Ioan. De salas, gvmielensis, e provincia castellana, societatis iesv
Yüklə 18,48 Mb.
|
|
nem, nisi priùs ad Regem deferanturr, vt videat, an aliquid contineant quod ipsi non probetur, in quo, inquit Vazq. manifestè statuitur, tales ordinationes si-
naturali dicendũ esse: nam facultas cōdendi leges, vt ait D. Th. q. 90. ar. 3. aut est totius multitudinis, aut habentis vicem totius multitudinis: quod ita intelligendum est, vt multitudo seu ciuitas, quę nō habet supremam iurisdictionẽ, quia sub alicuius potestate est, non habeat hāc auctoritatẽ. Sed illā transtulerit in supremũ Principem: quod si aliqua ciuitas sub aliquo supremo capite constituta, ha- bet facultatem cōdendi ius particulare, id erit so- lùm ex concessione Principis, & tale ius dicetur municipale. Hanc autem facultatem habebit iuxta mensuram concessionis. Ratio, inquit, est manife- sta: nam perpetuo præcepto imperare toti multi- tudini, pertinet ad supremam potestatem, hæc autem non est penes ciuitatem, quando illa sub alicuius principis Imperio constituta est, veluti contrà, oppida, quæ sub potestate ciuitatis constituta sunt, non habent potestatem condendi sibi leges, nisi ex cōcessione ciuitatis, vt docet idẽ Siluester. An verò hāc facultatem acceperint ciui- tates, & oppida Imperij ab Imperatoribus, res fa- cti est, ex legibus tamen allegatis id nulla ratione colligere licet. Nam in illa l. omnes populi ff. de iust. & iure, ius proprium ciuitatis non dicitur id, quod Marcus Burgensis appellauit municipale, di- stinctum à iure communi totius regni; sed dicitur ius proprium, id est, non commune omnium gen- tium, idemque omnino, & nihil aliud habetur in- stit. de iure nat. gent. & ciuili §. 1. & 2. Hæc est sen- tentia Vazquez, quæ confirmari potest: quia ciui- tates non possunt imponere pœnam violantibus eorum statuta, vt cum Iasone dixit Gregorius Lo- pez suprà: ergo nec facere statuta obligantia: nam qui potest suis præceptis obligare, potest trans- gressores punire. ------------------------------------------------------------ An existentes in peccato mortali etiam infidelitatis, leges ciuiles ferre possint. ca. 4. & in dialogo inscripto, defensoriũ pacis, dixit, Principes infideles, vel ini- quos, eo ipso amittere totum suum do- minium, & iurisdictionem. Eodem tempore idem tenuit Ioannes Vvicleph, qui in Concilio Con- stantiensi ses. 8. ar. 4. dixisse fertur. Si Episcopus, vel
ciuilem, sub dubio relinquit, sed potestatem spiritualem à Christo manentem Papæ præscito, aut malo denegat. Sed ar. 15. ait, nullus est Dominus ciuilis, nullus est Prælatus, nullus est Episcopus, dum est in peccato mortali, & art. 17. populares possunt ad suum arbitrium dominos delinquentes corrigere. Eundem errorem tenuit Ioannes Huss. vt patet ex Cōcilio Constātiensi. ses. 15. ar. 8. 20. 22. & 30. & Valdenses teste Castro. 12. contra hæreses, verbo potestas, & Hæretici illi, quorũ meminit Bernardus serm. 66.<-P> @@0@ @@1@ & Apostolicos nominabant. Asserebant enim, te- ste Bernardo ibi Apostolici, id est, pontifices (qui etiā in nostris litaniis domini Apostolici dicũtur) Archiepiscopi, Episcopi, & Presbyteri peccatores sũt, ac per hoc nec dandis, nec accipiendis idonei sacramentis. Qui hęretici nō solùm potestatẽ iurisdictionis; sed etiam iurisdictionẽ, vel vsum ordinis, & alia quæ- dam, vt ex dictis constat, peccatoribus adimebant. Suadetur primò, quia potestas legislatiua ordina- tur ad bonum cōmune: cui valde contraria est ini- quitas principum. Vnde Saul statim ac Deo displi- cere cępit, regno priuatus est 1. Reg. 15. ver. 23. pro eo quòd abiecisti sermonẽ Domini, abiecit te Deus, ne sis Rex, & Oseæ 8. ver. 4. ipsi regnauerũt, & non ex me: principes extiterunt, & non cognoui, argentum suum & aurum suum fecerunt sibi idola, vt interirent: quasi di- cat, regnauerunt; sed non ex legitima potestate: quia cùm mali essent, ego non dabam eis potesta- tem, & non est potestas nisi à me, vt Rom. 13. vers. 11. non est potestas nisi à Deo. Hinc etiam Eccles. 10. ver. 8. dicitur, regnũ à gente in gentes trāsferet propter iniustitias, & iniurias, & contumelias, & diuersos dolos. Secundò, suadetur ex Clem. li. 2. const. Apost. c. 8. vbi dicitur, nec enim Rex impius, est vtique Rex; sed
Tertiò, quia non expedit, vt potestatem legisla- tiuam conferat Deus inimicis suis, & legum sua- rum transgressoribus. Quartò, quia omne dominium iurisdictionis fundatur in ratione imaginis, & similitudinis: nā Genes. 1. ver. 26. dicitur, faciamus hominem ad imagi-
ratione, nā ea consistit in gratia, & charitate: Ergo. Quintò, quia qui conspitat contra principem terrenum, pœna capitis, & omnium bonorũ con- fiscatione punitur, l. quisque in principio C. ad l. Iuliam majestatis, & auth. vt nulli iudicum §. 1. coll. 9. & similiter, qui Deum grauiter offendit, omnis dominij priuatione punitur. Catholica tamen sententia est, peccatores do- minium iurisdictionis ad ferendas leges, & ad alia habere, & retinete posse: Gersō tract. de vita spiri. lect. 3. Almainus 4. dis. 15. q. 2. Victoria relect. 5. de Indis. p. 1. nu. 5. & rele. de potest. ciuil. nu. 9. Molina tract. 2. de iust. disp. 27. in fin. & disp. 19. Bellarm. 3. de laicis c. 8. Castro illo verbo, potestas, Vualdẽ- sis 2. doctrinalis ar. c. 81. Toletus Rom. 13. anno. 3. Conciliũ Constātiense suprà, confirmatũ à Marti- no 5. in Bulla posita immediatè post ipsũ cōciliũ. Probatur primò, ex Iob 34. ver. 18. qui dicit Regi, 26. ver. 6. & nunc itaque ego dedi omnes terras istas in manu Nabuchodonozor Regis Babylonis serui mei, & vers. 7. & seruient ei omnes gentes, & filio eius, & filio filij eius, donec veniat tempus, &c. Constat autem Nabuchodonozor, filios, & nepotes ipsius fuisse idololatria, aliisq; multis peccatis infectos, vide Daniel. 4. & 5. & specialiter expende id Da- niel. 2. v. 37. quod dicit Nabuchodonosori, Tu Rex
liquet, qui numquam à Prophetis, vt tyranni vel illegitimi Principes reprehenduntur, & Rom. 13. & 1. Pet. 2. Apostoli docent, Regum potestatẽ esse à Deo, & illis esse obediendum: quo tempore om- nes Regeserant peccatores, & infideles, & Ioseph. Gen. 47. fecit terram Ægypti tributariā Pharaoni infideli, & Dauid, ac Salomon, qui aliquando gra- uiter peccauerunt, non sunt priuati regno, nec eo- rum successores: vnde Gen. 49. ver. 10. Non aufere- tur sceptrum de Iuda, nec Dux de femore eius, donec ve- niat qui mittendus est: & Matth. 23. vers. 2. Super Ca- thedram Moysi sederunt Scribæ, & Pharisei, omnia quæcumque dixerint vobis, seruate, & facite, secundùm verò opera eorum nolite facere, dicunt enim, & non fa- ciunt: & Ioan. 6. ver. 70. Nonne ego vos duodecim ele- gi, & vnus ex vobis diabolus est? &c. 11. v. 51. Caiphas cum esset Pontifex anni illius, prophetauit: 1. Pet. 2. v. 8. Serui subditi estote in omni timore dominis, non tantùm bonis, & modestis: sed etiam discolis: & Trident. sess. 7. can. 10. ait, si quis dixerit, ministrum in peccato mor- tali existentem, modò omnia essentialia, quæ ad sacra- mentum conficiendum, aut consecrandum pertinent, ser- uauerit, non conficere, aut conferre sacramentum, ana- thema sit, & sess. 14. can. 10. si quis dixerit sacerdotes, qui in peccato mortali sunt, potestatem ligandi & sol- uendi non habere, anathema sit. Hoc ipsum tradidere Anaclet. ep. 3. refertur c. ex merito, 6. q. 1. Euaristus c. non est de plebe 2. q. 7. Greg. c. non nocet, q. 1. Hieron. c. aut alter, 8. q. 1. Aug. c. Christum, 1. q. 1. & 5. ciuit. c. 21. ait, Deum dare regna terrena piis, & impiis, sicut ei placet, & infrà. Qui dedit Mario, ipse & Cæsari, qui Augusto, Imperatorem agnoscit, & veneratur, reprehendit tamen ob Innocentium interfectionem Thessalo- nicæ factā, & de Saul ait, & si Rex erat: peccaret ta- men, si occideret innocẽtem, & in apologia Dauid. c. 2. ille (inquit) Rex tātus, ac potens, ne exiguo quidem mo- mento manere penes se delicta passus est conscientiæ: &c. 4. peccauit Dauid, vt solent Reges: sed pœnitentiā gessit, fleuit, ingemuit, quod non solent Reges. Anastasius Ni- cenus tom. 6. bibliot. veteris edit. q. 15. in scriptu- ram, hanc ex instituto quæstionem discutit. Cùm
positissimis illustrat, subiungitq́ue. Qamobrẽ quan- do videris indignum aliquem, & sceleratũ Regem, aut Principem, aut Magistratum, aut Episcopum, ne mire- ris: nec Dei accuses prouidẽtiam: sed disce, & crede quòd propter nostras iniquitates tradimur eiusmodi tyran- nis, & ne sic quidem à malis abstinemus. Iren. lib. 5. c. 24. varios constituens dandi reges fines, inquit. Quidam illorum ad correctionem, & vtilitatem sub- @@0@ @@1@ strat, Deum interdum permittere, vt impij legiti- mum imperium obe$unclearineant. Vide etiam Gregoriũ 18. mor. cap. 3. Bernardum suprà, doctè de hac re disserentes. Secundò probatur ratione: quia potestas politi- ca est purè naturalis, vnde esset in puris naturali- bus: ergo non pendet à gratia, charitate, vel fide, qu ęin eo statu non essent. Dices, licet hęc non re- quirantur per se, & in omni statu: requiri tamen per accidens, & in statu naturæ lapsæ, in quo non potest homo carere peccato, nisi habeat fidem, & gratiam: peccatum autem reddit incapacem huius potestatis: contra, quia in statu puræ naturæ ele- ctio peccatorum ad regnum valida esset, & per peccatum non amitteretur. Ergo idem dicendum est in præsenti statu, præsertim si peccatum sit ori- ginale tantùm, seu aliena culpa contractum: hoc enim sicut non meretur priuationem subitam bo- norum naturalium, imò nec fortunæ: ita non me- retur priuationem huius potestatis: imò sicut nec Deus, nec homines priuant aliis bonis statim ob quodlibet peccatum mortale: ita nec potesta- te ista. Alioqui etiam dici posset de veniali. Item fides non amittitur per quodlibet mortale, vt di- finitur in Tridentino sess. 6. can. 27. & 28. & idem est de spe: ergo idem dicendum de iurisdictione politica, aut Ecclesiastica, quæ non magis, sed mi- nùs pugnant cum peccato mortali. Item qui est in aliquo peccato mortali, præsertim interno, vel oc- culto, vel habituali tantùm, sine vllo malo propo- sito formali, vel virtuali, potest esse valdè vtilis ad regendum alios, & simpliciter vtilior reliquis, vt si cæteri careant scientia, vel experientia, & aliis eiusmodi requisitis: ergo non expedit, vt talis sit incapax suscipiendæ, vel retinendæ iurisdictionis, & potestatis legislatiuæ, aut gubernatiuæ, præser- tim in actu primo, siue vsu, sicut est in illo, qui iure hæreditario regnum obtinuit ante vsum ra- tionis, vel ad tempus in amentiam incidit, & in similibus. Alioqui quotidie essent reges mutandi, quia quotidie committerentur peccata: quod ma- ximum esset inconueniens, præsertim cùm idem dicendum esset de magistratibus: sequeretur etiam puerum, cuius pater defunctus esset, antequam ip- se baptizaretur, non posse regnum obtinere iure hæreditario, propter originale peccatum: hoc est absurdum: ergo peccatum non reddit hominem incapacem huius potestatis quoad fieri: ergo nec quoad conseruari; quod minorem requirit apritu- dinem in subiecto. Item dominium rerum externarum non funda- tur in gratia, aut carentia peccati: sed in pura natu- ra facta ad imaginem Dei, ratione cuius dicitur Genes. 1. dominamini piscibus maris, &c. Ergo nec dominium iurisdictionis fundatur in gratia, vel carentia peccati. Ad hæc, cùm gratia, & iustitia sit occultissima, & nemo de se, aut de alio sciat, an sit verè iustus, vt patet ex Tridentino, sess. 6. cap. 9. si hæc essent dominiorum tituli, nullum dominium esset certũ, ex quo nascerentur mirabiles confusiones, pertur- bationes, scrupuli, & scandala inter homines. Præ- terea, nullo iure lata est sententia priuationis ipso facto contra reges vel alios iniquos superiores, nec esset cōueniens, quia infinita perturbatio quo- tidie nasceretur in Rep. & omnes subditi facilè<-P>@@
nullus vellet principatum, aut magistratum acce- ptare, quem tam facilè posset amittere. Item vel Rex alioqui prauus in sui muneris executione ser- uat honestatem, & tunc formaliter, & in quātùm Rex, iniustus, aut prauus non est, sed materialiter tantùm, & malitia se habet merè concomitanter, nec refert ad hanc potestatem: vel in suo munere iniustitiam exercet, & tunc leges, & præceptæ nō obligāt, nec subditi illis tenentur: ergo non est in- conueniens in eo esse Regiam potestatem: & idẽ est de aliis principibus, magistratibus, &c. Cùm tamen ex opposito sequantur magna incommoda: sacramenta redduntur incerta; totus ordo Eccle- siasticus, hierarchicus, politicúsq; euertitur, Resp. labefactatur, & perturbatur, iniuriæ, proditiones, periuria, & inuasiones emergunt. Ex dictis constat, stando in iure diuino, hāc po- testatem perseuerare in infideli, non solùm respe- ctu aliorum infidelium; sed etiam fidelium, qui aliàs iusto titulo subditi eorum sunt. Nam de his regibus loquuntur Apostoli locis citatis, & dicũt, illis esse obediendum, non solùm propter iram, sed
veros Reges: nec esset expediens, iure diuino fide- les statim liberari ab obedientia infidelium: quia tale ius noceret fidei propagationi, & conserua- tioni. Nam plurima scandala sequerentur, nec re- ges infideles permitterent subditos ad fidem con- uerti, & in eodem populo essent plures supremi principes temporales, vel fideles manerent sine principe. Ius autem ecclesiasticum de hac re nulli- bi inuenitur: ergo nullo iure infideles amittunt dominium infidelium vel fidelium, vt etiam do- cent D. Thomas & alij 2. 2. qu. 10. art. 10. vbi Va lentia pun. 8. & colligitur ex Augustino 19. ciuit. cap. 17. dicente, celestes ciues, id est, Christianos, & bonos obtemperare legibus terrenæ ciuitatis, id est, malo- rum & improborum. Confirmatur, quia in infideles non baptizatos Ecclesia nullam habet iurisdictio- nem: ideo nec potest illos punire, nec regnis pri- uare, nisi aliquando iure belli: sed quamdiu eos nō priuaret, retinerẽt suam potestatem. In baptizatos autem fideles Ecclesia habet directam potestatem spiritualem, & in pœnam hæresis posset eos ex- communicare, & illis alias pœnas imponere: ha- ctenus autem eam potestatem nō exercuit saltem ipso facto, nec abstulit ab eis retentionem, & vsum legislatiuę potestatis, imò nec ab illa deiici à sæcu- laribus possunt, donec per sententiam ecclesiasti- cam eorum delictum declaretur, iuxta cap. cum secundùm leges, de hæreticis, in 6. vt latiùs infra disp. de lege pœnali, & 2. 2. in materia de fide, vbi Bannes, & alij. Ad primum argumentum pro hæreticis factũ, Respondeo, multò maiora incommoda sequi, si iurisdictio pẽdeat ex fide, vel bonis moribus prin- cipis, vt ostendi. Quocirca, licet aliquando pecca- tor mereatur regno priuari: tamen quamdiu est, suum regnum possidet, & in regno viuit, verè Rex perseuerat, & ita cōtigit in Saüle, donec Deo per- mittente occisus fuit, & propter eius inobedien- tiam regnum ad eius posteros non peruenit: quo pacto aliqui intelligunt sententiā Dei, qua ipsum regno priuauit. Solet enim Scriptura quod filiis euenturum est, ipsorum parentibus prænunciare, ac si ipsis esset euenturum, vt constat ex Genes. 27. ver. 29. Esto dominus fratrum tuorum, & incuruentur<-P> @@0@ @@1@ & fratrum impletum est. Constat etiam ex bene- dictionibus patriarcharum Genes. 49. vide deni- que 1. Reg. 2. vers. 32. virum Dei ad Heli summum Sacerdotem, & iudicem politicum Hebræorum, dicentem, & videbis æmulum tuum in templo in vni- uersis prosperis Israël: cùm tamen Heli nullũ æmu- lum habuerit, sed filij eius. Quod verò illa inter- pretatio germana sit, præter cætera confirmant verba illa Samuelis ad Saülem 1. Reg. 13. vers. 13. Stulte egisti, nec custodisti mandata domini Dei tui, quæ præcepit tibi, quod si non fecisses, iam nunc præparasset Yüklə 18,48 Mb. Dostları ilə paylaş:
|