QORXU VƏ ÜMİD İMAN ŞƏRTİDİR
Şərif dualarda, xüsusilə mübarək ramazan ayı dualarında çeşidli tə`birlərlə işarə olunmuş məsələlərdən biri ümid və qorxu, onlar arasındakı tarazlıqdır.
Təbii ki, insan ilahi əzəməti dərk etdikdə onda kiçiklik və müt`ilik hissləri oyanır. Əzəmət qarşısında kiçiklik hissi insan psixologiyasındakı səciyyələrdəndir. İlahi əzəməti lazımınca dərk edən insan qorxu hissi keçirməyə bilməz. İlahi övliyalar elə qorxardılar ki, çöhrələrinin rəngi qaçar, vücudları vəsfəgəlməz şəkildə titrəyərdi. Həzrət Əli, imam Səccad və digər mə`sum imamların qorxu halını nəzərə almadan onları düzgün tanıya bilmərik.
Əlbəttə, mö`min şəxs bir bu qədər qorxu keçirməsinə baxmayaraq, həm də heç bir xətaya yol verməmiş kimi Allahın mərhəmətinə ümidvar olur.
İmam Sadiq (ə) buyurur: Həkim Loğmanın övladına vəsiyyətlərindən biri də bu idi: “Allahdan elə qorx ki, cin və insin bütün yaxşılıqları qədər yaxşılığın olsa da, Allahın səni cəzalandıracağına inanasan. Ona elə ümidvar ol ki, cin və insin bütün günahlarına batmışsansa da, Allahın rəhmətindən ümidin üzülməsin.”1
Çoxsaylı rəvayətlərdə bildirilir ki, mö`minin qəlbində eyni qədər qorxu və ümid olmalıdır. Nə qorxunun çoxluğu mərhəmət ümidini üzməməli, nə ümidin çoxluğu insanı qürrələndirməməlidir. İmam Sadiq (ə) buyurur: “Hər bir mö`minin qəlbində iki nur var: qorxu və ümid nuru. Onların hansı biri ölçülsə, o birindən çox gəlməz.”2
İmam digər bir rəvayətdə buyurur: “Ariflərin Allahla xəlvəti söhbəti üç əsas üzərində qurulub: qorxu, ümid və məhəbbət. Qorxu elmin, ümid yəqinliyin, məhəbbət mə`rifətin məhsuludur.”3
Dostları ilə paylaş: |
