İnsanın Kendini Tanıması Gelin Canlar Bir Olalım

İslâm Dini Mantık Dinidir

Allah Teâla insanı yaratırken ona irade-i cüzîye diye bir özellik vermiştir. Her insanın muhtariyeti vardır. Bu yüzden insan, isterse iyi şeyler de yapabilir, Allah'ın hoşuna gitmeyecek kötü işler de yapabilir. İsterse inanabilir, istemezse inanmayabilir. İnsana bu seçme özgürlüğü hakkı verilmiştir. Ancak kötülük yapan inanmayanların yaptıkları, kendilerine kâr kalmayacaktır. İslâm dini, bunu insanlara haber vermiştir. İslâm dini, akıl ve mantık dinidir. Bunun içindir ki, baktığımızda İslâm'ı Kur’an ile araştıran, gerçeği ve huzuru onda gören ve kendi isteğiyle İslâm'ı kabul eden birçok bilim adamı görebiliriz.

Bugün birçok bilimle uğraşan insanın bu yolu seçtiği bilinen bir gerçektir. Bu kişiler akılla, ilimle İslâm'ı araştırıyor ve İslâm'ın insan tabiatına en uygun din olduğunu görerek Müslüman oluyorlar. Bu ilim işidir. Ama bir de Hıristiyan olan bir kısım insanlar var ki bunlar, yoksulluk nedeniyle Hristiyan ülkelere işçi olarak gitmişlerdir. Dış görünüşe aldanarak Hıristiyanlığı beğenmişlerdir. Bunların sayısı çok azdır. Üstelik bu kişiler, araştırma yapabilecekleri ortamları da yoktur. Teknolojinin iyi gelişmiş olmasından dolayı sadece bu yolla insan hayatının garantiye alınacağını düşünen bir kısım insanlar, dünyevî çıkarları uğruna o dini yalnızca benimsiyorlar. Hatta kabul da etmiyorlar.

Daha açık bir ifadeyle anlatmak istersek, İslâm dinini kabul edenler okumuş ilim ve bilim adamlarıdırlar. Onlar araştırarak İslâm'a talip olurlarken, diğer dinlerin sözde hayranları araştırmaktan yoksun insanlardır. Sadece maddiyatı rehber edinen bir kısım insanlar, bu gibi yanılgıya düşmektedirler. Buradan şu anlaşılmaktadır ki herkes kendi hevesine göre hareket etmektedir.

Bence en garip olan şey şudur ki; sen kalkacaksın kendi isteğinle "Ben Aleviyim, İslâm dinini kabul ediyorum." diyeceksin. Sorulduğunda "Ben de Müslümanım" diyeceksin. İsmin Ali, Hasan, Hüseyin, Fatime olacak. Sonra da İslâm'ın ilâhî kitabı Kur’an’a karşı, Peygamber'e karşı savaş hâlinde olacaksın. Yüce kitabımızı küçük düşürmeye çalışacaksın.

İşte bana göre Alevîlik adına yapılan en büyük düzenbazlık budur. Sen kalk, Kur’an değişmiştir, diye yaygara yap, diğer taraftan tahrif edildiği Hıristiyanlarca da kabul edilen İncil'e, mukaddes diyerek onu yutturmaya çalış. Gelin canlar bir olalım, diyerek dergi çıkar. Ama bu dergiye abone olanlara birer İncil hediye ettiğine dair hiç çekinmeden reklâm yap.

İşte biz Alevîler için ibret verici olan tablo bu tablodur. Bizim de halkımıza anlatmak istediğimiz de budur. Bütün bu oyunlara rağmen, birileri içimizden kalkıp "Haydi benim kardeşlerim, Ehl-i Beyt'in muhibleri, hep beraber bu haklı davamıza sahip çıkalım." demeliydi. Allah (c.c) bunu bizlere nasip etti. Ben de bunun sevincini yaşıyorum. Bunu yapmazsak, Müslüman görünüp de İslâm'dan korkanlar, İslâm yerine Hristiyanlığı, Yahudiliği hatta Şamanizm’i meth-u sena edenler. Bana göre ya bu konuda tamamen habersizler, ya da bir tarafın hesabına çalışıyorlar, de-mek gerekir. Çünkü gerçekte ilim ve bilim erbabı olan bir insan, ahiretini bu şekilde başkasının dünyasına satmaz. Siz bunların zararına bakın.

Kur’an-ı Kerim, insanı anlatırken kâfir olanlardan, münafık olanlardan, fasık olanlardan, yalancı olanlardan haber vermektedir. Burada inananlar, iman edenler hakkında hükümler ve dereceler vardır. İnanmayan insanlar hakkında da hükümler vardır.

Allah Teâla bu hükümlere inanıp da amel edenlere, mükâfatlar vaat etmiş, ancak inanmayanlara da cehennemin kızgın ateşinin onları beklediği haberini vermiştir. İnsanlık tarihinde müminlerin, muttakilerin, salih kişilerin ameliyle amel edenler, hak yolunun insanlarıdır. Bu yolda olmayanların ise gidecekleri yer bellidir.

Mademki durum böyle, kendini ateşe atmak niçindir? Hani nerede "Biz yaratılmış değiliz." diyenler? Hani nerede "Dünyayı biz yarattık." diyenler? Hani nerede "Biz yaratıcıyla savaş hâlindeyiz." diyenler? Hani nerede Nemrutlar, Firavunlar, Ebu Cehiller, Ebu Sufyanlar, Muaviyeler, Yezitler? Hani neredeler? Dünya onlara mı kaldı? Şimdi herkes ektiğini biçiyor.

Sevgili dostlarım, elbetteki her insan ölümü mutlaka tadacaktır. Bu Alevî görünüp de Kur’an ve Ehl-i Beyt'in yoluna karşı savaş açanlar, bu yolla bizlere musallat olanlar, bir gün mutlaka hak ettikleri cezayı bulacaklardır. Buna benim inancım sonsuzdur. Biz bunların şerrinden Allah Teâlâ’ya sığınırız. Bunların işi gücü Kur’an’a dil uzatmak, onun hükmünün geçmiş olduğunu halka kabul ettirmeye çalışmaktır. Başka işleri yoktur.

Bir insanın kalkıp bilmeden, Kur’an üzerinde bir ilmî bilgisi olmadan ona dil uzatması, namazın, orucun olmadığını iddia etmesi, boş ve güzaf laflar olmakla birlikte, söyleyenin de bilgisizliğinin açıkça delilidir.

Dünyanın her yerinden Kur’an-ı Kerim'i getirip karşılaştıracaksın, göreceksin ki harfi harfine, kelimesi kelimesine aynıdır. Ayrıca Kur’an-ı Kerim'i indiren Allah, onu ilelebet koruyacağını da kendisi bildirmiştir.

Allah, Hicr Suresi'nin 9. ayetinde buyurur ki:

Şüphe yok ki Kur'ân'ı biz indirdik ve şüphe yok ki biz onu mutlaka koruyacağız.

Şüphesiz ki Allah (c.c) vaadini gerçekleştirmeye gücü yetenlerin en güçlüsü ve en hayırlısıdır. Bunun aksini düşünmek insanı küfre götürür. Biz küfre düşmekten Allah'a sığınırız.

Ayrıca da Kur’an-ı Kerim, sevgili Peygamberimiz Hz. Muhammed'in (s.a.a) evine inmiştir. Onun en yakınları da, o evde yetişen Hz. Ali, Hz. Fatime, İmam Hasan ve İmam Hüseyin'dirler (a.s) ve ondan sonra gelen imamlar da Kur'ân'ın korunduğunun canlı teminatıdırlar. Herkesten daha çok, bu masumlarımız Hz. Muhammed'in (s.a.a) terbiyesinde yetiştiler. Onun bilgisiyle de bilgilendiler. Duyduklarını öğrendiler, ezberlediler, yaşadılar ve hayatları pahasına da olsa Kur'ân ve Ehl-i Beyt yolu olan İslâm dinini günümüze kadar ulaştırdılar.

Hz. Ali'nin (a.s) okuduğu Kur'ân, aynı Kur'ân idi. On ikinci imam olan Hz. Mehdi'nin (Allah zuhurunu çabuklaştırsın) okuduğu Kur'ân da aynı Kur'ân'dır. Onlardan takriben dört asır sonra Hacı Bektaş-ı Veli'nin de okuduğu Kur'ân, aynı Kur'ân'dı. Bugün insanlığın elinde okunan Kur'ân da elhamdülillah aynı Kur'ân'dır. Kur'ân'ın kıyamete kadar da değişmeden baki kalacağının en güzel teminatlarından birisi de, Ehl-i Beyt'tir. Allah Teâla, bizleri onların yaşadığı İslâm dininin takipçileri kılsın.

Yine sevgili Peygamberimizle yaşayan, ona canı gönülden bağlı olan güvenilir sahabîler vardır. Mesela Hz. Abbas, oğlu Abdullah, Selman-ı Farisî, Malik-i Eşter, Haris bin Zeyd oğlu Üsame, Ammar-ı Yasir gibi daha bizim duymadığımız, bilmediğimiz Ammarlar, Ebuzerler, Veysel Karanîler vardılar. Bütün bu büyük şahsiyetler de Kur'-ân'ın canlı senedidirler. Kur'ân-ı Kerim'in bize kadar gelmesi öyle sağlamdır ki, şeytan bile bu konuda ele gelecek bir bahane bulmakta acizdir.

Kur'ân-ı Kerim'in değişmeden bize kadar geldiğine işaret eden pek çok deliller, örnekler vardır. Konuyu biraz daha aydınlatmakta yarar var düşüncesindeyim.

İslâm Tarihi kaynakları ittifak eder ki sevgili Peygamberimiz Hz. Ali'yi (a.s) üç yaşında iken yanına almıştır. Onu kendi terbiyesinde yetiştirdi. O İslâm'ın da Kur'ân'ın da teminatıdır. Allah Teâla, Resulüne ne bilgi verdiyse, o da aynı bilgiyi Hz. Ali'ye (a.s) vermiştir. Hz. Ali'nin sevgili Peygamberimizle beraberlikleri tam otuz üç yıl sürmüştür. Bu otuz üç yıl boyunca Peygamberimizin eğitiminde ders aldı. Gelen ayetleri sıcağı sıcağına herkesten önce o dinliyor ve öğreniyordu. Ayetlerin tevilini, yorumunu bizzat ana kaynaktan, Hz. Peygamber'den öğreniyordu. Hz. Ali (a.s) ayetlerin hükmü ve gereğini Hz. Peygamber ile beraber yerine getirirdi. Onunla ilk orucu tuttu. İlk olarak Hz. Peygamber ile namazı o kıldı.

Hz. Ali (a.s) Allah Resulü'nden aldığı bu İslâmî hareketi yaymak için tüm ömrünü bu yolda harcamıştır. Bu dinin gelecek nesillere ulaşması için giymemiş giydirmiş, yememiş yedirmiştir. Göğsünü kılıçlara germiş, ömrünü bu din uğrunda feda etmiştir.

Acaba hiç düşünmüyor muyuz ki, Hz. Ali (a.s) bu hâliyle, bunca vasfıyla Kur'ân'ın değişmesine nasıl fırsat verir? Tarihte Hz. Ali'nin izinde gidenler de Ali gibi davranmışlar, İslâm dinini ve Kur'ân'ı korumak için yüz yıllarca mücadele vermişler ve onu yaymışlardır. Kur'ân-ı Kerim'in sırları nasıl ki sevgili Peygamberimize açıksa ilim şehrinin kapısı olan Hz. Ali'ye de açıktır. O halifeliği döneminde bir hutbesinde şöyle buyurmuştur:

Sorun bana, sorun bana ben göğün yollarını yerin yollarından daha iyi bilirim. Kur'ân hakkında bana sorun. Onun ayetleri dağda mı indi, düzde mi indi, gece mi indi, gündüz mü indi, kim hakkında indi, niçin indi? Ben bilirim.

Düşünelim ki hem böyle birine inanacaksın ve hem de onun koruduğu yazdığı Kur'ân hakkında şüpheye düşeceksin. Bana göre bizim için bu hem bir talihsizliktir ve hem de Alevîlik adına yapılan bir haksızlıktır.

Hz. Ali'nin ve Ehl-i Beyt'in faziletleri Kur'ân ve hadislerle bilinen tarihi bir gerçektir. Bunlar, Allah'ı ve Resulünü herkesten çok sevmişler. Onların Kur'ân-ı Kerim'e olan bağlılıkları, herkesinkinden daha çoktur. Onların yaşam öyküleri buna apaçık birer delildir.

Mesela Hz. Ali'nin sevgili Peygamberimizin yatağına girip ölümü göze alması, Hendek savaşında herkesin kalbine korku salan Amr b. Abduved'in karşısına çıkması, onun işini bitirmesi, Uhud savaşında Halid bin Velid komutasında ki müşriklerin saldırısından sevgili Peygamberimizi mutlak bir ölümden canı pahasına kurtarması, Hu-neyn, Hayber Kalesi gibi savaşlarda göstermiş olduğu insanüstü başarılarıyla İslâm dinine, Kur'ân'a, Hz. Peygamber'e (s.a.a) yapmış olduğu hizmetlerle tarihin inkâr edilemeyecek gerçeklerini ortaya koymuştur. Bütün bunlar i-man işidir.

Mademki biz bunlara inanıyoruz öyle ise, Kur'ân'ın değişmediğine herkesten çok biz Alevîlerin inanması gerekir. Çünkü Alevîler Hz. Ali'nin, Ehl-i Beyt'in dostudurlar. Hz. Ali ve Ehl-i Beyt ise Kur'ân'ın korunması için Allah'ın vasıtalarıdırlar. Onlar Kur'ân ile, Kur'ân da onlar ile beraberdir.