İŞİD-lə üz-üzə

Birinci bölmə 
İran-Əfqanıstan yolunda  

---

 
7 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Birinci fəsil 
Qərarsızlıq
 
Mən 
1984-cü 
ilin 
martında 
İranda 
doğulmuşam,  amma  iranlı  sayılmıram.  Ata-
anam  təxminən  40  il  öncə  Əfqanıstandan  İrana 
mühacirət edib, ancaq onlar da iranlı sayılmırlar. 
Buna  görə  çox  sıxıntı  yaşayır,  hətta  atamın 
dializi 
üçün 
xəstəxanada 
da 
problemlə 
üzləşirdik.  Bu  çətinliklər  məni  çox  narahat 
edirdi; elə bir yerdə yaşamaq istəyirdim ki, oraya 
aid olum, xalqı və hökuməti məni öz həmvətəni 
bilsin. 

---

 
8 
Bütün  bunlarla  yanaşı,  İranı  sevirdim;  bu 
ölkədə doğulub böyümüşdüm, həyatımın bütün 
xatirələri  Məşhəd  şəhərinin  bir  məhəlləsində 
yaşanmışdı. 
Uşaqlıqda anam günortadan sonralar əlimdən 
tutub  bir-bir  qonşuları  və  xalalarımı  görməyə 
aparardı.  Biz  o  qonşularla  doğma  bacı-qardaş 
kimi  idik;  o  qədər  yaxın  idik  ki,  bir-birimizin 
evinə 
girib-çıxır, 
soyuducudan 
yemək 
götürürdük. 
Vətənimə  qarşı 
nə  qədər  xoş 
hisslər 
keçirirdimsə, bəzi məsələ və münasibətlərdən də 
bir  o  qədər  inciyirdim.  Buna  görə  də,  attestat 
alandan  sonra  Əfqanıstana  dönmək  qərarına 
gəldim. Valideynlərimsə razılıq vermirdilər. 
Attestat almadan öncə də Talibanla vuruşmaq 
üçün  Əfqanıstana  getməyə  çalışmış,  atamın  sərt 
etirazı ilə üzləşmişdim.  
Bircənd  şəhərində  əfqanıstanlı  könüllülərə 
Talibana  qarşı  vuruşmaq  üçün  təlim  keçir, 
Tacikistan  yolu  ilə  Məhəmməd  (s)  ordusu  adlı 
təşkilata  göndərirdilər.  Dəfələrlə  oraya  gedib 
yalvardım 
ki, 
adımı 
yazsınlar, 
ancaq 
razılaşmırdılar. 
Çünki 
atam 
rəhbərlərinə 
tapşırmışdı  ki,  məni  əsla  qəbul  etməsin.  Bir 

---

 
9 
müddət  küsdüm,  gecələr  evə  getmədim,  axırda 
Taliban  məğlub  oldu  və  mənim  Məhəmməd  (s) 
ordusuna qoşulmaq istəyim gündəmdən düşdü. 
Artıq  21  yaşım  vardı.  Durumum  məni  İran 
vətəndaşı olduğuma inandıra bilmirdi. Qürurum 
zədələnmişdi.  Onda  mənim  kimi  çoxları 
düşünürdü  ki,  Amerikanın  gəlişindən  və 
Talibanın  məğlubiyyətindən  sonra  vəziyyət 
düzələcək.  Atam  dedi  ki,  getmə,  peşman 
olacaqsan.  Mənsə  dedim:  “Məgər  demirlər  ki, 
mən  əfqanıstanlıyam?!  Bəs  burda  neyləyirəm?! 
Gərək Əfqanıstana gedib özümə həyat qurum”. 
Qərarımı vermişdim. Bunu özümə, bütün ailə 
üzvlərimə  və  qohumlarıma  sübut  etmək 
istəyirdim.  İrandakı  oturum  kartımı  saxlaya  da 
bilərdim,  ancaq  getməzdən  öncə  təhvil  verdim. 
Qərara gəlmişdim ki, bir də İrana qayıtmayım.  

---

 
10