeleri yansıtan ve ülkemiz gerçeklerini ve ihtiyaçlarını göz ardı etmeyen, ulusal denetim standartlarımız -meslek ahlak kuralları dahil olmak üzere- bir an önce hazırlanmalı; kamu kesiminin ihtiyaçlarını göz önünde bulunduran denetim standartları da belirlenmelidir.
  
• 
  Denetim standartlarının (etik kurallar dahil) belirlenmesini takiben, çalışmaları ve ürünleri üzerinde kalite kontrol mekanizmaları tesis edilmesi şartıyla, kamu denetim birim, organ ve kurumlarına ait denetim görevlerinden uygun görüleceklerin özel sektördeki bağımsız denetçiler eliyle bu birim, organ ve kurumlar adına yürütülmesi uygulamasına başlanılmalıdır.
  

• 
  Denetimin Yüksek Meslekî Standartlarda Yürütülmesi ve Kaliteli Hizmetler ve Ürünler Üretilmesi;
  

• 
  Denetim birim, organ ve kurumları denetim faaliyetlerini öncelikli ve riskli alanları dikkate alan stratejik planlara dayandırmalı ve yıllık programlara göre yürütmelidir.
  
• 
  Denetim birim, organ ve kurumları yıllık faaliyetlerine ilişkin raporları yayımlayarak planlanan faaliyetleri ile gerçekleştirdikleri faaliyetleri ve bu faaliyetlerin gerçekleşme derecesi ile denetimlerinin yarattığı sonuçları kamuoyunun değerlendirmesine sunmalıdırlar.
  

• 
  Bağımsızlığın Geliştirilmesi ve Kökleştirilmesi;
  

• 
  Çıkarılacak denetim çerçeve yasasında denetim birim, organ ve kurumları ile denetim elemanlarının bağımsızlığının uluslararası standartlara uygun bir biçimde güvence altına alınmasına ilişkin hükümlere yer verilmelidir.
  

• 
  Denetimi Sınırlayan Yasal Düzenlemelerin ve Fiili Uygulamaların Kaldırılması;
  

• 
  Kamu kaynaklarının kurulan vakıflar, dernekler, şirketler ve iktisadî işletmeler eliyle kullanılmasına son verilmeli ve böylelikle kamu mali yönetimin olağan rejimi içine alınacak kamu kaynaklarının olağan denetimlere tabî olması da gerçekleştirilmelidir.
  
• 
  Kamu kurum ve kuruluşlarının üst yönetime yakın merkez birimlerinin denetim dışı bırakılması fiili uygulamasına son verilmeli ve denetimsiz alan bırakılmamalıdır.
  

• 
  Çağdaş Denetim Uygulamalarının Yaygın Bir Biçimde Yaşama Geçirilmesi ve Kökleştirilmesi;
  

• 
  Kamu kesiminde performans yönetimlerinin ve performans ölçüm rejimlerinin kurulması kuşkusuz performans denetimi açısından da yaklaşım değişikliğini gerektiren önemli bir konudur. Ancak performans denetimine başlanılması bu gelişmelerin hayata geçirilmesine endekslenmemelidir. Bu bakımdan performans yönetimlerinin ve ölçüm rejimlerinin oluşturulmasına katkı yapacak biçimde performans denetim uygulamalarına en kısa zamanda başlanılmalıdır.
  
• 
  Performans denetimi konusunda çağdaş denetim dünyasında kabul görmüş kalite düzeyine ulaşılması hedeflenmelidir.
  

KURUMSAL ANLAMDA YENİDEN YAPILANDIRMA

Kurumsal anlamda reform niteliğindeki düzenlemeler yapılırken;

• 
  Maddi ve beşeri kaynakların ve bunların kullanımının, merkezi ve yerel kamu mali yönetim birimleri arasındaki hizmet ve kaynak paylaşımının etkin bir planlama anlayışıyla yeniden tasarlanması,
  
• 
  Siyasi ve yönetsel yetki ve sorumluluklar bir çerçeve kanun içinde ayrıntılı bir şekilde yeniden tanımlanmalıdır. Vatandaştan başlayıp hizmeti üreten en alt birime kadar giden süreçte, rol alan kişi ve kurumların yetki ve raporlama yükümlülüklerinin bu bağlamda net bir şekilde ortaya konması,
  
• 
  Mali yönetimle ilgili eşgüdümü sağlayacak kurumlar arasında sıkı bir işbirliğini harekete geçirecek mekanizmaların oluşturulması ve gereksiz bölünmelerin ortadan kaldırılması,
  
• 
  Mali yönetimle ilgili görevleri yürütecek görevlilerin seçiminin sağlam ölçütlere bağlanması; gerek kurumların mali yönetim birimlerinde gerekse mali yönetimle ilgili olarak eşgüdümü sağlayacak kurumlarda görev alacak personelin, önceliklerin tespit edilmesi ve hizmetlerin en uygun maliyet ve yöntemle temin edilmesi konusunda yeterli bilgi ve deneyime sahip olanlardan teşkil edilmesi,
  
• 
  Kamu harcamalarının mümkün olduğunca geniş şekilde yasama organı kararlarına ve iznine dayalı olmasını sağlayacak hukuki statüye dayandırılması,
  
• 
  Yetki ve görevler ile bunları üstlenecek kurumların, hizmetlerin en hızlı ve en uygun bedelle temin edilebilmesini sağlayacak şekilde organize edilmesi,
  

temel ilkeler olarak gözetilmelidir.

Bu ilkeler çerçevesinde geliştirilen fonksiyonel ve kurumsal öneriler ise şu şekildedir;

• 
  Yapılacak hizmetlerin belirlenmesine yönelik sürece, merkezi idarenin yanı sıra taşra teşkilatları ile sivil toplum örgütleri de katılmalıdır.
  
• 
  Hizmetlerin yerine getirilmesi sürecinde taşra teşkilatlarının rolü artırılmalı, kurumların üst düzey yöneticilerinin yetki, görev ve sorumlulukları yeniden belirlenerek hızlı karar alınması, bürokrasinin azaltılması ve karar sürecine katılımın genişletilmesine yönelik kurumsal düzenlemeler yapılmalıdır.
  
• 
  Mali yönetim koordinasyonundan ve takibinden sorumlu kuruluşların diğer kurumların karar alma ve uygulama süreci üzerindeki görev ve yetkileri yeniden belirlenmeli, bu kurumlar günlük işlerden çok genel politikalar ile ilkeleri belirleyen kurumlar haline dönüştürülmelidir.
  

• 
  Başbakanlık Kurumunu, yürütmenin üst düzey koordinasyon birimi olmaktan çıkararak dağınık bir yürütme birimi haline getiren ve bu çerçevede 20’den fazla kurumu içine alan yapı terk edilmelidir.
  

• 
  Kurumsal yapıların ekonomik, toplumsal, yönetsel ve siyasal yapılardaki dönüşüme koşut olarak sürekli bir yenilenmeye açık tutulması, gelişmenin önünün tıkanmaması açısından şarttır. Burada gözetilmesi gereken denge, kurumsallaşmayı sağlayacak kadar istikrarlı ama gelişmeleri izleyebilecek kadar da yenilenmeye açık yapıların oluşturulmasıdır.
  

• 
  Kamu maliyesi sisteminde yeni ve köklü politika değişiklikleri yeni hedef ve stratejiler içermelidir. Mevcut sistemin doğru teşhis ve tespiti yapılmakla birlikte hedefler sadece mevcut sistemin düzeltilmesiyle sınırlanmamalıdır. Bu tür bir yeni arayışın temel hareket noktası planlama kavramı olmalıdır.