İKİNCİ nesil kiTİaranin oğLU

"Eh tabii ki hazırlamıyor,' diye çıkıştı Tanış. Bu sadece... Pekâlâ, belki de bir tuzak değildir. Belki de... ben istemiyorumdur..." Kafasını salladı ve en baştan aldı. "Kitiara'nm öldüğü o feci günü hatırlıyorum. Dalamar'ı öldürmeye çalışmıştı hatırladın mı? Adam onu durdurmuştu..."

Tanis duraksadı ve yutkundu. "Kollarımın arasında oldu. Ve

45

sonra o ölüm şövalyesi onu kendine almak için geldi. O dehşet kaderden onu kurtarmam için bana yalvarışını hatırlayabiliyorum. 'Şimdi ölüyken bile, sana doğru uzanıyor...' demişti Dalamar bana o zaman. Bunu hâlâ yapıyor Caramon." "Hayır yapmıyor Tanis. Bu onun oğlu...' "Eğer şu Sara denilen kadına inanacak olursan." Caramon zor durumdaydı. "Sen inanmıyor musun?" "İnanmak istemiyorum. Ama haklısın. Gerçeği bulmamız ve her kimin oğlu olursa olsun bu genç adama yardım etmek için elimizden geleni yapmamız gerekli. Ayrıca bu bana Ariakan'ın neler yaptığını görme şansı verecek. Bu kara şövalyeler hakkında daha önce de raporlar almıştık ama bunların gerçek mi yoksa sadece söylenti mi olduğunu bilebilmemizin bir yolu yoktu. Görünüşe göre" -acı acı Sara'ya baktı, mavi miğferi ve kara çizgili peleriniyle tüyler ürpertici bir suretti-"gerçeklermiş."

"Ama şimdi," diye ekledi Tanis, yarım ağızla gülümseyip kafasını sallayarak, "esas zor görevle yüzleşmek zorundayım. Gidip bunu karıma anlatmalıyım."

Tanis, Laurana ile baş başa bir saat geçirdi. Yarım elfin konağının giriş holünde volta atan Caramon, aralarında geçen muhabbetin doğasını tahmin edebiliyordu. Tanıs'in elf karısı Laurana, kocası ile Kitiara arasındaki ilişki hakkındaki her şeyi biliyordu. Laurana bunu anlayışla karşılıyordu, özellikle de hadise yıllar önce bitmiş ve kapanmış olduğu için. Peki, ya şimdi ne olacaktı -yani ortada bir çocuğun olma ihtimali varken? Caramon için bu epey olası bir ihtimaldi. Babanın gerçekten Sturm olduğuna kendini inandıra-mıyordu bir türlü.

"Peki Kit neden yalan söylesin ki?" diye sordu kendi kendine. Bunun cevabı Caramon'u aşıyordu. Ama zaten üvey ablasının yaptığı işlerin yarısını neden yaptığını açıklayamıyordu ki.

Tanis odadan dışarı geldi, kolu karısının omzundaydı. Laurana gülümsüyordu ve Caramon daha rahat nefes alır oldu. Hatta Laurana şöyle bir durup, odanın köşesinde, şöminenin yanında bitkin ve tükenmiş bir halde oturup kalmış olan Sara'ya birkaç söz fısıldadı. Caramon o anda Laurana'nın kocasına nazaran ne kadar da genç durduğuna dikkat etti -elf-insan ilişkilerindeki trajediydi bu. Tanıs'in kanında elf kanı olmasına rağmen, deyişte de söylendiği gibi, insan kanı giderek ağarmaktaydı, ikisi yirmi yıldan fazla bir süre önce evlendikleri zaman aynı yaşlarda gibi görünüyorlardı.

Şimdi ise baba ile kız gibi duruyorlardı.

"Ama evlendiklerinde bunun olacağını biliyorlardı," dedi Cara-mon kendi kendine. "Beraberken geçirdikleri zamanın ellerinden geldiğince tadını çıkartıyorlar. Ve önemli olan da bu."

Tanis yola çıkmaya neredeyse anında hazırlanmıştı. Solamniya Şövalyeleri ile elf ulusları arasındaki resmi büyükelçi ve bağlantı olarak zamanının çoğunu, tıpkı karısı gibi yollarda geçiriyordu. Elfler tarafından pek sevilen bir deri zırh takımı kuşandı ve yeşil bir pelerine büründü. Onu böyle gören Caramon maceraya çıktıkları eski günleri keskin bir şekilde hatırladı.

Belki de Laurana da aynı şeyi düşünüyordu, çünkü sadece bir yarım elfin bırakabileceği sakalı çekiştirdi ve Elfçe bir yorum yapıp, ona takılarak, Tanis'in gülümsemesini sağladı. Karısına 'hoşçakal' dedi. Kadın onu hafifçe öptü ve adam da ona sevgiyle sarıldı.

Sonra oğluna da 'hoşçakal' dedi -cılız ve zayıf bir gençti, ona endişeli ve sevgi dolu gözlerle bakan anne babası tarafından üzerine titrenirdi hep. Genç adam tepeden tırnağa bir elfti, babasından hiç iz yoktu ortalıkta. Evden dışarı pek çıkmadığı için teninin rengi soluk beyazdı.

Tanis ile Laurana'nm, sanki bir yavru kuş gibi onu kafese kapatmasına şaşmamak gerekli, diye düşündü Caramon, onu kaybetmeye kaç defa epey yaklaştıkları düşünülürse tabii. Eğer bir elf olsaydı bütün zamanını bir kitabın içine gömülerek geçirmekten hoşnut olurdu. Ama o aynı zamanda insan da. O gözlere bir baksana Tanis. Sen maceraya çıkarken, onun sadece hakkında kitaplar okuduğu şeyleri görmeye giderken ardından sana bakışını bir gör.

'Gün gelecek Tanis," dedi Caramon yavaşça, "eve geri döneceksin ve kafesi boş bulacaksın."

Tepeyi tırmanıp mavi ejderhanın kanatlarını iki yanında kıvırmış bir halde kestirmekte olduğu yere çıktılar.

"Ne homurdanıp duruyorsun sen?" diye sordu Tanis, Cara-mon'a aksi aksı.

Yarım elf mavi ejderhaya sert bir yüzle bakıyor, onu dikkatle kolluyordu. Ejderha görünüşe göre bir elf kokusu duyduğu için pek hoşnut kalmamıştı. Hemencecik uyanıverdi, burun delikleri birden alev aldı. iğrenerek kafasını kaldıran hayvan, başını yılan gibi uzattı ve dişlerini gösterdi

Neyse ki Sara Dunstan usta bir ejderha binicisiydi. Tek bir keskin kınama sözcüğü ile bineğini, her ne kadar somurtsa bile, çabu-

47

çak kontrol altına aldı. Semere önce Caramon tırmandı, sonra arka tarafta duran iki kişilik ejderha semerinden aşağı doğru uzandı ve o koca kollarının tek bir savuruşuyla dostunu rahatça yukarı çeki-verdi.

"Senin oğlanın gözüme pek iyi göründüğünü düşünüyordum," diye yalan söyledi Caramon.

Tanis en azından biraz daha rahat bir pozisyon bulabilmek için debelenip durdu, bu pratik olarak mümkün değildi. Caramon'un oturduğu yerin arka kısmına yapışıp kalmak zorunda kalacaktı -ya da koca adamın kucağında oturması gerekecekti.

"Teşekkürler," dedi Tanis neşelenerek, gurur duyan bakışları, çimlerin üstünde durmuş onlara kocaman, badem gözleriyle bakan oğluna kaydı. "Onun iyiye gittiğini düşünüyoruz. Ah bir de onun hastalığının ne olduğunu bilebilseydik!... Aziz Evlat Crysania bile bunu anlayamadı."

"Belki de açık havada biraz zaman geçirmeye ihtiyacı vardır. Onun gelip bizi ziyaret etmesine izin vermelisin," diye önerdi Caramon. "Benim oğlanlar onunla at biner, ava çıkarlar..."

"Bakarız," dedi Tanis kibarca, 'havanı alırsın' tonlamasıyla. "Herhangi bir takip izi var mı hanımım?"

Caramon gökleri taradı. Vardıklarında neredeyse şafak vaktiydi. Şimdi ise sabah vakti epey ilerlemişti, güz sonu güneşi gecenin ayazını ısıtıyordu. Etrafta başka bir ejderhadan, tabii onun gördüğü kadarıyla, hiçbir iz yoktu.

"Şansımız varsa yokluğumu fark etmemişlerdir," dedi Sara, fakat endişeli görünüyordu. "Ben şimdi bir ejderha terbiyecisiyim de. Sık bineklerle talim uçuşlarına çıkarım. Bunun gerekeceğini önceden görmüştüm."

Ejderhaya bir söz söyledi. Mavi ejder güçlü arka bacaklarıyla kendini iterek, kuvvetli kanatlarını yükselmek için çırparak havaya fırladı. Ejderha ısınsın diye şatonun etrafında bir tur attılar sonra kuzeye doğru süzüldüler.

"Kaleye karanlık çöktükten sonra varacağız," dedi Sara onlara. "Bu günü kaybedeceğimiz için üzgünüm ama önüne geçemeyiz ve kaybettiğimiz zamanı da inşallah telafi ederiz. Solamnıya Şövalyeleri ile bir sorun çıkar mı?" diye sordu Tanis'e endişeyle.

'Solamniya Şövalyeleri ile her zaman bir sorun çıkar, diye hırıldandı Tanis. Aksi bir ruh halindeydi, ki Caramon bu yüzden onu pek suçlayamıyordu. Ne de olsa yarım elf, varlığını hiç bilmediği

48

bir oğluyla karşılaşmak için yolculuk ediyor olabilirdi gayet de. "Ama Paladine'ın yardımıyla bunun bir çaresine bakarız."

Mavi ejderha kafasını çevirip onlara sertçe, dik dik baktı. Sara keskince konuştu ve hayvan somurtarak kafasını çevirdi.

"Ben olsam o tanrının adını bir daha anmazdım," diye önerdi sessizce.

Bundan sonra hiçbiri söyleyecek bir şeyler bulamadı. Konuşmak zaten zordu; ejderhanın güçlü kanatlarından çıkan hava akımı yüzünden seslerini duyurmak için haykırmak zorunda kalıyorlardı. Bu sebeple sessizlik içinde yolculuk ettiler. Ansalon'un çok ötesine, uygar toprakların çok ötesine, karanlığın içine doğru yol aldırlar.

İki gün kalmıştı.

Bir ruhu kurtarmak için iki gün.

49

Bölüm ö Kalesi «UstiKkamı

"Aman tanrım!" dedi Tanis acı acı, şaşkınlığına tanık olması için hangi tanrıya seslendiğini belirtmemeye özen göstererek. "Çok büyükmüş!"

"Bu kaleye ne ad veriliyor?" diye sordu Caramon, Sara'ya.

"Fırtına Kalesi," diye yanıtladı. Kadının sözleri, şiddetli rüzgârla ona doğru üfürülüyordu ve Caramon'a sanki, konuşan, rüzgârın kendisiymiş gibi geldi. "Ona adını Ariakan verdi. Dedi ki, o kapılar açıldığı vakit Ansalon üzerine bir fırtına serbest bırakılacak ve yoluna çıkan her şeyi yok edecek."

Kale, Ansalon'un anakarasından çok kuzeydeydi. Çok geniş ve tehditkâr olan Fırtına Kalesi, sivri sivri kayalardan oluşan büyük bir adaya kurulmuştu. İstihkâm yerinin parlak kara duvarları, Sir-rion Denizi'nin patlayan dalgalarından püsküren sularla sürekli olarak yıkanmaktaydı. Uzun, diş gibi kenarları olan kulelerde gözcü alevleri yanıyordu. Bu ışık ejderhaların uçuşlarına kılavuzluk etmeye yarıyordu, çünkü hayvanlar gece göğünde süzülüp manevra yaparken kanatları yıldızlar altında sadece kara siluetler olarak görünüyordu.

"Bütün bu koşuşturma nedir?" diye sordu Caramon endişeyle, "Bu senin yüzünden değildir, değil mi?"

Sara onu rahatlattı. "Onlar sadece gece saldırılan talimatı yapan askerler. Ariakan bunun son savaş sırasında Ejderha Yüceefendile-ri'nin yaptığı bir hata olduğunu söylüyor -yani gün ışığında savaşmanın. Şövalyeler ve onların binekleri karanlıkta savaşma, karanlığı kendi avantajlarına kullanma eğitimi alıyorlar.'

"Bu yere tek bir gemi bile yaklaşamaz," diye mırıldandı Tanis, sarp deniz kıyısına çarpıp patlayan büyük dalgaların beyaz köpüklerine bakarak.

"Denizler gemi yüzdürulemeyecek kadar dalgalı. Minotaurlar bile bu kadar kuzeye gelmeye cesaret edemezler -Ariakan'ın bu adayı seçmesinin bir diğer nedeni de bu. Sadece ejderhalar ve büyü aracılığıyla ulaşılabiliyor."

"En azından bu kadar faaliyet varken bizi kimse fark etmeyecek," dedi Caramon.

"Evet," diye hem fikir oldu Sara. "Benim düşündüğüm de buydu."

Kimse onları fark etmedi ya da onlarla fazla ilgilenmedi. Devasa bir kızıl ejderha kızgınlıkla onlara bir çığlık attı, daha küçük olan mavi, kızıl ejderha ile 'saldırı" altındaki kulenin arasına dalış yaptığı zaman olmuştu bu. İki ejderha, kendi dillerinde küfürleşip hır-laştılar; kızıl ejderhanın üstündeki asker kendi hakaretlerini de ilave etti, Sara da aynı şekilde karşılık verdi. Şimdi varış noktası görünür olduğu için, kadın rotasından sapmadan sahte savaşın arasından yolunu yararak hızla ilerledi.

Sinen ve afallayan Caramon etrafına dehşet içinde baktı. Sayıca güçleri ve kulenin "savunucularını" kolayca bozguna uğratmakta olan kara zırhlı şövalyelerin gözüpek becerileri karşısında korkuyla karışık bir hayranlık duydu. Ve ejderhalar en güçlü silahlarını kullanmıyorlardı bile -yani asit kusan, ateş püskürten, şimşek fırlatan nefeslerini. Tanis'in yüzü sert ve neşesizdi, gördüğü her detaya dikkat edip aklının bir köşesine kazımaktaydı.

Sara, kalenin ana bölümünden uzaktaki bir açık alanda ejderhaya yere konmasını emretti. Tesisin bu bölümü nispeten daha sessizdi, savaş yerinde devam eden gürültü patırtıya karşı keskin bir tezat oluşturuyordu.

"Bunlar ahırlar," dedi kadın alçak bir sesle Caramon ve Tanis'e, onlar aşağı inerken. "Sessiz kalın ve bırakın konuşmayı ben yapayım."

İki adam da başlarıyla onayladılar, sonra zırhlarının üzerine geçirmiş oldukları kara çizgili mavi pelerinlerinin içine omuzlarını sıkı sıkıya gömüp kambur ettiler. Yalnızca Caramon'un kılık değiştirmesi gerekeceğini düşünen Sara, yanında bir tane pelerin getirmişti. Tanis'e kendi pelerinini verdi ama önce kara zambak broşu çıkartmaya da dikkat etti.

"Ona dokunmamalısın," diye uyardı kadın onu. "Kara ermişler tarafından kutsanmıştır. Sana zarar verebilir."

"Sen dokunuyorsun ya," dedi Tanis ona.

"Buna alıştım," diye yanıtladı kadın yavaşça.

Mavi ejderha, kale surlarının dış tarafındaki devasa bir iniş alanına, yanı engin ve geniş bir avluya konmuştu. Onun ötesinde uzun bir ahır sırasından atların gergin, hevesli kişnemeleri yankıla-

51

nıyordu. Savaş sesleriyle heyecanlanan atlar, kendi sıralarının gelmesini istiyordu.

"Şövalyeler ejderhaları olduğu kadar, atları da sürmeyi ve üzerlerinde savaşmayı öğreniyorlar," dedi Sara onlara.

"Ariakan her bir şeyi düşünüyor değil mi? Ejderhaları nerede tutuyorsunuz?" diye sordu Tanis. "Burada değildir herhalde."

"Hayır, ada yeteri kadar geniş değil. Ejderhaların kendi yurtları var. Nerede olduğundan kimse tam olarak emin değil. Çağırıldıkları zaman geliyorlar."

"Şşşt!" Caramon Sara'nın elbisesinin kolunu çekiştirdi. "Misafirimiz var."

Bir hobgoblin onlara bakmak için koşturmaktaydı.

"Kim ordaki?" diye sordu goblin şüpheyle, yağmurun altında sönecek gibi titreyen bir meşaleyi yukarı kaldırarak. "Bu gece mavilere izin yok. Siz ne halt-Ariakan'ın kadını!"

Sara miğferini çıkarttı ve saçlarını silkeledi. "Senin Lord Ariakan demen gerekli seni solucan. Ve ben kimsenin kadını değilim, kendime aidim. İsmimi hatırlıyorsun değil mı Glob? Yoksa o bezelye beyninden uçup gitti mi?"

Goblin dudak büktü. "Bu gece dışarıda ne anyon S-S-Sara?" İsmi alay edercesine tısladı. "Peki bu ikisi kim ola?" İki adam meşale ışığının dışında durmaya özen gösterse de, goblinin küçük domuzcuk gözleri Caramon ve Tanis'i görmüştü.

"Eğer senin yerinde olsaydım, çok fazla soru sormazdım Glob," diye yanıtladı Sara soğukkanlılıkla. "Lord Ariakan işlerine burnunu sokan hizmetçileri hiç sevmez. Ejderham her ne istiyorsa onunla ilgilen. Siz ikiniz." Kadın arkasına dönüp bakmadı, ama Caramon ve Tanis'e işaret etti. "Benimle gelin."

İkisi, Ariakan'ın işleri bahsiyle oldukça gözü korkmuş gibi görünen ve bir adım gerileyen goblinin yanından geçti. Ama goblin, yanlarından geçerlerken pelerinlerine sıkı sıkıya bürünmüş iki adama gözlerini kısıp dikkatle baktı. Ve tam o anda, kötü şansın -ya da Karanlık Kraliçe'nin- oyunuyla ahır avlusunda sert bir rüzgâr esip geçti ve Tanis'in uzun, ağarmış saçlarını havalandırıp biçimli, sivri kulağını gözler önüne serdi.

Goblin tiz bir sesle nefes aldı. Tanis'in üzerine atlayarak kolunu yakaladı ve meşaleyi adamın yüzüne doğru ittirdi, o kadar yakına götürmüştü ki neredeyse adamın sakalını ateşe verecekti.

"Elf!" diye feryat etti goblin, bir de küfür patlatarak.

52

Caramon'un eli kılıcındaydı, ama Sara kendisini koca adam ile goblinin arasına savuruverdi.

"Glob, seni ahmak! Şimdi yapacağını yaptın işte! Ariakan bunun için senin kulaklarını kesecek!"

Sara meşaleyi goblinin elinden kapıp çamurun içine fırlatıverdi. Alevi titreşti ve söndü.

"Ne demek istiyon?" diye sordu Glob. "Ne yaptım ki? Bu lanet bir elf! Bir casus!"

"Elbette ki bir casus," diye hırladı Sara. "Lordumun çifte casuslarından birini az önce açık ettin sen! Bütün görevi tehlikeye atmış olabilirsin! Eğer Ariakan bunu duyarsa, dilini kestirecektir!"

"Ben konuşmam," diye karşılık verdi Glob yüzü asılarak. "Lord adam bunu biliyo."

"Eğer bir beyaz cüppeli büyücü seni yakalarsa oldukça hızlı bir şekilde ötüverirsin," diye tahmin etti Sara sertçe.

Caramon kılıcını bıraktı ama kocaman ve tehditkâr duruyordu. Tanis peleriniyle yüzünü örttü ve gobline şeytanca, ters ters baktı.

Goblinin yüzü buruştu ve kaşları çatıldı. Tanis'e nefretle bakıyordu. "Ne dediğin umurumda dul. Gidip bunu rapor etçem."

"Dil senin dilin," dedi Sara omuz silkerek. "Blosh'a ne olduğunu hatırlasana. Ve hatırlamıyorsan git ona sor bakalım. Ama onun cevap vermesini bekleyip de nefesini tutayım deme."

Goblin sindi. Bahsi geçen dili, çürümüş sarı dişleri üzerinde endişeyle titriyordu. Sonra Tanis'e başka bir dik bakış daha fırlatan goblin koşarak uzaklaştı.

"Bu taraftan," dedi Sara.

Caramon ile Tanis onun peşinden yürüdü. İkisi de gözlerinin ucuyla gobline bakışlar fırlattılar ve yaratığın kara zırhlar içindeki uzun boylu bir adamın yanına gidip konuştuğunu gördüler. Tiz bir sesle konuşan goblin onları işaret etti. Hepsi tek bir kelime duyabildiler: elf.

'Yürümeye devam edin," dedi Sara. "Görmemiş gibi davranın."

"Yaratığın boynunu kırmalıydım," diye mırıldandı Caramon, elini kılıcının kabzasında tutarak.

'Cesedi saklayacak yer yok," dedi Sara sakin, mantıklı bir tonlamayla. "Biri aşağılık yaratığı bulabilirdi ve o zaman cezamız Cehennem olurdu. Burada disiplin katıdır."

"Ariakan'ın fahişesi..." diye geldi goblinin sesi net bir şekilde.

Sara dudaklarını sıktı ama gülümsemeyi başarabildi. "Bu konu-

53

da fazla endişelenmemize gerek yok sanırsam. Ah, bak gördünüz mü?"

"Hanım Sara hakkında saygılı konuş, seni kurbağa!"

Şövalye, goblinin suratına bir tokat indirdi ve yaratığı ahır gübresinin içine iki seksen yığıverdi. Sonra şövalye daha acil işleriyle ilgilenmek için hızla uzaklaştı.

Sara yürümeye devam etti.

"Şu bizim casus olmamız meselesi diyorum. Oldukça çabuk düşündün," dedi Tanis, kadının omzunun arkasından. Etrafa ihtiyatla bakman Caramon artçı olmuştu.

"Pek sayılmaz." Sara omuz silkti. "Eğer görünürsek söyleyeceğim hikâyeyi çoktan planlamıştım. Ariakan ajanlarını buraya getiriyor, çoğunlukla onları etkilemek için sanırım. Goblinin teki onlardan birini gördüğünü ağzından kaçırmak gibi bir hata yaptı bir keresinde. Ariakan yaratığın dilini kestirdi. Bana bu fikri o olay verdi."

"Ejderha bir şey söyler mi?"

"Ejderhaya da aynı hikâyeyi söyledim. Her halükârda, Flare bana sadıktır zaten. Maviler hep sadıktır. Kızıllar gibi değiller."

"O şövalye sana saygı duyuyor gibiydi..." diye başladı Tanis.

"Alışılmadık bir şey -bir fahişe için yani." diye bitirdi cümlesini adamın yerine.

"Ben bunu kast etmemiştim."

"Hayır, ama düşündüğün buydu." Sara acı bir sessizlik içinde yürümeye devam etti, gözleri yağmur ve yüzünü kamçılayan dalga serpintileriyle kırpışıyordu .

"Üzgünüm Sara," dedi Tanis, elini kadının koluna koyarak. "Gerçekten."

Kadın iç çekti. "Hayır, özür dilemesi gereken benim. Sen sadece gerçeği söyledin." Başını gururla kaldırdı ve onunla yüzleşmek için döndü. "Ben neysem oyum. Bundan utanmıyorum. Şimdi olsa yine yapardım. Sen kendi oğlun için neyini feda ederdin -sağlığını mı? Şerefini mi? Hayatını mı?"

Gece göğünde bulutlar hızla süzülüp geçiyordu ve aniden, tek bir anlığına, gümüş ay Solinari, onlardan arınıverdı. Parlak ışığı Fırtına Kalesi üzerinde parladı ve garip bir anlığına Tanis geleceğin onun gözünde aydınlandığını gördü, sanki Sara'nın sözleri ay ışığıyla aydınlanmış bir odanın kapısını açmış gibi. Narin oğlunun üzerine sel yağmurları gibi kapanan tehlike ve tehdit görüntüsünü

sadece bir anlığına, hızlıca görüverdi. Ve sonra bulutlar tekrar Soli-nari'nin üzerinden süzülüp onu gizlediler, gümüş ışığını kara kara lekelediler. Kapı kapandı, Tanis'i rahatsız olmuş ve korkmuş bir şekilde öylece bırakıverdi.

"Ariakan bana kötü davranmadı," diyordu Sara biraz savunmacı bir edayla, yarım elfin bu sarsıntı dolu sessizliğini yanlış anlayıp bir tasvip etmeme sessizliği zannederek. "Beni sadece zevkleri için kullanacağı, başka bir şey olmayacağı ikimiz arasında her zaman anlaşılmış bir konuydu. Kendisine bir eş almayacak, artık olmaz. O kırk yaşını aşmış ve savaşla evli bir adam."

'"Bütün gerçek şövalyelerin tek bir gerçek aşkı olmalıdır/ der hep, Ve o gerçek aşk da savaştır.' Kendisini bu genç şövalyelerin babası olarak düşünüyor. Onlara disiplinli olmayı ve şövalye dostlarına saygı duymayı, düşmanlarına saygı duymayı öğretiyor. Onlara şerefli olmayı, kendilerini feda etmeyi öğretiyor. Böyle şeyler, onun iddiasına göre, Solamniya Şövalyeleri'nin zaferinin sırlarıy-mış."

'"Şövalyeler bizi mağlup etmedi,' der Ariakan genç adamlarına. 'Biz kendi kendimizi mağlup ettik, yüce kraliçemize hizmet etmek için sıkı sıkıya birlik olacağımız yerde, kendi önemsiz arzularımızın ve amaçlarımızın peşinden bencilce koşarak yaptık bunu.'"

'"Kötülük geri teper/" diye alıntı yaptı Tanis, aklına dadanan dehşeti, oğlunun korkutucu görüntüsünün ardından zihninde kalanları aklından çıkartmaya çalışarak.

"Eskiden öyleydi," dedi Sara, "ama artık değil. Bu şövalyeler çocukluklarından beridir beraber yetiştirildiler. Bırbirilerine sıkı sıkıya bağlı bir aileler. Buradaki her genç şövalye kendi hayatını kardeşi için seve seve feda eder... ya da Karanlık Kraliçe'nin isteklerine katkısı olsun diye."

Tanis kafasını salladı. "Bunu inanılması güç buluyorum Sara. Kötülerin doğasında bencil olmak, diğerleri tehlikede bile olsa kendisini kollamak vardır. Eğer bu böyle olmasaydı..." Duraksadı, ses-sizleşti.

"Evet," Sara onu devam etmesi için teşvik etti. "Eğer öyle olmasaydı ne olurdu?"

"Eğer kötü kimseler soylu bir dava ve amaç olarak gördükleri bir yolda hareket etselerdi, böyle davalar için kendilerini feda etmeye gönüllü olsalardı..." Tanis ciddi görünüyordu. "O zaman,

55

evet, sanırım dünya tehlike içinde olurdu."

Pelerinine daha da sıkıca büründü. Ayaz, rutubetli hava titremesine sebep oluyordu. "Ama işler bu şekilde yürümüyor, tanrılara şükürler olsun."

"Hükmünü ve şükranını şimdilik bir kenara sakla," dedi Sara hafif, titreyen bir sesle. "Henüz Sturm'ün oğluyla tanışmadın."

56

Bölüm 7 -Hiç

Sara'nın evi iki odalı bir konuttu, kalenin surları dışında bir araya sokulmuş evlerden bir tanesi. Sanki evin kendisi kayalara çarpıp patlayan dalgalardan korkmuş da sert surların korunmasına sığınmış gibiydi. Tanis, durdukları yerden bir milden az mesafe ötede, monoton bir düzenlilikle pa