|
19. a
Deus nihil potest facere nisi conuenienter quan-
tum ad substantiam, tempus, modum, &c.
577. b
Deus potest absoluta potentia non obstantibus
quibuscumque peccatis huius vitæ homines
beare. 92. e
Deus non potest dare facultatem blasphemandi
se, &c. 88. e
Deus illuminat homines per Angelos, & instruit
homines per homines. 576. a
Deus numquam bis punit. 369. e
Deus non potest alteri concedere facultatem in-
ducendi alium ad malum. 89. b
Deus quomodo dispenset in matrimonio, & voto.
94. d, e
Deus potest in sua lege dispensare. 627. e
Deus solus potest dare potestatem legislatiuam, &
gubernatiuam. 114. a
Deus cur Romanis Monarchiam dederit. 135. c
Deum honorat qui implet præceptum, & qui vio-
lat inhonorat. 13. d
Deus est qui piis & impiis regna dat. 121. a.
137. c
Deus cur det regnum impiis. 140. d
Deus aliquando in pœnam peccati aliquos regno
priuat. 139. e
Deus non obligat principem ad seruandas pro-
prias leges. 308. d, e, & seq.
Deus innocentem omnino morti tradere potest.
85. d
Dei iudicium est. 107. c
Deus non contemnitur per veniale peccatum,
etiamsi ex certa scientia, & voluntate fiat. 238. a
Deo soli subditur homo quoad actus internos.
208. e
Deus elegit in regem Saül. 107. c. Dauid, &c. ibid.
Deus dedit hominibus iura humana per Impera-
tores, & Reges sæculi. 99. d
Deus præfecturam Ecclesiasticam posuit. 108. c
Deus distinxit actus, officia, &c. Pontificis & Im-
peratoris. 122. b
Deus confert episcopis iurisdictionem. 159. b
Deus quo iure mandarit occidi Isaac. 85. e
Deus peculiarem curam habuit tribus Iuda, & do-
mus Dauid. 577. b
Deum qui serio in testem adducit, tenetur verum
dicere. 15. b @@
Deo soli subiacent Beati omnes. 106. d
de Deo vilem æstimationem nemo habet. 240. b, c
Dei imago ad quam factus est homo, quę sit. 140. e
Deus obiectum Theologiæ. 2.
Dij gentium vnde conuincantur esse falsi. 93. c
Deorum plurium cultus quænam incommoda at-
tulerit. 99. c
Diabolus pater mendacij est, & inuentor. 95. a
Diaconus rem sacram faciens, non potest ad sa-
cerdotis officium promoueri. 373. d
Diaconi electi ab Apostolis ex septuaginta duo-
bus discipulis, non fuerunt sacerdotes. 155. b
Diaconi instituti ab Apostolis. 156. b
Diaconorum ordo primò ab Apostolis excogita-
tus. 157. b
Diœceses diuiserunt Apostoli. 189. b
Diœcesis constituimur membrum per domici-
lium. 304. c
Dicta Sanctorum decreto Gratiani inserta qualem
vim habeant. 170. c
Dicens de vno, de alio negare videtur. 553. a
Dictum à sententia, siue verbum ab intellectu. 551. e
Dicta Gratiani non habent vim legis. 170. c
Dictamen diuinæ rationis est lex. 9. e
Dictamen diuinum non distinguitur à voluntate
diuina. 64. e
Dictamen diuinum quomodo non sit lex, & quo-
modo nostrum sit. 12. d
Dictamen commune tribus personis Trinitatis
est lex æterna. 33. b
Dictamen suum falsum facere non potest Deus.
91. c
Dictamen, quo Deus iudicat se teneri ad nō men-
tiendum, necessatiò est in Deo. 97. a
Dictamen rationis formaliter est lex naturæ. 72. a
Dictamen rationis quid requirat. 11. d, e
in Dictamine rationis consistit lex naturalis. 10. e
Dictamen nostrum diuino conforme. 9. e
Dictare quid sit apud Grammaticos. 26. b
Dictare & scribere sunt diuersa & differunt. 26. e
Dictio, tunc, denotat extremitatem temporis.
26. d
Digesta seu Pandectæ, quid. 47. a
Dignitatis nomẽ absolutè prolatum stat pro prin-
cipaliori. 547. d
Dilectionis fraternæ præceptum Christus vocat
suum. 622. a
Dilectus dicitur esse intentionaliler in diligente.
623. d
Disciplina quid sit. 103. e
Disciplina Dei lex. 9. a
Discipuli septuaginta non fuerunt sacerdotes,
nec vllum ordinem habuerunt, aut iurisdictio-
nem. 157. c
Discipulis septuaginta duobus nullam potestatem
legislatiuam dedit Christus. 154. e
Discretionis rempus solet esse septennium. 360. c
Disiunctiuæ particulæ munus. 553. b
Disiunctiuæ sumuntur aliquando pro copulati-
uis, & contra. 553. d, e
in Disiunctiuis sufficit vnam partem esse veram,
si sint affirmatiua, in negatiuis debet esse vtra-
que. 553. c
Dispensandi iustæ causæ, quæ, & quàm variæ. 532.
c, d, & seq.
Dispensandi potestas duplex. 51$unclear0, c
Dispensandi facultas qua conditione detur.
517. c
@@0@
@@1@Index rerum, & materiarum.
Dispensandi potestas potest consuetudine pręseri-
bi. 513. c
Dispensandi potestas quando sit latè interpretan-
da, & quando non. 540. a, b, c, d
Dispensandi potestas quando commissarij morte
finiatur, vel non. 547. d, e
dispensandi potestas quando expiret. 511. e
dispensare quid sit propriè. 94. e
dispensare est verè, & realiter eximere ab obliga-
tione legis. 525. c
dispensare nemo poterat olim in lege veteri.
591. a
dispensare in lege naturę cur non possit Deus. 90. a
dispensare non potest Deus propriè in vllo præce-
to naturali. 88. c
dispensari non potest iure gentium, nisi à toto ge-
nere humano. 40. e
dispensare in iure gentium non possunt reges.
40. e
dispensare in iure gentium quomodo tota Resp.
humana possit. 92. e
dispensare in iure communi in quibus casibus
possit Episcopus. 513. d, e, & seq.
dispensare in iure canonico potest Pontifex. 509. e
dispensari non potest in legibus sine sufficienti
causa. 523. a
dispensare in triplici genere rerum potest Episco-
pus in iure ciuili. 514. b
dispensare quis possit, si per errorem vnus ordi-
narius ponatur pro alio. 547. c
Dispensare secum potest princeps. 510. a
dispensare secum qui possint. 541. b, c, & seq.
dispensare secum potest Prælatus quoties potest
cum aliis. 542. b, c, d
dispensare secum cum aliis potest, qui legem cum
aliis condidit. 542. b
dispensare secum in lege propria, propriè nemo
potest. 541. e
dispensare secum potest Episcopus, quoties potest
cum subditis. 520. e
dispensare in Concilio Tridentino non poterit
congregatio Cardinalium. 566. a
dispensare in constitutionibus quas iureiurando
firmauerit, an possit Episcopus. 520. d
dispensare quando teneatur superior. 530. d, e
dispensare non potest inferior in lege superioris
in iure positiuo. 40. b
dispensare potest Episcopus si non determinetur
à quo. 513. e
dispensare in propriis legibus potest princeps qui-
libet. 509. e
dispensare in propria lege princeps potest ad libi-
tum. 522. b
dispensare non potest Episcopus, aut alius inferior
in legibus Papæ, nisi in casibus ab eo concessis.
512. a
dispensare quando possit Episcopus cum illo cui
negauit Pontifex dispensationem. 542. b, c, d, e
dispensare sine causa aditus ad transgrediendum
leges. 524. b
dispensandi commissio quando sit realis, vel per-
sonalis. 547. e, & seq.
dispensare in matrimonium dirimentibus impe-
dimentis potest Episcopus in extrema necessi-
tate partium, nec tenetur earum pauperiem
supplere. 515. b, c. sic potest in dubio declarare
non indigere, aut dispensare. ibid. d, e @@
Dispensare in voto quid sit. 513. c
dispensans cum vno, & non cum alio non est sem-
per acceptator personarum. 531. a, b
dispensatio quid sit. 88. e. 509. e
dispensatio quid, & quis dicatur dispensator. 505.
b, c, & seq.
dispensatio nihil aliud est, nisi declaratio, seu in-
terpretatio in casu dubio. 505. d
dispensatio quid propriè. 506. c, d
dispensatio diuiditur in dispensationem voti, iu-
ramenti, & legis. 507. d, & irregularitatis, quæ
diuiditur in plenam, semiplenam, pleniorem, &
plenissimam. ibid. e. in expressam, & tacitam.
508. d. in licitam, & illicitam. 509. b. in debitam,
prohibitam, & permissam. ibid. d
dispensatio vocatur aliquando in iure gratia. 531.
c. interdum indulgentia. ibid. ac misericordia.
ibid.
dispensatio est actus iurisdictionis. 510. e
dispensatio duplex, altera ex gratia, altera ex iusti-
tia. 523. c
dispensationis variæ diuisiones. 507. d, e, & seq.
dispensatio stricti iuris quæ. 508. d, e
dispensatio impropria quæ. 541. a
dispensatio in quo differat à permissione. 507. b.
item ab absolutione, ibid. & à facultate ibid. d
item à priuilegio. ibid. a
dispensatio & permissio in quo differant. 507. b
dispensatio, interpretatio, irritatio, & abrogatio
legis in quibus differant. 505. d
dispensatio, irritatio, &c. in voto non derogant iu-
ri naturali. 84. a
dispensatio requirit causam, priuilegium non.
443. c
dispensatio non cadit in ius naturale. 40. b
dispensatio potest cadere in ius gentium. 510. a, b
dispensatio à quo fiat. 206. c
dispensatio ab vtro possit fieri, si sint duo vicarij.
547. d, e
dispensatio quomodo fiat. 539. a, b, c, d, e
dispensationis iurisdictio dupliciter potest dele-
gari. 511. d
dispensationis in foro externo executio commit-
titur Officiali. 539. a
dispensationis effectus quis. 507. a
dispensatione lex vulneratur. 507. d
in dispensationibus quomodo procedere debeat
confessarius. 539. a, b
dispensatio in voto quomodo fiat. 94. d
dispensationes quinam possint exequi. 539.
d, e
in dispensationibus clausulæ apponi solitæ. 539.
a, b, c, d
dispensationis nulla est præscripta forma ver-
borum in iure, quæ sit de substantia eius.
535. e
dispensatio non requirit certam formam verbo-
rum, nec verba. 534. b. 535. d
dispensationis vulnus legis scissura. 526. d. e
dispensationes debent impendi omninò gratis.
540. b
dispensationem confert patientia, & taciturnitas
superioris. 535. c, d
dispensatio Dei in matrimonio & voto quid sit.
94. d, e
dispensatio vera legis respectu quorum sit.
542. a
@@0@
@@1@Index rerum & materiarum.
Dispensitio conditionalis nihil operatur condi-
tione deficiente. 384. b
Dispensatio non extenditur ad casus similes.
588. b
Dispensatio potest extendi de casu ad casum. 538.
a, & quando, aut in quibus casibus ibid. a, b, &
seqq.
Dispensatio potest concedi in inuitum. 510. e
Dispensatio tacita Papæ, vel alterius Prælati in iu-
ramentis & votis, valida est. 535. a
Dispensatio tacita quando sit præsumenda in su-
periores. 508. a, b, & seq.
Dispensatio quando sit debita. 531. b, c, d, e
Dispensatio difficilior quàm absolutio. 512. d
Dispensatio concedi non potest, nisi ex causa legi-
tima. 505. d
Dispensatio debet fieri cum causæ cognitione.
533. b, c
Dispensatio quando sit cum causæ cognitione.
535. a, b
Dispensationis satis magna causa est conciliare si-
bi animos principum. 525, e
Dispensatio sine causa, quid, & quot incommoda
afferat. 522. e, & seq.
Dispensatio potest fieri sine causæ cognitione. si
causa esset manifesta dispensanti. 533. d
Dispensatio tacita sine causæ cognitione valet,
etiam in lege superioris. 534. d, e, & seq. 535. c
Dispensatio potest manere absque causa, quia ad
nihil obligat. 530. d
Dispensatio quanta cautione sit facienda in lege
superioris. 509. b, c
Dispensatio deficiente causa debet reuocari, alio-
qui semper durabit. 530. a, b, c
Dispensatio non est semper debita existente iusta
causa. 531. c
pro Dispensatione si quis accipiat aliquid peccat
mortaliter, & est excommunicatus. 540, c
Dispensatio est concedenda ad vitandum scanda-
lum, aut aliud malum commune. 531. c, d
Dispensationem quis possit reuocare. 533. a b
Dispensatio in lege superioris si sine causa fiat ir-
rita est. 40. b
Dispensatione data ab inferiore in lege superioris
sine causæ cognitione potest quis vti sine pec-
cato. 534. b, c
Dispensationem si negauerit alicui Episcopus, &
ille obtinuerit à Pontifice facultatem, potest ni-
hilominus illam adhuc accipere ab Episcopo.
543. a
Dispensatio cessante sine dispẽsantis manet. 530. c
Dispensationis impetratio sine mandato valida est
543. d. si acceptetur. ibid, e
Dispensatio finitur morte eius cum quo dispen-
satur: item per non vsum decennalem, ac ali-
quando primo actu. 549. c, d, & seqq.
Dispensatio data cum aliqua limitatione determi-
nante beneplacitum concedentis, extinguitur
eius morte. 548. c
Dispensatio gratis data potest à dante vel eius suc-
cessore sine causa reuocari. 548. b. c
Dispensatio redditur subreptitia per suppressio-
nem qualitatis quam iura exprimi specialiter
iubent. 545. a, d
Dispensatio irregularitatis ex homicidio præsbi-
teri non est subreptitia, si taceatur circumstan-
stantia sacerdotij. 546. c @@
Dispensatio valet sine causæ cognitione. si dispen-
sans sit princeps supremus. 532. e
Dispensatio in voto & iuramento data sine causa
nulla est. 516. a
Dispensatio obtenta cum iusta causa quæ postea
cessauit, an sit semper valida. 528. d, c, & seq.
resoluitur. 529. a
Dispensatio qua veri suppressione reddatur inuti-
lis. 544. a, b, d
Dispensatio sine causa quando sit peccatum &
quale. 524. b, c, d, & seq.
Dispensatio quotupliciter possit esse nulla. 509. b, c
Dispensatio sine voluntate dispensantis valida nō
est. 534. e
Dispensatio est subreptitia cùm quis vouit se per-
seueratutum, & solùm expressit se vouisse reli-
gionem. 546. d
Dispensatio in propria lege, licet sine causa fiat,
valida est. 40. b
Dispensatio in propria lege prohibita est iure di-
uino, sed non irrita. 519. a, b
Dispensatio in propria lege vel inferioris data si-
ne causa valida est. 517. e, & seqq.
Dispensatio inferioris in lege superioris est irrita
si causa legitima desit. 516. d, e. exceptis certis
casibus. ibid. b, c, d
Dispensatio facta ab inferiore sine causæ cogni-
tione in iis in quibus potest, valida est, donec
reuocetur. 533. e, & a, b
Dispensatio inferioris, vt Episcopi facta sine causa
in propriis legibus valida est. 519. e. nisi in qui-
busdam casibus. 520. b, c, d
Dispensatio circa legem superioris ab inferiori
habente facultatem vt possit fieri debet esse iu-
sta causa. 549. a, b
Dispensationem petens sine causa ab aliquo in le-
ge alterius superioris, peccat mortaliter. 525. a
Dispensatio Papæ in iure humano sine causæ co-
gnitione valida est. 533. e
Dispensatione obtenta sine causa modò sit valida,
porest quis vti tuta conscientia. 526. b, c, &
seq.
Dispensatio in propria lege sine causa etiam à su-
premo principe, est peccatum. 522. b
Dispensatio Episcopi in legibus synodi diœcesanę
valida est. 520, c, d
Dispensatio in legibus synodi prouincialis facta
ab Archiepiscopo, sine causa valida non est. 521.
c, d. & seq.
Dispensatio si sit commissa vicario, vicarius non
potest dispensare Episcopus factus. 547. c, d
Dispensatio sine causa valida est. 448. e
Dispensatio quando sit nulla quoad perpetuita-
tem. 529. d
Dispensatio quando sit nulla & peccet dispensans
ex defectu causæ. 529. d, e
Dispensationem petens, procurans, & concedens
sine causa non peccant mortaliter. 526. d, e
Dispensationem petens sine causa quantum pec-
cet. 525. b, c
Dispensationem petens sine causa peccat, sed ma-
gis concedens. 525. a
Dispensatione data sine causa vtens quantum
peccet. 525. b, c. imò non peccat probabiliter.
5$unclear8. b
Dispensatio sine causa data vti, quando pecca-
tum, & quantum. 527. a, b, & seq.
@@0@
@@1@Index rerum & materiarum.
Dispationem petens in dubio de causæ iustitia,
quid agere debeat, vt fiat, securus. 527. a, b, &
seq.
Dispositionem quodnam inuoluntarium vitiet.
448. e
Dispensatio super cognatione valet, etiam tacito
eo quod se carnaliter cognouerunt. 544. c
Dispensatio cùm sit valida, quando quis petiit fa-
cultatem ad dispensandum cum alio in casu,
quem non expressit. 546. d, e
Dispensatio est valida quando non exprimitur id
quod nec ius, nec consuetudo, nec stylus præ-
scribit. 545. a
Dispensatio quomodo interpretanda. 453. a, b
Dispensatio strictè interpretanda. 536. a
Dispensatio est fauorabilis, & latè interpretanda.
511. b
Dispensatio toti religioni concessa latissimè est
interpretanda. 537. c, d
Dispensatio quando sit latè interpretanda. 536. a,
b, & seqq.
Dispensatio ad ordines quomodo interpretanda.
453. a. 455. e
Dispensator suspectus est in sua causa. 410. c
Dispensatus in ieiunio, & lacticiniis in vno terri-
torio, potest vbique vti tali dispensatione.
457. a
Dispensatum ne sit desperanda beatitudine cum
eo qui habuit reuelationem de sua damnatione.
93. b
Dispositione corruente per contrariam consuetu-
dinem, corruunt clausulæ in ea insertæ. 298. d
Disputatio super Concilia quæ prohibita. 564. e
Distractio quo iure prohibeatur. 203. c
Diuersa sunt cùm vnum sine altero stare possit.
564. b
Diuina essentia non est prior creatura vt possibili.
67. d
Diuina voluntas obligandi, quacumque ratione
innotescat, inducit obligationem. 287. b
Dostları ilə paylaş: |
