İŞİD-lə üz-üzə

On ikinci fəsil

Həma

Qısa müddətə məzuniyyətə getdim. Bu müddətdə bir əməliyyat baş tutdu və Fatimiyyundan iyirmi nəfər şəhadətə qovuşdu. Onların cəsədləri düşmənin nəzarəti altında olan ərazidə qaldı, əməliyyat da dayandırıldı.

Hamı şəhid cəsədlərindən ötrü narahat idi, amma əraziyə girmək mümkün deyildi. İyirmi yaşlı bir Fatimiyyun gənci oraya getmək üçün plan hazırladı. Axşam yerə uzandı, hər iki dəqiqədən bir 10-15 metr irəli sürünüb şəhidlərin cəsədlərinə çatdı. Düşmən tərəfdən elə görünürdü ki, o da bir cəsəddir. Əlindəki ipi bir-bir şəhidlərin ayaqlarına bağlayıb getdiyi kimi də geri qayıtdı və ipi çəkərək cəsədləri öz tərəfimizə keçirməyə müvəffəq oldu. Mən məzuniyyətdən qayıdanda şəhid cəsədlərinin gəldiyinə görə hamı sevinir və o gəncin cəsarətini alqışlayırdı.

Bir dəfə iclasda Əbu Hamidə dedim: “Mən daha əşya və ərzaq xidmətində işləmək istəmirəm. Lütfən, mənə başqa bir iş verin”.

Əbu Hamid dedi: “Həma vilayətində Seyid Həkimin rəhbərliyi altında bir batalyon yaratmışıq. Orada sənə ehtiyac var. Gedə bilərsən?”

Məmnuniyyətlə qəbul etdim. Qərara gəldik ki, dostlarımdan Rizvan və Bərati ilə birgə Həmaya gedək. Seyid Həkimin yanında olacağıma görə sevinirdim. Onun böyük hərbi təcrübəsi vardı, yeniyetməlikdən Əfqanıstan müharibələrində Məhəmməd (s) ordusunda Əbu Hamidin yanında vuruşmuşdu. Kompüter və elektron proqramlar sahəsində də çox savadlı idi, ilk ixtisası isə kəşfiyyat olmuşdu.

2014-cü ilin avqustu idi. Həmin günlərdə Məleyhə bölgəsi azad olundu, amma bu sevindirici xəbər Fatimiyyun uşaqlarından doqquz nəfərin şəhadət xəbəri ilə birgə gəldi. Silahlılar Məleyhədə hər tərəfdən Fatimiyyunun, Zeynəbiyyunun, iraqlıların və Hizbullahın hücumu altında idilər. Onlar qaçanda bizim uşaqlarımızdan doqquz nəfərin yerləşdiyi bir evlə rastlaşmış və var-gücləri ilə hücum edib onları öldürmüşdülər. Bundan sonra bütün Məleyhə bölgəsini boşaldıb getmişdilər, Dəməşq hava limanından ciddi təhdid də aradan qalxmışdı. Ondan öncə isə oradan hava limanını vura bilirdilər.

Həmaya getməzdən öncə eşitdiyimiz son acı xəbər Fatimiyyunun ruhanisi və dini-tərbiyəvi işlər üzrə komandir müavini Rzayinin şəhadəti oldu. O həmişə istəyirdi ki, döyüş yerinə getsin, amma icazə vermirdilər. Qərara gəlmişdilər ki, imkan daxilində dini-tərbiyəvi işlər üzrə məsul şəxslərdən şəhid verməyək. Ancaq heç kim onun qarşısını ala bilmirdi. Bir dəfə Şərqi Qutədə bir anbarın başına çıxmış, əmmaməsinə güllə dəymişdi. Əbu Hamid Fatimiyyunun fəaliyyətlərini lentə almaq üçün bir kamera almışdı. Rzayi Fatimiyyunun ilk könüllü jurnalisti kimi döyüş səhnələrini lentə alırdı. Məleyhədəki döyüş mövqelərinin birində video çəkərkən şəhadətə qovuşmuşdu.

Həma şəhərinin yaxınlığında, Zeynəlabidin adlı bir dağın başında ziyarətgah var. Deyilənə görə, İmam Səccad (ə) Şamdan qayıdanda bir gecə həmin dağın başında qalıb. O zaman xalq Əhli-beyti çox sevir, hətta imamı müdafiə məqsədilə qiyama hazırlaşırmış. Biz orada olanda isə Həma şəhəri şiə düşmənlərinin mərkəzi idi. Bu şəhərin əhalisi bizə nifrət edirdi və biz şəhərdə çox görünməməyə çalışırdıq.

Seyid Həkimin Həmadakı batalyonunun əşya və ərzaq xidmətinə dostlarımdan Seyid Əli Alimi adlı bir nəfər rəhbərlik edirdi. Onu kod adıyla “Əbu Səccad” çağırırdıq. Məni görüb çox sevindi, dedi ki, bu işdə təcrübəsi yoxdur və bu xidməti mən təhvil alım. Mən də dedim ki, birlikdə işləyərik.

Əbu Səccadla bir otaqda qalırdıq. Çox aktiv və enerjili idi, işlərini sürətlə görürdü. Sübh saat 6-dan sonra oyanıb otaqlarda gəzir, uşaqlara lazım olan hər bir şeyi gətirirdi. Çoxları kimi o da bir yerdə qərar tutub istirahət edə bilmirdi, hər an işləyirdi. Bəzən gecə saat 11-də məni yuxudan oyadırdı ki, gedək döyüş yerinə baş çəkək, görək uşaqların bir şeyə ehtiyacı var, yoxsa yox. Sürücülüyü bacarmadığına görə mən də razılaşırdım. Mərkəzi anbara gedəndə istədiyini almayınca qayıtmazdı. Çox yaxşı danışır, hamının diqqətini çəkə bilirdi. Əbu Hamid həmişə zarafata deyirdi ki, Əbu Səccadı Suriya ordusunun əşya xidmətinə buraxsaq, onlardan iki-üç maşın almayınca qayıtmaz. Axırda elə də oldu. Danışıq qabiliyyəti o qədər yüksək idi ki, bir dəfə bir suriyalı generalla günorta yeməyi təşkil etdi. Seyid Həkimlə mən də getdim. Əbu Səccad generalı istədiklərimizi verməyə razı saldı. Həmin görüşdən sonra Fatimiyyuna bir sursat anbarı və iki maşın verildi.

Biz o vaxta qədər Suriya ordusunun hərbi hissələrindən birinə yerləşmişdik. Əbu Səccadın məsləhətləşmələrindən sonra məsihilərin yaşadığı Mühərdə şəhərində bizə müstəqil bir düşərgə verdilər.

Həmadakı aşpazlar suriyalı idilər, bütün canlı qüvvəyə öz xörəklərindən bişirirdilər. Bizim uşaqlarımız isə yeyə bilmir, ac qalırdılar. Əbu Səccad buna görə narahat idi. O, şam yeməyinə verilən balıq konservindən başladı, aidiyyəti şəxslərlə danışdı ki, bizim döyüşçülərimizə həftədə iki dəfə sendviç versinlər. Razılaşdılar və bizdən yalnız bunun qəbzini istədilər.

Ərəblər arasında belə bir qayda vardı ki, komandirlərin xörəyi əsgərlərdən fərqli olurdu. Elə ilk gündə beş yüz xörəyin yanına on xörək qoyulmuş, sellofanın üstünə flomasterlə yazılmışdı: “Xüsusi”. Bu on xörəyi Fatimiyyun komandirləri üçün ayırmışdılar, plovla kartof yerinə, plovla ətdən ibarət idi. Seyid Həkim bunu biləndə mətbəxə gəlib sərt etirazını bildirdi, suriyalı aşpaza dedi: “Sən belə edəndə döyüşçüm mənim barəmdə nə fikirləşər?! Döyüşçünü bir kənara qoy, mən Allaha nə cavab verərəm?!”

Ertəsi gündən daha Fatimiyyun komandirləri üçün xüsusi yemək ayrılmadı, hamı eyni xörəkdən yedi.

Bir müddətdən sonra Əbu Səccad Fatimiyyunun mətbəxini ayıra bildi. Ondan sonra öz aşpazlarımız 300 Fatimiyyun döyüşçüsünə İran xörəkləri bişirməyə başladılar.

Suriya ordusu Həmada çox güclü idi. Dəməşqdə isə ordu komandirləri Fatimiyyunla öz səngərlərinin yan-yana olmasına çalışırdılar ki, əsgərləri baxıb ruhlansınlar, qaçmasınlar. Suriya ordusunun Həmadakı uzunmüddətli planı Murik şəhərini ələ keçirmək idi. Seyid Həkimlə birlikdə suriyalı generalla iclas keçirirdik, israr edirdik ki, Fatimiyyun həm hücumda iştirak etsin, həm də mövqelərin bərkidilməsində. Onlar isə razılaşmayıb deyirdilər: “Siz bacarmazsız. Gedin, əl-ayağımıza dolaşmayın”.

Əli Şarji də Həmada idi, zirehli bölükdə tank sürürdü. Suriyalı general onun barəsində o qədər eşitmişdi ki, bir dəfə şəxsən ön xəttə onun manevrlərini yaxından görməyə gəldi. Əli Şarji onda təsadüfən, bir dağın başında həssas bir nöqtədən düşmənə atəş açırdı.

Suriya ordusu Mühərdə bölgəsində ön xəttin bir hissəsini Fatimiyyuna verməyə razı oldu. Orada şəxsi heyət həmişə hazırlıqlı vəziyyətdə olurdu, bu səbəbdən hər 24 saatdan bir növbə dəyişirdi. Bu qüvvələrə Bərati başçılıq edirdi. Bizim istehkamımızın önündə geniş bir düzənlik vardı, hamı elə bilirdi ki, hədəfimizdə olduğuna görə düşmən bu açıq ərazidən bizə hücum edə bilməz.

Bir axşam Əbu Səccadla birgə arxadakı mövqedə idim. Birdən ratsiyadan səs-küy qopdu. Deyirdilər ki, düşmən qarşımızda hücuma hazırlaşır. Uşaqlara əmr verildi ki, hazır olun, hədəfdə olan kimi atəş açın. Bu vəziyyətdə yata bilməzdik. Qərara gəldik ki, döyüş yerinə gedək. Biz yaxınlaşdıqca atəş və partlayış səsləri də çoxalırdı. Mövqeyin yaxınlığında ratsiyadan düşmənin qələbə çaldığını bildirdilər. Bir-birinin ardınca atılan mərmilərə görə irəli getmək olmurdu. Maşını nisbətən hündür bir divarın arxasında saxladım. Divarın o tərəfinə bir neçə top mərmisi dəydi, ancaq o qədər möhkəm idi ki, bizə zərər toxunmadı. Seyid Həkim də maşınla gəlib həmin divarın arxasında dayandı. Ratsiyadan Bəratidən eşitdiyim son söz bu oldu: “Biz burda otuz nəfərik. Qalanını göndərdim”.

Məqsədi üç nəfər idi. Ratsiyadan danışanda söyləmək istədiyimiz rəqəmə bir sıfır artırırdıq ki, düşmən qulaq assa, çaşsın. Təxminən yarım saatdan sonra səs-küy yatdı və mövqeyə qədər qalan yolu piyada gedə bildik. Yolda uşaqların geri çəkildiyini görürdük. Təxminən səkkiz nəfər də itkin düşmüşdü. Səhərə qədər təyyarə bölgəni bombaladı. Çünki əl-Nüsrə cəbhəsi irəliləyir, Suriya ordusunun yerləşdiyi təpəni almağa çalışırdı. Axırda bacarmayıb geri çəkildilər və biz yenidən mövqeyimizə qayıtdıq.

İstehkamın arxasında hər şey alt-üst olmuşdu, yer qanla dolu idi. Şəhid Bəratinin və uşaqlardan iki nəfərin cəsədini gördük. Onları divarın önündə dayandırıb güllələmişdilər. İtkin düşmüş uşaqlardan hələ xəbər yox idi.

Həmin gecə geri çəkilmiş uşaqlar hadisə barədə dedilər:

– Biz torpaq istehkamın arxasında hazır vəziyyətdə dayanmışdıq. Birdən uzaqdan işıq gördük. Bir neçə zirehli maşının işıqları idi, hamısı bir vaxtda yandı və sürətlə bizə doğru gəlməyə başladı. Onlar 2 km-lik məsafəni çox tezliklə qət edib istehkama çatdılar. Hər maşından 15 nəfər endi və üz-üzə döyüş başlandı. Bərati cəld pulemyotun arxasına keçib atəş açmağa başladı. Tez-tez qışqırırdı ki, uşaqlar geri çəkilsinlər...

Seyid Həkim bunları eşidəndə başını yelləyib heyfsilənir və deyirdi: “Heyf! Çox qəfil yaxalandıq!”

Biz əsla düşünməzdik ki, düşmən bu qədər cürətlənib qarşıdan hücuma keçə bilər. Ehtimal verirdik ki, kənardakı kanaldan hücum edərlər. Orada pusqu da qurmuşduq. Bundan bildik ki, əl-Nüsrə cəbhəsinin çox peşəkar hərbçiləri var.

Bu hadisədən sonra Suriya ordusunun Fatimiyyunla rəftarı daha da yaxşılaşdı. Bizə iki maşın verdilər. Tapşırmışdılar ki, nə qədər sursat istəsək, versinlər. Hətta israrla bizim təmizlik işlərimizdən ötrü bir neçə nəfər ayırmaq istəyirdilər, amma biz razılaşmadıq.

Düzənlikdə itkin düşmüş uşaqlardan altısı düşərgəyə qayıtdı, iki nəfərdən isə hələ də xəbər yox idi. Onları tapmaq mənə tapşırıldı. Bir neçə saatdan sonra biri peyda oldu. Dalğın bir qoca idi. Dediyinə görə, həmin gecə əynində balon gödəkcə və başında qara papaqla yatmaq üçün uşaqlardan uzaqlaşıb. Bir nəfər təpiklə böyrünə vurub onu oyadıb. Qoca onun əl-Nüsrə cəbhəsindən olduğunu bilməyib. Qara paltar geyindiyinə, hava da qaranlıq olduğuna görə düşmən də onu özlərinki zənn edib. Qoca bir müddət onun ardınca gedib, axırda ketlərindən bilib ki, düşməndir. Yavaşca yolunu ayırıb istehkamın yanındakı kanala girib və oradan geriyə gəlib.

İkinci adamı tapmaqdan ötrü xəstəxanaya getdim. Yer və çarpayılar yaralılarla dolu idi. Bir-bir hamısına baxdım. Bir tibb bacısı dedi: “Bir nəfər var, farsca danışır. Bəlkə də sizin uşaqlardandır”. Onun yanına getdim. Vəziyyəti çox ağır idi, bədənində sağlam yer qalmamışdı. Palçıq üzünü örtmüşdü, ayırd edə bilmirdim. Tibb bacısına, “Mən bunu tanımıram” – deyib qayıtmaq istəyəndə şalvarımdan tutub dartdı. Başımı ağzına yaxınlaşdırdım. O vəziyyətdə adını söyləmək istəyirdi. Onda onu tanıdım. Sonralar mənə dedi ki, silahlılar hücum etməzdən öncə bir işdən ötrü uşaqlardan uzaqlaşıb, atışma və partlayış səslərini eşidəndə olduğu yerdə sığınacaq seçib, vəziyyət sakitləşəndən sonra isə qalxıb. Uzaqdan ona silah tuşlamış üç ərəb kişini görüb. Elə bilib ki, Suriya ordusundandırlar. Buna görə qışqırıb ki, mən Fatimiyyundanam. Onlar da atəş açıb sinəsindən vurublar. Mövqe ələ keçəndən sonra bizim təyyarələrimiz oranı bombardman edəndə Allah onu qorumuş, ancaq çoxlu torpaq və palçıq altında qalmışdı. Yalnız üzünün bir hissəsi torpaqdan bayırda qalıbmış. Ertəsi gün onu tapıb xəstəxanaya gətirmişdilər.

Bir ildən sonra Əbu Səccad həmin şəhərdə həmişəlik aramızdan getdi. Məzuniyyət vaxtı gəlmişdi. İşlərini sahmana salıb Dəməşq hava limanına getmək üçün paltarlarını geyinmişdi. Getməzdən öncə bilmişdi ki, uşaqların bir qrupu Həmada bir bölgəyə şəhidlərin cəsədlərini gətirməyə gedirlər. Tez özünü onlara yetirmişdi. Bu tapşırıqdan qayıtmayacağını bilsəydik, onunla yaxşıca vidalaşardıq. Uşaqlar yüngül bir döyüşlə şəhidlərin cəsədlərini gətirə bilmişdilər, qayıdanda isə Əbu Səccada güllə dəymişdi. Uşaqlar onun şəhadət anındakı məşhur gülüşünün şəklini çəkmişdilər. Bu şəkil uzun müddət Fatimiyyun döyüşçüləri arasında yayıldı.