İŞİD-lə üz-üzə

İyirmi birinci fəsil  
Təll-Qərin əməliyyatı 
Deyr 
əl-ədəs 
kəndində 
mövqelərimiz 
möhkəmlənəndən  sonra  bütün  canlı  qüvvə 
növbəti  əməliyyata  hazırlaşmağa  başladı.  Plana 
görə,  Fatimiyyun  Həbariyyə  kəndini,  Hizbullah 
da  kəndin  sağında  yerləşən  Fatimə  adlı  hündür 
təpəni  ələ  keçirməli  idi.  Vətən  müdafiəsi 
qüvvələri  də  başqa  bir  səmtdən  əməliyyata 
qoşulacaqdılar. Bu əməliyyatda qələbə çalsaydıq, 
Həbariyyə  kəndindən  sonra  gələn  Təll-Qərinə 
çatacaqdıq və hər iki tərəf üçün əhəmiyyətli olan 
Təll-Əntər ayaqlarımızın altında qalacaqdı. 

---

 
156 
Sarğımı hər iki gündən bir dəyişdirməli idim. 
Əbu  Hamidi  maşınla  əməliyyat  bölgələrinə 
vəziyyəti  öyrənməyə  aparırdım,  amma  əvvəlki 
kimi  onunla  hər  yerə  gedə  bilmirdim.  Özü 
kiminsə 
onunla 
getməsini 
istəmirdi. 
Biz 
dinməsəydik,  təkbaşına  maşını  götürüb  istədiyi 
yerə  gedərdi.  Bizsə  buna  razı  olmur,  əməliyyat 
bölgələrinə  tək  getməsinə  imkan  vermirdik. 
Buna  görə  də,  mən  gedə  bilməyəndə  Əbu 
Rüqəyyə  onunla  gedirdi.  Əbu  Rüqəyyə  bir  neçə 
dəfə  yaralansa  və  partlayış  dalğasına  düşsə  də, 
əhval-ruhiyyəsi bir yerdə oturmaqla və ofis işləri 
ilə  uyğun  gəlmirdi,  həmişə  gedib-gəlmək 
istəyirdi. 
Şəxsi  heyət  Dəməşqdəki  İzrə  düşərgəsindən 
Dəra  vilayətindəki  Qasiyun  və  Yərmuk  adlı  iki 
universitetə  köçdü.  Yərmuk  universiteti  yeni 
tikilmiş,  müharibə  başladığına  görə  istifadəsiz 
qalmışdı. Onun elektrik və havalandırma sistemi 
çox modern idi, bütün pəncərələrində ikiqat şüşə 
vardı. 
Vətən 
müdafiəçiləri 
Yərmuk 
universitetinə,  Fatimiyyunla  Heydəriyyun  da 
Qasiyun universitetinə yerləşdilər. 
Əməliyyata  yaxın  suriyalı  döyüşçülərdən 
təxminən  min  nəfər  məzuniyyət  vaxtlarının 

---

 
157 
gəlməsi bəhanəsi ilə silahları ilə birgə öz şəhər və 
kəndlərinə  getdilər,  Suriya  ordusu  da  bu  qədər 
silahlı  qüvvənin  qarşısını  ala  bilmədi.  Ordu 
zabitlərinə görə, bu, normal bir şey idi. 
Bu əməliyyatda Seyid İbrahim xüsusi təyinatlı 
hərbi  birləşməsi  və  Seyid  Həkim  iki  batalyonu 
ilə  iştirak  edirdi.  Fateh  əməliyyata  az  qalmış 
məzuniyyətdən gəldi. Onun daimi təbəssümünə 
alışmışdıq, ancaq bu dəfə maraqlı gələn müxtəlif 
şəraitlərdə  danışdığı  lətifələr  idi.  Ondan  öncə 
həmişə  gülərüz  idi,  amma  nadir  hallarda 
kiminləsə zarafat edər, daha çox ciddi olardı. Bu 
dəfə məzuniyyətdən gələndən sonra isə onu hər 
dəfə  görəndə  uşaqların  biri  ilə  zarafat  edirdi. 
Hətta  uşaqlar  arasında  şayiə  yayıldı  ki,  Fateh 
nişanlandığı üçün bu qədər şən və şuxtəb olub. 
Biz  Fatimiyyun  döyüşçüləri  Əbu  Hamidlə 
Fatehi 
bir 
yerdə 
görəndə 
təşkilatımızın 
gələcəyinə  ümidvar  olurduq.  Əbu  Hamid  Seyid 
Məhəmməd  Nəqəvi  də  daxil  olmaqla  xəttat  və 
rəssam  uşaqlara  tapşırmışdı  ki,  Fatimiyyun 
briqadasına  bayraq  çəksinlər. 
Onda  İran 
televiziyasında  Fatimiyyun  briqadası  barədə 
sənədli  film  göstərmək  qadağan  idi,  ancaq  Əbu 
Hamid bəzi işlər görür, proqramlar hazırlayırdı. 

---

 
158 
Fateh  Əbu  Hamidin  rəsmi  müavini  deyildi, 
amma bir an da sakit oturmayıb ürəkdən çalışır, 
daim  oyan-buyana  qaçırdı.  Əməliyyat  günü 
onunla 
birlikdə 
son 
yoxlama 
və 
razılaşdırmalardan 
ötrü 
döyüş 
yerinin 
yaxınlığına  qədər  getdim.  Ən  əvvəl  tibb 
məntəqəsinin  yerləşdiyi  yeri  araşdırdıq.  Ora  ən 
azı,  50  faizli  təhlükəsizliklə  təmin  olunmalı  idi. 
Məntəqəyə gedən yolu araşdırdıq ki, görək, təcili 
yardım maşını asanlıqla hərəkət edə bilər, yoxsa 
yox.  Sonra  müxtəlif  nöqtələrdə  yerləşən  dəstək 
mərkəzlərini  dəqiqləşdirdik,  yaxın  kəndlərdə 
yerləşən anbarlara baş çəkdik. Hər bir əməliyyat 
başlayanda  su  və  yemək  dolu  bir  neçə  maşını 
bölgəyə ən yaxın məsafədə saxlayırdıq. Bölgə ələ 
keçiriləndən  sonra  yolda  təhlükəsizlik  yaranan 
kimi  yük  maşınları  sürətlə  özlərini  şəxsi  heyətə 
yetirir, hər şeydən öncə su paylayırdılar. 
Bölük  komandirlərinə  də  baş  çəkdik  ki,  hərə 
öz  yerində  olsun.  Fateh  yolda  çox  şən 
görünürdü, 
maşında 
mənimlə 
zarafatlaşıb 
deyirdi: “Nəcib, sən də özünə görə rəis olmusan. 
Mənim  yerimi  tutmaq  istəyirsən,  hə?!”  Zarafat 
edir, lətifə söyləyir, gülürdü. Qaranlıqda üzü bir 
an  da  gülüşsüz  qalmır,  ağ  dişlərinin  parıltısı 

---

 
159 
əskilmirdi.  Sanki  sabah  düşmən  mövqelərinə 
hücuma keçməyəcəkdik. 
Geri qayıtmaq istəyəndə Fatihə dedim: “Özün 
maşına  min,  qayıt,  mən  Hadinin  yanında 
qalıram”.  Hadi  bölük  komandiri  idi.  Fateh 
ayağımı  göstərib  gülə-gülə  dedi:  “Bəs  Əbu 
Hamidə  nə  cavab  verəcəksən?”  İstədim  deyəm 
ki, Əbu Hamid mənim özbaşınalığıma adət edib. 
Amma  gülüb  dedim:  “Özü  bilir.  Mən  adi 
vaxtlarda  köməkçi  vəzifəmi  yerinə  yetirirəm, 
əməliyyat olanda isə piyada qüvvələrlə döyüşdə 
iştirak etmək istəyirəm”. 
Bir dəfə Əfqanıstanda ayağım sınıb gipsləndi. 
Bütün  şəxsi  heyət  Talibanın  pusqularını  tapmaq 
üçün  əməliyyata  getdi.  Ayağım  sındığına  görə 
məni  aparmadılar,  məcbur  olub  bir  həftə  hərbi 
hissədə  qaldım.  Bu,  ömrümün  ən  əzabverici 
günləri  idi.  Daim  hərbi  hissədə  gəzişirdim, 
amma  fikrim  uşaqlarda  qalmışdı,  otaqların 
səssizliyi  məni  dəli  edirdi.  O  gün  özümə  söz 
verdim  ki,  heç  bir  halda  geridə  qalmayacaq, 
özümü irəli, döyüş yerinə yetirəcəyəm. 
Fateh 
maşına 
minib 
qayıtdı. 
Gecənin 
qaranlığında  şəxsi  heyətin  arasına  girdim. 
Çalışırdım  ki,  bölük  komandirləri  olan  Hadi  ilə 

---

 
160 
Məhəmməd  Tənha  məni  görməsin.  Onlar  məni 
əməliyyata aparmayacaq, bəhanə edəcəkdilər ki, 
bəs Əbu Hamidə nə cavab verərik? 
Şəxsi heyət qruplara bölünürdü. Mən Hadi ilə 
Məhəmməd  Tənhanın  şəxsi  heyəti  arasında 
gedib-gəlirdim  ki,  heç  kim  duyuq  düşməsin. 
Kim  məndən  “Hansı  taqımdansan?”  –  deyə 
soruşduqda  cavab  verirdim  ki,  o  birindənəm. 
“Öz taqımının yanına get” söyləyəndə deyirdim 
ki, bir dövrə vurub qayıdacağam. 
Yavaş-yavaş ayın üzü açıldı, hər yer işıqlandı. 
Hazırlıq atəşi ilə Həbariyyə kəndinə top və raket 
mərmiləri yağmağa başladı. Eyni zamanda şəxsi 
heyət  də  kəndə  yola  düşdü.  Mən  Hadinin 
bölüyü  ilə  getdim.  Torpaq  yumşaq  idi, 
ayaqlarımız  topuğa  qədər  torpağa  girirdi.  Buna 
baxmayaraq, uşaqlar çox cəld gedirdilər, ayağım 
ağrıdığına  görə  onlardan  geri  qalır,  axsaya-
axsaya  irəliləyirdim.  Nəhayət,  Məhəmməd 
Tənhanın  bölüyü  mənə  çatdı.  Məhəmməd  dedi: 
“Sən 
burda 
neyləyirsən?” 
Məsələni 
ona 
danışdım.  Daha  orada  etiraz  edə  bilmədi  və 
onlarla birgə hücuma keçdim. 
Artilleriya  atəşinə  görə  düşmən  qaçmışdı  və 
biz  döyüşsüz  kəndə  girdik.  Kəndin  sonunda  bir 

---

 
161 
çay  vardı,  plan  oraya  çatmaq  idi.  Bütün  şəxsi 
heyət  və  texnika,  o  cümlədən,  tanklar  və  zirehli 
maşınlar  kəndə  yerləşdi.  Fateh  daim  oyan-
buyana  gedirdi,  telefonunun  kamerası  açıq  idi, 
sevincək  Fatimiyyunun  Həbariyyə  kəndinə 
girişini çəkir, uşaqlara xoşgəldin deyirdi. 
Kəndin  yaxınlığında  Əbu  Hamidi  gördüm. 
Seyid  İbrahimlə  danışırdı.  Onlara  yaxınlaşdım. 
Xoşbəxtlikdən,  əməliyyata  qoşulduğum  barədə 
bir  söz  demədi.  Bütün  diqqəti  Seyid  İbrahimdə 
idi. 
-  Biz  düşmənin  cəld  geri  çəkilməsindən 
istifadə edib çaydan keçə bilərik. Əgər o taydakı 
bir  neçə  evi  tutsaq,  Təll-Qərinin  aşağısına 
çatacağıq, - deyə Seyid İbrahim bildirdi. 
Əbu Hamid bir qədər fikirləşib dedi: 
-  İrəliləyin,  amma  problem  yaransa,  tez 
qayıdın. 
Seyid  İbrahim  şəxsi  heyəti  ilə  cəld  hərəkətə 
başladı.  Xoşbəxtlikdən,  düşmən  öz  qüvvələrini 
nizama  salmadan  öncə  yüngül  döyüşlə  təpənin 
yamacındakı bir neçə evi də ələ keçirdilər. 
Mən Əbu Hamidlə birgə kənd evlərinin birinə 
yerləşdim.  Çoxları,  o  cümlədən  xüsusi  idarənin 
uşaqları  könüllü  şəkildə  köməyə  gəlmiş,  evlərə 

---

 
162 
yerləşmişdilər.  Seyid  İbrahimdən  sonra  növbə 
Hadiyə  çatdı.  O,  Əbu  Hamidə  yaxınlaşıb  dedi: 
“Deyəsən,  təpənin  başında  heç  kim  yoxdur”. 
Əbu Hamid tez dilləndi: “Daha artıqtamahlıqdır. 
Hələ  burayacan  da  plandan  artıq  gəlmişik”. 
Hadi  israr  etdi:  “Siz  necə  deyirsizsə,  elə  də 
edərik.  Ancaq  düşmən  bu  axşam  məğlub  olub. 
Nə  qədər  ki  nizam-intizamı  pozulub,  çaş-baş 
qalıb, təpəni asanlıqla tuta bilərik”. 
Hadi  də  Əbu  Hamidi  razı  saldı.  Qərara 
gəldilər ki, təcrübəli  döyüşçülərindən on  nəfərlə 
təpəyə çıxsın, ancaq problemlə üzləşən kimi geri 
çəkilsin. 
Çox  çəkmədən  Hadi  ratsiyadan  dedi:  “Mən 
təpənin  başındayam,  heç  bir  problem  yoxdur”. 
Düşmənin bir pulemyotu onlara atəş açırdı. Əbu 
Hamid tez səngərin koordinatlarını aldı, tanklara 
əmr etdi ki, irəli gedib atəş açsınlar. T-90 tankları 
idi,  gecə  durbinləri  vardı.  Asanlıqla  nişan  alıb 
səngəri vurdular. 
Dostlarımdan  biri  mənə  Əli  Şarjini  çox 
xatırladırdı. Onun kimi qorxmaz və cəsur idi, hər 
növ  topla  işləməyi  bacarırdı.  O,  14,5  mm  çaplı 
topla düşmən mövqelərini vururdu. 

---

 
163 
Düşmənin  səngəri  və  pulemyotu  vuruldu, 
amma  Hadigil  hələ  bir  qrup  düşmənlə 
vuruşurdu.  Səhərin  ala-toranlığında  ratsiyadan 
bildirdi  ki,  təpəni  uğurla  ələ  keçiriblər.  Təpənin 
başında  bir  neçə  panel  bina  vardı,  oraya 
yerləşmişdilər.  Seyid  İbrahimlə  şəxsi  heyəti 
dərhal  təpəyə  qalxıb  qarşı  tərəfdən  bir  qədər 
aşağıdakı 
daş-qayaların 
arxasında 
mövqe 
seçdilər.  Vətən  müdafiəsi  döyüşçülərindən  bir 
qrupu da minaatanlarla təpənin başına çıxdı. 
Döyüş  zamanı  uşaqların  çoxu  əllərindən 
gələni  edirdi,  halbuki  vəzifələri  deyildi.  Fazil 
adlı bir döyüşçü əməliyyat və mühafizə rəisi idi. 
Hələ 
günəş 
çıxmamış 
ekskavator 
və 
buldozerlərlə  gəlib  təpə  ilə  kəndin  arasında 
torpaq  istehkam  qurmağa  başladı.  Sağ  tərəfdə 
düşmənin  nəzarətində  olan  Kəfər-Nasic  kəndi 
yerləşirdi.  Həmin  səmtdə  də  hündür  bir 
istehkam quruldu ki, düşmənin gözü kor olsun. 
Təll-Qərin  ələ  keçiriləndən  sonra  Fateh  o 
qədər  məşğul  idi  ki,  daim  çıxıb-düşür  və  daha 
video çəkməyə vaxt tapmırdı. 

---

 
164