Arkadaşımın evinde kaldığı m üç gün içerisinde dinlenmenin yanısıra bunlardan duyduğum şeyler hakkında etraflıca düşündüm. Bunlar, hakkında doğru dürüst bir ön bilgiye sahip olmadığım için sanki bunları ay küresinde ben keşfetmiştim. Hiç kimse bize kötüleyici laflardan başka bunlar hakkında bir şey söylemiş değildi.
Neden tanımadan bunlardan hoşlanmıyor ve bunlara karşı
44 devamı
kin besliyordum? Belki de bunların sebebi, haklarında işittiğim o söylentilerdi. Mesela bunlar Ali'ye ibadet ediyorlar, imamlarını ilah makamına çıkarıyorlar, bunlar "hulul"'a inanıyorlar yahut bunlar taşa tapıyorlar. Yine babamın da hacdan döndüğünde anlattığı gibi - Peygamber'in kabrine necis ve pislik atıyorlar; bu yüzden Suudiler bunları idama mahkum ediyormuş kabilinden bir sürü iftira kısaca her kes her istediği kötülüğü çekinmeden şia'ya nisbet verebiliyordu.
Bunları işiten bir müslüman nasıl şiilere kin duymaz nefret edip onlara düşman kesilmez, hatta onlarla muharebe etmez?
Ama ben nasıl bu iftira ve yalanlara inanabilirim? Çünkü ben görülecekleri gözümle gördüm, işitilecekleri kulağımla işittim ve bir haftadan fazladır bunların içerisinde olmama rağmen akıl ve mantığa dayanan sözler haricinde bunlardan bir şey duymadım ve bir kötülük görmedim hatta bunların yaptıkları ibadet namaz ve dualarına, ve hocalarına gösterdikleri hürmete aşık oldum ve kendirnin de bunlar gibi olmasını arzuladım.
Kendi kendime acaba bunlar gerçekten mi Resulullahtan nefret ediyorlar? diye soruyordum. Bu yüzden defalarca bunları denernek için ResulullahCS.A.V) ın ismini söylüyordum ama, bunlar tüm vücudlarıyla Resulullah (S.A.V) a selavat gönderip "Allahumme selli ela Muhammedin ve ali Muhammed" diyordular.
Yine de kendi kendime, belki de bunlar nifak yapıyorlar; diye düşünüyordum ama çeşitli kitaplarını açıp okuduğumda bunların Peygamber (S.A.V) in takdis ve hürmeti hususunda daha koyu bir inanca sahip olduklarını görünce bu düşünceden kurtuldum. Bunların kitaplarında gördüğümün benzerini kendi kitaplarımızda görmüş değildim. Bunlar Hz. Resuluııah'ın hatta Peygamber'in istisnasız bütün davranışlarında masum olduğu
45
görüşündeler. Oysa biz Ehl-i sünnet Peygamber(S.A.V) i yalnız Kur'an-ı ulaştırmak hususunda masum biliyoruz; ama diğer davranışlarında hata yapması mümkün olan bir insan olduğuna inanıyoruz ve bu iddiamıza bazı örnekler de vererek sahabeden bazılarının Resulullah'ın hatalarını düzelttiğini ileri sürüyoruz. Oysa şiiler Peygamber'in hata yaptığına diğerlerinin onun hatasını düzelttiğine kesinlikle inanmazlar. O halde nasıl şiiler hakkında Resulullah'ı sevmediğine dair söylenilen bazı sözlere inanabilirim?
Günlerin birinde arkadaşımı yemine vererek sorularıma sarih ve net cevaplar vermesini istedim; Sonra aramızda şöyle bir sohbet geçti:
"Bana göre sizler Hz. Ali'yi Peygamber(s.a.v)in makamına yükseltiyorsunuz. Çünkü Ali'nin ismini andığınızda hep Aleyhisselam diyorsunuz.
"Evet bizler Emir'ulmuminin ve diğer evlatlarının isimleri geldiğinde Aleyhisselam diyoruz. Ama asla bunların Peygamber olduğu anlamına gelmez. Bunlar ancak Peygamberin tertemiz soyudurlar. Allah'u Teala Kur'anı Kerimde bunlara selat ve selam göndermeği emretmiştir, bu yüzden onlara aleyhisselatu vesselam demeninde hiç bir mahzuru yoktur."
"Hayır kardeşim dedim, bizler Resuluılah ve diğer Peygamberlerden başkasına selavat ve selam göndermeyi kabul etmiyoruz. Ali ve evlatlarının bununla bir alakası yoktur".
-"Hakikatı anlamanız için daha fazla araştırmanızı ve kitap okumanızı rica ediyorum.
-"Hangi kitapları okuyayım, senin kendin Ahmet Emin'in kitapları şiayı bağlamaz diye söylemedin mi? Şiaların kitaplarına da biz itibar etmiyoruz. Hırıstıyanların itimat ettikleri kitaplarda Hz. İsa'nın Allah'ın oğlu olduğu yazılıdır ama Kur'an-ı Kerim bu hususda gerçeği açıklayarak Hz. İsa'nın
46
diliyle diyor ki: Onlara ancak bana emrettiğini söyledim, Rabbime ve Rabbimize kulluk edin dedim.(Mâide -117)
-Çok güzel, benim senden istediğim bundan başka bir şey değildir. Bizler müslüman olarak mantık gereği yalnız Kur'an ve sahih olan sünnete itibar göstermeliyiz (onun bunun kitabına değil) Elbette eğer bir yahudi ve hıristiyanla tartışma sözkonusu olsaydı o zaman delil olarak gösterilecek şeyler daha değişik, olmalıydı.
-Peki hangi kitaplarda hakikatı bulabilirim? Her yazar, her grup ve her mezhep kendisinin hak olduğunu iddia ediyor.
-Ben şimdi sana bu tartıştığımız hususda çeşitli mezhep ve fırkalara mensub olmalarına rağmen bütün müslümanların kabul ettikleri bir delil göstereceğim ki, siz ondan haberdar değilsiniz. -Allah'ım ilmimi artır!
-Acaba şu ayeti okudunmu ki "Şüphe yok ki Allah ve melekleri Peygamber'e salat ederler. Ey iman edenler, siz de ona salat edin ve tam bir teslimiyetle ona selam verin." (1)
Şii ve sünni bütün müfessirler yazmışlar ki bu ayet nazil olunca sahabeler, Peygamber(S.A.V) in huzuruna gelip dediler: Ey Allahın Resulu, sana nasıl selam vereveğimizi öğrendik, ama sana nasıl salat edeceğimizi bilmiyoruz.
Resulullah buyurdu şöyle söyleyin: "Allahümme selli ela Muhammedin ve ali Muhammed kema selleyte ela İbrahim ve ali İbrahim fil'alemin inneke hemidun mecid" ve diğer bir rivayette Resulullah(S.A.v) bu hususta şöyle buyurdu: "hiç bir zaman bana kesik salavat göndermeyin. Sahabeler, kesik salavat nasıl olur dediler. Resulullah, kesik salavat "Allah 'u mm e seli i ela Muhammedin" deyip
---------
1- Ahzab / 56
47
durmanızdır. Allah kamildir, kamilden başka bir şeyi kabul etmez. Böylece sahabeler ve onlardan sonra tabiin, salavatı Resulullah'ın kendisinden öğrenip her zaman tam salavat gönderiyorlardı.
Hatta İmam Şafi'i Ehl-i beytin hakkında söylediği bir şiirde şöyle diyor:
Ey Resulullah'm Ehl-i Beyt-i sizleri sevmek
Bir farzdır ki Allah Kuran'ında buyurmuştur
Sizin büyüklüğünüze şu yeter ki
Size salavat göndermeyenin namazı boştur
Bu sözlerin olumlu yankısını hemen kendimde hissetmeye başladım, onun bu sözleri tamamen kalbimde yerleşiyordu. Önceden de bu konuyu okumuştum, ama nerede okuduğumu hatırlamıyordum. Onu tastik ettim ve bizler de Resulullah(S.A.V) a salavat gönderdiğimizde onun Ehl-i beyt'i ve sahabelerine de salavat gönderiyoruz ama bizler şiiler gibi Hz. Ali'nin ismini söylerken onun için "selam" zikretmiyoruz dedim. Bunun üzerine arkadaşım; Buhari hakkındaki görüşünüz nedir? acaba o da şii midir? diye sordu. "Hayır dedirn", O Ehl-i sünnet alimlerinin içerisinde büyük makamı olan bir imamdır ve onun yazdığı kitap Kur'an'dan sonra en doğru kitaptır".
Arkadaşım hemen yerinden kalkıp kitaplığından Sahih'i Buhari'yi getirip aradıktan sonra bir sahifesini buldu ve bana vererek okumamı istedi. Orada şöyle bir yazıya rastladım: "Filan ravi diğerinden ve o da Ali(A.S) den bize rivayet etti". Hz. Ali'nin ismine muteakıb aleyhisselam işaretinin yazılmış olmasına doğrusu çok şaşırdım, hatta bu kitabın Sahih'i Buhari olduğunda bile tereddüte düştüm. Tekrar dönüp kitabın cilt ve sayfalarına baktım ama kitap Sahih'i Buhari idi
48
Arkadaşım benim böyle şaşırdığımı görünce kitabı benden alıp bir başka sayfasını açıp bana gösterdi, Orada şöyle yazıyordu: "Ali ibn-i Hüseyin Aleyhisselam bizlere hadis etti " Artık şaşkın bir halde" Subhanellah" demekten kendimi alamadım, o da benim bu sözümle yetindi ve beni bırakıp dışarı çıktı. Ben bir kez daha bu hususda düşünceye daldım ve tekrar kitabı sayfalayıp onun basıldığı yere baktım; helebi ve oğulları isimli bir Mısır matbaasında basılmıştı.
Allahım neler görüyorum? neden bizler bu kadar inad edip hakkı kabul etmiyoruz. Bu adam bizim en doğru kitabımızdan delil getirdi. Buhari kesinlikle şii değil, Ehl-i sünnet'in imamlarından ve bUyük muhaddislerinden birisidir. Acaba Ali "aleyhisselam'ın" dediklerini kabul edeyimmi? ama hakikatı kabul etmekten korkuyorum; bunu kabullenmem belki itiraf etmek istemediğim diğer şeyleri de kabul etmeme sebep olabilir diye düşünüyordum. Zatenönceden de arkadaşımın önünde yenilmiştim. Mesela Abdul Kadir Geylani'nin mukaddesliği hakkında sonunda Musa-i Kazım'ın ondan üstün olduğunu kabul ettim ama ben daha fazla yenilmek istemiyordum. Çünkü bundan kaç gün önce Mısır'da bulunurken önce kendimi büyük bir alim sanıyor ve bu yüzden iftihar ediyordum ve Ezher üniversitesinin hocaları bana hürmet ediyorlardı ama şimdi kendimi bu güne kadar yollarını yanlış bildiğim şahısların yanında yenilmiş görüyordum. Hatta ben şimdiye kadar şia kelimesini hakaret için kullanmaya alışmıştım.
Gerçekten bu tutumum nefis tutkusu tekebbür ve boş taassubtan başka bir şey değildir diye düşünüyor ve sonra şöyle yalvarıyordum Allah'a: Allah'ım sen bana yolunu göster; bir kez dahi olsa hakikatı kabul etmeme yardımcı ol, Allah'ım Sen benim kalbimi ve gözümü aç ve doğru yolunu bana göster ve beni hakikatları işitip ve ona uyanlardan kıl. Allah'ım hakkı
49
bize olduğu gibi göster ve ona uymayı bizlere nasib eyle ve batılı ;pis olduğu gibi bize göster ve bizleri ondan uzak duranlardan eyle.
Arkadaşım eve geri döndü, ben de bu duaları tekrarlıyordum. O gülümseyerek bana şöyle dedi: Allah sizi, bizi ve tüm müslümanları doğru yoluna hidayet buyursun, nasıl ki kendisi hak kitabında buyuruyor. "Bizim için cihad edenleri yollarımıza sevkederiz ve şüphe yok ki Allah iyilik edenlerle beraberdir" (El'Ankebut / 69) Bu ayetteki Cihad kelimesinin gerçeği bulmak için ilmi araştırma ve tahkik yapma anlamına geldiği söylenir; yani Allah'u Teala şüphe yok ki hakkı arıyanı hakka ulaştırır.
Dostları ilə paylaş: | 
